Η εφ' όλης της ύλης επίθεση του κεφαλαίου, των κομμάτων του, ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, και των κομμάτων του «ευρωμονόδρομου» που σιγοντάρουν, τα μέτρα που ανακοινώθηκαν για το χτύπημα του εισοδήματος, του Ασφαλιστικού, του κοινωνικού χαρακτήρα της Ασφάλισης, την επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, είναι πόλεμος ενάντια στους εργάτες, στους φτωχούς αγρότες, στους αυτοαπασχολούμενους και μικρούς επαγγελματοβιοτέχνες, στη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων. Τα κοινά συμφέροντα αυτών των λαϊκών δυνάμεων εκφράζει και ο ενιαίος αγώνας τους με τη σημερινή απεργία.

Οι «μεταρρυθμίσεις», οι «διαρθρωτικές αλλαγές», οι «αναγκαίες αναδιαρθρώσεις», που εμφανίζονται ως «εθνική υπόθεση για να βγούμε από την κρίση», δεν είναι μέτρα προσωρινού χαρακτήρα. Είναι μέτρα που έχει ανάγκη μόνο το κεφάλαιο για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του, ανεβάζοντας το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Το ίδιο συμβαίνει σε όλη την ΕΕ και είναι η στρατηγική των ευρωπαϊκών μονοπωλίων που έχει σχεδιαστεί εδώ και χρόνια, πολύ πριν τη σημερινή καπιταλιστική κρίση. Σήμερα εμφανίζονται ως απαραίτητα, με τη δημιουργία του κατάλληλου κλίματος κινδυνολογίας και τρομοκρατίας περί πτώχευσης (από τα αστικά κόμματα και τα μέσα «ενημέρωσης» του κεφαλαίου), ώστε να δημιουργείται «μαζική ψυχολογία συναίνεσης».

Σε χώρες όπως Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία, Ιταλία, κ.ά., γίνεται ακριβώς η ίδια επίθεση στα λαϊκά στρώματα, που έχει συναποφασιστεί από τις κυβερνήσεις του κεφαλαίου στην ΕΕ. Με περικοπές μισθών, επέκταση των ελαστικών μορφών εργασίας, του δουλεμπορίου των «ενοικιαζόμενων» εργαζομένων, μείωση του «μη μισθολογικού κόστους εργασίας», με την προώθηση της ανταποδοτικότητας στην Ασφάλιση και την επέκταση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, για δουλειά ως τον τάφο. Η περίθαλψη παραδίδεται στο ιδιωτικό κεφάλαιο για να πουλάει υπηρεσίες στο λαό και να αυγαταίνει τα κέρδη του. Παρόμοια με τα αντιλαϊκά μέτρα που ανακοίνωσε την περασμένη βδομάδα η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ανακοίνωσε και η «σοσιαλιστική» κυβέρνηση του Θαπατέρο στην Ισπανία.

Οι αστικές δυνάμεις «ποντάρουν» στο γεγονός ότι έχουν μαζί τους την «πέμπτη φάλαγγα», τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό και τις δυνάμεις του οπορτουνισμού. Δεν είναι τυχαίο ότι σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες τα συνδικάτα εδώ και χρόνια έχουν συμβάλει στην ταξική συνεργασία, στους κοινωνικούς διαλόγους της απάτης. Στην Ιταλία, στη λογική του «κοινωνικού εταιρισμού», πριν λίγο καιρό δέχτηκαν και έβαλαν τους εργάτες με δημοψήφισμα να αποφασίσουν περικοπές μισθών, πετσόκομμα δικαιωμάτων. Στη Γερμανία χρόνια τώρα δουλεύεται η «κοινωνική συναίνεση». Στην Ισπανία η πλειοψηφία των συνδικάτων δέχεται να κάτσει στο τραπέζι για να «διαπραγματευτεί τι θυσίες θα κάνουν οι εργαζόμενοι», δηλαδή τι θα χάσουν από τα κεκτημένα με αγώνες δικαιώματα. Σε αυτές τις χώρες αναδεικνύεται με τραγικό τρόπο η απουσία ταξικά προσανατολισμένου εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Οι αγωνιστικές ασυμβίβαστες δυνάμεις είναι τόσο αδύναμες, που στις πλάτες των εργατών «χορεύει» το κεφάλαιο.

Είναι φανερό ότι η επίθεση του κεφαλαίου είναι παντού η ίδια, ενιαία ενάντια στους λαούς. Στη χώρα μας, το ΚΚΕ, το ΠΑΜΕ οργανώνουν την ταξική αντεπίθεση. Μαζί και η ΠΑΣΥ και η Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα των ΕΒΕ. Κόντρα στο μαύρο μέτωπο της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Διεκδικούν ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών τους προβάλλοντας τη μόνη προοπτική που μπορεί να έχουν οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου. Με την αντιμονοπωλιακή πάλη να διεκδικήσουν τη λαϊκή εξουσία για να οργανώσουν τη λαϊκή οικονομία, για τη δική τους ευημερία.