Ο ακροδεξιός «μπαμπούλας» επανέρχεται λίγο πριν από τις ευρωεκλογές απ' όλες τις αστικές δυνάμεις. Η ΝΔ προβάλλει ως «αποσταθεροποίηση» το ενδεχόμενο να ψηφιστούν ακροδεξιά - εθνικιστικά κόμματα, ενώ η σοσιαλδημοκρατία (ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ) καταγγέλλει τη ΝΔ ότι οι «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές της στρώνουν το έδαφος για την άνοδο της ακροδεξιάς.

Και οι μεν και οι δε προβάλλουν σκόπιμα αυτές τις δυνάμεις ως «αντισυστημικές», αποδίδοντάς τους χαρακτηριστικά που δεν έχουν, αφού είναι «νύχι - κρέας» με το σύστημα. Προβάλλουν ως κριτήριο ψήφου την υπεράσπιση της «δημοκρατίας» και της «ελευθερίας», που είναι «αξίες» της ΕΕ!

Ο Μακρόν στην Γαλλία και ο Σολτς στη Γερμανία, τις δύο χώρες - πυλώνες της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, έχουν τέτοια ατζέντα, με τη δικαιολογία μάλιστα ότι δεν θέλουν να χαρίσουν στην ακροδεξιά όσους ανησυχούν για την αύξηση των μεταναστευτικών ροών προς την Ευρώπη! Και μετά χύνουν κροκοδείλια δάκρυα για την άνοδο της ακροδεξιάς!

Επίσης, σε μια σειρά από χώρες της ΕΕ, ακροδεξιά κόμματα είναι στην κυβέρνηση και αποδεικνύονται στην πράξη πιστοί υπηρέτες της αντιλαϊκής ευρωενωσιακής πολιτικής, πίσω από τη ρηχή αντι-ΕΕ φρασεολογία ή και αντι-ολιγαρχική προπαγάνδα.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η κυβέρνηση Μελόνι στην Ιταλία, ή τα ακροδεξιά κόμματα που συμμετέχουν σε κυβερνήσεις στη Σλοβακία, στη Φινλανδία, στην Ουγγαρία, ακόμα και στη Σουηδία, όπου η κυβέρνηση απολαμβάνει την υποστήριξη των ακροδεξιών στο Κοινοβούλιο.

Η ακροδεξιά δυναμώνει πάνω στο έδαφος της πολιτικής της ΕΕ και των κυβερνήσεών της ενάντια στα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών. Είναι η πολιτική των ναυαγίων της Πύλου και των επαναπροωθήσεων, η πολιτική που αντιμετωπίζει τους πρόσφυγες ως διαπραγματευτικό εργαλείο της ΕΕ με την «στρατηγική εταίρο» Τουρκία και την Αίγυπτο.

Είναι η πολιτική που μετατρέπει την Ελλάδα σε αποθήκη ψυχών, με φράχτες και υπερδομές - φυλακές. Είναι η πολιτική που κοστολογεί κάθε προσφυγική ψυχή στα 20.000 ευρώ ώστε ο πρόσφυγας να διαμένει σε τρίτη χώρα, εκτός ΕΕ.

Η άλλη όψη αυτής της πολιτικής είναι η σύναψη διακρατικών συμφωνιών με άλλες χώρες για να έρθουν μετανάστες ως φτηνά εργατικά χέρια, που αυτήν τη στιγμή λείπουν σε κλάδους χωρών της ΕΕ (π.χ. εργάτες γης, κατασκευές, τουρισμός όσον αφορά την Ελλάδα).

Η πρόσφατη πείρα σε Ισπανία και Πορτογαλία, όπου κυβερνούν τα «αδελφάκια» του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ, αποδεικνύει ότι τα λεγόμενα «προοδευτικά μέτωπα» όχι μόνο δεν αντιμετωπίζουν την άνοδο αντιδραστικών, ακροδεξιών δυνάμεων, αλλά προμηνύουν και την άνοδό τους.

Το έδαφος για να δυναμώνει η ακροδεξιά στρώνεται από τον αντικομμουνισμό, που είναι επίσημη πολιτική της ΕΕ. «Ποτίζεται» από την ανιστόρητη θεωρία των «δύο άκρων», που εξισώνει τον κομμουνισμό με τον ναζισμό και «ξεπλένει» τον δεύτερο. Τροφοδοτείται από την πολιτική πλαστογράφησης και ξαναγραψίματος της Ιστορίας, που έχει περάσει σε άλλο επίπεδο στο πλαίσιο της ευρωατλαντικής προπαγάνδας για τη σύγκρουση ΝΑΤΟ - Ρωσίας στην Ουκρανία.

Εγγύηση για την απομόνωση τέτοιων δυνάμεων αποτελεί η ενίσχυση του ΚΚΕ στην Ελλάδα. Γιατί το ΚΚΕ μέσα κι έξω από την Ευρωβουλή αντιπαλεύει και θα συνεχίσει να αντιπαλεύει την άθλια πολιτική της ΕΕ που ενταφιάζει τη Συνθήκη της Γενεύης και τα δικαιώματα προσφύγων και μεταναστών.

Παλεύει για την κοινή δράση Ελλήνων και μεταναστών εργατών, απέναντι στον κοινό αντίπαλο, το κεφάλαιο και την πολιτική που στηρίζει τα κέρδη του.

Πρωτοστατεί στο κίνημα για να μη βρίσκουν οι φασίστες τόπο να σταθούν σε σωματεία και φορείς, σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Είναι το μόνο κόμμα που προειδοποίησε τον λαό ότι οι νόμοι για τον αποκλεισμό τέτοιων αντιδραστικών μορφωμάτων από τις εκλογές δεν αντιμετωπίζουν τον φασισμό και ότι είναι υπόθεση του λαού να σταθεί εμπόδιο στη δράση τους.

Το ΚΚΕ αντιπαλεύει την πολιτική της ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων της, που από τη μια μπλέκουν την Ελλάδα σε πολέμους που προκαλούν προσφυγιά και δυστυχία και από την άλλη κάνουν τους ανήξερους για τις αιτίες των προσφυγικών ρευμάτων.