Τη διαφορετικότητά τους κλήθηκαν να καταθέσουν με απαντήσεις σε κοινές ερωτήσεις οι πέντε υποψήφιοι για πρόεδροι της Κομισιόν στην εφημερίδα «Real News». Δηλαδή οι: Ζαν Κλοντ Γιούνκερ από το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, Μάρτιν Σουλτς από το Ευρωπαϊκό Σοσιαλιστικό Κόμμα, Γκι Φέρχοφσταντ από τη Συμμαχία Φιλελευθέρων και Δημοκρατών, Αλέξης Τσίπρας από το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και Φραντσίσκα Σκα Κέλερ από τους Πράσινους.

Και οι πέντε μιλούν για «ανάπτυξη και επενδύσεις». Και οι πέντε δηλώνουν ότι δε θέλουν λιτότητα, αλλά λένε «ναι» στη δημοσιονομική πειθαρχία, δηλαδή λιτότητα. Και οι πέντε αναγνωρίζουν το χρέος που δημιούργησαν οι καπιταλιστές σαν κάτι που πρέπει να πληρωθεί από το λαό και καταθέτουν, με ελαφρές διαφορές, θέσεις για το πώς θα γίνει το «κούρεμα», δηλαδή το ποιος θα πληρώσει τη ζημιά.

Ας δούμε ορισμένες βασικές απαντήσεις:

Στην ερώτηση για το τι θα κάνουν αν εκλεγούν πρόεδροι της ΕΕ, αφού απαντούν αρχικά όλοι ότι θα δώσουν έμφαση στην ανάπτυξη και την απασχόληση, στη συνέχεια απογειώνονται, όταν διακηρύσσουν, όπως η Κέλερ και ο Τσίπρας, «θα δώσω τέλος στη λιτότητα», με τον Φέρχοφσταντ μόνο να λέει κάτι και για δημοσιονομική πειθαρχία. Ολοι τους προσπερνάνε το γεγονός ότι σε όλη την ΕΕ τα εργατικά δικαιώματα έχουν ήδη τσακιστεί και ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα γίνει πάνω στα ερείπια αυτών των δικαιωμάτων. Κουβέντα για το γεγονός ότι ο καπιταλιστής δεν επενδύει αν δεν έχει κέρδος και ότι αυτό από μόνο του οδηγεί σε ένταση της ανισότητας.

Και οι πέντε εκτιμούν ότι η ΕΕ ήταν μια καλή ένωση, που όμως απομακρύνθηκε από τις αρχές της. Με διαβαθμίσεις στις απαντήσεις, προσπαθούν να κρατήσουν ζωντανό το όραμα μιας Ευρώπης, που ενώ είναι καπιταλιστική ένωση, αυτοί την παρουσιάζουν ως Ευρώπη της ελευθερίας και της δημοκρατίας. «Η Ευρώπη έχασε την αίσθηση περηφάνιας για κάτι εξαιρετικό που είχαμε», λέει ο Γιούνκερ, για «απομάκρυνση από τις αξίες» μιλάει ο Τσίπρας.

Τη συμφωνία τους δηλώνουν και για τα ευρωομόλογα με αποχρώσεις ανάλογα με το ακροατήριο: Ο Γιούνκερ τα βλέπει σε ένα «πολύ προχωρημένο επίπεδο της πορείας της πολιτικής ενοποίησης», ο Σουλτς δεν το βλέπει «σήμερα εφικτό», ίσως αύριο, ο Φέρχοφσταντ τα θεωρεί θετικό παράδειγμα, ο Τσίπρας τα βλέπει ήδη «στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης», «βασική κίνηση» τα θεωρεί η Κέλερ.

Σε ειδικότερη ερώτηση για τη ελληνική περίπτωση, Σουλτς και Γιούνκερ θεωρούν «απαραίτητα» και «αναντικατάστατα» τα μέτρα που πάρθηκαν, ενώ ο Φέρχοφσταντ εμφανίζεται να υιοθετεί το αίτημα Τσίπρα για ένα «νέο σχέδιο Μάρσαλ», με τον Τσίπρα να παραπονείται γιατί το ελληνικό πρόβλημα οξύνθηκε (από την έλλειψη «νέου σχεδίου Μάρσαλ» προφανώς).

Στο θέμα του χρέους συμπίπτουν στο αυτονόητο: ότι το χρέος αναγκαστικά πρέπει να «κουρευτεί». Με τον Τσίπρα να λέει πως επείγει το «κούρεμα» «μέρους του», τον Σουλτς να δηλώνει ότι είναι νωρίς για κριτικές και τον Γιούνκερ να προσπερνά το θέμα με τη δήλωση ότι «η Ελλάδα είναι εντός τροχιάς».

Σε μια ερώτηση που θεωρεί δεδομένη τη «γερμανοποίηση» της ΕΕ, ο Γιούνκερ απαντά ότι καθήκον του είναι η επανένωση της Ευρώπης, ο Σουλτς υμνεί τα αισθήματα αλληλεγγύης των Γερμανών και ο Τσίπρας αρκείται στο χαρακτηρισμό ότι η πολιτική της Μέρκελ είναι επικίνδυνη για την Ευρώπη.

Ομόφωνες είναι οι απαντήσεις για την τρόικα και εκτιμούν ότι χρειάζονται άλλοι μηχανισμοί που να μη δίνουν τη δυνατότητα στο ΔΝΤ να έχει λόγο στα ευρωπαϊκά πράγματα, ορισμένοι βεβαίως θεωρώντας ως δεδομένη και αναγκαία τη μέχρι τώρα εμπλοκή της.

Συμπέρασμα: Οσο και αν προσπαθούν να το κρύψουν, οι προτάσεις τους είναι διαφορετικές εκδοχές κοινών απαντήσεων ως προς το στόχο της στήριξης της καπιταλιστικής ανάκαμψης, της εξασφάλισης της «συνοχής» της Ευρωπαϊκής Ενωσης, της ισχυροποίησης των θεσμών της. Τα οράματά τους καμιά σχέση δεν έχουν με τους λαούς.