Τετάρτη 12 Σεπτέμβρη 2001
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 32
ΡΕΠΟΡΤΑΖ

ΔΙΑΚΡΙΤΙΚΑ
Μελωδίες του μέλλοντος

Τέχνη αγαπητή στην Ελλάδα, η μουσική. Το τραγούδι, η ιδιαίτερη αγάπη των Ελλήνων. Και δεν είναι μόνο ο «άγριος βρυχηθμός» των «σκυλάδων» - «πολιτιστικά κέντρα» για τον Β. Γιαννόπουλο τα «σκυλάδικα». Δεν είναι μόνο ο «ήχος των κομπιούτερ», που συνοδεύει τα, επί σκηνής, λικνίσματα κάποιων καλλιπάρειων και καλλίπυγων αοιδών, ανδρών τε και γυναικών. Δεν είναι μόνο η απλησίαστη μουσική «λεπτότης» του Μεγάρου Μουσικής, όπου άδουν και ακούν οι της μουσικής και κοινωνικής «ελίτ». Δεν είναι μόνο η εισαγόμενη βοή, που παίζουν στη διαπασών οι d.j. των μπαρ, όπου συχνάζουν οι «ιν» μιας νεολαίας που ακούει, κουνιέται και δε μιλάει.

Δεν είναι ούτε μόνο η καλή μουσική των Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Λοΐζου, Σαββόπουλου, ή των Τσιτσάνη, Βαμβακάρη, Καλδάρα, Ζαμπέτα. Είναι όλα αυτά - μαζί και με τα δημοτικά τραγούδια, που αποτελούν δημιουργία και παράδοση του λαού μας - αλλά είναι και «κάτι άλλο».

Αυτό το μουσικό «κάτι άλλο» ακούς στις εκδηλώσεις του φεστιβάλ της ΚΝΕ. Είναι ένα «νέο μουσικό φαινόμενο», που έρχεται από «τα κάτω» και από «τα μέσα» της ελληνικής νεολαίας. Είναι η ερασιτεχνική δημιουργία εκατοντάδων νέων παιδιών από την ελληνική επαρχία, κυρίως. Παιδιά με πολύ ταλέντο κι άσωτο μεράκι, που βρίσκουν στο φεστιβάλ της ΚΝΕ χώρο για να εκφραστούν και να παρουσιάσουν τις δημιουργίες τους.

Δεκάδες τα ερασιτεχνικά μουσικά συγκροτήματα που συμμετέχουν. Τα ονόματά τους ενδεικτικά για τους μουσικούς, αλλά και τους κοινωνικούς προβληματισμούς τους, τις αγωνίες, τους οραματισμούς, τις διαψεύσεις και τις ελπίδες της σημερινής νεολαίας. Μερικά μόνο, χαρακτηριστικά: «Φωνή Βοώντος», «Ακροβάτες του Ονείρου», «Αδέσποτες Μελωδίες», «Αόρατες Σκιές», «Πνοές», «Ψευδαισθήσεις», «Ιχνηλάτες», «Νοέμβρης». Ροκ μουσικής τα περισσότερα, αλλά και πολλά της «λαϊκής», της «ρεμπέτικής», της «έντεχνης».

Να ακούσουμε τη φωνή των παιδιών της ερασιτεχνικής δημιουργίας, που τραγουδά το «θέλω» της σημερινής νέας γενιάς. Εστω κι αν πολλοί από μας τους μεγαλύτερους δε συμφωνούμε μ' αυτό το μουσικό ή και το κοινωνικό «θέλω». Το «χάσμα γενεών» δεν υπάρχει, αλλά πάντα οι νέοι έρχονται γρηγορότερα σ' επαφή με το νέο. Μπορεί, ως ερασιτέχνες, να μην έχουν την «τελειότητα» των «επαγγελματιών». Εχουν, όμως, τη γνησιότητα του ταλέντου τους, την ευθύτητα των προθέσεών τους, τη γλυκύτητα της νιότης τους.

Κι έχουν, προπάντων, την απλότητα εκείνων των παιδιών της επαρχίας, που δε στοχεύουν να γίνουν εξώφυλλο στα περιοδικά του Κωστόπουλου. Τους αρκεί η ευχαρίστηση να παίζουν για τους συμμαθητές τους στις συναυλίες και να τραγουδούν με τους φίλους τους στα πάρτι της παραλίας. Και χαίρονται όταν τους δίνεται η ευκαιρία και η δυνατότητα να δείχνουν το μουσικό μεράκι τους.

Είναι, πράγματι, σημαντική η προσφορά της ΚΝΕ, που «παραχωρεί χώρο» σ' αυτά τα παιδιά. Μια προσφορά που δεν αφορά μόνο στην πάλη της νεολαίας να ξεφύγει από την υποκουλτούρα και να γευτεί τον πολιτισμό της δημιουργίας. Αφορά, γενικότερα, στην προσπάθεια να κρατήσουμε, ως Εθνος και ως λαός, τα χαρακτηριστικά της δικής μας κουλτούρας, της δικής μας παράδοσης, σε μια εποχή που η λεγόμενη παγκοσμιοποίηση απειλεί να ισοπεδώσει τα πάντα.

Γιατί τα παιδιά των ερασιτεχνικών συγκροτημάτων, που «φύονται» παντού στην Ελλάδα, είναι εστίες αντίστασης του σήμερα και λειτουργούν σαν φωτεινοί σηματοδότες ενός διαφορετικού μέλλοντος. Τα είχαμε ανάγκη και τα περιμέναμε...


Παύλος ΡΙΖΑΡΓΙΩΤΗΣ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