Με την υπουργική απόφαση που έχει στα σκαριά η κυβέρνηση για τις συλλογικές συμβάσεις, η μεγαλοεργοδοσία «λύνει τα χέρια της». Με πρόσχημα τις οικονομικές δυσκολίες κάποιας επιχείρησης θα μπορεί να μειώνει τους μισθούς εκβιάζοντας τους εργαζόμενους, να υπογράφουν μισθούς κατώτερους των συμβάσεων. Ταυτόχρονα, όπως προβλέπεται στο επικαιροποιημένο μνημόνιο, προωθείται η παραπέρα μείωση της αποζημίωσης για υπερωριακή απασχόληση, επεκτείνεται η δοκιμαστική περίοδος των νεοπροσλαμβανόμενων από 2 σε 12 μήνες, διευκολύνοντας και με αυτό τον τρόπο τις απολύσεις, ενώ καταργείται και η διάταξη που προβλέπει επέκταση των κλαδικών συμβάσεων και στους εργαζόμενους που οι επιχειρήσεις στις οποίες εργάζονται δεν αντιπροσωπεύονται στις διαπραγματεύσεις. Επιπλέον με το Προεδρικό Διάταγμα που ήδη ετοίμασε το υπουργείο Εργασίας, υπονομεύεται η Διαιτησία (ΟΜΕΔ) και η δυνατότητα που είχαν τα συνδικάτα για υπογραφή συμβάσεων. Τα μέτρα αυτά έρχονται να προστεθούν στις ανατροπές που ψήφισε η κυβέρνηση με το νόμο 3863 τον περασμένο Ιούλη, με τις οποίες επέβαλε μείωση των αποζημιώσεων για απόλυση κατά 50%, μείωση των υπερωριών κατά 20%, ενώ στους νεοπροσλαμβανόμενους κάτω των 25 ετών, η αμοιβή μειώθηκε στο 84% του κατώτερου μισθού και στους μαθητευόμενους στο 70%. Η κυβέρνηση ως πολιτικό εργαλείο της εργοδοσίας απογυμνώνει τους εργάτες από κάθε συλλογική κατάκτηση και προστασία, για να μειωθεί η τιμή της εργατικής δύναμης, να δυναμώσει η εκμετάλλευση της εργατικής τάξης, να ξεπεραστεί η κρίση σε βάρος των εργαζομένων, να σταθεροποιηθεί η κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων.

Ο σαρωτικός χαρακτήρας των νέων μέτρων, το βάθος των ανατροπών, οι συνέπειες που θα έχουν στο σύνολο των εργαζομένων και σε μακρόχρονη βάση, κάνουν καθαρό, ότι η επίθεση δεν πρόκειται να ανακοπεί με μεμονωμένες και αποσπασματικές κινητοποιήσεις. Σήμερα, απαιτείται οργάνωση της πάλης των εργαζομένων και οργάνωση από τα κάτω, μες στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους και όλοι μαζί, με καθολική συμμετοχή των εργαζομένων. Πρέπει ο κάθε εργαζόμενος και εργαζόμενη να πάρουν θέση τώρα. Να μην περιμένουν πότε «το κακό» θα χτυπήσει τη δική τους πόρτα. Σε κάθε τόπο δουλειάς χρειάζεται να ανοίξει συζήτηση, να παρθούν πρωτοβουλίες. Με το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ. Συνδικάτα και Επιτροπές Αγώνα να μπούνε μπροστά.

Μα για να υπάρξουν αποτελέσματα απαιτείται ταξικός πολιτικός προσανατολισμός με επιμονή και σταθερότητα. Οι ταξικές δυνάμεις πρέπει να αντιμετωπίσουν και να κερδίσουν την πάλη των ιδεών, να δώσουν αποφασιστικά και ολόπλευρα τη μάχη της ιδεολογικής αντιπαράθεσης με την πλουτοκρατία. Να γίνει καθαρό σε περισσότερους εργάτες, ότι τα μέτρα δεν παίρνονται για «να σωθεί» η χώρα. Οτι ακόμα και αυτή η «ανάπτυξη» που υπόσχονται, μετά την κρίση, δεν θα «σβήσει» τις ανατροπές που επιβάλλονται σήμερα. Δεν θα είναι «μπόρα που θα περάσει», αλλά μόνιμη κατάσταση που θα επιβληθεί για πολλά χρόνια μπροστά. Μόνο ξεπερνώντας τις αναστολές, τα τρομοκρατικά κηρύγματα της κυβέρνησης και τους εκβιασμούς της εργοδοσίας, μόνο πατώντας σταθερά στα πόδια τους, διεκδικώντας ό,τι τους ανήκει, οι εργαζόμενοι μπορούν να υπερασπίσουν και αυτά που σήμερα τους αφαιρούν με βία, διεκδικώντας τα πάντα. Να γιατί πρέπει να ενισχύσουν το ΠΑΜΕ, ενίσχυση που θα συμβάλλει στην προοπτική της συμμαχίας που ανοίγει το μετωπικό σχήμα ΠΑΜΕ-ΠΑΣΕΒΕ-ΠΑΣΥ-ΟΓΕ-ΜΑΣ. Να γιατί πρέπει να εγκαταλείψουν ΠΑΣΟΚ-ΝΔ και να συμπορευτούν με το ΚΚΕ.