O περιβόητος «μηχανισμός στήριξης» της ελληνικής οικονομίας από την ΕΕ, αποδεικνύεται ότι δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια μορφή δανεισμού του δημοσίου. Με προσδιορισμένο ύψος του δανείου, με συγκεκριμένο χρόνο αποπληρωμής και με σαφώς καθορισμένο επιτόκιο. Μόνο που το επιτόκιο εδώ, υποτίθεται, πως δεν είναι τόσο ληστρικό, όσο της αγοράς. Το σκηνικό θυμίζει τον ενδιαφερόμενο να αγοράσει σπίτι, που κατάφερε να βρει μια τράπεζα, με μικρότερο επιτόκιο από την ανταγωνίστριά της. Είναι λόγος αυτός να πανηγυρίζει; Μήπως ξαφνικά έλυσε το στεγαστικό του πρόβλημα και απαλλάχτηκε από τις δοσοληψίες με τις τράπεζες; Μήπως, δηλαδή, στην περίπτωση του «μηχανισμού» της ΕΕ, βρέθηκε η απάντηση στο ζητούμενο, που κατά την κυβέρνηση είναι τα δημοσιονομικά ελλείμματα, στο όνομα των οποίων, έχει στήσει τους εργαζόμενους της χώρας στα έξι μέτρα και τους σφυροκοπά;

Η συμφωνία του Σαββατοκύριακου δεν προβλέπει καμιά απολύτως αντιμετώπιση του προβλήματος «ελλείμματα». Τα ελλείμματα του δημοσίου δημιουργούνται εξαιτίας της πολιτικής στήριξης του κεφαλαίου με τη γενναία φοροαπαλλαγή του και τις δεκάδες δισεκατομμυρίων που προσφέρονται απλόχερα, με τα διάφορα «πακέτα» στους εκπροσώπους του. Αυτά τα ...«πακέτα» θέλουν να εξασφαλίσουν και τώρα. Αλλά για να εξοικονομηθούν τα τόσα και τόσα δισεκατομμύρια που σχεδιάζεται να δοθούν στους κεφαλαιοκράτες (οικονομικά κίνητρα, επιδοτήσεις, φοροαπαλλαγές, χρηματοδότηση θέσεων εργασίας, συμπράξεις με το δημόσιο κλπ.), βασική προϋπόθεση είναι να ξοφληθούν τα δάνεια του δημοσίου που λήγουν μέσα στο χρόνο και τα οποία, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, είναι τουλάχιστον 23 δισ. ευρώ. Για φέτος, με βάση τη συμφωνία, τα βρήκαν. Τι θα γίνει όμως του χρόνου και τον παράχρονο; Τι θα γίνει όταν τα τριετή δάνεια που ορέγονται να εισπράξουν από ΕΕ και ΔΝΤ, προστεθούν στα άλλα που λήγουν επίσης το 2013; Γιατί, για παράδειγμα, αν σ' αυτή τη φάση δανειστούν 30 δισ. για τρία χρόνια, το '13 θα πρέπει να ξεπληρώσουν δάνεια ύψους 50 δισ. ευρώ.

Είναι ολοφάνερο ότι τα παζάρια της κυβέρνησης με τους οργανισμούς των κερδοσκόπων, την ΕΕ και το ΔΝΤ, όχι μόνο δεν λύνουν το οποιοδήποτε πρόβλημα, αλλά θα αποτελέσει ένα ακόμα εργαλείο-όπλο πίεσης, για να ενταθεί η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους και στα άλλα λαϊκά στρώματα. Τα κεφάλαια που τώρα μοιράζονται στην πλουτοκρατία, θα επιστραφούν στους δανειοδότες, μέσα από την καθημερινή τρομοκράτηση και τον εκβιασμό των εργαζομένων για ακόμα μεγαλύτερη μείωση του μεροκάματου και των μισθών, για δραστική αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για κατάργηση των συντάξεων, για απελευθέρωση των απολύσεων, για ακόμα πιο ελαστικές σχέσεις απασχόλησης κλπ.

Η διαιώνιση της πολιτικής στήριξης της κεφαλαιοκρατίας, ταυτίζεται απόλυτα με τη συνεχή αύξηση των ελλειμμάτων του δημόσιου τομέα και με τις προσπάθειες του κεφαλαίου να τσακίσει όσο μπορεί περισσότερο τους εργαζόμενους, οδηγώντας τους σε ακόμα χειρότερες συνθήκες διαβίωσης και εργασίας. Η κατάσταση μπορεί να αλλάξει - και θα αλλάξει - στο βαθμό που οι εργαζόμενοι, οι μικρομεσαίοι αγρότες, οι αυτοαπασχολούμενοι, όλα τα θύματα αυτής της πολιτικής, συνειδητοποιήσουν ότι μπορούν να βάλουν φρένο στη λεηλασία του λαϊκού πλούτου από παράσιτα που, ελέω συστήματος και εξουσίας προσπορίζονται ό,τι αυτοί δημιουργούν.Πολύ περισσότερο, θα απαλλαγούν οριστικά απο το βραχνά, αν ο αγώνας να βάλουν φρένο κατευθύνεται στη ρότα να γίνει ο πλούτος που παράγουν λαϊκή ιδιοκτησία.