Παρασκευή 16 Ιούλη 2004
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
«Επιδημία»

Εκατοντάδες εργαζόμενοι εν μέσω καλοκαιριού παίρνουν ή κινδυνεύουν να πάρουν στα χέρια τους, όχι το χαρτί της πολυπόθητης θερινής άδειας, αλλά την απόλυσή τους, συνέπεια του λουκέτου που βάζουν οι ντόπιοι εκπρόσωποι του κεφαλαίου σε μεγάλες παραγωγικές μονάδες της χώρας. Δίπλα τους και χιλιάδες άλλοι, που εργάζονται απλήρωτοι ή με μειωμένες αποδοχές, σε εργοστάσια - κάτεργα και πλοία - γαλέρες, με πρόσχημα τη δήθεν «οικονομική δυστοκία», την οποία πάγια πλέον επικαλούνται οι εργοδότες, όταν πρόκειται για την καταλήστευση της εργατικής δύναμης.

Η «επιδημία» απολύσεων, το ποδοπάτημα στην κυριολεξία, ακόμα και αυτών των στοιχειωδών κανόνων που θέτει η εργατική νομοθεσία, η αδιαλλαξία των εργοδοτών σε μια σειρά κλάδους και εργοστάσια, να δώσουν έστω και ελάχιστα ευρώ αύξηση, δεν είναι τυχαία. Αντίθετα, όλος τούτος ο αντεργατικός ορυμαγδός αποτελεί την αναπόφευκτη κατάληξη στην ανελέητη κούρσα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού που ακολουθούν οι επιχειρήσεις στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς. Μιας «αγοράς», όπου το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και κριτήριο επιβίωσης μιας επιχείρησης αποτελεί η ικανότητα της εργοδοσίας να αντλεί όλο και μεγαλύτερη υπεραξία από την εκμετάλλευση της εργατικής δύναμης των εργαζομένων.

Στα πλαίσια αυτά, επιχειρήσεις που δεν μπορούν να σταθούν στον ανταγωνισμό κλείνουν, ενώ άλλες, σε μια προσπάθεια να ενισχύσουν τη θέση τους στην αγορά, είτε προχωρούν σε μείωση του προσωπικού και εντατικοποίηση της εργασίας, είτε παραβιάζουν ωμά ακόμα και την υπάρχουσα εργατική νομοθεσία και τις συλλογικές συμβάσεις, είτε μετακομίζουν σε χώρες όπου το συγκριτικά χαμηλότερο κόστος εργασίας αφήνει πολλαπλάσια περιθώρια κέρδους. Σε κάθε περίπτωση, χαμένος βγαίνει ο εργαζόμενος, αφού τα συμφέροντα του κεφαλαίου, ακόμα και στην περίπτωση που μια επιχείρηση κλείσει οριστικά, θίγονται ελάχιστα.

Οι πολιτικές ευθύνες, για την απώλεια χιλιάδων θέσεων εργασίας και τη συμπίεση των λαϊκών εισοδημάτων, αποτελούν την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος. Σε συνθήκες καπιταλισμού, αποκλειστικός ρόλος του κράτους είναι να εξυπηρετεί τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και να ικανοποιεί - μέσω και του νομοθετικού έργου - την ακόρεστη δίψα του για κέρδη. Το σκοπό αυτό εξυπηρέτησε και η Συνθήκη του Μάαστριχτ που ψηφίστηκε το 1992 από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Συνασπισμό και θέσπισε το «ιερό και όσιο» της ελεύθερης αγοράς, όπως και όλες οι μετέπειτα συνθήκες που ενσωματώθηκαν στην ελληνική νομοθεσία και συμπυκνώνονται στο υπό διαμόρφωση ευρωπαϊκό σύνταγμα, καθώς και οι προωθούμενες διαρθρωτικές αλλαγές.

Αυτές οι εξελίξεις έρχονται να επιβεβαιώσουν με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τη θέση του ΚΚΕ, ότι η ανεργία και η αύξηση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων είναι σύμφυτες με το καπιταλιστικό σύστημα, όπου κουμάντο κάνουν οι κεφαλαιοκράτες και οι πολιτικοί τους υφιστάμενοι. Μπροστά και στα νέα δεινά που περιμένουν τους εργαζόμενους από τον ερχόμενο Σεπτέμβρη, γίνεται πλέον επιτακτική και επίκαιρη όσο ποτέ η αναγκαιότητα, με πιο γρήγορους ρυθμούς η εργατική τάξη της χώρας και οι σύμμαχοί της να βρεθούν στο ίδιο αγωνιστικό μετερίζι του Αντιιμπεριαλιστικού Αντιμονοπωλιακού Δημοκρατικού Μετώπου και να βάλουν πλώρη για μια άλλης μορφής εξουσία, τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, που θα εξυπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες τους και όχι τα συμφέροντα του κεφαλαίου.



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