Η κυβέρνηση πανηγυρίζει ότι με το νέο μισθολόγιο «ξεπαγώνει» μετά από χρόνια τους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και ότι με αυτόν τον τρόπο ξεκινάει μια πορεία ανάκτησης των απωλειών που είχαν τα προηγούμενα χρόνια. Κατ' αρχάς, για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της κοροϊδίας, πρέπει να σημειώσουμε το εξής: Ενας δημόσιος υπάλληλος, με τα μέχρι τώρα μέτρα των προηγούμενων κυβερνήσεων, έχει χάσει πάνω από έξι μισθούς το χρόνο. Συγκεκριμένα, δυο μισθούς από την περικοπή του 13ου και του 14ου μισθού, δυο μισθούς από τις αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών και των άλλων κρατήσεων (ΤΠΔΥ, ΕΚΑΣ, έκτακτη εισφορά, εισφορά αλληλεγγύης κ.λπ.) και δυο μισθούς από τη μισθολογική και βαθμολογική καθήλωση, το «πάγωμα» των μισθολογικών κλιμακίων. Ολα αυτά, βέβαια, χωρίς να υπολογίζονται η αύξηση του ΦΠΑ στο 23%, ο ΕΝΦΙΑ, η φοροληστεία, οι περικοπές σε πάνω από 2.500 ιατρικές εξετάσεις, φάρμακα κ.ά., που οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο, όπως όλος ο λαός, τα πληρώνουν από την τσέπη τους.

Επομένως, οι «αυξήσεις» που ανακοίνωσε η κυβέρνηση με το νέο μισθολόγιο για ορισμένες κατηγορίες εργαζομένων, συνιστούν «πάγωμα» των μισθών μερικά ευρώ πιο πάνω από το επίπεδο που βρίσκονται σήμερα, χωρίς καμιά προοπτική ανάκτησης των μεγάλων απωλειών που είχαν οι εργαζόμενοι τα προηγούμενα χρόνια. Αυτό, άλλωστε, επιβεβαιώνεται τόσο από τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2016, που προβλέπει «μισθολογικές δαπάνες» μειωμένες κατά 18,3 εκατ. ευρώ σε σχέση με τον προηγούμενο χρόνο, αλλά και από το μεσοπρόθεσμο του 2015, όπως και από το 3ο μνημόνιο, όπου επίσης προβλέπεται η παραπέρα μείωση του «μισθολογικού κόστους». Επομένως, καμιά προοπτική ανάκαμψης των μισθών δεν υπάρχει, με αφετηρία το νέο μισθολόγιο. Αντίθετα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί με τέτοια τεχνάσματα να συντηρήσει φρούδες προσδοκίες σε ένα τμήμα των εργαζομένων και να αποσπάσει συναίνεση στις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις, μέρος των οποίων αφορούν και το Δημόσιο. Καθόλου τυχαία, μάλιστα, το πεδίο εφαρμογής του νέου μισθολογίου, ως μηχανισμός διαρκούς συμπίεσης του «μισθολογικού κόστους», επεκτείνεται σε ΔΕΚΟ και ΝΠΙΔ, συμπεριλαμβάνοντας χιλιάδες ακόμα εργαζόμενους του λεγόμενου «ευρύτερου δημόσιου τομέα».

