Η κατάσταση που υπάρχει στους παιδικούς σταθμούς και στα νηπιαγωγεία της χώρας είναι εξαιρετικά δύσκολη. Δύσκολη για τους γονείς, τα νέα ζευγάρια, τα μικρά παιδιά, τους παιδαγωγούς. Δέκα μέρες μετά την έναρξη λειτουργίας των δημοτικών παιδικών σταθμών και μία μέρα πριν από αυτή των νηπιαγωγείων, είναι φανερή η πρόθεση της κυβέρνησης και των ιδιοκτητών ιδιωτικών σταθμών και νηπιαγωγείων να στρέψουν όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά στους ιδιώτες και τους γονείς τους να φορτώνονται ένα ακόμα υπέρογκο κόστος.

Χιλιάδες παιδιά χάνουν το δικαίωμα στην προσχολική αγωγή εξαιτίας της ανυπαρξίας παιδικών σταθμών και νηπιαγωγείων. Μεγάλος αριθμός παιδιών είναι αναγκασμένος να βρίσκεται μέσα σε ακατάλληλα και επικίνδυνα για τη σωματική τους ακεραιότητα κτίρια. Οι δάσκαλοι βιώνουν την αγωνία της επόμενης μέρας, αφού δε γνωρίζουν για πόσο καιρό θα δουλεύουν. Την αγωνία αυτή την καταλαβαίνουν τα παιδιά και τη βιώνουν πολύ περισσότερο όταν βλέπουν την «κυρία» να φεύγει μετά από 6 ή 8 μήνες χωρίς να μπορούν να το εξηγήσουν. Είναι η ίδια περίπου αγωνία που βιώνουν τα παιδιά και στο σπίτι όταν ο πατέρας και η μητέρα δεν έχουν δουλειά ή δουλεύουν με το φόβο της απόλυσης και του μισού μεροκάματου.

Ετσι, τα μικρά παιδιά και τα νήπια διαπαιδαγωγούνται σε συνθήκες άθλιες. Ολα αυτά έχουν άμεση επίπτωση στην ψυχοσωματική τους ανάπτυξη, στη διαμόρφωση της προσωπικότητας και του χαρακτήρα τους. Για παράδειγμα, υπάρχουν παιδιά σε νηπιαγωγεία που αναγκάζονται να μένουν στην ίδια σχολική τάξη (τις περισσότερες φορές ακατάλληλη) για 9 ώρες τη μέρα, με βάση το μέτρο της αύξησης του διδακτικού ωραρίου των νηπιαγωγών. `Η - ένα άλλο παράδειγμα - υπάρχουν παιδικοί σταθμοί και νηπιαγωγεία χωρίς αύλειο χώρο, με αποτέλεσμα παιδιά να μην μπορούν να τρέξουν και να παίξουν, βασικός παράγοντας της κοινωνικοποίησής τους. Οπως επίσης άμεση επίπτωση στο παιδί έχει το γεγονός ένας παιδαγωγός να πρέπει να συνεργαστεί, να διδάξει, να μιλήσει, να επικοινωνήσει και βέβαια να φροντίσει 50 ή 60 παιδιά που βρίσκονται σε μία τάξη ή σε ένα σταθμό...

Ολα αυτά ξεκινούν από την πολιτική της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που υλοποιούν τις κατευθύνσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης για «σχολειοποίηση» της προσχολικής αγωγής. Μια πολιτική που θέλει την ανάπτυξη δεξιοτήτων σε όσο το δυνατόν μικρότερες ηλικίες. Για κάτι τέτοιο δε χρειάζονται υποδομές και ανθρώπινες συνθήκες για τα παιδιά. Η ανάπτυξη μιας ισορροπημένης προσωπικότητας με κριτική σκέψη, που ξεκινά από αυτή την ηλικία, όχι μόνο δεν είναι στα σχέδιά τους, αλλά δεν τους βολεύει καν. Η λειτουργία της προσχολικής αγωγής με όρους ανάλογους με αυτούς του δημοτικού αντιβαίνει στην ανάγκη ειδικής παιδαγωγικής στη νηπιακή ηλικία για την ψυχονοητική ανάπτυξη του παιδιού.

Η πολιτική τους είναι επικίνδυνη. Οι γονείς, τα νέα ζευγάρια, οι εργαζόμενοι πρέπει να παλέψουν και να διεκδικήσουν την κατάργηση κάθε επιχειρηματικής δράσης στην εκπαίδευση παντού. Τη γενναία αύξηση των κρατικών δαπανών. Τη θέσπιση δίχρονης υποχρεωτικής Προσχολικής Αγωγής μέσα από κρατικό δίκτυο παιδικών κέντρων. Τη δημιουργία νέων δημόσιων δωρεάν βρεφονηπιακών σταθμών με κατάργηση κάθε πληρωμής, τη δημιουργία σύγχρονων κρατικών υποδομών αλλά και την ποιοτική παροχή προσχολικής αγωγής για τα παιδιά τους. Να διαμορφώσουν μέσα από την πάλη τους τις προϋποθέσεις για την ανατροπή της αντιπαιδαγωγικής πολιτικής.