«Σύντροφοι - λέει - ομπρός, επάνω τους!»\ Κι ενώ πάνου στο Νέβα οι πάγοι κοκκινίζανε\ με ενός παιδιού το κέφι, με την παλικαριά\ του ανέμου, πατήσαν τα Χειμερινά Ανάκτορα»

(Ναζίμ Χικμέτ, αποδ. Γ. Ρίτσου)

«Στα χειμερινά Ανάκτορα ο Κερένσκι./ Στο Σμόλνι, τα σοβιέτ κι ο Λένιν./ Μέσα στο δρόμο, τα σκοτάδια, το χιόνι, ο άνεμος κι αυτοί./ Κι αυτοί το ξέρουν τι είπε Εκείνος:/ «Εχτές πολύ νωρίς, αύριο πολύ αργά,/ η μόνη στιγμή είναι σήμερα»./ Κι αυτοί: «Εντάξει, ξέρουμε», είπαν./ Κι αυτοί ποτέ/ δεν ξέρανε άλλοτε μια γνώση τόσο αμείλικτη και τέλεια./ Πάνου στο χιόνι, η νύχτα,/ πάνου στο χιόνι, ο άνεμος/ κι αυτοί,/ επιστροφή απ' το μέτωπο, με τις ξιφολόγχες τους,/ με τα καμιόνια τους, τα μυδράλιά τους,/ τις νοσταλγίες τους, τις ελπίδες τους, τις άγιες/ ορέξεις τους/ και τα μεγάλα τους τα μάτια ολάνοιχτα μες στα σκοτάδια/ βαδίζουν./ Βαδίζουνε προς τα Χειμερινά Ανάκτορα./ Ο μπολσεβίκος Κίτοφ, από το Πουτίλοβσκι-ζαβόντ, λέει:/ «Σήμερα, είναι μεγάλη μέρα, σύντροφοι,/ μεγάλη μέρα./ Και θυμίζω, σε κείνονα που θα 'χε κατά νου/ να πλιατσικολογήσει,/ πως από δω και πέρα τα Χειμερινά Ανάκτορα/ κι ολάκερη η Ρουσία/ είναι η περιουσία του εργάτη και του αγρότη»./ Ο άνεμος,/ το χιόνι,/ τα σκοτάδια./ Αυτοί, πονηροί σαν τα σκοτάδια,/ ατρόμητοι σαν τον άνεμο,/ βαδίζουν/ Βαδίζουν ίσα στα Χειμερινά Ανάκτορα.../ Ο μπολσεβίκος Κίτοφ λέει:/ «Σύντροφοι, η ιστορία,/ οι τάξεις δηλαδής των εργατών και χωρικών,/ ο κόκκινος φαντάρος, δηλαδής/ του λόγου μας δηλαδής, ανάβουμε τη δάδα!».../ Κ' ευτύς το σίδερο, το κάρβουνο κ' η ζάχαρη/ και το κόκκινο μπακίρι,/ και τα υφαντά,/ κι ο έρωτας, κι η ορμή, κι η ζωή/ κι όλοι οι κλάδοι της βιομηχανίας/ κι η μικρή κι η μεγάλη και η Ασπρη Ρουσία/ κι ο Καύκασος, η Σιβηρία, το Τουρκεστάν/ κι οι μελαγχολικές συρμές του Βόλγα,/ κι οι πολιτείες/ είχαν αλλάξει, μονομιάς, την τύχη τους/ μέσα σε μια στιγμή της χαραυγής/ μέσα σε μια στιγμή της χαραυγής όταν, χιμώντας/ από τις όχτες της νύχτας,/ με τις αρβύλες τους γιομάτες χιόνι/ πατήσανε τις μαρμαρένιες σκάλες».