Κάθε Οκτώβρη η εκάστοτε κυβέρνηση παρουσιάζει τον λεγόμενο κοινωνικό προϋπολογισμό του έτους. Δε θα σχολιάσουμε εδώ την πρωτοτυπία ο προϋπολογισμός να εμφανίζεται με 10 μήνες καθυστέρηση. Θα σταθούμε μόνο στο γεγονός, ότι αυτό που οι κυβερνήσεις εμφανίζουν ως κοινωνικό προϋπολογισμό δεν είναι τίποτα περισσότερο -κατά το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος του - από τις εισφορές των ίδιων των εργαζομένων στα ασφαλιστικά τους ταμεία για σύνταξη, υγεία και πρόνοια.
Επιχειρείται, λοιπόν, μεθοδικά να υποβληθεί στην κοινή γνώμη η άποψη, ότι το κράτος ασκεί κοινωνική πολιτική, και μπροστά στα μάτια της παρελαύνουν τα δισεκατομμύρια ευρώ της ευαίσθητης κοινωνικά και φιλεύσπλαχνης κυβέρνησης. Αυτό προσπάθησε και προχτές η κυβέρνηση με τον προϋπολογισμό που παρουσίασε η ηγεσία του υπουργείου Εργασίας. Να κάνει, δηλαδή, «μνημόσυνο με ξένα κόλλυβα», που λέει και ο λαός μας.
Και η απάτη αυτή γίνεται πιο ξεκάθαρη όταν σκύψουμε στις πηγές των εσόδων που παρουσιάζουν τα ασφαλιστικά ταμεία. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, η συμμετοχή του κράτους σε αυτά τα έσοδα περιορίζεται στο 5,65%, όταν μόνον οι πρόσοδοι περιουσίας των Ταμείων αποδίδουν 4,93% και όταν οι καταβολές των εργαζομένων αγγίζουν το ένα τρίτο των συνολικών εσόδων (33,24%) όλων των Ταμείων που υπάγονται στο υπουργείο Εργασίας.
Ειδικότερα, στα έσοδα του κλάδου κύριας ασφάλισης το κράτος συμμετέχει μόνον κατά 6,39%, στα έσοδα του κλάδου ασθένειας κατά 0,83%, ενώ δε συμμετέχει στην επικουρική και στην πρόνοια. Συνολικά, σε έσοδα 20 δισ. ευρώ που έχουν οι ασφαλιστικοί οργανισμοί το 2002, το κράτος δίνει μόνον το 1.1 δισ. ευρώ. Να, λοιπόν, ποιο είναι το μέγεθος της κοινωνικής πολιτικής της κυβέρνησης. Το 1/20 των συνολικών εσόδων των Ταμείων.
Αποδεικνύεται, και με αυτόν τον τρόπο, ποιοι είναι πραγματικά οι στυλοβάτες και αιμοδότες του ασφαλιστικού συστήματος. Το κράτος και οι μεταπολεμικές κυβερνήσεις του όχι μόνο δεν το στήριξαν και δεν το στηρίζουν αλλά συνεχίζουν να το χαντακώνουν. Πολύ περισσότερο, συνεχίζουν τη λεηλασία των αποθεματικών που δημιουργούν οι εισφορές των εργαζομένων, είτε σε δάνεια - δανεικά και αγύριστα - προς τους εργοδότες, είτε σπρώχνοντάς τα στο χρηματιστήριο.
Εκεί που αποτυπώνεται η όποια συμμετοχή του κράτους είναι στις επιχορηγήσεις των Ταμείων μέσα από τον τακτικό προϋπολογισμό. Και σ' αυτή, όμως, την περίπτωση οι επιχορηγήσεις του 2002 είναι κάτω από τις ανάγκες των Ταμείων και των ασφαλισμένων και στην προκειμένη περίπτωση είναι μειωμένες σε σχέση με το 2001. Η μείωση κατά 9 δισεκατομμύρια ευρώ είναι πολύ μεγαλύτερη αν αναλογιστεί κανείς τον πληθωρισμό αλλά και την αύξηση του ΑΕΠ. Να, λοιπόν, πώς εκφράζεται η περίφημη αναδιανομή μέσω του τακτικού προϋπολογισμού και στην περίπτωση των ασφαλιστικών ταμείων. Η απώλεια, ταυτόχρονα, 300 δισ. δραχμών μόνον το 2001 στο χρηματιστήριο επιβεβαιώνει την προειδοποίηση των κομμουνιστών για τον επικίνδυνο δρόμο που ανοίγει η κυβέρνηση προωθώντας περισσότερα αποθεματικά στο χρηματιστήριο.
Γιάννης ΖΑΧΑΡΟΠΟΥΛΟΣ
Feeds
