«Αντεξε ο τουρισμός μας φέτος. Θα μπορούσαμε καλύτερα, αν δεν είχαμε τις αντιξοότητες, τους θανάτους, τις διαδηλώσεις, τους καταπέλτες με τους συνδικαλιστές επάνω. Αλλά άντεξε.Και του χρόνου θα είναι πολύ καλύτερα, αν δεν έχουμε τέτοια τραγικά γεγονότα». Αυτά είπε χτες, δίχως να κοκκινίζει, ο υφυπουργός Τουρισμού Γ. Νικητιάδης στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας παρουσία των ΜΜΕ. Αντί να σιωπήσει τώρα που τα στοιχεία έχουν καταρρίψει τους γελοίους και προβοκατόρικους ισχυρισμούς ότι τάχα οι διαδηλώσεις και οι ταξικοί αγώνες βάζουν ταφόπλακα στον τουρισμό, συγκαλύπτοντας ότι η οικονομική κρίση εμποδίζει τα λαϊκά στρώματα να κάνουν διακοπές, αλλά και επιδιώκοντας το χτύπημα των λαϊκών αγώνων, ζητάει και τα ρέστα. Μόλις προχτές δημοσιοποιήθηκαν τα στοιχεία που δείχνουν ότι οι αφίξεις τουριστών το πρώτο οκτάμηνο του 2010 ήταν στα ίδια ακριβώς επίπεδα με το αντίστοιχο οκτάμηνο του 2009, παρά την κρίση και τα άγρια αντιλαϊκά μέτρα σε βάρος των εργαζομένων στα κράτη - μέλη της ΕΕ. Συγκεκριμένα, οι αφίξεις τουριστών από το εξωτερικό έφτασαν σε 7.888.228 άτομα έναντι 7.969.281 επίπεδα (κάμψη - 1%), ενώ τον Αύγουστο οι αφίξεις παρουσίασαν μικρή αύξηση (0,67%)... Παρ' όλ' αυτά ο υφυπουργός επιμένει στους άθλιους ισχυρισμούς περί «πλήγματος» του τουρισμού από τις απεργίες και τις διαδηλώσεις. Επιβεβαιώνει περίτρανα λοιπόν ότι ο πραγματικός στόχος του μαύρου μετώπου (κυβέρνηση - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., μεγαλοξενοδόχοι, εφοπλιστές) που είχε συγκροτηθεί στις αρχές του καλοκαιριού ήταν οι ταξικοί αγώνες και το ΠΑΜΕ, ώστε να γονατίσουν τους εργαζόμενους και να τσακίσουν τα δικαιώματά τους. Δε θα τους περάσει όμως.
«Ανθρωπιστές» της εκμετάλλευσης
Από μόνη της η είδηση ότι ο γνωστός «μεγαλοεπενδυτής» Τζορτζ Σόρος έκανε «δωρεά» ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ (!) στην κατ' ευφημισμόν αποκαλούμενη οργάνωση για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων «Human Rights Watch», δεν προκαλεί ιδιαίτερη εντύπωση. Είναι γνωστό στους πάντες ότι η εν λόγω οργάνωση είναι στην πραγματικότητα ένα όργανο στην υπηρεσία του διεθνούς χρηματιστικού κεφαλαίου και του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού με βασική αποστολή να «νομιμοποιεί» τις στρατιωτικές επεμβάσεις και το μακέλεμα των λαών. Ενδιαφέρον όμως παρουσιάζει ότι αυτή τη φορά τα λεφτά που δίνει ο Τζ. Σόρος προορίζονται, όπως ευθέως διακηρύχθηκε, να διευκολυνθεί η συγκεκριμένη «ανθρωπιστική» οργάνωση να ανοίξει γραφεία στις «αναπτυσσόμενες» χώρες, δηλαδή στην Κίνα, την Ινδία, τη Βραζιλία και τη Νότια Αφρική... Είναι ολοφάνερο ότι μόνο τυχαία δεν είναι η επιλογή των χωρών που ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός βάζει στο στόχαστρο. Οχι βέβαια γιατί ενδιαφέρεται για την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αλλά για να ενισχύσει τη θέση του και να ισχυροποιήσει την κυριαρχία του.
