Δολοφονίες εν ψυχρώ | Η ΑΛΛΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ | ΚΟΙΝΩΝΙΑ

ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Δολοφονίες εν ψυχρώ

Βέβαια, ο κάθε ξεχωριστός θάνατος, η κάθε ξεχωριστή δολοφονία έχει τη δική της αξία. Οταν ένα 15χρονο παιδί πέφτει από μια σφαίρα ενός ασύδοτου αστυφύλακα, ενός μοχθηρού δολοφόνου, ξεσηκώνεται, δικαίως, ο κόσμος. Η κοινωνία μας δεν αντέχει, δικαίως, τέτοιες στυγερές πράξεις. Είναι κόντρα στον ανθρώπινο πολιτισμό. Την ίδια στιγμή το σύνολο σχεδόν της κοινωνίας μας, της ίδιας κοινωνίας που ξεσηκώνεται, δέχεται ή τέλος πάντων δεν αντιδρά με την ίδια οργή και το ίδιο πάθος σε μια εξίσου στυγερή πράξη. Στη δολοφονία ενός εργάτη σε ώρα δουλειάς. Αυτός ο θάνατος, αυτή η δολοφονία έχει υποβιβαστεί σε δυστύχημα και, αυτόματα, μειώνεται η οργή του κόσμου. Ο θάνατος του εργάτη σχολιάζεται από την κοινωνία, απλώς, με ένα πικρό... σχόλιο. Ούτε διαμαρτυρίες, ούτε διαδηλώσεις!

Δεν προσπαθώ συσχετισμούς. Είναι, πράγματι, δύο διαφορετικά πράγματα. Ομως, και τα δυο, έχουν το ίδιο αποτέλεσμα, το βίαιο τέλος μιας ζωής, και, κυρίως, έχουν την ίδια πηγή από την οποία ξεκινάει η διαδικασία της εκτέλεσης. Και τα δύο θύματα είναι θύματα του ίδιου συστήματος. Ο εκτελεστής διαφέρει! Στην πρώτη περίπτωση εκτελεστής είναι ένας κατάμαυρος αστυφύλακας και στη δεύτερη ένας κατάμαυρος εργοδότης! Ο πρώτος χρησιμοποιεί όπλο, ο δεύτερος στήνει παγίδες! Και οι δυο, πάντως, έχουν συνείδηση της πράξης τους. Ο πρώτος γιατί σηκώνει το όπλο του και σημαδεύει εν ψυχρώ, ξέροντας ότι η σφαίρα θα αφαιρέσει μια ζωή, και ο δεύτερος, στο όνομα του κέρδους, αδιαφορεί για τα μέτρα ασφαλείας, ενώ είναι σίγουρος ότι ένας από τους εργάτες του θα πέσει από τη σκαλωσιά και θα σκοτωθεί!

Πάλι δεν κάνω συσχετισμούς, προσπαθώ, όμως, να ευαισθητοποιήσω. Να μοιράσω δίκαια τα δάκρυα και την οργή της κοινωνίας. Τα τελευταία είκοσι χρόνια περίπου 30 άτομα έπεσαν από σφαίρες της αστυνομίας! Μεγάλος αριθμός και μεγάλη ντροπή! Στο ίδιο διάστημα, σχεδόν βουβά, περισσότεροι από 3.000 εργάτες έπεφταν από τα βόλια της εργοδοσίας. 3.000 άνθρωποι κάηκαν στις δεξαμενές, τσακίστηκαν πέφτοντας από τις παγιδευμένες σκαλωσιές, πνίγηκαν στα βρώμικα αμπάρια των πλοίων, δηλητηριάστηκαν από αέρια. 3.000 όμορφα, πανέμορφα εργατικά πρόσωπα έπαψαν να χαμογελάνε! 3.000 τίμιες εργατικές οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος. Η αχόρταγη και δολοφονική εργοδοσία έστησε απέναντί τους τα οπλοπολυβόλα και τους θέρισε εν ψυχρώ!

Κάθε τρεις μέρες, λοιπόν, και ένας όμορφος, πανέμορφος άνθρωπος χάνει τη ζωή του. Κάθε 14 λεπτά σημειώνεται και ένα εργατικό ατύχημα. Τα περισσότερα από αυτά τα ατυχήματα επιφέρουν μόνιμες βλάβες στους τραυματισμένους. Μόνον το 2005, για να αναφερθούμε σε ένα τυχαίο παράδειγμα, σημειώθηκαν 17.300 εργατικά ατυχήματα, εκατόν πενήντα (150) από τα οποία ήταν θανατηφόρα! Πόσος πόνος, στ' αλήθεια! Τι στυγερό έγκλημα! Τι ντροπή!

Χρειάζεται, τάχα, να πούμε πως δε συλλήφθηκε κανένας δολοφόνος; Για τα μάτια του κόσμου, όπως και στις περιπτώσεις των αστυνομικών δολοφονιών, πέσανε κάποια πρόστιμα, έγιναν κάποιες συστάσεις. Ωστόσο, τα εργατικά ατυχήματα, οι εν ψυχρώ εργατικές δολοφονίες, χρόνο με το χρόνο αβγαταίνουν. Οι τάφοι για να ταφούν οι εργάτες, και τα 15χρονα παιδιά της αστυνομικής βίας, συνεχώς απαιτούν καινούριες εκτάσεις! Αν δε σταματήσουμε τώρα αυτά τα εγκλήματα σε λίγα χρόνια θα πατάμε πάνω στα πτώματα! Και, το κυριότερο, σε λίγα χρόνια δε θα μας ενοχλεί η μυρουδιά του θανάτου! Οι νεκροί μας έχουν ήδη σχηματίσει βουνό. Το μνημείο των πεσόντων εργατών σε ώρα εργασίας φυλάνε πάνω από μισό εκατομμύριο σακατεμένοι! Για κάθε ένα θανατηφόρο εργατικό ατύχημα, για κάθε ένα νεκρό, λένε οι στατιστικές, αντιστοιχούν 2.000 μη θανατηφόρα εργατικά ατυχήματα. Για κάθε ένα νεκρό, δηλαδή, αντιστοιχούν τρεις, πέντε, σαράντα, εκατό τραυματίες.

Στις μέρες μας, φωνάζει ο ποιητής, και πρέπει να τον ακούσουμε, «δε φτάνει να διαμαρτύρεσαι μόνον/ για τους επίσημους πολέμους/ που έχουν ξεπεράσει σε θύματα και καταστροφές/ τον πιο θανατηφόρο - στην ιστορία του κόσμου - β' παγκόσμιο πόλεμο./ Δε φτάνει να διαδηλώνεις/ για τις εν ψυχρώ δολοφονίες των παιδιών./ Πρέπει να στέκεσαι απέναντι/ σε όλων των ειδών τα εγκλήματα/ σε κάθε σταγόνα αίμα που χύνεται άδικα./ Πρέπει να αφοπλίσεις - και να τιμωρήσεις - όλους τους γνωστούς δολοφόνους/ακόμα και αυτούς που ισχυρίζονται αμέλεια»!

Του
Νίκου ΑΝΤΩΝΑΚΟΥ