Στα επιμέρους μέτρα που περιλαμβάνει το νέο μισθολόγιο, κανένα «ξεπάγωμα» των μισθών δεν προκύπτει, αφού η μισθολογική εξέλιξη με βάση τα κλιμάκια παραμένει στην πραγματικότητα αδρανής για τέσσερα ακόμα χρόνια. Αλλά και μετά την ενεργοποίησή της, προβλέπεται η χορήγηση μισθολογικού κλιμακίου κάθε τρία αντί για δυο χρόνια που ήταν μέχρι τώρα για τους υπαλλήλους Υποχρεωτικής και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, μέτρο που οδηγεί αυτόματα σε ονομαστική μείωση και όχι βέβαια σε αύξηση των αποδοχών για μεγάλες κατηγορίες δημοσίων υπαλλήλων. Αλλά και οι «αυξήσεις» που λέει ότι δίνει η κυβέρνηση και οι οποίες κυμαίνονται από μερικά ευρώ μέχρι το πολύ 170 ευρώ σε ορισμένες ελάχιστες κατηγορίες εργαζομένων, ανάλογα με τα χρόνια υπηρεσίας, θα δοθούν σε ετήσιες «δόσεις» και σε βάθος τετραετίας, που σημαίνει ότι θα εξανεμιστούν μονομιάς κάτω από το βάρος της αύξησης του κόστους ζωής, αλλά και ενδεχόμενων νέων αυξήσεων στις ασφαλιστικές εισφορές των εργαζομένων. Αντίστροφα, οι μειώσεις που προβλέπονται για άλλες κατηγορίες εργαζομένων μπορεί να μην εκφραστούν τώρα στην τσέπη (με το τρικ της «προσωπικής διαφοράς»), αλλά συμψηφίζονται με μελλοντικές αυξήσεις που θα έπαιρνε ο εργαζόμενος όταν και αν «ξεπαγώσουν» τα κλιμάκια.

Στο στόχαστρο μπαίνουν, επίσης, μια σειρά επιδόματα που δίνονταν έως τώρα και τα οποία είτε αφαιρούνται (όπως το επίδομα παραμεθόριων περιοχών) είτε δρομολογείται η περικοπή τους (όπως το ανθυγιεινό επίδομα, που προβλέπεται να εναρμονιστεί με την ευρωπαϊκή νομοθεσία). Από αυτές τις αλλαγές θα προκύψει σίγουρα νέα ονομαστική μείωση των αποδοχών για όσους μέχρι τώρα δικαιούνταν και έπαιρναν αυτά τα επιδόματα. Εκεί, όμως, που η κυβέρνηση κάνει το «άλμα», επαληθεύοντας ότι το νέο μισθολόγιο υπηρετεί και βαθύτερες στοχεύσεις, είναι η σύνδεση του μισθού με την αξιολόγηση και την αποδοτικότητα, που με τη σειρά της θα αποτελέσει εργαλείο χειραγώγησης και πειθαναγκασμού των δημοσίων υπαλλήλων. Δηλαδή, ο «καλός» κρατικός υπάλληλός, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη στάση του στη στήριξη της αντιλαϊκής πολιτικής, θα αμείβεται καλύτερα. Ακόμα πιο πέρα: Στο πλαίσιο της λεγόμενης «στοχοθεσίας» και της «αποδοτικότητας», εξ αντικειμένου ο μισθός θα συνδέεται με την αξιολόγηση, ενώ καθιερώνεται επίσης η δυνατότητα μέσα από την αξιολόγηση της «θέσης» εργασίας να δίνεται και πρόσθετη αμοιβή. Κατηγοριοποιούνται έτσι οι εργαζόμενοι ακόμα κι αν έχουν τα ίδια προσόντα, ακόμα κι αν εργάζονται στην ίδια υπηρεσία, που σημαίνει μεγαλύτερη διάσπαση των εργαζομένων, μπροστά στην ενιαία επίθεση που εξαπολύει η κυβέρνηση.

Για κερασάκι στην τούρτα, με το νέο μισθολόγιο πριμοδοτείται η «θέση ευθύνης» και προβλέπονται προκλητικές αυξήσεις για τα διευθυντικά - διοικητικά στελέχη, που συνιστούν κρίκους στην προώθηση της αντιλαϊκής πολιτικής μέσα από το μηχανισμό της κρατικής διοίκησης. Επομένως, με ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια για την κυβέρνηση: Κρατάει καθηλωμένους τους μισθούς και ταυτόχρονα νομιμοποιεί την αξιολόγηση από την πίσω πόρτα, συνδέοντάς την με το μισθό, αυξάνει τον ανταγωνισμό ανάμεσα στους εργαζόμενους και δημιουργεί προσδοκίες στους δημοσίους υπαλλήλους ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ανταμείβει τα ανώτερα κλιμάκια της κρατικής υπαλληλίας για να κάνουν με μεγαλύτερη αποδοτικότητα τη δουλειά τους. Ολα τα άλλα που περιέχονται στην κυβερνητική προπαγάνδα είναι για λαϊκή κατανάλωση και για τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων...