Τον προβληματισμό που προκαλεί στα αστικά επιτελεία η επί της ουσίας σύμπλευση κυβέρνησης και ΝΔ σε ό,τι αφορά τα στρατηγικά προτάγματα του κεφαλαίου, δίνουν με την αρθρογραφία τους τα μεγάλα συγκροτήματα του Τύπου. Για παράδειγμα, σε πρωτοσέλιδο άρθρο της «Καθημερινής», με αφορμή την κόντρα για τις επενδύσεις και την επιχειρηματικότητα, γράφτηκε χτες ότι «ο κ. Τσίπρας έχει παρουσιάσει ένα αφήγημα που εφάπτεται πολύ με αυτό της ΝΔ. Στα λόγια υπάρχει μια σύμπτωση στόχων. Ο κ. Μητσοτάκης πρέπει να βρει την απάντηση, η οποία θα βασίζεται σε ένα απτό σχέδιο και σε αξιόπιστα πρόσωπα που θα το αναλάβουν». Αποτυπώνεται δηλαδή το γεγονός ότι ούτε καν στα λόγια δεν διαφοροποιούνται τα αστικά κόμματα, και ως εκ τούτου χρειάζονται και άλλα πράγματα για τη δημιουργία κάλπικων διαχωριστικών γραμμών και τον εγκλωβισμό του λαού, όπως π.χ. η αντιπαράθεση για το σχέδιο και για το ποια πρόσωπα θα εφαρμόσουν με μεγαλύτερη συνέπεια την αντιλαϊκή πολιτική. Κατά τον ίδιο τρόπο, η «Αυγή» έγραφε προχτές ότι η ΝΔ εκμεταλλεύεται την υπόθεση της «Eldorado» «διότι είχε την αγωνία να διατηρήσει την "πατρότητα" της έννοιας της "επιχειρηματικότητας"», με την κυβέρνηση να της παίρνει «την μπουκιά απ' το στόμα»! Οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να μπουν στη συζήτηση για το ποιος έχει το καλύτερο «προφίλ» για την υλοποίηση των σχεδιασμών του κεφαλαίου, αλλά να αμφισβητήσουν το «μονόδρομο» της αντιλαϊκής πολιτικής, μαζί με όλους τους επίδοξους διαχειριστές του.
Αν ο κομμουνισμός έχει τέτοιους «φίλους», τι τους θέλει τους εχθρούς; Το σχόλιο αφορά τη ΛΑΕ και το άρθρο που έγραψε στέλεχός της για να «υπερασπιστεί» τάχα τον κομμουνισμό από την ανιστόρητη προσπάθεια εξίσωσης με το φασισμό. Βεβαίως, μόνο ως ειρωνεία μπορεί να εκληφθεί η «υπεράσπιση», αφού αναπαράγει όλα τα αντικομμουνιστικά φληναφήματα της αστικής φιλολογίας, που στην προμετωπίδα της έχει τη «σταλινολογία», παρά την αναγνώριση της συμβολής που είχε η πρώην ΕΣΣΔ στην ήττα του χιτλερισμού. Ο αρθρογράφος μιλάει για «σταλινική στρέβλωση της κομμουνιστικής ιδέας», που «απειλεί τη δημοκρατία», για «καθεστώς ανελευθερίας και εξόντωσης φίλων και αντιπάλων» στην πρώην ΕΣΣΔ... Αλήθεια, όμως, όλοι αυτοί που κυνήγησαν τους ναζί μέχρι το Βερολίνο, με εκατομμύρια νεκρούς και ανείπωτες θυσίες, και στη συνέχεια ανοικοδόμησαν με τα χέρια τους την κατεστραμμένη ΕΣΣΔ, σε καθεστώς ανελευθερίας το έκαναν; Απόψεις όπως αυτή επαναφέρουν όλο το συρφετό των «επιχειρημάτων» που χρησιμοποίησε τις προηγούμενες μέρες και η κυβέρνηση, για να αποδείξει ότι δεν είναι με τον ...«εγκληματικό» σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, αλλά με τον «σοσιαλισμό με δημοκρατία», κάτω από τον οποίο κρύβουν την απέχθειά τους για την εργατική εξουσία και την προσήλωσή τους στην πολιτική διαχείρισης του καπιταλισμού. Οπως και να 'χει, η «σταλινολογία» υπήρξε διαχρονικά το προκάλυμμα του «αντικομμουνισμού». Γι' αυτό αποτελεί το αγαπημένο θέμα όλων εκείνων που προσπαθούν να ξαναγράψουν την Ιστορία και να ταυτίσουν τον κομμουνισμό με το ναζισμό, με το βλέμμα στραμμένο στο σήμερα και στο αύριο των ταξικών αγώνων.
Απαριθμώντας τα «επιτεύγματά» της και στο χώρο της Εκπαίδευσης, με την έναρξη της σχολικής χρονιάς, η κυβέρνηση ανακοίνωσε ανάμεσα σε άλλα και την παράδοση 40 νέων σχολικών κτιρίων σε όλη τη χώρα. Αυτό που δεν είπε είναι ότι στη λίστα εντάσσονται και 12 μονάδες που κατασκευάστηκαν με τη μέθοδο των Συμπράξεων Δημοσίου και Ιδιωτικού Τομέα (ΣΔΙΤ). Οπως έχουν καταγγείλει εργαζόμενοι και γονείς, τα σχολεία αυτά νοικιάζονται στο κράτος για 25 χρόνια και οι όμιλοι που τα κατασκευάζουν παρέχουν διάφορες «παράπλευρες» υπηρεσίες, αποκτώντας λόγο επί της ουσίας στη λειτουργία του σχολικού συγκροτήματος. Με άλλα λόγια, η εφαρμογή των ΣΔΙΤ και στην κατασκευή των σχολικών κτιρίων, ανοίγει νέα πεδία κερδοφορίας για το κεφάλαιο, ενώ το κράτος αποσύρεται ολοένα και περισσότερο από αρμοδιότητες που ανατίθενται σε επιχειρηματικά συμφέροντα.