Η παρουσία του πρωθυπουργού στη Θεσσαλονίκη ήταν αποκαλυπτική, σε ό,τι αφορά τη χαώδη απόσταση που χωρίζει τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες από την πολιτική της κυβέρνησης. Αυτή η αβυσσαλέα απόσταση αποτελεί το σήμα κατατεθέν της εποχής μας. Είναι η εποχή των πολλαπλασιαζόμενων αναγκών, για τα λαϊκά στρώματα, και, από την άλλη πλευρά, της εντεινόμενης αδηφαγίας του κεφαλαίου. Οι λαϊκές ανάγκες ασφυκτιούν κάθε μέρα όλο και περισσότερο. Μετατρέπονται σε βάσανα και σε «όνειρα» ανεκπλήρωτα, που στενάζουν υπό το βάρος των πολιτικών του νεοφιλελευθερισμού και των «ροζ» διαχειριστικών «προτάσεων» των πολιτικών φορέων της πλουτοκρατίας.

Από την πρώτη κιόλας ομιλία του στα εγκαίνια της ΔΕΘ, ο Κ. Σημίτης υπήρξε ωμός: «Η ΕΕ έχει διαμορφώσει συγκεκριμένες πολιτικές και στόχους, στους οποίους οφείλουν να εντάσσονται οι εθνικές επιδιώξεις», τόνισε. Και μάλιστα συμπλήρωσε: «Τα προβλήματά μας είναι ευρύτερα και κοινά σε όλους. Εχουν παύσει να είναι αποκλειστικά εθνικά. Αντίθετα, έχουν υπερεθνικό χαρακτήρα». Με άλλα λόγια, η κοινωνική και οικονομική πολιτική είναι δεδομένη, καθορίζεται από τη λεγόμενη «παγκοσμιοποίηση», ορίζεται από τα συμφέροντα των πολυεθνικών και, επομένως, ο λαός πρέπει - σύμφωνα με τα πρωθυπουργικά λόγια - να αποκηρύξει τα «αντικοινωνικά μικροσυμφέροντα» και το «σπάταλο καταναλωτισμό»! Τελεία και παύλα!

Κάτω από αυτό το πρίσμα, το αίτημα του λαού για ένα καλύτερο παρόν και μέλλον, τίθεται στον κάλαθο των αχρήστων. Θεωρείται, μάλιστα, ανευθυνότητα να διεκδικείς και να απαιτείς λύσεις, αφού το αίτημα προσκρούει στις εντολές της ΕΕ και στην κοσμοπολίτικη αντίληψη και δράση του «όπου Γης και πατρίς» μεγάλου κεφαλαίου. Απαξ, λοιπόν, και το κεφάλαιο δε λογαριάζει το «έθνος», να ζητείται λύση στο ελληνικό πρόβλημα της Παιδείας, της Υγείας, της ανεργίας, είναι «αναχρονισμός» λέει ο κ. Σημίτης! Ταυτόχρονα, η «παγκοσμιοποιημένη» καταλήστευση από τις διεθνικές επιχειρήσεις του πλούτου, που παράγουν οι λαοί, είναι ένα φαινόμενο που παρουσιάζεται περίπου σαν «φυσικό», κάτι σαν «αναμενόμενο» και «αδιαπραγμάτευτο». Επομένως, όλα τα προβλήματα, που γεννιούνται από αυτό το κοινωνικό «μοντέλο», εμφανίζονται κι αυτά σαν «δεδομένα», σαν «μοιραία». Ακόμα χειρότερα: Οι υπηρέτες του καπιταλισμού θέλουν να παρουσιάσουν αυτήν την κατάσταση σαν «αιώνια» και «μη αντιμετωπίσιμη».

Από εκεί και πέρα, αρχίζει η ιδεολογική τρομοκρατία. Οποιος αντιστέκεται, εμφανίζεται ως υπέρμαχος της «ιδεολογίας του εγκλεισμού», κατά την πρωθυπουργική ορολογία. Αντίθετα, ο κ. Σημίτης θέλει τους Ελληνες να επιδεικνύουν «κοσμοπολίτικη» διάθεση, και στο ερώτημα τι γίνεται με την εκμετάλλευση στην Ελλάδα, να απαντούν: «Δε βαριέσαι, παντού υπάρχει εκμετάλλευση»! Πράγματι, όμως. Παντού υπάρχει εκμετάλλευση. Παντού υπάρχει φτώχεια, παντού η απόλυτη και σχετική εξαθλίωση διευρύνεται. Αλλά ο πρωθυπουργός, αντί να απολογείται (άλλωστε, ανήκει στο κλαμπ των υπηρετών της πολιτικής που τα παράγει όλα αυτά), επιλέγει να «νουθετεί» το λαό να μη φωνάζει που «δεν έχει παπούτσια, γιατί κάποιοι άλλοι δεν έχουν πόδια»...