Η αντιπαράθεση στις ΗΠΑ, με αφορμή την κατάρτιση του προϋπολογισμού, το όριο του δανεισμού και τεράστιου δημόσιου χρέους που φτάνει τα 16,7 τρισεκατομμύρια δολάρια, ανάμεσα στον Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα και τους Δημοκρατικούς και τους Ρεπουμπλικάνους είναι έκφραση των αντιθέσεων ανάμεσα σε μερίδες της αστικής τάξης που θέτουν διαφορετικές προτεραιότητες. Δεν στέκει επίσης ότι συγκρούεται ο «καλός» Ομπάμα, που δήθεν θέλει ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για τα σχεδόν 50 εκατομμύρια ανασφάλιστων Αμερικανών με τους «κακούς» Ρεπουμπλικάνους, που τον κατηγορούν ότι θα εκτινάξει το έλλειμμα. Διαφορές, βεβαίως, ανάμεσα στις δύο πτέρυγες του αστικού πολιτικού συστήματος υπάρχουν, αλλά υπάρχει στρατηγική συμφωνία και οι διαφοροποιήσεις είναι στο μείγμα διαχείρισης.

Ρεπουμπλικάνοι και Δημοκρατικοί είναι υπηρέτες των ίδιων αφεντικών: Του μεγάλου (ντόπιου και διεθνοποιημένου) κεφαλαίου, που με τον έναν ή τον άλλο πολιτικό εκφραστή εξακολουθεί να τσακίζει δικαιώματα, να φτωχοποιεί μεγάλα τμήματα του αμερικανικού λαού και να διαιωνίζει βαθιές ταξικές ανισότητες.

Από την άλλη πλευρά, η αλληλεξάρτηση και διεθνοποίηση της καπιταλιστικής οικονομίας εξηγεί και τις έντονες, αν και προσεκτικές, αντιδράσεις αξιωματούχων θεσμικών οργάνων των ιμπεριαλιστικών οργανισμών με χαρακτηριστικές τις επανειλημμένες «προειδοποιήσεις» της επικεφαλής του ΔΝΤ Κριστίν Λαγκάρντ σχετικά με τις «καταστροφικές επιπτώσεις» μιας αμερικανικής στάσης πληρωμών στην παγκόσμια οικονομία. Απαρατήρητες δε θα μπορούσαν, βεβαίως, να περάσουν και οι συνεχείς προειδοποιήσεις Κινέζων αξιωματούχων που ως γνωστόν κατέχουν τουλάχιστον το 1/3 του συνολικού αμερικανικού χρέους.