Επεκτείνουν τη δυστυχία σταθερά, εμπρός στη διαιωνιζόμενη στασιμότητα της οικονομίας και της κρίσης του ευρώ και του πετρελαίου, μεταθέτοντας την ανασφάλεια όχι μόνο προς τα ήδη εύθραυστα κοινωνικά στρώματα των μη εχόντων, αλλά και σ' αυτούς που κατέχουν θέσεις εργασίας και είναι και απασχολήσιμοι.

Δε φαίνεται η έξοδος απ' το τούνελ, μας λένε οι Ευρωπαίοι οικονομολόγοι και κυριαρχούνται τώρα από μια συγκρατημένη αισιοδοξία. Αφού λεηλάτησαν τον πλούτο εις βάρος των εργαζομένων και υπέρ της καπιταλιστικής ιεραρχίας, των πολυεθνικών εταιριών - τραπεζικών οίκων κ.ο.κ., προβλέπουν ότι θα υπάρξει μια «ανάκαμψη», αλλά δεν μπορεί να την προσδιορίσουν!

Εχει ακριβώς τα χαρακτηριστικά, όπως ακριβώς τα παρουσίασε ο Μαρξ πριν από 151 χρόνια: Ο ανταγωνισμός και ο ανταγωνιστικός χαρακτήρας των κοινωνικών σχέσεων, η κεφαλαιοκρατική συσσώρευση που προέρχεται από την εκμετάλλευση εργατών - αγροτών, του προλεταριάτου, μαζί με τους πολέμους (Βαλκάνια) συνθέτουν την εικόνα. Αυτή η Ευρώπη των ολίγων δεν έχει σχέση με τους εργαζόμενους, δεν μπορεί να γίνει «Ευρώπη των λαών». Ενσαρκώνεται η ευρωπαϊκή ιδεολογία του καπιταλισμού - μέσα από την κοινωνία του κέρδους, της «παραγωγικότητας» - της εκμετάλλευσης, με τους καιάδες και τις χωματερές των προϊόντων που δεν έχουν αξία στην ελεύθερη αγορά! Η επέκταση της αγοράς, που συνοδεύεται από γενοκτονίες - εθνοκτονίες του ανθρωποφάγου συστήματος.

Και οι άνθρωποι είναι γι' αυτή αναλώσιμα προϊόντα που έχουν ή δεν έχουν αξία χρήσης. Αντιπαραγωγική: η υγεία, οι ηλικιωμένοι, οι αδύναμοι, κατηγορία που συνιστά ποινή «σε θάνατο». Ετσι ψυχρά και κυνικά αναπτύσσουν τον «Υπεράνθρωπο», στη λογική ενός παράφρονος συστήματος. Τη νομοτέλεια αυτή για τις αντιθέσεις και τις συνέπειες την καταγράφει με ξεχωριστό τρόπο ο Μαρξ στο «Κεφάλαιο»: «Η αρπαγή αυτή της ιδιοκτησίας πραγματοποιείται με το παιγνίδι των ενδογενών νόμων της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής, οι οποίοι καταλήγουν στη συγκέντρωση κεφαλαίων». (Βλέπε G7 και Γένοβα).

Ολα είναι στο μάτι του κυκλώνα. Απ' «την κούνια στην ανεργία», απ' την κούνια μέχρι τον τάφο η εξαθλίωση. Στο δρόμο του κοινωνικού αποκλεισμού. Οποιος σπέρνει την εξαθλίωση, θα δρέψει την οργή. Οι εργαζόμενοι αντιστέκονται στην ευρωπαϊκή οικονομική λαίλαπα και αποκρούουν τον εργασιακό μεσαίωνα, εντείνοντας τους αγώνες και την ταξική πάλη σε επίπεδα όλο και πιο ψηλά. Ενάντια στις επιλογές του κεφαλαίου και των ευρωιμπεριαλιστών - των αδηφάγων ληστρικών διαθέσεων.