Καιροί απαιτητικοί για τη λαϊκή οργάνωση
Και μόνο ένα πρόχειρο ξεφύλλισμα στα πρωτοσέλιδα και τα κύρια άρθρα των εφημερίδων αρκεί για να δούμε το ...βαθύτερο νόημα του ανασχηματισμού. «Οι νέοι υπουργοί μπορούν να ανταποκριθούν στην αποστολή τους. Αρκεί να αποφύγουν τις καθυστερήσεις και τις αμφιταλαντεύσεις (...) Το βέβαιο, όμως, είναι ότι δεν έχουν περίοδο χάριτος. Και γι' αυτό πρέπει να δείξουν αμέσως ότι είναι άξιοι αυτής της επιλογής», γράφουν τα «ΝΕΑ» και το «ΒΗΜΑ», συμπληρώνει: «Οι καιροί είναι απαιτητικοί. Επιβάλλουν κυβέρνηση ρήξεων και μεγάλων επιλογών». Ενώ η «ΗΜΕΡΗΣΙΑ» συνεχίζει με τη σειρά της, αναλύοντας τι ήταν αυτό που «μέτρησε» για τον ανασχηματισμό: «Αυτό που, μεταξύ των άλλων, "μέτρησε" είναι (...) η δυνατότητα συναντίληψης των επικεφαλής του ευρύτερου οικονομικού επιτελείου πάνω στα καυτά θέματα των διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων, να πιστεύουν δηλαδή στην ανάγκη υλοποίησης των μεγάλων αλλαγών, να έχουν επίγνωση των υποχρεώσεων και των στόχων που τίθενται για το επόμενο διάστημα».
Τo μεγάλο κεφάλαιο δίνει λοιπόν τη «γραμμή»: Απαιτεί απ' τη νέα κυβέρνηση να συνεχίσει ακόμη πιο βαθιά, ακόμη πιο ουσιαστικά στα ίδια βήματα, στον ίδιο αντιλαϊκό προσανατολισμό. Το ερώτημα για τα πλατιά λαϊκά στρώματα είναι τι έχουν να κερδίσουν από έναν ανασχηματισμό μιας - δεδομένα - αντιλαϊκής κυβέρνησης; Απολύτως τίποτα. Η οριστική ρήξη, με τους αρχιτέκτονες αυτής της πολιτικής, είναι θέμα επιβίωσης για τα πλατιά λαϊκά στρώματα. Και ένα πρώτο βήμα σε αυτήν την κατεύθυνση είναι οι επερχόμενες δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, όπου πρέπει να στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα αντίστασης στην πολιτική που δυναστεύει τους ίδιους και τα παιδιά τους. Ως προς αυτό, λοιπόν, συμφωνούμε απολύτως με το «ΒΗΜΑ»: Οι καιροί είναι, όντως, απαιτητικοί...
Ποιος «ζημιώνει» το κοινωνικό σύνολο;
Με το επιχείρημα ότι δεν μπορούν να γίνονται απεργίες που «ζημιώνουν το κοινωνικό σύνολο», ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. ψήφισαν χτες στη Βουλή την απεργοσπαστική τροπολογία που ξετυλίγει το κουβάρι συνολικά της ποινικοποίησης των λαϊκών αγώνων. Ολόκληρη η συζήτηση που έγινε στη Βουλή ήταν χαρακτηριστική του πόσο διαμετρικά αντίθετα είναι τα συμφέροντα του λαού με τα συμφέροντα που στηρίζουν όσοι μιλούν γενικά για «δημόσιο συμφέρον».
Το ΠΑΣΟΚ υποστήριξε ότι σέβεται το δικαίωμα στην απεργία αλλά αντιλαμβάνεται και «το δικαίωμα προστασίας του δημόσιου συμφέροντος». Από πού κι ως πού όμως, οι απεργιακοί αγώνες αντιστρατεύονται το «δημόσιο συμφέρον»; Γιατί, για παράδειγμα, οι αγώνες των ναυτεργατών ενάντια στην άρση του καμποτάζ (ενάντια δηλαδή στον έλεγχο της θάλασσας από τους εφοπλιστές), το συμφέρον του λαού σε ασφαλείς, φτηνές, άνετες και σύγχρονες θαλάσσιες μεταφορές υπερασπίζονται. Μάλιστα, αυτό το συμφέρον αναδεικνύει πως ο λαός, όχι μόνο πρέπει να συμπαρασταθεί αλλά και να συστρατευθεί με τους ναυτεργάτες σε κοινό αγώνα. Το ΠΑΣΟΚ βέβαια διαφωνεί επειδή όταν λέει «δημόσιο συμφέρον» εννοεί συμφέρον των μονοπωλίων.
