Οσο πλησιάζουμε στις εκλογές τόσο λιγότερο φειδωλοί θα είναι στις υποσχέσεις τους οι εκπρόσωποι του δικομματισμού. Κατά το «φάτε μάτια ψάρια...», θα τάξουν και πάλι «λαγούς με πετραχήλια». Αλλωστε οι διακηρύξεις και οι υποσχέσεις δεν κοστίζουν τίποτε, απεναντίας είναι καλό «δόλωμα» για αλίευση ψήφων. Ακόμα όμως και από τις υποσχέσεις τους οι εργαζόμενοι μπορούν να βγάλουν πολύτιμα συμπεράσματα. Οι του ΠΑΣΟΚ υπόσχονται, ένα μέρος μόνο απ' αυτά που ο εργαζόμενος δικαιούται, αυτά που θα έπρεπε ήδη να απολαμβάνει, αυτά που στερείται εξαιτίας της πολιτικής που εφάρμοσαν όλα τα τελευταία χρόνια. Οι της ΝΔ, ευνοούμενοι κι από τη θέση τους, κρίνουν και καταγγέλλουν, πλειοδοτούν σε υποσχέσεις, όταν την ίδια περίοδο που το ΠΑΣΟΚ κυβερνούσε αυτοί στήριζαν την κυβερνητική πολιτική.

Χτες, ο Γ. Παπανδρέου υποσχέθηκε αύξηση μισθών, ομολογώντας αυτό που γνωρίζει κάθε εργαζόμενος από πρώτο χέρι, πως οι μισθοί είναι απαράδεκτα χαμηλοί. Ποιος όμως ευθύνεται γι' αυτό; Υποσχέθηκε αύξηση της απασχόλησης, προσέξτε όχι για όλους, αλλά για το 62% του ενεργού πληθυσμού και μείωση της συνολικής ανεργίας στο 6% και ειδικότερα για τις γυναίκες στο 8%. Δηλαδή, ανεργία υπάρχει και θα υπάρχει εσαεί. Εμμέσως ο κ. Παπανδρέου κάλεσε τους ανέργους να πληρώσουν με την ψήφο τους μια ελπίδα πως θα είναι αυτοί οι τυχεροί που θα βρουν μια δουλιά αύριο, μια δουλιά μερικής απασχόλησης, με μερική ασφάλιση, μερικό εισόδημα, που θα τους εξασφαλίζει μερική ζωή. Είπε ακόμα για περιορισμό των εργατικών ατυχημάτων. Περιορισμό, όχι εξάλειψη. Ποιος όμως φταίει για τα σύγχρονα γκέτο, όπου δολοφονούνται και σακατεύονται εκατοντάδες εργάτες; Ποιος απολογείται γι' αυτούς; Ο κ. Παπανδρέου, αν και θα έπρεπε να απολογηθεί, ψηφοθηρεί, εκμεταλλευόμενος τον πόνο και την αγωνία των εργατικών οικογενειών.

Απέναντί του στάθηκε ο κ. Καραμανλής και το μόνο που βρήκε να αντιτάξει από την Πάτρα ήταν μια πιο «χρηστή διαχείριση». Λες και τα προβλήματα των εργαζομένων οφείλονται στην έντιμη ή ανέντιμη διαχείριση κι όχι στην πολιτική αυτή καθεαυτή. Η ΝΔ μιλάει πολύ, αλλά τελικά για τους εργαζόμενους και το λαό δε λέει τίποτα. Και τι θα μπορούσε να πει, όταν ομολογεί πως η πολιτική που εφάρμοσε το ΠΑΣΟΚ, η πολιτική που ευθύνεται για τα λαϊκά προβλήματα, είναι και δική της πολιτική. Οταν συμφωνεί και επαυξάνει με τις φωνές εκείνων των στελεχών και των δύο κομμάτων που ομολογούν ωμά, κυνικά πως όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί θα πάρει σκληρά μέτρα.

Και οι δύο απευθύνονται στους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα της χώρας σαν σε ιθαγενείς, που θαμπώνονται με χάντρες και καθρεφτάκια. Και οι δύο είναι υπόλογοι και υπαίτιοι. Και οι δύο είναι αποφασισμένοι να εντείνουν την αντιλαϊκή πολιτική, από τη στιγμή κιόλας που θα κλείσει η κάλπη. Να μην τους το επιτρέψει ο λαός. Τα «θα» τους είναι ακάλυπτη επιταγή, μόνο που μετά την απομάκρυνση από την κάλπη κανένα λάθος δεν αναγνωρίζεται. Στις 7 Μάρτη, οι εργαζόμενοι ας κάνουν «ταμείο» κι ας τους πληρώσουν με το νόμισμα που τους αξίζει. Μαύρο και στους δύο. Κόκκινο στην κάλπη για καλύτερες μέρες.