Να πατάς σε δυο βάρκες δε γίνεται. Κι όσοι προσπαθούν να πείσουν τους εργάτες γι' αυτό, απλά επιχειρούν να κρύψουν ότι υπηρετούν πιστά τους εχθρούς της εργατικής τάξης. Η πείρα που αποκτούν οι εργαζόμενοι στον «Ομιλο Λαναρά» είναι σημαντική. Η χρηματοδότηση του Ομίλου με εγγυητή το Ελληνικό Δημόσιο, που αβαντάρουν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο τα πολιτικά και συνδικαλιστικά στελέχη ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ, δίνει ξανά στο μεγαλοεπιχειρηματία ζεστό χρήμα για την ενίσχυση της «ανταγωνιστικότητάς» του. Την εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας, για την οποία βέβαια ο κάθε Λαναράς έχει αποδείξει ότι θεωρεί εμπόδιο το δικαίωμα των εργαζομένων σε σταθερή και μόνιμη εργασία.

Οι εκλεκτοί του δικομματισμού αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, που στα λόγια εμφανίζονται να «συμπονούν» τους εργάτες, έσπευσαν στην προχτεσινή τριμερή συνάντηση να συμπαραταχτούν με τα αιτήματα της εργοδοσίας. Ολοι τους, από την υφυπουργό Απασχόλησης μέχρι τον πρόεδρο της ΓΣΕΕ, καλούν τους εργάτες να υπογράψουν τη θανατική τους καταδίκη. Καλούν, τους περισσότερους από 1.000 εργαζόμενους, που έχουν να φέρουν μεροκάματο στις οικογένειές τους πάνω από δυόμισι μήνες και βλέπουν τα εργοστάσια να μένουν χωρίς πρώτη ύλη, αλλά και τους εκατοντάδες χιλιάδες που παρακολουθούν τις συνέπειες της ανεργίας να παρασέρνουν όχι μεμονωμένες οικογένειες αλλά ολόκληρες περιοχές, να δεχτούν το ίδιο έγκλημα που συντελέστηκε και τα προηγούμενα χρόνια.

Να δεχτούν να ξαναγίνει αυτό που το 2005 άφησε χωρίς μεροκάματο 200 οικογένειες βάζοντας «λουκέτο» στα «Κλωστήρια Β'» και την «Ολυμπιακή». (Το 2004 έκλεισε την «Τρικολάν» που από 500 εργάτες είχε φτάσει να απασχολεί 100). Να χειροκροτήσουν την πολιτική που πέταξε στο δρόμο 100 εργάτες της ΦΑΝΚΟ, 50 εργάτες της «ΟΤΤΟ Εβρος», που έχει καταδικάσει 1 στους 2 Ναουσαίους στην ανεργία, που μόνο στο συγκεκριμένο κλάδο έχει οδηγήσει από την προηγούμενη δεκαετία στην απώλεια 120.000 θέσεων εργασίας και χιλιάδες απολυμένους να τρέχουν σήμερα σε προγράμματα κατάρτισης και ολιγόμηνης απασχόλησης για 500 ή 600 ευρώ το μήνα!

Τα συμφέροντα του κεφαλαίου και της εργατικής τάξης δε «συμφιλιώνονται». Οι εργάτες πρέπει να εμπιστευτούν αυτό που πηγάζει από την καθημερινή τους εμπειρία. Μόνο συνεχίζοντας τον αγώνα στην ίδια γραμμή που οδήγησε στην επιτυχία και της προχτεσινής, μαζικής και μαχητικής κινητοποίησης στην Αθήνα μπορούν να απαντήσουν στην - όπως όλα δείχνουν - κλιμάκωση της επίθεσης που δέχονται. Το νέο βήμα που σημειώθηκε στο συντονισμό του αγώνα τους, καρπός της ακούραστης και σταθερής δουλειάς που συνεχίζει με συνέπεια η ΟΕΚΙΔΕ όλα τα χρόνια, οικοδομώντας ουσιαστικούς δεσμούς με τον κλάδο, παρεμβαίνοντας μαχητικά για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των κλωστοϋφαντουργών, δίνοντας βάρος στην αναμέτρηση με τον Λαναρά, μπορεί να τους εξοπλίσει με νέα δύναμη και αισιοδοξία. Οπως και η έμπρακτη συμπαράσταση που εξέφρασαν οι ταξικές δυνάμεις από δεκάδες κλάδους, αναδεικνύοντας ότι η εργατική τάξη πρέπει να αντιπαλέψει την ενιαία και ολομέτωπη επίθεση που δέχεται, ενωμένη σα γροθιά. Οτι η ενίσχυση της ταξικής αλληλεγγύης και ενότητας είναι βασική προϋπόθεση για την προοπτική των αγώνων των εργαζομένων. Γι' αυτό άλλωστε φοβίζει το κεφάλαιο και τους υπαλλήλους του.