Η ΝΔ είπε ότι η τροπολογία καθυστέρησε να έρθει, μ' αυτήν θα εμποδίζονται «εκβιαστικές απεργίες» που θέλουν να «επιτύχουν γενικότερης σημασίας μεταρρυθμίσεις». Δηλαδή η αξιωματική αντιπολίτευση ζητά να μπει φρένο σε όσους αγώνες διεκδικούν ικανοποίηση των αναγκών των εργατών. Δεν έχει πρόβλημα με όσους ζητούν «διάλογο» για το πώς θα ξεπουληθεί η Ενέργεια, αλλά με όσους ζητούν να γίνει ο τομέας Ενέργειας λαϊκή περιουσία και όχι ιδιοκτησία των μονοπωλίων. Δεν ανησυχεί για όσους «παλεύουν» για «υγιή ανταγωνισμό», ίσα - ίσα αυτοί είναι πολύτιμοι σύμμαχοι συνολικά της μεγαλοεργοδοσίας και όσων εκπροσωπεί (και) η ΝΔ. Ανησυχεί για όσους παλεύουν και οργανώνονται ενάντια στην «ανταγωνιστικότητα» γιατί αυτή ακριβώς θρυμματίζει κάθε λαϊκή ανάγκη.
Το ΛΑ.Ο.Σ., πάλι, θυμήθηκε την παραβίαση του δικαιώματος «της ελεύθερης συμμετοχής του καθενός στην απεργία»! Λές και τους εργάτες τους αφήνουν οι εργοδότες να αποφασίζουν ελεύθερα μες στους τόπους δουλειάς όπου αυξάνονται οι τρομοκρατικές απολύσεις,οι θάνατοι-εγκλήματα των καπιταλιστών, απαγορεύονται ακόμα και οι εξορμήσεις συνδικάτων. Το ΛΑ.Ο.Σ. θεωρεί «ελεύθερο» το περιβάλλον μέσα στο οποίο ο καπιταλιστής ξεζουμίζει τον εργάτη, θεωρώντας συμφέρον του εργάτη το ξεζούμισμά του από την εργοδοσία και η αύξηση των κερδών της. Ομως συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: όσο ενισχύεται η θέση της μεγαλοεργοδοσίας τόσο ενισχύεται η αβεβαιότητα για τους εργαζόμενους.
Τι λένε όλοι αυτοί στους εργάτες; Οτι όχι μόνο πρέπει να δεχτούν αγόγγυστα την ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση, αλλά πρέπει και να τη στηρίξουν. Δε θέλουν αγώνες, ίσα-ίσα τους μισούν, που να επιβάλλουν το δίκιο του εργάτη, αλλά «αγώνες κομμένους και ραμμένους» στα μέτρα των μονοπωλίων. Γι' αυτό άλλωστε και στις μεν πλειοψηφίες ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ αναγνωρίζουν πολύτιμους «συν- εταίρους», στις δε ταξικές δυνάμεις εντοπίζουν «υπονομευτές» της κοινωνίας. Το «δημόσιο» συμφέρον που τους νοιάζει, είναι το συμφέρον του κεφαλαίου. Το λαϊκό συμφέρον και δεν το λογαριάζουν και το ποδοπατούν. Η απάντηση της εργατικής τάξης και του λαού πρέπει να είναι ηχηρή, καθαρή: αυτός που ζημιώνει τα συμφέροντά τους δεν είναι άλλος από το κεφάλαιο και όσοι το υπηρετούν. Και απέναντι σ' αυτούς ο αγώνας πρέπει να είναι αταλάντευτος ως την ανατροπή τους.
Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ
Ποιoς συντονισμός θα καρπίσει
Παπαγεωργίου Βασίλης
Η ανάγκη να απομονωθούν οι δυνάμεις του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού αναδεικνύεται ακόμα μεγαλύτερη, μαζί με την ανάγκη συντονισμού των εργαζομένων σε ταξική κατεύθυνση. Κι αυτό γιατί οι τρικλοποδιές που βάζουν οι εργατοπατέρες στην ταξική οργάνωση είναι σίγουρο πως θα αυξηθούν.
