ΜΠΟΡΕΙ να 'ναι πικρό, μα κι αλλιώτικα δε γίνεται. Η ζωή, όπως λέει και το λαϊκό τραγούδι, έχει δύο πόρτες. Ταξιδευτάδες στις θάλασσες οι συναγωνιστές του ΕΑΜικού Αγώνα, κοντοζυγώνουμε τη δεύτερη και τη στερνή. Ετσι και σχεδόν καθημερινά η εφημερίδα μας, άγρυπνη πάντα στο ενημερωτικό της αυτό χρέος, μας φέρνει τα μαντάτα πως ένας αγαπητός σύντροφος, που αντάμα περπατήσαμε τα μονοπάτια της Αντίστασης, έφυγε κι αυτός για πάντα από κοντά μας.

ΑΥΤΟ το μήνυμα μας έφερε την περασμένη βδομάδα για το παντοτινό φευγιό του φωτογράφου αγωνιστή της Αντίστασης Γιώργη Λιονάκη. Ο μεγάλος κόσμος του ΕΑΜ, του ΚΚΕ, ΕΛΑΣίτες κι ΕΠΟΝίτες, που ο Λιονάκης ακούραστος περπάτησε μαζί τους, καρδιοχτύπησε κι έδειξε το βάθος της αγάπης του στον αγωνιστή με την παρουσία του ψηλά στην Καισαριανή.

ΣΤΟ ξόδι των αγωνιστών οι κοινές μνήμες έρχονται συνήθως σε μια ζεστή θύμηση για όσα ζήσαμε, για τον ταξιδευτή μας που φεύγει για πάντα, λες και διαβάζεται από πολλά στόματα, γραμμή με γραμμή, το ναυτικό του φυλλάδιο. Κι ακούς τα πόρτα που 'πιασαν, μαθαίνεις για τις θύελλες, τις μάχες, τις φυλακές, τις εξορίες...

Ο ΑΓΩΝΙΣΤΗΣ φωτογράφος είχε πλούσιο αυτό το μνημόσυνο από τους συντρόφους και τους φίλους του, από τη γενέθλια γη του, το χωριό του, τα Παλιά Ρουμάνια Χανίων. Πάνω από 20 χρόνια ο φωτογράφος σεμνός και αθόρυβος φωτογραφικός παραστάτης των αντιστασιακών και των Οργανώσεών τους και πάντα με απόλυτη ανιδιοτέλεια, χωρίς να γυρεύει, χωρίς να δέχεται ούτε δραχμή τουλάχιστον για τα φωτογραφικά χαρτιά που χρησιμοποιούσε στη δουλιά του. Δεν άπλωσε ποτέ το χέρι του κι απέκρουε τις προσφορές.

Η ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ μας στα 87 χρόνια της, στη μακρόχρονη διαδρομή της, με τη δημοσιογραφική πένα έδειξε κι έγραψε μεγάλες και κοσμοϊστορικές στιγμές και δίπλα της υπάρχουν του φωτογράφου, του σκιτσογράφου τα έργα, που αναδεικνύουν τα κείμενά της και που συχνά είναι μοναδικά. Μοναδικά για την ιστορία μας και για τους αγώνες του λαού μας.

ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ όμως να πούμε πως ο Λιονάκης συχνά στα ρεπορτάζ κινήθηκε και σαν ρεπόρτερ, καλύπτοντας γεγονότα που δεν μπορούσαν οι δημοσιογράφοι, έχοντας άλλες επείγουσες υποχρεώσεις, να παραβρεθούν στην αντιστασιακή εκδήλωση. Πρόθυμος δημοσιογράφος τότε ο Λιονάκης, έδινε όλα τα στοιχεία του ρεπορτάζ που έκανε στους ιερούς της Αντίστασης τόπους.

ΖΟΥΣΕ κάθε στιγμή την εφημερίδα μας και επιζητούσε αθόρυβα, έτρεχε να βρίσκεται στο ρεπορτάζ και να γυρίσει φέρνοντας τα μικρά εκείνα γραφτά του. Ζούσε κι έτρεχε να καλύψει τους λαϊκούς αγώνες κι οι φωτογραφίες του έχουν καταγράψει τις κρίσιμες μέρες κι ώρες κι όχι μόνο για το σήμερα, αλλά και για την ιστορία.

Ο ΦΑΚΟΣ του κατέγραφε χρόνια και χρόνια τα μεγάλα ΕΑΜικά μηνύματα για να ζυμώσουν δυνατά και γόνιμα τους νέους αγώνες, για να σπάσουν τις αλυσίδες τις άτιμες που μας βαραίνουν και σήμερα θανατερά. Τα δυο λευκώματα του «Ρ», που κατά καιρούς βγήκαν, παρουσιάζουν αυτή την αγωνιστική καλλιτεχνική προσφορά που δώσανε έργο σημαντικό και κάποιες φορές ξεχωριστό για τη δουλιά τους. Ο μαγιάτικος θρήνος της μάνας πάνω στο δολοφονημένο παιδί της στη Θεσσαλονίκη - που έχει δημοσιευτεί στο «Ρ» (Μάης 1936) - από τους φασίστες, αυτούς που επέβαλαν τη βασιλομεταξική δικτατορία είναι μοναδικά φωτογραφικά καλλιτεχνικά ντοκουμέντα της νεότερης Ιστορίας μας. Κι είναι αναμφίβολα κι άλλα παρόμοια πολλά ντοκουμέντα στα χρόνια που ακολούθησαν. Την Κατοχή, τον Εμφύλιο, στους λαϊκούς αγώνες.

ΜΕ ΤΟ φακό του ο Γ. Λιονάκης στάθηκε ο ακούραστος φωτογράφος της ΕΑΜικής Αντίστασης, πανταχού «παρών» σ' όλα τα ιερά του Αγώνα μας, μαζί με τους ασπρομάλληδες συντρόφους του ένας ευγενικός παραστάτης και συχνά ρεπόρτερ. Σκαρφάλωνε στα κατσάβραχα σαν να ήταν 20χρονος ΕΠΟΝίτης κι αναζητούσε το πιο ταιριαστό σημείο για ν' αποτυπώσει της θυσίας των συντρόφων μας το μήνυμα.

ΤΑ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΕ ΟΛΑ, από την Αμφιλοχία, το Μονοδένδρι, την Καισαριανή, την Καλλιθέα και πολλά άλλα θυσιαστήρια και κάθε φορά στις συναντήσεις τις νέες με χαρά πρόσφερε στους αντιστασιακούς τις φωτογραφίες του. Σ' όλα τα στόματα κοινό σημείο αναφοράς η αφιλοκέρδειά του. Είχε προετοιμαστεί για τη νέα του φετινή εξόρμηση, που θα άρχιζε σε λίγο. Τον περίμενε ο γνώριμος Γοργοπόταμος. Περίμεναν τα Καλάβρυτα και το Πολυτεχνείο. Η καμπάνα όμως για την ώρα του φευγιού του παντοτινού είχε χτυπήσει από καιρό. Αλλά ο φωτογράφος μας έμενε όρθιος με τη μηχανή του στο χρέος που τον φλόγιζε. Το φωτογραφικό του αρχείο είναι μια μοναδική καταγραφή. Ενα πλούσιο θησαύρισμα ντοκουμέντων της ΕΑΜικής Αντίστασης. Κι αξίζουν κάθε φροντίδα και διαφύλαξη.