Τύμβος Μαραθώνα, Σύνταγμα... Μια διαδρομή γνωστή, μια απόσταση μεγάλη, με τη δική της ξεχωριστή ιστορία. Κάθε μέτρο, κάθε χιλιόμετρο αυτής της διαδρομής, έχει συνδεθεί με τους αγώνες του ελληνικού λαού για την ειρήνη. Η Μαραθώνια Πορεία Ειρήνης, αποτελεί ένα κορυφαίο, κάθε χρόνο, σταθμό για το αντιιμπεριαλιστικό φιλειρηνικό κίνημα της πατρίδας μας. Την Κυριακή το πρωί από τον Τύμβο, το φιλειρηνικό «ποτάμι» θα ξεχυθεί για να διαδηλώσει για την ειρήνη, να διατρανώσει την αντίθεσή του στους πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς της Νέας Ιμπεριαλιστικής Τάξης Πραγμάτων, που για ακόμα χρονιά, έπνιξε στο αίμα έναν ολόκληρο λαό...

Η φετινή μαραθώνια πορεία, πραγματοποιείται σε μια περίοδο που το Ιράκ, βρίσκεται υπό την κατοχή των ΗΠΑ και της Βρετανίας. Λαμβάνει χώρα, πριν ακόμα «σβήσουν» - εάν ποτέ θα μπορούσαν - οι εικόνες με τα σακατεμένα παιδιά του ιρακινού λαού να αφήνουν την τελευταία τους πνοή στα ερείπια, στα νοσοκομεία της Βαγδάτης και της Βασόρας... Οι φρικαλεότητες που διέπραξαν οι ιμπεριαλιστές, η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής, οι δολοφονίες, αφύπνισαν τους λαούς όλου του κόσμου και τους έβγαλαν στους δρόμους. Αυτές οι πρωτόγνωρες αντιπολεμικές κινητοποιήσεις που συγκλόνισαν και τη χώρα μας, δεν πρέπει να σταματήσουν τώρα. Στο στόχαστρο των ιμπεριαλιστών, της βρώμικης προπαγάνδας τους έχουν μπει η Κούβα, η Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας, ο λαός της Παλαιστίνης, η Συρία, το Ιράν. Η λίστα λοιπόν διογκώνεται. Νέοι πόλεμοι βρίσκονται προ των πυλών.

Δε χρειάζεται να δούμε τα νέα «μανιτάρια» που προκαλούν οι βόμβες τους από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες για να οργιστούμε και να βγούμε στους δρόμους. Δε χρειάζεται να γίνουμε και πάλι μάρτυρες της ενεργής συμμετοχής της ελληνικής κυβέρνησης, στα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών. Δεν είναι αναγκαίο, να δούμε τη Σούδα, τον Αραξο, τα λιμάνια και τους δρόμους της πατρίδας μας να ξαναπαραχωρούνται και την Ελλάδα να «φιγουράρει» πολύ ψηλά στο θλιβερό κατάλογο των ΗΠΑ, των χωρών που βοήθησαν στη σφαγή ενός ακόμα λαού. Επειδή αυτά είναι δεδομένα με την παρούσα κοινωνικοπολιτική πραγματικότητα, την Κυριακή το πρωί, στο τύμβο του Μαραθώνα, όλοι οι πρωταγωνιστές των μεγάλων αντιπολεμικών διαδηλώσεων, οφείλουμε να δώσουμε το «παρών». Να συνεχίσουμε και να κλιμακώσουμε τις κινητοποιήσεις μας, να βροντοφωνάξουμε ξανά: «Ορκος στο Λαμπράκη. Χρέος στη ζωή. Να φύγουν οι βάσεις και οι Αμερικανοί». Είναι μια σημαντική κινητοποίηση μέσα στο μεγάλο αντιιμπεριαλιστικό αγώνα με στόχο την κατάργηση των αιτιών του πολέμου.

Φέτος, αυτός ο παντοτινός όρκος, έχει και μια ξεχωριστή σημασία, αφού συμπληρώνονται 40 χρόνια από τη δολοφονία του Γρήγορη Λαμπράκη. Του μάρτυρα και αγωνιστή της ειρήνης, ο οποίος στις 21 Απριλίου του 1963 ξεκινούσε την πρώτη πορεία, δηλώνοντας με μοναδικό θάρρος στους χωροφύλακες, που επιχειρούσαν να του το απαγορεύσουν: «Θέλω να περπατήσω για την ειρήνη»... Λίγες μέρες αργότερα, ο ίδιος έφυγε από τη ζωή, δολοφονημένος από το χέρι του παρακράτους. Η ιστορική αυτή φράση του, σήμερα αποκτά ακόμα μεγαλύτερη σημασία. Την Κυριακή, ας πορευτούμε όλοι στα βήματά του...