Χρήσιμα συμπεράσματα γι' αυτό βγαίνουν από κάθε κλάδο. Για παράδειγμα, χτες, οι εργαζόμενοι στον ΟΣΕ έκαναν κινητοποίηση στην Αθήνα μαζί με τους εργαζόμενους στις αστικές συγκοινωνίες. Και βέβαια, για να αντιμετωπιστεί η πολιτική με την οποία η κυβέρνηση παραχωρεί συνολικά τις μεταφορές στον έλεγχο των μονοπωλίων, χρειάζεται η συντονισμένη οργάνωση όλων των εργαζομένων του κλάδου. Απαραίτητη προϋπόθεση όμως για να καρπίσει ο συντονισμός υπέρ των εργατικών συμφερόντων είναι τα αιτήματα και η κατεύθυνση με την οποία αναπτύσσεται να συγκρούoνται με την πολιτική που στηρίζει τα μονοπώλια. Ας πούμε, η σταθερή εργασία στον ΟΣΕ και γενικά στα Μέσα Μεταφοράς δεν μπορεί να προστατευτεί χωρίς πολιτική για συγκοινωνίες σχεδιασμένες για ασφαλές, σύγχρονο και άνετο δίκτυο μεταφορών. Αρα, χρειάζεται μέτωπο όχι απλά ενάντια π.χ. στην ιδιωτικοποίηση του ΟΣΕ. Αλλά, συνολικά για να γίνουν και να λειτουργούν οι σιδηρόδρομοι ως δημόσια, λαϊκή περιουσία. Κι αυτό απαιτεί καθαρή σύγκρουση με την πολιτική και της ΕΕ και των κυβερνήσεων του κεφαλαίου και όλων όσοι τους στηρίζουν. Διαφορετικά, κάθε συντονισμός μπορεί εύκολα να καλλιεργήσει έδαφος για την απογοήτευση και το συμβιβασμό των εργαζομένων.
Γρηγοριάδης Κώστας
Βουτηγμένοι στη σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων
Γρηγοριάδης Κώστας
Με την αύξηση των μελών του υπουργικού συμβουλίου ο πρωθυπουργός επιδιώκει «να καταστήσει συνυπεύθυνα στην πολιτική της υλοποίησης του μνημονίου σχεδόν όλα τα προβεβλημένα κομματικά στελέχη, τα οποία είχαν διαφοροποιηθεί φραστικά με την πολιτική αυτή στο παρελθόν». Πρόκειται για μια θεωρία που εκπορεύεται από κύκλους του Μαξίμου και αναπαράγεται από αναλυτές και αρθρογράφους προκειμένου να εξηγηθεί η αύξηση των μελών του κυβερνητικού σχήματος από 37 σε 48. Αστεία πράγματα. Η αλήθεια είναι ότι τα δήθεν «διαφωνούντα» στελέχη είναι ήδη συνυπεύθυνα και συνένοχα για την πολιτική του μνημονίου. Ολοι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ, ανασχηματισμένοι ή μη, έχουν ψηφίσει με χέρια και πόδια το αντιλαϊκό μνημόνιο και στη συνέχεια έχουν υπερψηφίσει όλα τα βάρβαρα αντιλαϊκά - αντεργατικά μέτρα. Με άλλα λόγια τα χέρια τους είναι βαμμένα με αίμα από τη σφαγή των εργασιακών δικαιωμάτων, από την κατεδάφιση της Κοινωνικής Ασφάλισης, από την επιβολή των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, από το ανελέητο πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, από την κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, από την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, από τις ατέλειωτες φοροεπιδρομές στο λαϊκό εισόδημα κ.ο.κ. Την ίδια στιγμή βέβαια έχουν υπερψηφίσει ατέλειωτα πακέτα στήριξης των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων... Πάει πολύ λοιπόν να μας λένε ότι τώρα θα γίνουν συνυπεύθυνα τα δήθεν διαφωνούντα στελέχη του ΠΑΣΟΚ... Το ζήτημα είναι να μην καταφέρουν να εμφανίζουν τους εργαζόμενους ως συνένοχους...
Οταν ο ΣΕΒ μιλά για διχασμό και ενότητα
To μνημόνιο «δεν θα πρέπει να διχάζει, αλλά να ενώνει τους Ελληνες σε μια συλλογική προσπάθεια για να ξεπεραστεί η ανάγκη που το επέβαλε», είπε προχτές ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δ. Δασκαλόπουλος, μετά τη συνάντησή του με τον Α. Σαμαρά.
