Κάθε αγωνιστική κινητοποίηση, όπως και η σημερινή 24ωρη πανελλαδική και πανεργατική απεργία, είναι πρώτα απ' όλα υπόθεση αυτών που την κάνουν. Ο αγώνας των εργαζομένων για την υπεράσπιση και διεύρυνση των δικαιωμάτων τους, η πάλη για να μη γίνουν πράξη τα αντεργατικά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση, είναι υπόθεση των ίδιων των εργαζομένων. Αυτοί καθορίζουν το ζητούμενο του αγώνα και με τις επιλογές τους, βάζουν τις βάσεις για την επιτυχία του, τη συνέχισή του αν και όσο χρειαστεί, τις μορφές πάλης. Η σημερινή απεργία, είναι μια ευκαιρία που δεν πρέπει να χαθεί. Οι εργαζόμενοι της χώρας σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα, όσοι δεν μπήκαν μέχρι σήμερα στον αγώνα, δεν είχαν συνειδητοποιήσει την έκταση των ανατροπών που τους επιφυλάσσει η πολιτική της κυβέρνησης και των βιομηχάνων, πρέπει σήμερα να απαντήσουν. Να απεργήσουν και να συμμετάσχουν στις απεργιακές συγκεντρώσεις όπου αυτές γίνονται. Να φωνάξουν δυνατά ενάντια στην αντεργατική και αντιλαϊκή κυβερνητική πολιτική. Να ορθώσουν αγωνιστικό ανάστημα στις επιταγές της Ευρωπαϊκής Ενωσης που πλήττουν την κοινωνική ασφάλιση, επιβάλλουν την ιδιωτικοποίηση δημόσιων επιχειρήσεων εξαιρετικής σημασίας, υπονομεύουν την Παιδεία και χτυπούν την Υγεία του λαού.

Αυτή η απεργία πρέπει να έχει και συνέχεια ώστε να μη γίνει μόνο μια «ντουφεκιά» για κέρδισμα εντυπώσεων και για πίστωση χρόνου ώστε να συνεχιστεί ο «κοινωνικός διάλογος», η διαδικασία που σκοπό έχει να παραπλανηθούν οι εργαζόμενοι, να πειστούν ότι τα μέτρα σε βάρος τους δεν παίρνονται αβασάνιστα, αλλά είναι τελικά ό,τι καλύτερο μπορεί να γίνει για τους ίδιους. Μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν οι δυνάμεις της υποταγής, του «κοινωνικοεταιρισμού». Αξιοποιούν την πλειοψηφία που έχουν στα ανώτερα συνδικαλιστικά όργανα για να αμβλύνουν τις αντιθέσεις, να κάνουν τους εργατοϋπαλλήλους να δεχτούν τον εργασιακό μεσαίωνα, διευκολύνοντας το πέρασμα της κυβερνητικής πολιτικής. Ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός δε θέλει ισχυρούς αγώνες, με συνέχεια, κλιμάκωση και προπάντων ταξική προοπτική. Θέλει απλώς να καλύπτει τα νώτα του. Να επικαλεστεί αργότερα την απόφασή του για μια κινητοποίηση, για να μπορέσει να συνεχίσει να ξεγελά όσους μπορέσει να ξεγελάσει. Γι' αυτό η ίδια η εργατική τάξη μπορεί και πρέπει να επιβάλει τη συνέχιση του αγώνα.

Σήμερα με την απεργία, έπειτα με το συλλαλητήριο που κάνει το ΠΑΜΕ στις 21 του Οκτώβρη και αργότερα με άλλες ή και ίδιες μορφές πάλης, οι εργαζόμενοι έχουν δύσκολη δουλιά μπροστά τους. Αλλά πιο δύσκολα θα είναι τα πράγματα για την κυβέρνηση και την πολιτική της. Η σημερινή απεργία μπορεί να γίνει αφετηρία ενός σημαντικού αγώνα που θα φέρει αποτελέσματα. Τα αντεργατικά μέτρα της κυβέρνησης πρέπει να εμποδιστούν, ο «κοινωνικός διάλογος» της απάτης να καταδικαστεί, οι κατακτήσεις των εργαζομένων όχι μόνο να προστατευτούν, αλλά και να διευρυνθούν. Οι ταξικές δυνάμεις στο συνδικαλιστικό κίνημα παλεύουν ενάντια στο μέτωπο κυβέρνησης, εργοδοσίας και Ευρωπαϊκής Ενωσης, αλλά και για την ενεργοποίηση των συνδικάτων των εργαζομένων. Τα μέτρα που προωθούνται είναι γνωστά και συγκεκριμένα. Εντάσσονται σε μια γενικότερη πολιτική. Αποβλέπουν στον εργασιακό Μεσαίωνα, στη νομιμοποίηση της ασυδοσίας του κεφαλαίου. Αντίστοιχα, οι επιλογές είναι συγκεκριμένες για το πώς θα αντιμετωπιστεί αυτή η πολιτική που πρέπει να ανατραπεί. Αγώνας ταξικός, κλιμάκωση, συσπείρωση, μέτωπο πάλης όχι μόνο από τους εργατοϋπαλλήλους, αλλά και από όλους εκείνους που χτυπιούνται από αυτή την πολιτική. Κανείς λοιπόν δεν πρέπει να λείψει από την πανελλαδική απεργία.