Ανελέητο είναι το σφυροκόπημα που δέχεται τις τελευταίες μέρες ο ελληνικός λαός, προκειμένου να πειστεί πως η χώρα μας δεν είχε άλλη επιλογή από το να συνταχτεί στο πλευρό της λυκοσυμμαχίας που διεξάγει έναν ακόμα άδικο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Κελεύσματα υποταγής, άφθονα, με την υπογραφή επιφανών δημοσιολόγων και δημοσιογράφων που ανέλαβαν εργολαβικά να ιδεολογικοποιήσουν τη συμφωνία κυβέρνησης, ΝΔ και όχι μόνο, αλλά και τη δική τους, με τα πολεμοκάπηλα σχέδια της νέας τάξης, ανάγοντάς την σε σύνεση και φρόνηση.

Δεν μπορούμε να κάνουμε αλλιώς, λένε. Δεν έχουμε επιλογές, δεν είναι εφικτό να αντιστεκόμαστε, ισχυρίζονται. Είναι όμως έτσι; Κατηγορηματικά απαντάμε πως όχι. Η ελληνική κυβέρνηση είχε την επιλογή του «όχι» στην ενεργοποίηση του άρθρου 5 του ΝΑΤΟ, που βάζει σε εμπόλεμη κατάσταση όλα τα κράτη της ληστοσυμμαχίας. Μπορούσε να επιμείνει στο να επιλεχτούν άλλοι δρόμοι, αν το ζητούμενο ήταν η σύλληψη και τιμωρία ενός φανατικού σκοταδιστή. Πολύ περισσότερο που είναι δημιούργημα των ιμπεριαλιστών για τους δικούς τους σκοπούς και συμφέροντα. Δεν έκανε χρήση αυτών των επιλογών. Οχι γιατί δεν μπορούσε, αλλά γιατί δεν ήθελε. Βλέπετε, γι' αυτή την κυβέρνηση, όπως και για κάθε άξιο πολιτικό εκπρόσωπο της άρχουσας τάξης, στη ζυγαριά βαρύνουν περισσότερο τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας παρά τα συμφέροντα του ελληνικού λαού. Και η πλουτοκρατία προσδοκά οφέλη απ' αυτό τον πόλεμο, ενώ ο ελληνικός λαός πρέπει να περιμένει βαρύτατες συνέπειες.

Ας επιστρέψουμε, όμως, σε όσους υπεραμύνονται της υποταγής στον πόλεμο, προβάλλοντάς την ως την πλέον ανώδυνη επιλογή, όταν αντικειμενικά είναι η πλέον επικίνδυνη για τα λαϊκά συμφέροντα. Ομολογούν, άθελά τους, πως ο λαός δεν είναι αφέντης του τόπου του. Πως άλλοι αποφασίζουν παρά κι ενάντια στην εκφρασμένη θέλησή του για απεμπλοκή της χώρας μας, για τερματισμό τώρα του πολέμου. Ομολογούν, επιπρόσθετα, ότι οι «σύμμαχοί» τους είναι τέτοιοι στο βαθμό που έχουν απέναντί τους υπηρέτες της ολιγαρχίας του πλούτου. Ομολογούν πως, αν σηκώσεις κεφάλι, θα στο κόψουν. Οι «σύμμαχοι» και «φίλοι»...

Αποκρύπτουν πως στην ιστορία της ανθρωπότητας πολλοί Δαυίδ νίκησαν αντίστοιχους Γολιάθ. Και το πράττουν συνειδητά, ευελπιστώντας το κύμα της μοιρολατρίας που διαχέουν να καταπνίξει το διογκούμενο αντιπολεμικό κίνημα. Η αναμέτρηση θα είναι σφοδρή, μεταξύ του ρεαλισμού της υποταγής που οδηγεί σε αδιέξοδο και του ρεαλισμού της αντίστασης και της αντιιμπεριαλιστικής πάλης που ανοίγει προοπτικές προς όφελος των λαϊκών συμφερόντων. Ο λαός οφείλει να τη φτάσει ως το τέλος, που θα γραφτεί στην αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, στην αλλαγή, τελικά, φρουράς στην εξουσία. Ετσι, ώστε να γίνει πραγματικά αφέντης στον τόπο του. Αυτή είναι η μόνη ωφέλιμη γι' αυτόν επιλογή.