Την Τετάρτη 14/12/2011 η «Αυγή» έγραφε «για τη «συγκρότηση ενός μεγάλου αντιμνημονιακού μετώπου, το οποίο μάλιστα μπορεί υπό προϋποθέσεις να κερδίσει στις ερχόμενες εκλογές. Το ενδεχόμενο αυτό αντιμετωπίζεται από το αστικό στρατόπεδο με φρίκη. "Ερχονται οι κομμουνιστές", "Αυτή τη φορά δεν θα χρειαστούν καν όπλα, θα τους ψηφίσει ο λαός", προειδοποιούν οι εφημερίδες του συστήματος. "Θα σας πάρουν τα σπίτια" φωνάζει ο Καρατζαφέρης. Αλλά και σε διεθνές επίπεδο, η εκφορά και μόνο της λέξης "δημοψήφισμα" από τον ΓΑΠ προκάλεσε τέτοιον πανικό που τελικά θυσιάστηκε παραδειγματικά ο εμπνευστής του. Ολα αυτά προφανώς δεν αξιολογούνται από το ΚΚΕ. Θεωρεί το ΚΚΕ ότι ο ταξικός εχθρός κάνει πως φοβάται για να μας παρασύρει σε αποκοτιές;

Η "αντεπίθεση" που προτείνει ο Περισσός, μήπως ήρθε η ώρα να μάθουμε πώς θα εκφραστεί; Μέχρι στιγμής έχουμε δει μόνο το ΠΑΜΕ "να παρευρίσκεται και να χαιρετίζει" και μέχρι εκεί»...

Ολη η «επιχειρηματολογία» της «Αυγής» και του χώρου του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ στηρίζεται στο ότι το άπαν σήμερα είναι «το μνημόνιο, που οδηγεί στην πείνα το λαό και αν αυτό εκλείψει λύθηκαν τα προβλήματά του και ανοίγει ο δρόμος για τα περαιτέρω». Τι σημαίνει αυτό; Επιστροφή, στην καλύτερη περίπτωση, στην προ μνημονίου κατάσταση της καπιταλιστικής οικονομίας, που είναι και η αιτία για τη σημερινή κρίση, που βέβαια δεν είναι κρίση χρέους αλλά κρίση του ίδιου του συστήματος, κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου.

Δηλαδή η πρότασή του να δημιουργηθεί μια «αντιμνημονιακή προοδευτική κυβέρνηση», με ένα «μίνιμουμ αριστερό πρόγραμμα» δεν είναι τίποτε άλλο παρά μια πρόταση βελτίωσης τάχα του καπιταλισμού στην Ελλάδα. Και είναι τέτοια, γιατί δεν αμφισβητεί την ιδιοκτησία των μονοπωλίων, ούτε την εξουσία τους. Αλλωστε η πρότασή του για «αριστερή ή προοδευτική κυβέρνηση» τοποθετείται εντός της ΕΕ και της Ευρωζώνης, για τη σωτηρία της οποίας πασχίζει. Αλλά γιατί η λεγόμενη «αντιμνημονιακή κυβέρνηση» μπορεί να ξαναδιαπραγματευτεί το χρέος με την ΕΕ και την Μέρκελ καλύτερα; Σταματούν να υπάρχουν οι ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις; Και τι μπορεί να κάνει μια κυβέρνηση κόντρα στα μονοπώλια (π.χ. για την ανεργία, την αύξηση μισθών), όταν η οικονομία, η ιδιοκτησία βρίσκεται στα χέρια τους και το κράτος επίσης, δηλαδή η εξουσία; Θα τους επιβάλει φιλεργατικά μέτρα όταν τα μονοπώλια απαιτούν μέτρα για την ανταγωνιστικότητα; Αυτή η πολιτική είναι ανεδαφική, επικίνδυνη για το λαό, γιατί ακόμη και αν μπορούσε να εφαρμοστεί είναι διέξοδος από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Δηλαδή σταθεροποίηση και ανάπτυξη του καπιταλισμού.

Το ΚΚΕ δεν κοροϊδεύει τους εργαζόμενους για δήθεν εφικτές λύσεις στα πλαίσια του συστήματος. Η λαϊκή αντεπίθεση στην οποία καλεί έχει περιεχόμενο, δεν είναι λόγια του αέρα και ούτε «παραβρίσκεται και χαιρετίζει με το ΠΑΜΕ», όπως λέει ο σχολιογράφος. Μετουσιώνεται σε δράση των κομμουνιστών και άλλων ριζοσπαστών αγωνιστών που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ στην ΠΑΣΕΒΕ στην ΠΑΣΥ, στο ΜΑΣ, την ΟΓΕ, στα συνδικάτα στους κλάδους και τους χώρους δουλειάς, στην προετοιμασία της συνέλευσης, της κινητοποίησης, της απεργίας, της πάλης στις λαϊκές γειτονιές ενάντια στα χαράτσια και τη φοροληστεία, στην πάλη για την ανεργία, κάθε πρόβλημα της λαϊκής οικογένειας που υποφέρει. Η πρόταση του ΚΚΕ μιλάει για κοινωνική συμμαχία των παραγωγών του πλούτου που έχουν συμφέρον να συγκρουστούν με τα μονοπώλια. Συμμαχία της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων επαγγελματοβιοτεχνών, των φτωχών αγροτών, των νέων από τα λαϊκά στρώματα. Βάζει στόχο όχι την αλλαγή κάποιας κυβέρνησης, αλλά την αλλαγή τάξης στην εξουσία, τη ρήξη με το κεφάλαιο, την αποδέσμευση από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων με το λαό πρωταγωνιστή στην ταξική πάλη χωρίς να έχει αυταπάτες περί ριζικών αλλαγών μέσω κοινοβουλευτικών διαδικασιών. Αυτό δεν έχει καμία σχέση με τα «ανεμομαζώματα» κομμάτων και συνιστωσών (που ούτε και μεταξύ τους τα βρίσκουν) που θα γίνουν «ανεμοσκορπίσματα», εφόσον υπάρχουν τεράστιες αποκλίσεις σε ζητήματα στρατηγικής. Ο λαός δεν έχει να κερδίσει τίποτα από δυνάμεις αφερέγγυες που τον καλούν να διαλέξει με τι τρόπο θα αυτοχειριαστεί, που τον εγκλωβίζουν στα όρια ενός πιο «ανθρώπινου καπιταλισμού». Η συμπόρευση με το ΚΚΕ, η οργάνωση και η ενίσχυση της ταξικής πάλης είναι δρόμος που μπορεί να βάλει φρένο και εμπόδια στη φιλομονοπωλιακή πολιτική σήμερα - εκεί αποσκοπεί η δράση στο ταξικό κίνημα, η στάση οργανωμένης αντίστασης και ανυπακοής στο κεφάλαιο - και ταυτόχρονα προετοιμάζει τις προϋποθέσεις, διαμορφώνει τις συνθήκες ώστε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της να πάρουν την εξουσία και τα κλειδιά της οικονομίας στα δικά τους χέρια καταργώντας τα παράσιτα τους καπιταλιστές.