Κι έχει μια δόση αλήθειας η δήλωσή του, παραδόξως αποκαλυπτική για τον τρόπο που το μεγάλο κεφάλαιο διαστρεβλώνει τις έννοιες, προκειμένου να εξυπηρετήσει τα συμφέροντά του.
Για την ακρίβεια, αυτό που πρέπει να ενώνει τους Ελληνες εργαζόμενους δεν είναι το μνημόνιο, αλλά, πράγματι, μια συλλογική προσπάθεια για την ακύρωσή του.
Που στην ουσία έχει να κάνει με το ξεπέρασμα όχι της ανάγκης, αλλά των αιτιών που το επέβαλαν.
Και οι αιτίες αυτές δεν είναι τίποτα άλλο από τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και την εντολή προς τους πολιτικούς υπηρέτες του να πληρώσουν τα σπασμένα της καπιταλιστικής κρίσης οι εργαζόμενοι.
Οπότε, οι Ελληνες εργαζόμενοι πρέπει να ενωθούν σε μια συλλογική προσπάθεια ανατροπής του καπιταλισμού.
Και μια καλή αρχή είναι ο αγώνας για την ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών της λαϊκής οικογένειας, να πληρώσει η πλουτοκρατία τα χρέη και την κρίση, συνειδητοποιώντας ότι τα κέρδη των καπιταλιστών δημιούργησαν και τα ελλείμματα και την κρίση. Και να το εκφράσουν με οργάνωση και πάλη και στη μάχη των εκλογών, γυρίζοντας την πλάτη σε ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και ενισχύοντας το ΚΚΕ με ψήφο στη «Λαϊκή Συσπείρωση». Για να αποτραπούν τα χειρότερα που έρχονται, για να οργανώσουν την αντεπίθεση για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Στο περίμενε...
Ο Βασίλης Χριστακέας, 85 χρόνων, με εξορία στη Μακρόνησο «ως ανεπίδεκτος αναμορφώσεως» είναι συνταξιούχος του ΙΚΑ με σύνταξη 670 ευρώ το μήνα.
Τις τελευταίες μέρες χρειάστηκε οφθαλμίατρο και τηλεφώνησε στο περίφημο 184 για ραντεβού. Ολόκληρο πρωινό δεν μπόρεσε να πάρει καμιά απάντηση. Και το απόγευμα μετά από μεγάλη προσμονή - κι ενώ το ...σύστημα διαλαλούσε ότι «οι υπάλληλοί μας είναι απασχολημένοι» - εδέησε τελικώς να τον ρωτήσουν διά ζώσης «τι θέλει;».
Ο Β. Χριστακέας, που μένει στο Χολαργό, ζήτησε οφθαλμίατρο του ΙΚΑ για την περιοχή του. Για το Σεπτέμβρη δε βρέθηκε στην Αγία Παρασκευή, στη Λεωφόρο Αλεξάνδρας και στο Χαλάνδρι. Δηλαδή, θα πρέπει να περιμένει για τον Οκτώβρη - αν βέβαια προλάβει να κλείσει ραντεβού - όπως προβλέπει η λειτουργία του 184.
- Και πού στο διάολο να πάω εγώ, προτού να στραβωθώ; αναρωτήθηκε ο 85χρονος.
Ποιος να τον ακούσει; Ο Λοβέρδος, που είχε την ευθύνη ως υπουργός Εργασίας, ή η Κατσέλη, που τον αντικατέστησε; Αυτοί σχεδίασαν τα ακριβώς αντίθετα απ' τις ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων και αυτά θα επιταχύνουν απ' τις καινούργιες θέσεις που ανέλαβαν... Θα εξαναγκάσουν ακόμα και τους συνταξιούχους ή να πληρώσουν κι απ' αυτή τη σύνταξη πείνας ή να χάσουν το φως τους.
Ο λαός να καθορίσει τις εξελίξεις
Με δεδομένες τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις που υπαγορεύει το συμφέρον της πλουτοκρατίας, η κυβέρνηση εξειδικεύει τα επόμενα βήματα στον πόλεμο που έχει κηρύξει σε βάρος των εργαζόμενων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτόν το στόχο εξυπηρετεί το νέο κυβερνητικό σχήμα και η δημιουργία νέων επιτελείων στο σχεδιασμό της αντιλαϊκής πολιτικής. Ο λαός παίρνει αυτές τις μέρες μια πρώτη γεύση για τις προθέσεις της κυβέρνησης το αμέσως επόμενο διάστημα. Αύξηση των φόρων, νέα χαράτσια και προπάντων νέες απαλλαγές για το κεφάλαιο είναι ό,τι σκοπεύει να προωθήσει άμεσα η κυβέρνηση, με στόχο από τη μια να προσεγγίσει τους δημοσιονομικούς στόχους του μνημονίου και από την άλλη να τροφοδοτήσει την επανεπένδυση κεφαλαίων από την πλουτοκρατία, με φιλομονοπωλιακά μέτρα που θα αυξάνουν την απόδοσή τους.
