Σε φανταχτερό περιτύλιγμα προωθούνται οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις στο σχολείο. Εκπρόσωποι της κυβέρνησης και του «διαλόγου» με προεξάρχοντες τον υπουργό Παιδείας και τον πρόεδρο του Συμβουλίου Πρωτοβάθμιας - Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης μιλούν για σχολείο ελκυστικό, για λιγότερα μαθήματα, για κατάργηση της παραπαιδείας, για Λύκειο που να δίνει εφόδια στους μαθητές, για ποικιλία δραστηριοτήτων στο σχολείο. Ομως πίσω από τις «καλολογίες» καμουφλάρεται ένα σχολείο που αντί να παρέχει μόρφωση θα αποτελεί χώρο εκγύμνασης χρηστικών δεξιοτήτων, θα είναι το σχολείο παραγωγής αμόρφωτων ανθρώπων.

Η κυβέρνηση και οι ιθύνοντες του «διαλόγου» πλασάρουν ένα σχολείο με ευέλικτο αναλυτικό πρόγραμμα (λιγότερα μαθήματα και ζώνες δραστηριοτήτων). Στην πραγματικότητα πρόκειται για προώθηση της σχολικής διαφοροποίησης, για ένα πρόγραμμα με λιγότερα υποχρεωτικά μαθήματα και περισσότερα επιλογής, σχολείο όπου ο κάθε μαθητής επιλέγει τι θα μάθει, όπως θα διάλεγε προϊόντα από το ράφι του σούπερ μάρκετ. Σε αυτό το σχολείο τα παιδιά των πιο φτωχών λαϊκών στρωμάτων με όχημα ότι δήθεν δεν «παίρνουν τα γράμματα», σπρώχνονται στην αμορφωσιά, επιλέγουν μαθήματα πιο «εύπεπτα», πιο χρηστικά, αντί να μαθαίνουν για παράδειγμα μαθηματικά, φυσική και βιολογία...

Λιγότερα μαθήματα, λιγότερη ύλη, λιγότερος φόρτος εργασίας, λέει η κυβέρνηση. Εκείνο που εννοεί είναι σχολείο πλήρως προσαρμοσμένο στις κατευθύνσεις της ΕΕ για απόκτηση αποκλειστικά και μόνο των 8 βασικών χρηστικών δεξιοτήτων που έχει καθορίσει το κεφάλαιο ως απαραίτητες για όλους τους φτηνούς εργαζόμενους. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι σε αυτές τις δεξιότητες περιλαμβάνεται η δυνατότητα ...απλά επικοινωνίας στη μητρική και σε ξένες γλώσσες (επικοινωνία βέβαια δε σημαίνει γνώση της γλώσσας...) και γνώσης αριθμητικών πράξεων... Την ίδια στιγμή, οι νέες μέθοδοι διδασκαλίας που προβάλλονται ως «αντίδοτο» στο «αναχρονιστικό» και βαρετό σχολείο, δεν είναι παρά η κατάκτηση της δεξιότητας «μαθαίνω πώς να μαθαίνω», δηλαδή η γαλούχηση του νέου στο σχετικισμό, στη λογική ότι όλα είναι ...σχετικά, ότι υπάρχουν πολλές «αλήθειες» και πολλές «πραγματικότητες». Αλλωστε, αυτές οι «νέες μέθοδοι» έχουν δώσει δείγματα γραφής μέσα από νέα σχολικά βιβλία που αποτελούν μνημεία ανορθολογισμού και αποσπασματικότητας...

Τελικά το σχολείο μετατρέπεται σε ένα χώρο παροχής «ευκαιριών» ανάλογα με τα «γούστα του μαθητή», δηλαδή του ανθρώπου που ο παιδαγωγός, πρέπει να συμβάλλει στη διαμόρφωσή του. Αλλά οι αστοί θέλουν παιδαγωγούς και εκπαίδευση που να τους φτιάχνουν εργαλεία για κέρδος. Ετσι ο ίδιος ο μαθητής καθίσταται υπεύθυνος για την αμορφωσιά του γιατί δεν επέλεξε σωστά ένα μάθημα, ένα βιβλίο, μια πληροφορία, ένα επάγγελμα... Στο «σχολείο του μέλλοντος» που χτίζει το κεφάλαιο, εκεί που στο όνομα της ελκυστικότητας η γνώση γίνεται ατομική ευθύνη και υπόθεση, οι μαθητές είναι έρμαια επιλογών, τις οποίες χρεώνονται οι ίδιοι εξολοκλήρου. Ετσι ώστε όταν αύριο μείνουν άνεργοι ή εργάζονται με τετράωρα και πεντάωρα ή δουλεύουν απλήρωτοι ή αναγκάζονται να χρυσοπληρώσουν για να καταρτιστούν σε νέες ληξιπρόθεσμες δεξιότητες, να μέμφονται μόνο τον εαυτό τους. Να μη βλέπουν τις ευθύνες της πολιτικής του κεφαλαίου που εφαρμόζουν οι αστικές κυβερνήσεις σε όλους τους τομείς, στην Παιδεία και στην εργασία. Να έχουν γίνει, δηλαδή, οι μαθητές από τα πιο τρυφερά τους χρόνια ένα καλολαδωμένο γρανάζι της καπιταλιστικής μηχανής που δεν αντιδρά, δε μιλά, δεν έχει γνώσεις και δικαιώματα και φυσικά δε γνωρίζει τη δύναμή του και δε διεκδικεί.