Περί «κρίσεως» | ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ | ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

ΤΗΛΕ ...ΠΑΘΗ

Περί «κρίσεως»

Δε μιλάω για τη μέρα της «κρίσεως» και τι μας επιφυλάσσει ο Κύριος Ημών, κατά την είσοδό μας στον άλλο κόσμο. Της - μεγάλης - Προ Δευτέρας παρουσίας - κρίσεως. Αυτό αφίεται στους μεταφυσικούς ανιχνευτές και στις επιδιώξεις τους.

Μιλώ για την εξελισσόμενη κρίση που πρόσφατα χτύπησε τη θύρα μας. Την κρίση του καπιταλισμού, τη σύγκρουση των αδιεξόδων της και την καταλήστευση του δημόσιου χρήματος. Την εμφάνιση του από - μηχανής - θεού της κρατικής - αστικής - εξουσίας, που προσφέρθηκε να βάλει ένα χεράκι.

Η κρίση μάς χτύπησε την πόρτα. Την «καλωσορίζουμε» με απλωμένα τα χέρια της απόγνωσης. Ανασκουμπωθείτε με στειλιάρια και ρόπαλα. Η κρίση είναι το μαύρο σκουληκάκι του καπιταλισμού. Αναπτύσσεται και πληθαίνει από την υγρασία της φαυλότητας και την αδηφαγία του κέρδους και της πλεονεξίας.

Η κρίση είναι σύμφυτο ενός βρώμικου και σάπιου συστήματος, σπλάχνο από τα σπλάχνα του, σαπρόφυτο της ακαθαρσίας του. Μια πληγή που κακοφορμίζει από την απληστία του κεφαλαίου, τη δυσλειτουργία και την άναρχη τοποθέτησή του.

Η κυβέρνηση δεν μπορεί ν' αντιμετωπίσει την κρίση, δεν έχει υψηλόν ηθικόν έρεισμα, δεν έχει το «οκέι» και την εμπιστοσύνη του λαού. Κι αντί της εμπιστοσύνης, υπάρχει η ανησυχία και η αβεβαιότητα, υπάρχει η ανασφάλεια και ο πανικός, που δεν μπορεί ν' απαλείψει λόγω ακατάλληλου αναστήματος.

Το σύστημα αυτορρυθμιζόμενο δε λειτούργησε! Φαίνεται πως οι «γιάπηδες» δεν είχανε τα κότσια. (Τα λαμόγια φταίνε για όλα τάχα).

Το σύμφωνο σταθερότητας είναι κουρελόχαρτο. Τα ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα περί εγγυήσεων, έχουνε ψυχοτονωτικό χαρακτήρα, είναι χωρίς αντίκρισμα. Δεν πείθουνε. Η κοινωνική προστασία δεν εμπνέει. Το ώριμο σύκο στην κορυφή της συκιάς το τρώει η καρακάξα. Ποιος πληρώνει το μάρμαρο; Τελικά η φαινομενική καπιταλιστική ευημερία ήταν χτισμένη πάνω στην άμμο. Εκρυβε μέσα της το φιδάκι της καταστροφής!

Τα φουσκωμένα μούσκουλα του καπιταλιστικού δράκου ξεφούσκωσαν σαν σκασμένες σαμπρέλες. Μην του ρίχνετε σανίδα σωτηρίας, μη τον τραβάτε απ' τα μαλλιά, από το σβέρκο και τον λαιμό, βυθίστε τον πιο βαθιά. Με ένα δίκοπο λεπίδι κόφτε του τα κερατάκια, απογυμνώστε να φανεί η μαύρη άβυσσος, η φρικαλέα κεφαλή τους, μήπως και απελευθερωθείτε!

Είμαστε σε πορεία αναζήτησης άλλου δρόμου... Μιας οργανωμένης κοινωνίας με κεντρικό σχεδιασμό που τα μέσα παραγωγής θα είναι λαϊκή ιδιοκτησία κι όχι σκορποχώρι σαν τον τυφώνα που σαρώνει τα πάντα...!

Βασίλης ΛΙΟΓΚΑΡΗΣ