Αυτή είναι η πραγματικότητα που κρύβεται κάτω από τις κυβερνητικές φανφάρες περί «ανάπτυξης», από την οποία θα ωφεληθεί δήθεν ο λαός. Η κυβέρνηση ετοιμάζεται να μειώσει τη φορολογία του κεφαλαίου από το 24% στο 20%. Η συγκεκριμένη πρόβλεψη υπάρχει σε νόμο της ΝΔ, γεγονός που επιβεβαιώνει τη στρατηγική ταύτιση των πυλώνων του δικομματισμού. Οι ανατροπές στις εργασιακές σχέσεις και το Ασφαλιστικό, στην Υγεία και την Πρόνοια, συνολικά οι αντιδραστικές παρεμβάσεις, που έγιναν το προηγούμενο διάστημα σε τομείς άμεσα συνδεδεμένους με την αναπαραγωγή της εργατικής δύναμης, έχουν εξασφαλίσει ακόμα φθηνότερα χέρια για το κεφάλαιο. Τα μέτρα υπέρ της πλουτοκρατίας συμπληρώνουν οι άμεσες επιδοτήσεις των μεγάλων επιχειρήσεων από τον αναπτυξιακό νόμο, αλλά και η λεγόμενη επιδοτούμενη εργασία, η παροχή δηλαδή τζάμπα εργατικών χεριών στη μεγαλοεργοδοσία.
Από αυτή την «ανάπτυξη» δεν έχει τίποτα να κερδίσει ο λαός. Πρώτον, επειδή γίνεται με «καύσιμη ύλη» τα δικά του δικαιώματα και τις κατακτήσεις που του έχουν απομείνει. Και δεύτερον, επειδή οι όποιες επενδύσεις δεν αφορούν το λαϊκό συμφέρον, αλλά την κερδοφορία των επιχειρήσεων. Τι έχει να κερδίσει ο λαός από τη συμμετοχή των επιχειρήσεων στην κατασκευή ενός νοσοκομείου ή ενός σχολείου, όταν προϋπόθεση της σύμπραξης κράτους - ιδιωτών είναι η παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας - Πρόνοιας και της Παιδείας, που θα φτάνει μέχρι τη συμμετοχή επιχειρήσεων στα εργαστήρια των νοσοκομείων, ακόμα και στο νοσηλευτικό προσωπικό; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Η καπιταλιστική ανάπτυξη έχει προ πολλού γίνει αντιδραστική για τα λαϊκά συμφέροντα.
Σήμερα περισσότερο από ποτέ προβάλλει το πραγματικό ερώτημα στο οποίο καλείται να απαντήσει ο λαός: Ανάπτυξη από ποιον και για ποιον; Οσο το κεφάλαιο και τα κόμματά του βρίσκουν χώρο να προωθούν την πολιτική τους, τόσο θα επιδεινώνονται οι όροι που ζει και βγάζει το μεροκάματο ο λαός. Από αυτή τη σκοπιά, κάθε μάχη για την απόκρουση της αντιλαϊκής πολιτικής και των συνεπειών που έχει η εφαρμογή της στη ζωή του λαού, θα γίνεται αποτελεσματική στο βαθμό που θα αποκτά προοπτική, θα δένεται με τον αγώνα για την ανατροπή της φιλομονοπωλιακής πολιτικής και των κομμάτων της. Μ' ένα τέτοιο πλαίσιο πάλης, το ΠΑΜΕ, η ΠΑΣΥ, η ΠΑΣΕΒΕ και το ΜΑΣ καλούν το λαό να διαδηλώσει στη ΔΕΘ. Η λαϊκή συμμαχία είναι αυτή που μπορεί και πρέπει το επόμενο διάστημα να καθορίσει τις εξελίξεις, να ανοίξει το δρόμο για ριζικές αλλαγές.
Feeds
