Κυριακή 10 Σεπτέμβρη 2006
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Σελίδα 5
ΔΙΕΘΝΗΣ ΕΚΘΕΣΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ 2006

Πατριδογνωμόνιο
Δεν Εχεις Θέληση

Η διεθνής των χουλιγκάνων του καπιταλισμού συνωστίζεται στη Θεσσαλονίκη για τις καθιερωμένες επιδείξεις και πασαρέλες των πρωταγωνιστών της Αγοράς. Φέτος, είχαμε και ...πυροτεχνήματα με πρωτοπόρους τους οπαδούς μιας ποδοσφαιρικής ομάδας που ...εκπαιδεύτηκαν να απαιτούν εδώ και τώρα να βρεθεί «επενδυτής», «αφεντικό», ένας Ροκφέλερ, ή ένας Ανιέλι, ή ένας Ρότσιλντ, ν' αλλάξει το ιδιωτικοποιημένο προσφερόμενο θέαμα αρένας που λέγεται μπάλα!... Η Νατάσα έβηξε, ο Γιωργάκης έβρισε, όλα κομψά κι αμφίβολα στα πλαίσια της ΔΕΘ, του απόλυτου δήθεν που σηματοδοτεί εδώ και 72 χρόνια την επίσημη έναρξη του κάθε οικονομικού έτους της φριχτής αστικής νεοφιλελεύθερης ευρωατλαντικής πολιτικής εξουσίας.

Στη φιέστα ήρθε κι ο Αλμούνια με τα μεταξωτά ευρωπαϊκά βρακιά που απαιτούν κι επιδέξιους ιθαγενείς πισινούς. ΜΑΤ και δήθεν ΠΑΟΚτζήδες, έξω χημικά, μέσα καναπεδάκια και τραπεζώματα και τη Δευτέρα, 11 Σεπτέμβρη του 2006, ανοίγουν τα σχολεία, σύντροφοι.

Πάω στοίχημα το κεφάλι μου πως εκτός από χιλιάδες γονείς, αφελείς ενδεχομένως «μέσους» πολίτες που δε γιορτάζουν τη ΔΕΘ, οι άλλοι, οι σημαντικοί ολίγοι της οικονομικοπολιτικής ολιγαρχίας, ούτε καν σκέφτονται τα παιδιά και την Παιδεία. Περισσότερο θα τους απασχολεί μήπως ξεχάσουν την επέτειο (;) των δίδυμων πύργων την «9/11» όπως την πούλησαν επικοινωνιακά οι Αμερικάνοι τη χρυσοτόκα συμφορά τους παρά το γεγονός ότι χιλιάδες παιδιά, σαν το δικό μου, μόνο χαρούμενα κι ευτυχισμένα δεν είναι που θα πάνε σχολείο.

Κατ' αρχήν, γιατί δεν είναι σχολείο αυτό. Είναι μαντρί για πρόβατα. Είναι ιδεολογική φυλακή. Είναι κοινωνικό πειθαρχείο. Είναι χώρος παραγωγής ομοιόμορφων εγκεφάλων. Είναι χώρος στραγγαλισμού και δολοφονίας της αθωότητας, του αυθορμητισμού, της φαντασίας, των ταλέντων, των αναγκών και των ονείρων του καθενός κι όλων των παιδιών μαζί. Είναι σχολείο χωρίς Ελευθερία. Χωρίς χαρά.

Ανοίγουν τα σχολεία αύριο. Εδώ. Στην Ελλάδα του 2006. Σχολεία που διδάσκουν: Πως μπάλα δεν παίζεις και δε βλέπεις χωρίς αφεντικό. Πως βιβλίο δε διαβάζεις και δεν εκδίδεις χωρίς χορηγό. Πως είναι φυσικό να πεθαίνεις για να πλουτίζει κάποιος άλλος. Πως η μόνη ελεύθερη επιλογή σου είναι να διαλέξεις το φεουδάρχη, την πολυεθνική που θα υπηρετήσεις πιστά.

Ο γιος μου είναι μελαγχολικός. Τελειώνει το δημοτικό φέτος και βλέπει τη χρονιά σα Γολγοθά. Κι είναι άριστος μαθητής, αλλά ούτε κατανοεί σε τι, ούτε γιατί αυτή η «επιτυχία» του δεν είναι και ουσία χαράς. Εχει ένστικτο. Οπως όλα τα παιδιά. Δε χαίρεται που θα μπει στη μηχανή και θα γίνει γρανάζι. Οπως όλα τα παιδιά, αν του πω αυτό το Σαββατοκύριακο απλώς ΔΕΘ και του ζητήσω να μου φτιάξει το αρκτικόλεξο, δε θα μου πει Διεθνής Εκθεση Θεσσαλονίκης. Θα μου πει Δες Εχεις Θέληση να παραδεχτείς ότι όλα αυτά δεν είναι μέλλον για μένα. Δε θα τον πάω σε ψυχολόγο βεβαίως για να προσαρμοστεί ευκολότερα. Θα τον πάω στο Φεστιβάλ της ΚΝΕ μπας και αναθαρρήσει και δει ότι δεν είναι μόνος του στην αντίδραση - αντίσταση που χτίζει μέσα του... Σ' αυτούς τους πύργους, τα παιδιά μας, τρομοκράτες δε θα πέσουν, ιδιοκτήτες δε θα πλουτίσουν, όσο μένουν παιδιά μου - μας που δεν ελπίζουμε σε καμιά ΔΕΘ και τ' ακούμε, τ' αφουγκραζόμαστε, στη θέση του κάθε πρωθυπουργού...


Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