Στην επιχείρηση αναπαλαίωσης και αναστήλωσης της ευρωπαϊκής και εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας έχουμε σίγουρα ακόμα πολλά επεισόδια να δούμε. Ενα από αυτά εκτυλίχτηκε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα, στο «Ευρωπαϊκό Συνέδριο για τις ανισότητες», που διοργάνωσαν το Ιδρυμα «Ν. Πουλαντζάς» και το «Transform Europe», με τη συμμετοχή του πρωθυπουργού και άλλων «προσωπικοτήτων» της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Με τις ίδιες «αγωνίες» είχε προηγηθεί - προ εβδομάδων - και το λεγόμενο «1ο Ευρωπαϊκό Πολιτικό Φόρουμ» στη Μασσαλία, με τη συμμετοχή σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, διαφόρων μεταλλαγμένων Κομμουνιστικών Κομμάτων, σοσιαλδημοκρατικών βουλευτών και ευρωβουλευτών, στελεχών των Πρασίνων και διαφόρων εργοδοτικών συνδικαλιστών, με διακηρυγμένο στόχο τη δημιουργία «ενός νέου χώρου για μακροπρόθεσμη πολιτική συνεργασία, που θα συγκεντρώνει ένα ευρύτατο φάσμα από αριστερά, πράσινα και προοδευτικά κόμματα, πλατφόρμες και πολιτικά κινήματα, συνδικαλιστικές και κοινωνικές οργανώσεις, ΜΚΟ» κ.ο.κ.

Δίνοντας το «ζουμί» αυτών των διεργασιών σε Ελλάδα και Ευρώπη, ο Αλ. Τσίπρας αναφέρθηκε στην ανάγκη συγκρότησης της «συμμαχίας ανάμεσα σε όλους αυτούς που είναι όντως αποφασισμένοι να προωθήσουν ένα σχέδιο ριζοσπαστικών μεταρρυθμίσεων», στην πραγματικότητα ένα ξεφτισμένο «όραμα» σοσιαλδημοκρατικής κοπής περί «άμβλυνσης των ανισοτήτων» που γεννάει το σάπιο εκμεταλλευτικό σύστημα, «δίκαιης φορολογίας του πλούτου και του κέρδους, ώστε να εξασφαλιστούν πόροι για δημόσιες επενδύσεις και κοινωνικό κράτος», ως ανάχωμα στην «κοινωνική αβεβαιότητα», για τη σταθερότητα βασικά του αστικού συστήματος. Σε ό,τι αφορά τη σύνθεση της εν λόγω συμμαχίας, ο πρωθυπουργός ενέταξε τη νέας κοπής σοσιαλδημοκρατία «α λα ΣΥΡΙΖΑ», την «αριστερά», «ως μία από τις δυνάμεις μιας τέτοιας πλατιάς συμμαχίας (που) οφείλει ωστόσο (...) να επεξεργαστεί πιο ώριμα τους στόχους και την πολιτική των συμμαχιών της», όπως και «ένα τμήμα της σοσιαλδημοκρατίας στην Ευρώπη», της παλιάς φθαρμένης σοσιαλδημοκρατίας, με την οποία, όπως είπε, είναι πλέον «περισσότερο από ώριμος» ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ «να καθορίσουμε ελάχιστους κοινούς πολιτικούς στόχους».

