Την απαίτηση της κυβέρνησης, δηλαδή της μεγαλοεργοδοσίας και των εκπρόσωπων της, ν' αποφασίζουν εκείνοι πότε, πώς και - τελικά - αν οι εργαζόμενοι θα κάνουν αγώνες, αποτυπώνουν τα σχέδια που διέρρευσαν για αλλαγή του νόμου 1264/82. Βεβαίως, τα σχέδια αυτά δεν αποτελούν «κεραυνό εν αιθρία», αλλά συνοδεύουν τις επιστρατεύσεις απεργών, τις δικαστικές αποφάσεις που σωρηδόν βγάζουν παράνομες εργατικές κινητοποιήσεις, την ένταση της κρατικής καταστολής και της εργοδοτικής τρομοκρατίας.

Η κυβέρνηση ανησυχεί για τη δύναμη που μπορεί να δώσει στους εργάτες η συμμετοχή τους σε αγώνες ενωμένους και ταξικά προσανατολισμένους. Ετσι, από τη μία πλευρά, κυβέρνηση - μεγαλοεπιχειρηματίες - αστικά ΜΜΕ πλέκουν το εγκώμιο του «κοινωνικού διαλόγου» και της υπευθυνότητας όσων στο όνομα της «εθνικής οικονομίας» αποδέχονται το τσάκισμα του λαού. Από την άλλη, βάζουν στο στόχαστρο το ίδιο το δικαίωμα των εργαζομένων να αποφασίζουν πώς θα υπερασπίζονται βασικές τους ανάγκες (στο μεροκάματο, στο σταθερό ωράριο, Συλλογική Σύμβαση Εργασίας, Υγεία, Παιδεία κ.τ.λ.) που αδυσώπητα τσακίζει η κυρίαρχη πολιτική. Ανάγκες που για να σωθούν, χρειάζεται να δυναμώσει η πάλη ενάντια στην «ανταγωνιστικότητα» και την ανάπτυξη, στις οποίες ομνύουν κυβέρνηση - ΕΕ - κόμματα του κεφαλαίου.

Δεν μπορεί η εργατική τάξη ν' αφήσει τους πλουτοκράτες (και τους υπηρέτες της) να καθορίζουν τους δικούς της αγώνες, όταν μάλιστα γίνεται ολοφάνερο πως οι μόνοι αγώνες που αυτοί θα επιτρέψουν θα είναι αγώνες για τα δικά τους συμφέροντα. Η προκήρυξη, η οργάνωση, η περιφρούρηση των αγώνων, οι μορφές πάλης, το πλαίσιο με το οποίο αυτοί αναπτύσσονται, είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων και μόνο. Οπως είναι και δική τους ευθύνη να αποκρούσουν κάθε σχέδιο παρεμπόδισης και ποινικοποίησης των αγώνων τους. Να δουλέψουν για τη μαζικοποίηση και την ολόπλευρη ισχυροποίηση των συνδικάτων, ώστε αυτά να εξελιχθούν σε αληθινά οχυρώματα ενάντια στην ολόπλευρη επίθεση που δέχονται.

Το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι μέλημά της είναι να προστατεύσει την κοινωνία από «συντεχνίες» και την... αλόγιστη προκήρυξη απεργιών είναι ιδιαίτερα προκλητικό. Τα συμφέροντα των εργαζομένων δεν απειλούνται από τις κινητοποιήσεις των συναδέλφων τους, απειλούνται από την αντιλαϊκή πολιτική. Απειλούνται από εκείνους που παλεύουν να τους διχάσουν, να εμποδίσουν τη σφυρηλάτηση της ταξικής τους ενότητας που γίνεται όλο και πιο επιτακτική. Για παράδειγμα, τα συμφέροντα των νησιωτών δεν απειλούνταν από την απεργία των ναυτεργατών, αλλά από την πολιτική (την οποία αντιπαλεύουν και οι ναυτεργάτες) που εγκαταλείπει τα νησιά στο έλεος των εφοπλιστών, αυξάνοντας τα ναύλα, αποδρομολογώντας πλοία, αλλάζοντας την οργανική σύνθεση σε αυτά, με αυξημένους κινδύνους για την ανθρώπινη ζωή. Είναι σίγουρο πως μαζί με την ένταση του αυταρχισμού η κυβέρνηση θα εντείνει και την επιχείρηση παραπλάνησης των εργαζομένων, να τους πείσει ότι τα δικά τους συμφέροντα είναι κοινά με τα συμφέροντα των μονοπωλίων, έτσι ώστε να εξουδετερωθεί κάθε αντίδραση και αντίσταση στην παρεμπόδιση των εργατικών αγώνων. Οσο καλύτερα αποκαλύπτεται πόσο διαμετρικά αντίθετα είναι τα συμφέροντα εργατών - μονοπωλίων, τόσο καλύτερα θα κατανοείται και ο ρόλος εκείνων που διαχειρίζονται την εξουσία και το νόμο προς όφελος των δεύτερων, τόσο καλύτερα θα θωρακίζεται η εργατική τάξη ενάντια σε όσους παλεύουν να την πείσουν να δεχτεί την εξαθλίωση.