Ωρες δεν πέρασαν από το κλείσιμο της κάλπης και τα επιτελεία της Ευρωπαϊκής Ενωσης έπιασαν δουλειά. Οι αποφάσεις των υπουργών Απασχόλησης των χωρών - μελών δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία. Η επίθεση του ευρωενωσιακού κεφαλαίου σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης θα γίνει ακόμα πιο σκληρή. Επιδιώκουν να σπάσουν τον πυρήνα των εργατικών κατακτήσεων. Να μονιμοποιήσουν και να εξαπλώσουν την «απασχολησιμότητα», την ευελιξία, την υπο-απασχόληση. Και αντίστοιχα: Στη θέση της Κοινωνικής Ασφάλισης που γνωρίσαμε μέχρι τώρα, να τοποθετήσουν ένα αποστεωμένο Σώμα με συντάξεις στα κατώτερα επίπεδα, υπηρεσίες Υγείας ακριβοπληρωμένες από τους εργαζόμενους και αποσαθρωμένες υπηρεσίες Πρόνοιας σε επίπεδο πτωχοκομείου. Αυτό είναι το μοντέλο τους. Αυτή η στρατηγική τους επιδίωξη. Και σε αυτή την επιδίωξη έχουν συστρατευτεί άπαντες οι θιασώτες της ΕΕ. Ολοι σέρνουν το χορό της ευρωπαϊκής καπιταλιστικής ενοποίησης. Παιανίζουν για τη μακροημέρευση της κερδοφορίας των καπιταλιστικών ομίλων. Απαντες, Συντηρητικοί και Σοσιαλδημοκράτες, Πράσινοι της αειφόρου ανάπτυξης του κεφαλαίου, «αριστεροί» των Βρυξελλών και «ακραίοι» του εθνικιστικού παροξυσμού, όλοι τους, προσκυνητές του ευρωπαϊκού ονείρου... Ονειρο που αποδείχτηκε εφιάλτης για τους λαούς και τους εργαζόμενους της Ευρώπης.

Απέναντι σε αυτήν τη λαίλαπα οι εργαζόμενοι δεν έχουν άλλο δρόμο παρά να σηκώσουν το μπόι τους. Απαιτείται εδώ και τώρα ανασύνταξη του λαϊκού κινήματος και ειδικά του εργατικού κινήματος. Η ανασύνταξη αυτή δεν μπορεί να γίνει αν οι πλατιές λαϊκές μάζες, οι εργαζόμενοι δεν ξεκαθαρίσουν στο μυαλό και στη συνείδησή τους ποιος είναι ο αντίπαλος. Ποιος οδηγεί την κοινωνία στο Μεσαίωνα. Αν στη συνείδηση της εργατικής τάξης δεν καταδικαστούν τελεσίδικα η Ευρωπαϊκή Ενωση και οι φορείς της. Γιατί, μόλις λίγες μέρες μετά τις εκλογές, γίνεται φανερό ότι η επίθεση ενάντια στους εργαζόμενους δεν πέφτει από τον ουρανό. Παράγεται σε συγκεκριμένα κέντρα, από συγκεκριμένους φορείς, εξυπηρετεί συγκεκριμένα ταξικά συμφέροντα. Το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε ήδη την προσήλωσή του στην ίδια πολιτική, δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για την κυβέρνηση της ΝΔ. Το γεγονός ότι η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ δε βγάζει τσιμουδιά για τους σχεδιασμούς της ΕΕ είναι και αυτό απόδειξη. Μερικές φορές η σιωπή είναι εξίσου ηχηρή.

Σήμερα δεν αρκεί η διαπίστωση για τις συνέπειες των αντεργατικών πολιτικών. Αυτές ο λαός μας τις ζει καθημερινά στο πετσί του. Δε φτάνει η δυσαρέσκεια, πολύ περισσότερο δεν οδηγούν πουθενά η μοιρολατρία και η αποστράτευση. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, η εγχώρια πλουτοκρατία έχουν κηρύξει τον πόλεμο στα λαϊκά στρώματα. Και αυτόν τον κοινωνικό πόλεμο δεν μπορεί κανένας να τον αποφύγει. Δεν υπάρχουν απρόσβλητα καταφύγια. Το μόνο κοινωνικό καταφύγιο είναι το μετερίζι του ταξικού αγώνα. Το μόνο σίγουρο όπλο είναι η εθελοντική συστράτευση, το βάθεμα της ταξικής πάλης, η πολιτικοποίηση του κινήματος.

Σε αυτή την ανασύνταξη του κινήματος, οι κομμουνιστές και οι κομμουνίστριες, οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του Κόμματος, οι Κνίτες, οι νέοι αγωνιστές που συστρατεύτηκαν και συστρατεύονται μαζί τους έχουν τον πρώτο λόγο. Η ευθύνη μας είναι μεγάλη. Με τις νέες εμπειρίες που αποκτήθηκαν και σε αυτή την εκλογική μάχη, οι κομμουνιστές πρέπει να βρεθούν και πάλι στο πόστο τους με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα, με μεγαλύτερη απαιτητικότητα από τον εαυτό μας. Με εμπιστοσύνη στην εργατική τάξη και στις αστείρευτες δυνάμεις του λαού μας.