Ενας από αυτούς είναι ο Αντώνης Γκάντζης. Γεννήθηκε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου το 1952. Σε ηλικία δέκα ετών μετοίκησε με την οικογένειά του στην Αθήνα. Εχει εκδώσει ποιητικές συλλογές, διηγήματα και κριτικά άρθρα για τη λογοτεχνία. Σε λίγες μέρες θα κυκλοφορήσει η ποιητική του συλλογή «Το εγκόλπιο ενός λησμονημένου» από τις εκδόσεις Γαβριηλίδη.

Ο πατέρας μου ήταν ο Ιταλός πιανίστας Τζόρτζιο Φραντσέσκο Γκάντζι. Στη δεκαετία του '50 είχε δική του οκταμελή ορχήστρα, την οποία διηύθυνε με το πιάνο του. Ανοιξη, καλοκαίρι έπαιζαν στην Αλεξάνδρεια, στου «Αθηναίου», ή στη Μοντάζα το φθινόπωρο, και μισό χειμώνα στα τουριστικά ποταμόπλοια του Νείλου, Κάιρο, Λούξορ, Ασουάν... Ετσι γνώρισα τη σαγηνευτική πρωτεύουσα της ερήμου με τις πυραμίδες, τη Σφίγκα, τα γεράκια στον κίτρινο ουρανό της. Με το αιώνιο ποτάμι της ζωής να τη διασχίζει. Δε θα ξεχάσω εκείνα τα χρόνια τον παππού μου, που μ' έπαιρνε βόλτα στην άκρη της θάλασσας, στην Αλεξάνδρεια, και μου έδειχνε τον ορίζοντα λέγοντας: «Να, εκεί κάπου είναι κρυμμένη η Ελλάδα!».

Ευτυχώς η οικογένειά μου δεν ήταν πλούσια, ούτε φτωχή ακριβώς... Ετσι διδάχτηκα στη ζωή κι έμαθα ν' απλώνω τα πόδια ως εκεί που φτάνει η κουβέρτα μου. Το ακολουθώ μέχρι σήμερα και είμαι ικανοποιημένος που τα περιττά δε με θέλγουν. Στο κάτω κάτω από νωρίς διάλεξα το δρόμο των γραμμάτων και δε θα μου ταίριαζε τίποτε άλλο. Οφείλουμε να σκεφτόμαστε με τον τρόπο των κατατρεγμένων... Κάθε διαφορετική στάση αποτελεί φιλολογία των σαλονιών και ύβριν στο πρόσωπο της δικαιοσύνης.

Η λογοτεχνία αποτελεί τη μεγαλύτερη έκθεση της ψυχής μας. Είναι σαν να δημοσιοποιούμε μια ακτινογραφία της, χώρια που το να κάνουμε ποίηση μοιάζει με απαίτησή μας να διοριστούμε κηπουροί στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας! Χρειάζονται πολλές προϋποθέσεις... Τώρα θα δώσω τα γεννήματά μου, τα αγαπημένα μου παιδιά που με βασάνισαν τόσο στην ανατροφή τους... Κι ύστερα θα σταθώ στη μέση ενός λιβαδιού και θα ξεκουραστώ έχοντας σώσει την ψυχή μου!