Απέναντι στην αντεργατική επίθεση που κλιμακώνουν κυβέρνηση και εργοδοσία, για τη στήριξη των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των επιχειρηματικών ομίλων, σε μια σειρά κλάδους και χώρους δουλειάς βρίσκονται σε εξέλιξη σημαντικές μάχες των εργαζομένων για την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, με αυξήσεις μισθών και βελτίωση των συνθηκών δουλειάς.

Η στάση της εργοδοσίας απέναντι σε αυτές τις εργατικές διεκδικήσεις είναι αποκαλυπτική. Παντού, ακόμα και σε περιπτώσεις ομίλων με τεράστια κέρδη, οι εργοδότες απαντούν έχοντας ως «ένα το κρατούμενο» το αντεργατικό πλαίσιο που διαμόρφωσαν και βαθαίνουν συνεχώς οι αστικές κυβερνήσεις, η σημερινή και οι προκάτοχοί της: Τα ψίχουλα του κατώτατου μισθού των 586 ευρώ μεικτά, το αίσχος του «υπο-κατώτατου» μισθού για τους νέους κάτω των 25, την παραπέρα γενίκευση της «ευελιξίας» κ.ο.κ., ενώ παρουσιάζουν ως «ανιστόρητη ουτοπία» την όποια αναπλήρωση των τεράστιων απωλειών των εργαζομένων στα χρόνια της κρίσης.

Δεν πρόκειται φυσικά για... σύμπτωση. Το παραπέρα χτύπημα της τιμής της εργατικής δύναμης, η ένταση της εκμετάλλευσης είναι η στρατηγική του κεφαλαίου. Η πάλη για τις ΣΣΕ συγκρούεται ακριβώς με αυτήν τη στρατηγική, ενώ η ανάδειξη της πείρας από αυτήν βοηθάει να φωτίζεται ο πραγματικός αντίπαλος, η εργοδοσία ως τάξη.

Η στάση της εργοδοσίας επιβεβαιώνει ότι η «επόμενη μέρα» για την οποία μιλάνε όλα τα επιτελεία του συστήματος, προϋποθέτει τη μονιμοποίηση και συνεχή εμβάθυνση όλων των αντεργατικών ανατροπών που προωθήθηκαν στα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης και πριν από αυτήν.

Δεν είναι τυχαίο, για παράδειγμα, ότι οι βιομήχανοι τοποθετούμενοι για το «μέλλον της εργασίας» αξιώνουν να αναγνωριστεί όλη η εφιαλτική βεντάλια των «ευέλικτων» εργασιακών σχέσεων «ως μια νέα κομβική συνιστώσα των αγορών εργασίας»... Αντίστοιχα, η κυβέρνηση, την ίδια που λανσάρεται ως... «προστάτης των εργαζομένων», εμπλουτίζει συνεχώς το σχετικό αντεργατικό οπλοστάσιο, ενισχύει την «ευελιξία» και μέσα στο ίδιο το αστικό κράτος, με πιο πρόσφατο παράδειγμα την ψήφιση του νόμου για το σμπαράλιασμα του χρόνου εργασίας των νοσοκομειακών γιατρών, ενώ ταυτόχρονα φέρνει μέτρα για το αποφασιστικό ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος.

Απέναντι στις νέες αντεργατικές ανατροπές και τα κάλπικα αφηγήματα περί «δίκαιης ανάπτυξης», απέναντι στη μοιρολατρία που καλλιεργεί ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, η οργάνωση της πάλης για Συλλογικές Συμβάσεις με αυξήσεις στους μισθούς και βελτίωση των συνθηκών δουλειάς έχει τεράστια σημασία. Αποτελεί βασικό μέτωπο στη δράση των ταξικών συνδικάτων, γύρω από το οποίο - όπως έδειξε και η σχετική πρωτοβουλία που στήριξαν 530 συνδικαλιστικές οργανώσεις - μπορεί και πρέπει η εργατική τάξη να οργανώσει τη δική της αντεπίθεση.

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι σημαντική η πείρα από τις μάχες που δίνονται αυτό το διάστημα σε μια σειρά χώρους: Η μάχη που δίνουν παλιοί και νέοι εργαζόμενοι στον όμιλο ΟΤΕ για την υπογραφή ενιαίας ΣΣΕ για όλους, ο επίμονος αγώνας των οικοδόμων σε μεγάλα εργοτάξια της Αττικής για την υπογραφή εργοταξιακής Σύμβασης, η αντίστοιχη προετοιμασία κινητοποιήσεων για την υπογραφή ΣΣΕ με τις περιφερειακές συσκέψεις που οργανώνει η Ομοσπονδία Γάλακτος - Τροφίμων - Ποτών.

Ξεχωριστή παρακαταθήκη αποτελεί η υπογραφή ΣΣΕ με σημαντικές αυξήσεις και κατοχύρωση εργασιακών δικαιωμάτων που πέτυχαν οι εργαζόμενοι στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη, μετά από πολύμηνες και πολύμορφες κινητοποιήσεις, ενώ τώρα ο αγώνας συνεχίζεται για την εφαρμογή της.

Η μάχη για τις Συλλογικές Συμβάσεις αφορά συνολικά τις εργασιακές σχέσεις: Τους μισθούς, αλλά και τον ημερήσιο χρόνο εργασίας, την υγιεινή και ασφάλεια στην εργασία κ.ά. Ως τέτοια, συνδέεται αντικειμενικά με την πάλη για το συνολικό ξήλωμα του αντεργατικού πλαισίου και απαιτεί πλατιά αποκάλυψη του αντεργατικού χαρακτήρα της στρατηγικής του κεφαλαίου, μαζική κινητοποίηση των ίδιων των εργαζομένων. Με πλαίσιο αιτημάτων που εξειδικεύεται ανά χώρο, συζητιέται και γίνεται υπόθεση των εργαζόμενων, μέσα από Γενικές Συνελεύσεις. Με αγώνα που αξιοποιεί όλες τις μορφές, και την απεργία, για να έχει διάρκεια και αντοχή, να συσπειρώνει ολοένα και περισσότερους.

Με τέτοιους όρους χρειάζεται να οργανωθεί η μάχη των Συλλογικών Συμβάσεων σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς, δεμένη με την προετοιμασία απεργιακής απάντησης στο νέο γύρο της αντεργατικής επίθεσης, ώστε μέσα κι από αυτό το μέτωπο να γίνονται αποφασιστικά βήματα στο στόχο της ανασύνταξης του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος.