Αλλωστε, οι ίδιοι οι επεμβασίες, με κάθε τρόπο, έδειξαν πως στην ουσία το 'χουνε «φανερό καμάρι». Μάλιστα, συνεχίζουν να διαπραγματεύονται - πιέζουν, έχοντας δεδομένο ότι έχουν επέμβει και τώρα ολοκληρώνουν τις λεπτομέρειες... (μιλούν για μερική άρση του εμπάργκο, πιέζουν με τη Χάγη, έχουν λόγο για τους θεσμούς και τη λειτουργία τους στο εσωτερικό της χώρας κ.ά.) Μοιάζουν να κινούνται με τον αέρα του επενδυτή, που έχει έρθει να μαζέψει τα κέρδη του. Ισως γι' αυτό, προεκλογικά ακόμα, φρόντιζαν οι ίδιοι να διοχετεύουν στον φιλικό τους Τύπο, τα εκατομμύρια που διέθεσαν, ή τους μηχανισμούς ανατροπής που έστησαν. Σαν να διακήρυτταν προκαταβολικά ότι θα διεκδικήσουν τα «χρέη με τον τόκο τους...».

Η έμφαση στη «λαϊκή εξέγερση» δεν έρχεται σε αντίφαση με τη φανερή επέμβαση. Ισα - ίσα, η πρώτη αξιοποιείται ως μοχλός νομιμοποίησης της δεύτερης στην κοινή γνώμη. Ετσι, που ο συνηθισμένος δραπέτης από το πραγματικό να πει με ευκολία «αφού το ήθελε και ο κόσμος χαλάλι...». Πρόκειται, δηλαδή, για τη στερεότυπη επιχείρηση φθοράς των συνειδήσεων, που, προκειμένου «να κλείσει τα μάτια για να μη βλέπει», διευρύνει την ανεκτικότητά της, καταπίνει την υποταγή και αναζητά και άλλοθι και «δίκιο» από πάνω. Εκεί είναι, που καταφθάνουν οι «ειδικοί» και πλέον κόβουν και ράβουν το δίκαιο στα μέτρα τους και το σερβίρουν έτοιμη τροφή για τους συμβιβασμένους.

Ταυτόχρονα, βέβαια, το «...άλλο τρυγόνι» που προσπαθούν να πιάσουν είναι και το πιο ενδιαφέρον αφού - μην κρύβοντας πως πρόκειται για πετυχημένη επέμβαση σε εξέλιξη - στέλνουν και μήνυμα τρομοκρατίας, τόσο για τις εσωτερικές εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία, όσο και για όλους τους λαούς της περιοχής, αλλά, ελπίζουν, και σε όλο τον πλανήτη. Με άλλα λόγια, είναι σαν να λένε, «με το καλό ή με το άγριο, στο τέλος θα γίνει το δικό μας, γι' αυτό υποταχτείτε έγκαιρα...».

Η αντίδραση σε όλα αυτά δεν μπορεί να είναι η μεμονωμένη και αποσπασματική αγανάκτηση του καθένα, που καταλαβαίνει «το παιχνίδι» και φωνάζει από την πολυθρόνα του μπροστά στις εικόνες της τηλεόρασης. Αυτόν τον έχουν προβλέψει - χωνέψει οι μηχανισμοί της Νέας Τάξης. Η αντίσταση μπορεί και πρέπει να είναι μαζική και οργανωμένη, με σαφείς αντιιμπεριαλιστικούς προσανατολισμούς και στόχους, με προτάσεις ριζικής αλλαγής και δρόμους διεξόδου προς όφελος των λαών. Μόνον έτσι, μπορούν να αποκρούονται και να ανατρέπονται τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Γιατί, ακόμη και σήμερα, καθώς ο ιμπεριαλισμός μοιάζει ανίκητος, το σύνθημα «λαός ενωμένος ποτέ νικημένος» διατηρεί όλη του την αξία.