Με την ψήφιση του μνημονίου στη Βουλή το κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι μέσα και έξω απ' αυτή εντείνουν την ταξική τους επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους. Το νέο έγκλημα δεν είναι το τέλος, αλλά μια νέα αρχή στο διαρκή πόλεμο που η πλουτοκρατία έχει εξαπολύσει κατά της εργατικής τάξης. Η στοχοποίηση των μισθών και των συλλογικών συμβάσεων, με συντριπτική μείωση των μισθών και κατάργηση της ελάχιστης συλλογικής προστασίας των εργαζομένων, μαρτυρά ότι το κεφάλαιο επιδιώκει τη μετατροπή τους όχι μόνο σε κακοπληρωμένους δούλους, αλλά και υποταγμένους. Γι' αυτό από την επομένη των μέτρων, οι εκβιασμοί εντάθηκαν ακόμα περισσότερο.

Και αυτό, γιατί γνωρίζουν πολύ καλά ότι η ψήφιση των μέτρων στη Βουλή δεν φτάνει από μόνη της. Ξέρουν, ότι σε τελική ανάλυση εκεί που θα κριθεί το ζήτημα είναι μέσα στα εργοστάσια, μέσα στους χώρους δουλειάς. Το κεφάλαιο μπορεί να εξασφάλισε τις ψήφους των 199 βουλευτών, αλλά δεν πήρε την υπογραφή εκατομμυρίων εργατών για να μειωθούν οι μισθοί. Μπορεί να έχει τη στήριξη της συγκυβέρνησης, της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ, τη στήριξη του ΛΑ.Ο.Σ. και της Μπακογιάννη, του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, αλλά τη συμφωνία των εργατών δεν την έχει.

Οι εργάτες δεν είπαν την τελευταία τους λέξη. Εχουν τη δύναμη να φρενάρουν, να μην επιτρέψουν την εφαρμογή των επώδυνων μέτρων. Το αποδεικνύουν οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις και οι απεργίες του τελευταίου διαστήματος. Ο αναβρασμός που επικρατεί στους τόπους δουλειάς. Οι κινητοποιήσεις που γίνονται αυτές τις μέρες, η άμεση αντίδραση εργαζομένων και ταξικών συνδικάτων στο σχέδιο να μπει λουκέτο σε Εργατική Κατοικία και Εργατική Εστία. Ο μεγάλος αγώνας που συνεχίζουν να δίνουν οι χαλυβουργοί, αλλά και δεκάδες σωματεία σε όλη την Ελλάδα, με απεργίες, επισχέσεις εργασίας, διαμαρτυρίες. Οι κινητοποιήσεις των συνταξιούχων, των εργαζομένων στα νοσοκομεία που αντιστέκονται στη μείωση των μισθών και σε «υγεία επί πληρωμή». Η δράση που αναπτύσσουν σε όλη την Ελλάδα οι Λαϊκές Επιτροπές, για τα χαράτσια, τα προβλήματα της Υγείας, της Παιδείας, για την προστασία των ανέργων.

Αγώνες που κρατάνε αναμμένη τη φλόγα της αντίστασης και που το επόμενο διάστημα πρέπει να γίνουν ακόμα πιο αποφασιστικοί. Πρώτη προϋπόθεση: Η οργάνωση στους τόπους δουλειάς, η μαζικοποίηση των συνδικάτων, η καθημερινή παρέμβαση, με σχέδιο και πρόγραμμα. Το ρίζωμα της ταξικής πάλης μέσα στα εργοστάσια, το ανοιχτό μέτωπο όχι μόνο με την κυβέρνηση και τα μέτρα, αλλά με την ίδια την καπιταλιστική εργοδοσία, η οργανωμένη ταξική πάλη. Η διαρκής και ασίγαστη αντιπαράθεση και το ξεσκέπασμα του εργοδοτικού συνδικαλισμού, μέχρι να εκδιωχθεί η «πέμπτη φάλαγγα» του κεφαλαίου από το σβέρκο των εργατών.

Δεύτερη προϋπόθεση: Το βάθεμα του ίδιου του περιεχομένου των αγώνων. Η ίδια η καπιταλιστική κρίση διαλύει αυταπάτες δεκαετιών που είχαν ριζώσει στη συνείδηση των εργαζομένων. Οι αγώνες που δόθηκαν αποκαλύπτουν εχθρούς και φίλους της εργατικής τάξης. Και κυρίως δείχνουν το δρόμο που πρέπει να διανύσει, έχοντας ξεκάθαρο το στόχο: Την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και τη διαγραφή του χρέους, την κατάκτηση μαζί με τους κοινωνικούς της συμμάχους της εργατικής, λαϊκής εξουσίας, για να οικοδομήσει μια άλλη οικονομία και κοινωνία, με επίκεντρο και οδηγό της την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.