Με άξονα το χρηματοπιστωτικό σύστημα, όπου και εκδηλώνονται τα κρισιακά φαινόμενα και οι οξυμένες αντιφάσεις του εκμεταλλευτικού συστήματος, κράτη, κυβερνήσεις, κέντρα του μεγάλου κεφαλαίου, τραπεζίτες και άλλοι συνδιαχειριστές φουλάρουν τις αντιλαϊκές μηχανές. Οι παρεμβάσεις τους - με άφθονο ζεστό και δωρεάν κρατικό χρήμα - έρχονται να διασφαλίσουν την «ομαλή» και απρόσκοπτη λειτουργία του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, την αναπαραγωγή του, την ικανότητα των κεφαλαιοκρατών να απομυζούν παραπέρα τον κοινωνικά παραγόμενο πλούτο, να λεηλατούν σε ολοένα και πιο αναβαθμισμένο επίπεδο τα εισοδήματα, το μόχθο των λαϊκών τάξεων και στρωμάτων.

Ταυτόχρονα και παράλληλα με την κρίση, οι διάφοροι «αριστερούτσικοι» ψάλτες νόμισαν ότι βρήκαν την ευκαιρία να εξαπατήσουν τα λαϊκά στρώματα. Ξεδιάντροπα και χυδαία, οι εν λόγω αγοραίοι «αναλυτές» ...ψυχανεμίζονται και ισχυρίζονται ότι, τάχα, τα πράγματα αλλάζουν προς το ...καλύτερο, ότι αλλάζει ακόμη και ο χαρακτήρας της εφαρμοζόμενης οικονομικής πολιτικής. Γιατί, λένε ότι, τώρα, λόγο στην οικονομία έχει το κράτος. Λες και το κράτος και οι μηχανισμοί του ήταν μέχρι τώρα «ταξικά ουδέτεροι». Αυτήν την παραφιλολογία, αυτές τις απόλυτα ξεκομμένες από την πραγματικότητα και τα λαϊκά συμφέροντα «αντιλήψεις» πλασάρουν το τελευταίο διάστημα και στην Ελλάδα τα κόμματα του ευρωμονόδρομου της υποταγής.

Τέτοιες αντιδραστικές απόψεις - και πολιτική - διακινεί και το ΠΑΣΟΚ στο πλαίσιο και των επεξεργασιών της γερασμένης διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας, από κοντά και οι δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Η όποια «κριτική» τους αφορά μόνο κάποιες από τις πτυχές εκείνες, που όχι απλά δεν ακουμπούν τη ρίζα του καπιταλιστικού συστήματος, αλλά που, αντίθετα, έρχονται να το διασώσουν. Αυτό που προκλητικά απουσιάζει από τις «αναλύσεις» τους, είναι το υποκείμενο της ιστορίας: Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα, όλοι όσοι γεύονται τα «καλά» της καπιταλιστικής ανάπτυξης και κρίσης. Αυτό που ξορκίζουν - γιατί θανάσιμα το μισούν! - δεν είναι άλλο παρά οι εργατικοί και λαϊκοί αγώνες, η δυναμική που μπορεί να αναπτυχθεί με ακόμη μεγαλύτερη ένταση και αποφασιστικότητα και σε περίοδο κρίσης του εκμεταλλευτικού συστήματος, όπως η σημερινή.

Η στρατηγική της πλουτοκρατίας δεν αλλάζει με κούφια και ανέξοδα λόγια και «αναλύσεις». Αυτό, άλλωστε, διαμηνύουν με το πλέον κατηγορηματικό τρόπο τα όργανα της ΕΕ, οι κυβερνήσεις, οι κεντρικές τράπεζες και Οργανισμοί της πλουτοκρατίας. Προχτές, για παράδειγμα, η διοίκηση της Τράπεζας της Ελλάδας, στη ρότα των συγκεκριμένων κατευθύνσεων, επανέφερε τη Στρατηγική της Λισαβόνας, δηλαδή τα συγκεκριμένα και επεξεργασμένα μέτρα και διαβαθμισμένους στόχους για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας - επιχειρηματικότητας του κεφαλαίου. Σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, η Στρατηγική της Λισαβόνας, όσο ποτέ άλλοτε, είναι το αποφασιστικό εργαλείο για την κλιμάκωση της αντιλαϊκής πολιτικής, που ακουμπάει για τα καλά κάθε πτυχή της ζωής για τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά.

Αυτά από την πλευρά του κεφαλαίου, των «αριστερών» και «δεξιών» συνδιαχειριστών, είτε στην κρίση, είτε στην «ανάπτυξη». Γιατί, από την πλευρά των εργατών, ο μονόδρομος που προβάλλει είναι η κλιμάκωση των αγώνων για την ολόπλευρη ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, σε ρήξη και ανατροπή με την εφαρμοζόμενη πολιτική και με το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.