Το γεγονός ότι σπούδασε κινηματογράφο στο Παρίσι δίνει στον Παύλο Πατσούκα μια μοναδική ευχέρεια στην περιγραφή των χαρακτήρων. Ανθρωποι που ζουν στο κέντρο μιας μητρόπολης, πεινασμένοι να συναντηθούν μεταξύ τους, έως ότου χαθούν, συνθέτουν τον ιστό της ιστορίας.

- Το μυθιστόρημά σου έχει στοιχεία αυτοβιογραφικά;

- Π. Π. Οχι, το μυθιστόρημά μου δεν είναι αυτοβιογραφικό. Βρίσκομαι πίσω από τους χαρακτήρες και παρουσιάζω κάθε πρόσωπο σαν σύνθεση πολλών άλλων, φανταστικών ή μη. Μου προσάπτουν ασάφεια, λένε πως δεν ονοματίζω τους ήρωές μου. Μου είναι όμως αδύνατο να προσδιορίσω τους λόγους που με ώθησαν σ' αυτό. Στη θέση τους, κάλλιστα θα μπορούσαν να βρίσκονται ένας παραγωγός, μια μοναχή, ένας ρουφιάνος... Πες μου, τι θα άλλαζε; Τίποτα! Η ουσία θα παρέμενε η ίδια. Τι σημασία έχουν, λοιπόν, τα ονόματα; Το θέμα είναι αλλού. Εδώ έχουμε να κάνουμε με πρόσωπα που ηθελημένα ή άθελα υπάκουσαν στο πεπρωμένο τους και που η λύπη τους δεν είναι τόσο μεγάλη. Την έχει κάνει σκόνη το ανεπανόρθωτο. «Απελπισία»: Αυτό θα έπρεπε να είναι το όνομα όλων.

- Ποια ήταν η ανάγκη να γράψεις αυτό το βιβλίο;

- Π. Π. Ισως η ίδια η ζωή. Το να εκτεθείς, παρ' όλη την επικινδυνότητά του, είναι ένα παιχνίδι που περιέχει τρόμο, αγωνία... - πώς να το πω - φλερτάρεις με το μοιραίο. Μια στιγμιαία ανταλλαγή ψυχών, μια τέλεια ερωτική πράξη. Στη συνέχεια, βέβαια, μπορεί να διασκεδάζεις με το μαύρο σου το χάλι, αλλά τι να κάνεις, αυτός είναι ο κανόνας: πρέπει να εκτεθείς.

- Πόσο μετράει το βίωμα στη γραφή;

- Π.Π. Μετράει πολύ, αλλά δε φτάνει. Χρειάζεται φαντασία, πολλή φαντασία. Τα βιώματα μπορούν να σου δώσουν το έναυσμα, την αφορμή να γράψεις, σε περιορίζουν όμως και πολλές φορές σε οδηγούν σε λάθος δρόμο. Η φαντασία μετράει πάνω απ' όλα. Εκεί συναντώ ανθρώπους, αγνώστους, και πριν η ζωή τους περάσει στην παρωχημένη ζώνη, την αρπάζω και τη δραματοποιώ. Πετάω από πάνω της κάθε είδους ελαφράδα, κατεργαριά ή παιδικά καμώματα και κρατάω μόνο εκείνα τα στοιχεία που είναι αποκλειστικά του δράματος: το φόβο του έρωτα, τη βία... Βέβαια, αυτά που σου λέω δεν αποτελούν αξίωμα. Αύριο κιόλας μπορεί να τα αναθεωρήσω. Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις. Ερχεται καθημερινά και σε διαψεύδει.

- Πόσο κοντά ή πόσο μακριά είσαι από το αντεργκράουντ;

- Π. Π. Ούτε κοντά, ούτε μακριά. Μέσα είμαι, και μάλιστα βαθιά, που δεν μπορεί να με βρει κανείς. Είναι ένας κόσμος που γνωρίζω άριστα, που έχω συμβιώσει μαζί του, που μπορεί κάθε στιγμή να με προστατέψει. Και για να κάνω κι εγώ το ίδιο, δε θα σου πω άλλα.