«Εχετε καταντήσει ο καλύτερος προπαγανδιστής των ακραίων τουρκικών θέσεων, όταν μιλάτε για το Καστελόριζο. Ούτε στα ακραία όνειρα του πιο ακραιφνούς κεμαλιστή στρατηγού του βαθέος τουρκικού κράτους, δεν συμβαίνουν αυτά που εσείς λέτε εδώ στη Βουλή των Ελλήνων». Αυτά έλεγε ωρυόμενος ο πρωθυπουργός, στις 14 Γενάρη 2011, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, όπου διατυπώνονταν οι ανησυχίες του Κόμματος για τον ελληνοτουρκικό διάλογο και ειδικότερα για το ζήτημα της ξεχωριστής αντιμετώπισης του Καστελόριζου στο πλαίσιο των διαπραγματεύσεων για την υφαλοκρηπίδα. «Εσείς το θέσατε στο ελληνικό Κοινοβούλιο, κανένας άλλος δεν το έθεσε αυτό», είχε πει ο Γ. Παπανδρέου απευθυνόμενος στην Αλ. Παπαρήγα.

Βέβαια, ο πρωθυπουργός χυδαία προπαγάνδα έκανε, αφού γνώριζε πολύ καλά πώς έχουν τα πράγματα στις συνομιλίες για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Από αυτήν τη σκοπιά, δε χρειαζόταν να έρθει ο Τούρκος υπουργός Εξωτερικών για να αποκαλύψει ότι στην ουσία το Καστελόριζο εξαιρείται από την ελληνοτουρκική διαπραγμάτευση για τις θαλάσσιες ζώνες. Το είπε με «διπλωματικό» τρόπο, υποστηρίζοντας, σε συνέντευξή του, ότι το συγκεκριμένο νησί δεν ανήκει στο Αιγαίο, για να θολώσει μετά τα νερά, λέγοντας ότι η αναφορά του αυτή είχε, τάχα, «γεωγραφικό» χαρακτήρα. Στην υπό εξέλιξη διαπραγμάτευση, όμως, δε γίνονται μαθήματα γεωγραφίας, αλλά προωθούνται διευθετήσεις για τις θαλάσσιες ζώνες. Αυτό που αποκαλύπτεται είναι ότι πρόκειται για μια διαπραγμάτευση πέρα και έξω από τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου, βλαπτική για τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, που ισοδυναμεί με εκχώρησή τους.

Γι' αυτή την εξέλιξη δεν ευθύνεται μόνο η τουρκική πλευρά και η επιθετικότητά της σε ό,τι αφορά το καθεστώς στο Αιγαίο. Οι ελληνικές κυβερνήσεις έχουν διαχρονικές ευθύνες, επειδή στρατηγική τους είναι η βαθύτερη ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και η υπηρέτηση των συμφερόντων του ντόπιου κεφαλαίου. Οι σημερινές εξελίξεις επιβεβαιώνουν τους κινδύνους που κρύβουν για το λαό και το δικαίωμα της χώρας στην άμυνα οι μεθοδεύσεις του ΝΑΤΟ για την εγκαθίδρυση καθεστώτος συνδιαχείρισης του Αιγαίου και η στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης για συνεκμετάλλευση του αρχιπελάγους, με την παράκαμψη των κυριαρχικών δικαιωμάτων, στο πλαίσιο της κοσμοπολίτικης αντίληψης που αφορά στην υπηρέτηση των μονοπωλιακών ομίλων.

Ολα τα παραπάνω καθιστούν κενή περιεχομένου την προχτεσινή δήλωση του Δ. Δρούτσα ότι «οι διερευνητικές επαφές μεταξύ των δύο χωρών έχουν στόχο την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας από τον Εβρο ως το Καστελόριζο», χωρίς ξανά να διευκρινίζεται με σαφήνεια αν οι διευθετήσεις θα συμπεριλάβουν το ακριτικό νησί, ή θα φτάσουν ως τα όριά του. Επιβεβαιώνεται ότι το ζητούμενο για τις κυβερνήσεις Ελλάδας και Τουρκίας είναι να ξεμπλοκάρουν το όλο θέμα της εκμετάλλευσης των πλουτοπαραγωγικών πηγών του θαλάσσιου χώρου, για λογαριασμό των μεγάλων καπιταλιστικών συμφερόντων. Τα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα μετατρέπονται σε αναλώσιμο υλικό στο πλαίσιο αυτών των προτεραιοτήτων. Αυτός είναι ο «πατριωτισμός» της πλουτοκρατίας και των πολιτικών της εκπροσώπων, που εχθρεύεται τα λαϊκά συμφέροντα σε Ελλάδα και Τουρκία, γι' αυτό και πρέπει να ανατραπεί η πολιτική που τον υπηρετεί.