ΟΣΕΣ φορές οι αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης, οι αγωνιστές του ΕΑΜ, κατεβαίνουν στους δρόμους της πρωτεύουσας με τα λευκά μαλλιά έφηβοι, ογδοντάρηδες και παραπάνω, η πορεία τους, η κραυγή τους, το τραγούδι τους έχει πάντα λεβεντιά. Είναι τα μηνύματα μιας μεγάλης γενιάς, που με ψηλά το κεφάλι αγωνίζεται για του λαού τα δίκια.

ΕΙΝΑΙ η γενιά που αντιστάθηκε στη φασιστική μεταξική πανούκλα, που έφραξε το δρόμο στους φασίστες του Μουσολίνι στα βουνά της Αλβανίας. Είναι η γενιά που άναψε τετράψηλη τη φωτιά της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης, που έφερε τη χώρα μας στις πρώτες γραμμές του συμμαχικού αγώνα.

ΧΡΕΙΑΣΤΗΚΑΝ πολλά χρόνια - σαράντα - για να φτάσει η ώρα της αναγνώρισης και να ψηφιστεί ο νόμος για την ηθική και υλική αποκατάσταση, που ουσιαστικά δεν προχώρησε. Ο πολύδακρυς αγώνας 60 χρόνια μένει αδικαίωτος. Αποκτά έτσι ιδιαίτερη σημασία κι αποτελεί σημαντικό γεγονός για το ΕΑΜικό αντιστασιακό κίνημα το 3ο Συνέδριο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αντιστασιακών Οργανώσεων που αρχίζει τις εργασίες του σήμερα το πρωί στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο και στο οποίο παίρνουν μέρος 200 αντιπρόσωποι απ' όλη τη χώρα.

Ο ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ του μέλλοντος θα γράψει ότι στην πατρίδα μας, στη μεταπολεμική Ελλάδα, οι αγωνιστές του ΕΑΜ έζησαν δραματικά και πολλές φορές πανομοιότυπα όσα πέρασαν οι πολεμιστές του μεγάλου εκείνου αγώνα της λευτεριάς. Φέρνεις σήμερα στο νου όλα εκείνα τα κιτρινισμένα χαρτιά του Ιερού Αγώνα, τα ποτισμένα με αίματα και δάκρυα.

ΗΤΑΝ τα ταπεινά ντοκουμέντα της νεότερης Ιστορίας μας, τα οποία εκείνο τον καιρό (το 1940) ταξινομούσαμε στα Γενικά Αρχεία του Κράτους (ΓΑΚ), πολύτιμα έγγραφα της Επανάστασης, που μόλις είχαν γλιτώσει από το πούλημα με την οκά στους μπακάληδες για να χρησιμοποιηθούν ως χαρτί περιτυλίγματος για τις σαρδέλες και κάθε άλλο μπακαλικό.

ΑΙΤΗΣΕΙΣ και επιστολές ικετήριες, από οικογένειες, που έγιναν ολοκαυτώματα στη διάρκεια του Αγώνα. Μανάδες που «κολυμπούσαν» στη φτώχεια και στη γύμνια και που όλοι ζητούσαν τη βοήθεια της πρώτης πολιτείας και στη σειρά έπειτα από τον Καποδίστρια κι έπειτα από τον Οθωνα και τους Βαυαρούς.

Ο ΛΟΓΟΣ του στρατηγού Μακρυγιάννη αποτυπώνει δραματικά την κατάσταση, που επικρατούσε με τους αγωνιστές στα χρόνια του. Γράφει: «Και οι αγωνισταί και οι χήρες των σκοτωμένων κι ορφανά παιδιά τους, κι εκείνοι οπού θυσίασαν το δικόν τους, στα δεινά της πατρίδας ας γκεζερούν εις τους δρόμους ξυπόλυτοι και ταλαιπωρημένοι και ας λένε το ψωμί ψωμάκι. Οι ακαθαρσίες της Κωνσταντινούπολης και της Ευρώπης, καρότζες, μπάνους πολυτέλειες, λούσα πλήθος. Αυτήν οι αφεντάδες μας κι εμείς είλωτές τους - χάψη (φυλακή) άλλος επιζωγής (ισόβια) άλλος κόψιμον με την τζελατίνα (καρμανιόλα)».

Ο ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ συμπληρώνει την εικόνα του διωγμού των αγωνιστών με τούτα τα λόγια: «...Γιόμωσαν οι χάψες του κράτους... Μας πήραν τη ματοκυλισμένη μας γη και βάλαν εμάς με τ' αλέτρι να τραβάμε το γενί και βγάναμε των συγγενών μας τα κόκαλα... Και οι αφεντάδες περπατούν με τις καρότζες και οι αγωνισταί δεν έχουν ούτε γουμάρι. Και ξυπόλυτοι και γυμνοί διακονεύουν εις τα σοκάκια... Και λέτε των αγωνιστών "Σύρτε να διακονέψετε". Αλίμονο σε κείνους που χύσανε το αίμα τους και θυσιάσανε το δικόν τους, να ιδούνε την πατρίδα τους να είναι το γέλασμα του κόσμου και να καταφρονιώνται τ' αθώα αίματα που χύθηκαν».

ΚΑΙ ΜΗΠΩΣ δεν είναι γέλασμα της Οικουμένης η Ελλάδα σήμερα; Να μένουν χωρίς σύνταξη, χωρίς δικαίωση οι αγωνιστές του ΕΑΜ και να φιγουράρουν με τιμές και μετάλλια οι μασκοφόροι, οι μπουραντάδες, οι ταγματασφαλίτες, οι υμνωδοί του Χίτλερ. Ξεδιάντροπα οι αρμόδιοι στα διαβήματα των ΕΑΜικών Αντιστασιακών Οργανώσεων ισχυρίζονται χρόνια τώρα πως δεν υπάρχουν πια χρήματα. Μερικοί μάλιστα υπουργοί προχώρησαν περισσότερο λέγοντας πως όλα είναι τελειωμένα με τους αντιστασιακούς και τα αιτήματά τους.

ΕΙΝΑΙ πολύ γνωστά τα προβλήματα. Και γι' αυτά θα παλέψουν μ' όλη τη φλόγα της καρδιάς τους. Κι ανάμεσα στα πιο σημαντικά που πρέπει να κυνηγήσουμε είναι να αναληφθούν πρωτοβουλίες και να μπάσουμε αποφασιστικά την πραγματική Ιστορία στα σχολεία αλλά και στη νεολαία. Μεγάλο το χρέος. Και πρέπει να το πάρουμε πάνω μας. Και να το φέρουμε σε πέρας.

ΜΕ ΤΙΣ σημαίες και τα λάβαρά μας «παρόντες» σ' όλους τους αγώνες των εργαζομένων. Θα συνεχίσουμε στο δρόμο αυτό σταθερά. Οσο αντέχουν τα «κότσια» μας. Για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες όπως τις οραματίστηκαν οι ήρωές μας. Εγραψαν ιστορία, και μας άφησαν μεγάλη κληρονομιά.