Ειδική ήταν και η αναφορά στον «ακόμα πιο σημαντικό στόχο», αυτόν της «κοινωνικής συμμαχίας», της προσπάθειας δηλαδή να στρατευτούν τμήματα των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων στα τέτοια «οράματα» διαχείρισης του καπιταλισμού. Ανάμεσα στις προτάσεις που καταγράφηκαν ως δήθεν «εναλλακτικές» στο σημερινό κυρίαρχο μοντέλο διαχείρισης στην ΕΕ, ήταν αυτές της προέδρου του ΚΕΑ, Γκ. Τσίμερ, που είπε ότι «πρέπει να αλλάξει ο τρόπος συμπεριφοράς στην ΕΕ, ώστε να μην εκβιάζονται τα κράτη - μέλη», ή του Ευ. Τσακαλώτου, ότι «όποιες αλλαγές και αν περιλαμβάνει η ατζέντα Μακρόν - Μέρκελ, δεν μπορούν να σημαίνουν λιγότερη λογοδοσία» και πως «η αριστερά πρέπει να έχει πολιτική παρέμβαση στην ατζέντα που διαμορφώνεται». Στο ίδιο μήκος κύματος και ο πολιτικός συντονιστής του «Transform Europe», Β. Μπάιερ, που μίλησε για «ανάγκη επανίδρυσης του προσανατολισμού των σοσιαλιστών (...) ώστε να αντιμετωπιστεί η άνοδος της άκρας δεξιάς», όπως και συνολικά το «αφήγημα» της «εναλλακτικής δύναμης» απέναντι στο «νεοφιλελευθερισμό» και την «ακροδεξιά», που σε πολλά κράτη - μέλη προβάλλεται ως η κυρίαρχη δύναμη του αστικού ρεύματος του ευρωσκεπτικισμού. Ολα αυτά στο πλαίσιο του «προβληματισμού» για το «μέλλον της ΕΕ», μέσα από διεργασίες που δεν αλλάζουν στο ελάχιστο το χαρακτήρα της ιμπεριαλιστικής ένωσης, την ανισομετρία, την εκμετάλλευση.

Η επόμενη μέρα του κεφαλαίου σε όλη την ΕΕ απαιτεί μια «αναγεννημένη» από την προηγούμενη φθορά σοσιαλδημοκρατία, «ετοιμοπόλεμη» και με επιρροή σε εργατικά - λαϊκά στρώματα, έτοιμη να ενσωματώνει εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις στους στόχους του κεφαλαίου, να αναλάβει από κυβερνητικές θέσεις ή ως μέρος «συμμαχικών σχημάτων» την αστική διαχείριση. Αλλά και να υπηρετήσει επιμέρους στόχους αστικών τάξεων και τμημάτων του κεφαλαίου στο «χοντρό παιχνίδι» στο εσωτερικό της ιμπεριαλιστικής ένωσης. Δεν είναι, άλλωστε, τυχαίες οι αναφορές που πληθαίνουν από διάφορα αστικά επιτελεία για το «υπόδειγμα της Πορτογαλίας», την κυβέρνηση δηλαδή των σοσιαλδημοκρατών, με τη στήριξη του «Μπλόκο» και του Πορτογαλικού ΚΚ, που, όπως λένε, μπορεί να αποτελέσει οδηγό για αντίστοιχες κυβερνήσεις και σε άλλες χώρες της ΕΕ. Μέσα από το ίδιο πρίσμα πρέπει να ιδωθεί και η προσπάθεια αστικών επιτελείων στην Ελλάδα να ανασυγκροτήσουν και να αναπαλαιώσουν την παραδοσιακή σοσιαλδημοκρατία, που εκφράζεται κατά βάση από το ΠΑΣΟΚ, με ολίγον από «μεταρρυθμιστικό κέντρο», σ' έναν χώρο όπου ο ΣΥΡΙΖΑ αναγνωρίζεται πλέον από το κεφάλαιο ως ο κυρίαρχος πόλος και προσπαθεί να καθορίσεις τις εξελίξεις, επαναφέροντας κάλπικα δίπολα στην αντιπαράθεση με τη ΝΔ, όπως «προοδευτικό - συντηρητικό», «κοινωνική πολιτική - νεοφιλελευθερισμός» και άλλα παρόμοια. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα, που έχουν πείρα από τις σοσιαλδημοκρατικές «συνταγές» διαχείρισης του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος, δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από το ανακάτεμα στη σούπα του αστικού πολιτικού συστήματος και την επιχείρηση «αναπαλαίωσης» της σοσιαλδημοκρατίας. Η διέξοδος βρίσκεται στην απόρριψη όλων των εναλλακτικών σχεδίων διαχείρισης για το κεφάλαιο, στην ένταση της πάλης ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική, στη συγκέντρωση δυνάμεων για την ανατροπή της εξουσίας του.