Σοκαρισμένοι ίσως δηλώσουν κάποιοι από την αναφορά και μόνο ότι παιδιά πηγαίνουν στο σχολείο μισοταϊσμένα ή νηστικά, επειδή οι οικογένειές τους δεν μπορούν να καλύψουν επαρκώς τις ανάγκες τους. Ενα φαινόμενο που παγκόσμια αποτελεί καταγεγραμμένο πρόβλημα, είναι περισσότερο από αναμενόμενο να παρατηρείται και να διευρύνεται στην Ελλάδα της οικονομικής κρίσης, της ανεργίας, των μειωμένων μισθών, της ακρίβειας, της απουσίας κάθε στήριξης από τις δομές της πολιτείας. Είναι η προβολή μέσα στη σχολική τάξη, του «ένας εργαζόμενος ανά οικογένεια», των στατιστικών για την αύξηση της ανεργίας και του αριθμού των Ελλήνων που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας, με την προσθήκη των δημοσίων υπαλλήλων σε αυτούς, των λαϊκών νοικοκυριών που αναγκάζονται να «ζουν» με «εισόδημα» κάτω και από τα 360 ευρώ το μήνα. Γιατί πίσω από τις στατιστικές υπάρχουν άνθρωποι. Πολλοί από αυτούς έχουν και παιδιά. Που απειλούνται από τη φτώχεια γιατί δεν φτάνουν τα ψίχουλα που μπαίνουν στο σπίτι, που απειλούνται από τις αρρώστιες καθώς η Υγεία ιδιωτικοποιείται και τα λεφτά στις τσέπες λιγοστεύουν, που διαβάζουν τα μαθήματά τους υπό το φως των κεριών γιατί τους κόβουν το ρεύμα. Που όταν βλέπουν το μέλλον τους, βλέπουν μπροστά τους έναν τοίχο...

Είναι άπειρα τα παραδείγματα που επιβεβαιώνουν ότι η κατάσταση όσο πάει και χειροτερεύει. Γονείς μιλούν για τρίχρονα παιδιά που τρώνε έξι φέτες ψωμί για πρωινό στους παιδικούς σταθμούς, επειδή δεν έφαγαν το προηγούμενο βράδυ. Για παιδιά που πάνε στο ολοήμερο Νηπιαγωγείο και Δημοτικό, χωρίς ταπεράκι με φαγητό από το σπίτι. Οσο μεγαλώνουν τα παιδιά λένε, στα Γυμνάσια και τα Λύκεια, τόσο μαθαίνουν να κρύβουν το πρόβλημα, γιατί έτσι θέλουν να μάθουν το λαό, να θεωρεί τη φτώχεια ντροπή, ατομικό πρόβλημα. Οσοι υποφέρουν από αυτήν την κατάσταση δεν είναι μόνοι. Και ο λόγος δεν γίνεται για τις διάφορες ΜΚΟ που αποτελούν «κολυμπήθρες», όπου με οίκτο και φιλανθρωπία προσπαθούν κάποιοι να ξεπλύνουν τις ευθύνες τους για τα όσα τραβάει η εργατική τάξη, αλλά και χρησιμοποιήθηκαν σαν δούρειος ίππος για να ξεχαρβαλωθεί το όποιο κράτος Πρόνοιας.

Είναι περιττό να επισημάνει κανείς ότι πρέπει να γίνει υπόθεση του καθένα η κατάσταση αυτή που έχει θύματα και τα παιδιά. Είναι ήδη υπόθεση του οργανωμένου λαϊκού κινήματος η πάλη για την αντιμετώπιση του συγκεκριμένου προβλήματος, αλλά και η έκφραση της ταξικής αλληλεγγύης στις λαϊκές οικογένειες που βρίσκονται σ' αυτή την κατάσταση. Τεράστια ευθύνη έχουν και οι εκπαιδευτικοί και τα συνδικαλιστικά τους όργανα αλλά και οι γονείς, που πρέπει από κοινού να αναλάβουν πρωτοβουλίες. Αλλωστε όλοι χτυπιώνται από τα αντιλαϊκά μέτρα και την κρίση, αλλά η «αντιμετώπιση» των συνεπειών είναι υπόθεση συλλογικής ταξικής δράσης. Ταυτόχρονα το δυνάμωμα της οργανωμένης λαϊκής αλληλεγγύης είναι απαραίτητο όσο ποτέ. Και δεν αρκεί να εκφραστεί μόνο με τις απαραίτητες πρωτοβουλίες ανακούφισης, αλλά και με το να γίνουν ακόμα πιο πολλές, ακόμα πιο δυνατές οι φωνές που μαζί διεκδικούν οριστική έξοδο από αυτή τη βαρβαρότητα.