Πολλοί Ελληνες γιατροί έγιναν και «θεράποντες» της λογοτεχνίας. Αρκετοί, μάλιστα, διακρίθηκαν. Γιατρός (ψυχίατρος) είναι και ο Μανόλης Πρατικάκης, του οποίου το βιβλίο «Ποιήματα (1984 - 2000)» («Μεταίχμιο») απέσπασε πέρσι το Κρατικό Βραβείο Ποίησης. Ο Μ. Πρατικάκης πρωτοεμφανίστηκε στα Γράμματα το 1970, αρχικά σε περιοδικά. Ακολούθησαν δεκατέσσερις ποιητικές συλλογές, οι οποίες συνεχώς ανέδειχναν τον Μ. Πρατικάκη ως μια νέα σημαντική «φωνή» της σημερινής ελληνικής ποίησης. «Φωνή» υπεραισθαντική (τροφοδοτούμενη και από την άσκηση της ψυχιατρικής), αλλά και ουσιωδώς νεωτερική (θεματολογικά και μορφολογικά). Η ποίηση του Μ. Πρατικάκη δεν αντανακλά απλώς το δικό του, ατομικό, αλλά ένα συλλογικότερο «κόσμο» του ανθρώπου. Ιδού ελάχιστα χαρακτηριστικά σπαράγματα στίχων του: «Είμαι αυτό που δεν μπόρεσα/ να γίνω. (Αυτή η εκκωφαντική/ και γεμάτη άλγος Εκλειψη)». «Ερχόταν μέσα από το θάλαμο 605 με σχεδόν συρόμενα/ βήματα σα να ερχόταν μέσα από μεγάλη Σιωπή/ και αυτή να ήταν η αληθινή του πατρίδα». «Προσπαθώ να περιγράψω την εξορία μου και/ την εξορία σου. Ν' αποσπάσω τη φωνή σου έρημο/ κουνάβι σφηνωμένο στο τούνελ./(...)Προσπαθώ να σου πω πως αυτός που γράφει και αυτός/ που διαβάζει, στέκονται μπροστά σε όμοιο καθρέφτη./ (...) Προσπαθώ να σου δείξω μέσα σε τούτη τη μικρούλα/ άβυσσο μιαν αναγέννηση». «Τώρα εδώ τελειώνω. Το σώμα μου ας είναι/ το τελευταίο κείμενο».