Ετσι συνέβαινε πάντα στην αστική τους «δημοκρατία». Αυτή είναι και η πείρα του συνεπούς ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος. Οταν τα πράγματα ζόριζαν - όπως τώρα με τα προεόρτια της οικονομικής κρίσης - οι μάσκες της δημοκρατίας τους έπεφταν. Ακόμα και σε πιο ήρεμες περιόδους, αν ο εργάτης σήκωνε κεφάλι, όπου τα «λόγια» δεν είχαν αποτελέσματα, η ράβδος γινόταν ο νόμος του κεφαλαιοκράτη. Ετσι και το τελευταίο διάστημα στη χώρα μας, όπως δείχνουν συγκεκριμένα γεγονότα, η εργοδοσία με μεγαλύτερη ένταση βάζει σε λειτουργία τα γνωστά και δοκιμασμένα της όπλα. Οι απολύσεις, η τρομοκρατία, οι εκβιασμοί, ο χαφιεδισμός μπήκαν στην ημερήσια διάταξη.

Τα όπλα αυτά έβαλε μπροστά και η εργοδοσία του ΤΖΑΜΠΟ στο υποκατάστημα στη Βάρη. Οταν ο αγωνιστής εργαζόμενος δε λύγισε, μπήκαν σε δράση τα «άλλα μέσα»! Του έριξαν στο τραπέζι 50.000 ευρώ και να αποχωρήσει από την εταιρεία «οικειοθελώς»..! Και επειδή δεν ήταν σίγουροι για το πόσο δελεαστική ήταν η πρόταση, τη συνόδεψαν και με απειλές... Ομως πήραν την απάντηση που τους άξιζε. Ο νέος εργαζόμενος όχι μόνο αρνήθηκε, αλλά, ακόμα πιο σημαντικό, δεν έσκυψε το κεφάλι, δεν υπέκυψε στις απειλές, αλλά έσπευσε και ενημέρωσε το συνδικάτο.

Ποιος είπε ότι στις μέρες μας δεν υπάρχουν αγωνιστές εργάτες; Ποιος μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν υπάρχουν εργάτες - παραδείγματα; Ποιος μπορεί να πει ότι και σήμερα μια τέτοια στάση δε συνιστά ηρωισμό; Και όμως. Το παράδειγμα του νέου εργάτη του «ΤΖΑΜΠΟ» δείχνει το δρόμο. Αυτός, όπως και χιλιάδες άλλοι, που στέκονται μπροστά στις πύλες των εργοστασίων στις απεργιακές αλυσίδες, που δε συμβιβάζονται, δεν εξαγοράζονται από την εργοδοσία, που στα δύσκολα δεν τα διπλώνουν, είναι οι σηματοδότες για ολόκληρη την εργατική τάξη. Επιβεβαιώνουν με τα έργα και τη στάση τους, τις μεγάλες αξίες και παρακαταθήκες του εργατικού κινήματος. Οχι. Την ανιδιοτέλεια, την αγωνιστικότητα, την ακεραιότητα, την αλληλεγγύη, τη συντροφικότητα δε θα τις βρεις μόνο στις ιστορικές σελίδες του εργατικού κινήματος. Ολα αυτά είναι ζωντανά, είναι μέσα στην καθημερινή δράση εκατοντάδων και χιλιάδων εργατών.

Και όλα αυτά αποκτούν μεγαλύτερη αξία, όταν βλέπεις τον ξεπεσμό των εκπροσώπων του εργοδοτικού συνδικαλισμού. Οταν διαπιστώνεις, ότι συνδικαλιστές που υποτίθεται είναι εκλεγμένοι για να υπερασπίζουν τα συμφέροντα των εργαζομένων, γίνονται σημαιοφόροι της «ταξικής συνεργασίας» κηρύττουν σε όλους τους τόνους την υποταγή στην κερδοφορία των καπιταλιστών, σέρνονται στα σαλόνια και στους «διαλόγους» της εργοδοσίας, είναι «δούρειοι ίπποι» του κεφαλαίου στο κίνημα. Και ορισμένοι δεν αποφεύγουν τον πειρασμό να γλείψουν και από το κόκαλο που τους πετάνε οι ισχυροί.

Ενα είναι βέβαιο. Οσο θα βαθαίνει η οικονομική κρίση. Οσο μεταξύ των καπιταλιστών θα αγριεύει ο πόλεμος για την κυριαρχία στην αγορά και για τα κέρδη, τόσο θα οξύνεται και η επίθεση στους εργαζόμενους. Αλλο τόσο όμως θα επιβεβαιώνεται η ανάγκη για πιο αποφασιστική εργατική ταξική απάντηση στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς, στη λεηλασία και τους σφετερισμούς του κεφαλαίου. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει. Η αδιαλλαξία, η ανυπακοή και η ρήξη με την πολιτική του κεφαλαίου είναι μονόδρομος.