Από την περασμένη Τρίτη σταμάτησε να έρχεται στην Ελλάδα φυσικό αέριο από τη Ρωσία, η οποία καλύπτει τουλάχιστον το 65% των ετήσιων αναγκών μας. Την ίδια μέρα, η κυβέρνηση έσπευσε να διαβεβαιώσει ότι η χώρα δε θα αντιμετωπίσει πρόβλημα, λόγω των εναλλακτικών πηγών τροφοδοσίας, κυρίως με υγροποιημένο φυσικό αέριο που έρχεται με πλοία στον τερματικό σταθμό της Ρεβυθούσας από Αλγερία και άλλες χώρες. Ωστόσο, πίσω από τις διαβεβαιώσεις, τις μετρήσεις των αποθεμάτων και τις διευκρινίσεις για τεχνικά ζητήματα, ξεπροβάλλει η χειροπιαστή απειλή της ενεργειακής ανεπάρκειας και αναδεικνύεται το μέγεθος του κινδύνου από την ενεργειακή πολιτική που υλοποιούν διαχρονικά οι κυβερνήσεις του δικομματισμού. Η αυξανόμενη ενεργειακή εξάρτηση της χώρας από εισαγόμενα καύσιμα, η σχεδιαζόμενη απαξίωση του λιγνίτη που ήδη παίρνει «σάρκα και οστά», είναι επιλογές με σοβαρότατες συνέπειες.

Εάν οι διαπραγματεύσεις Ρωσίας - Ουκρανίας οδηγήσουν σε λύση, εξέλιξη που φαίνεται να έχει δρομολογηθεί, τότε όλα θα «ξεχαστούν». Εάν σημειωθεί ανατροπή και παραταθεί η ενεργειακή «ξηρασία», οι εναλλακτικές πηγές τροφοδοσίας όπως η Αλγερία, η Νορβηγία, η Γαλλία, ακόμη και το Ιράν, που τροφοδοτεί μερικώς την Τουρκία, θα αντιμετωπίσουν απαιτήσεις που δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι μπορούν να ικανοποιήσουν, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. «Εναλλακτικά», η τιμή του φυσικού αερίου για την Ευρώπη θα ακολουθήσει ανοδική πορεία με πολλαπλασιαστικές αρνητικές επιπτώσεις.

Η ενεργειακή πολιτική της κυβέρνησης βασίζεται σε ένα σαθρό ισχυρισμό. Θέλει να πιστέψουμε ότι οι πολυεθνικοί ενεργειακοί κολοσσοί, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τα κοιτάσματα φυσικού αερίου, μπορούν να εξασφαλίζουν όλο και μεγαλύτερα κέρδη χωρίς να εντείνουν το συγκρουσιακό πλαίσιο του ανταγωνισμού τους. Οτι η Ελλάδα, όπως και άλλες χώρες της ΕΕ που ακολουθούν το παράδειγμά της, θα μπορεί να καλύπτει τις ενεργειακές ανάγκες της... εύκολα, εάν διαθέτει πολλούς προμηθευτές, αν περνούν από το έδαφός της πολλοί αγωγοί. Αγνοεί επιδεικτικά και συνειδητά τις αλληλεξαρτήσεις στον ενεργειακό τομέα, τις διαφορές δυναμικού κάθε χώρας - παραγωγού, την ένταση και τη διάρκεια των συγκρούσεων, ή ακόμη και το εύρος των πιθανών κρυφών συμφωνιών. Ακόμη και 100 αγωγοί να περνούν από την Ελλάδα, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών συγκρούσεων υπέρ της μιας ή της άλλης εταιρείας. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί ότι ανάλογες κρίσεις δε θα επαναληφθούν, εξάλλου είναι η δεύτερη φορά που οι σχέσεις Ρωσίας - Ουκρανίας «αποξηραίνουν» τους αγωγούς. Από μόνοι τους, οι αγωγοί δεν είναι ούτε πρόβλημα, ούτε λύση.

Το πρόβλημα είναι ότι η πολιτική «απελευθέρωσης» της αγοράς ενέργειας έθεσε το μεγάλο κεφάλαιο κύριο των ενεργειακών πρώτων υλών σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι κρίσεις που προηγήθηκαν και αυτές που έπονται, οφείλονται σ' αυτό το γεγονός. Το καπιταλιστικό κέρδος κινεί τις εξελίξεις και η ασκούμενη πολιτική το υπηρετεί, αντιστρατευόμενη τα λαϊκά συμφέροντα. Το ελληνικό παράδειγμα είναι ενδεικτικό, με το φυσικό αέριο να προκρίνεται στην ηλεκτροπαραγωγή επειδή εξυπηρετεί τους ιδιώτες παραγωγούς, ενώ είναι αποδοτικότερο στην οικιακή χρήση. Από την άλλη, η λύση είναι απλή. Η ενέργεια, κάθε μορφή της, είναι κοινωνικό αγαθό και όχι εμπόρευμα. Η ασκούμενη πολιτική οφείλει να υπηρετεί συγκεκριμένα κοινωνικά συμφέροντα. Την ενέργεια πρέπει να τη διαχειρίζεται ένας ενιαίος, αποκλειστικά κρατικός φορέας, που θα εξυπηρετεί τις λαϊκές ανάγκες.