Η τυχαία συνάντηση της Ντριου Μπάριμορ και του Τζάστιν Λονγκ σε ένα μπαρ της Νέας Υόρκης σηματοδοτεί καμπή στην αισθηματική τους ζωή. Εκείνη δημοσιογράφος γύρω στα τριάντα σε αναζήτηση της τέλειας δουλειάς, εκείνος υπάλληλος δισκογραφικής εταιρείας σε κατάθλιψη. Ο θεός έρωτας εκτοξεύει με ταχύτητα ρεκόρ τα βέλη του και μέσα σε μια νύχτα τα πάντα - για τους δυο τους - αλλάζουν. Μόνο που η Μπάριμορ είναι υποχρεωμένη να επιστρέψει στο Σαν Φρανσίσκο να συνεχίσει τις σπουδές της. Βέβαια την εποχή του internet η επικοινωνία μέσω δικτύου θεωρείται πανεύκολη αλίμονο όμως, δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Γιατί τα χιλιόμετρα είναι πολλά και οι πειρασμοί που καραδοκούν άλλοι τόσοι...

Παίζουν: Ντριου Μπάριμορ, Τζάστιν Λονγκ, Τσάρλι Ντέι, Ρόι Λίβινγκστον, Κριστίνα Απλγκεϊτ, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

Κάποιος άγνωστος μηχανισμός «αδειάζει» βίαια, στα άδυτα ενός σκοτεινού δάσους, οκτώ πάνοπλους, επιλεγμένους πολεμιστές από διάφορες ανοιχτές πληγές του πλανήτη. Μισθοφόρους, ποινικά αποβράσματα, εμπόρους ναρκωτικών, πληρωμένους δολοφόνους της Γιακούζα, επιλεγμένους σκοπευτές από Ισραήλ, Σιέρα Λεόνε και Τσετσενία ... Ρόλοι που πριν καλά - καλά γνωρίσουμε χάνονται άδοξα από παγίδες που τους στήνουν αιμοβόρα εξωγήινα όντα. Οι όροι εξαρχής παρουσιάζονται αντεστραμμένοι, τα καθάρματα της πραγματικότητας μετατρέπονται σε «καλούς», μεταβάλλονται σε θύματα/θηράματα που ως τέτοια ζητούν τη συμπάθειά μας. Η ρητορική και το ύφος των διαλόγων, ιδιαίτερα όσων στοχεύουν «ψηλά» και πραγματεύονται έννοιες και σχέσεις κυνηγών/θηραμάτων είναι για γέλια.

Ο Αμερικανός μισθοφόρος, ατρόμητος, παντογνώστης και πραγματιστής, τίθεται αυτόκλητα επικεφαλής της ομάδας. Δεν αργεί να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε έναν δυστοπικό πλανήτη/κυνηγότοπο, έρμαια στο «τερέν» ενός απροσδιόριστου εξωγήινου κυνηγού/εχθρού κι αυτοί δεν είναι παρά εν δυνάμει θηράματα. Πάση θυσία πρέπει να επιβιώσουν. Οσοι και όποιοι μπορούν. Δηλαδή οι πιο δυνατοί. Πρέπει να αφήνουν πίσω τους τραυματίες και ανήμπορους. Αν θέλουν να γλιτώσουν το τομάρι τους δεν πρέπει να δείξουν τον παραμικρό συναισθηματισμό κι έλεος. «Θέλουν (οι κακοί!) να είσαι ανθρώπινη ...», νουθετεί ο Αμερικανός την Ισραηλινή. «Και συ τι είσαι;» τον ρωτά εκείνη. «Ζωντανός» η απάντηση. Κυριαρχούμενοι από τη μεταφυσική του τρόμου χάνουν την ανθρώπινή τους υπόσταση, υποτάσσονται στους νόμους της ζούγκλας και «τρώνε» όσους μπορούν πριν τους φάνε. Αυτό προτάσσεται ως απολύτως φυσιολογικό και προτείνεται προς τους θεατές, αποσκοπώντας στη σταδιακή στροφή της κοινωνίας προς διαμόρφωσή της κατ' εικόνα των ταινιών...

Η ταινία «Predators» του 2010 εντάσσεται στο πλαίσιο της σειράς που εγκαινίασε η «Predator» (1987), συνεχίστηκε με το «Predators 2» (1990) και επακολούθησαν το «Alien vs Predator» (2004) και το «Alien vs Predator: Requiem» (2007)... Η πληθώρα ειδικών εφέ και η εντελώς καινούργια ράτσα επικίνδυνων εξωγήινων που φιλοξενεί στηρίζεται στο look του πρωτότυπου... Ο τεξανός - εδώ σε ρόλο παραγωγού - Ρόμπερτ Ροντρίγκες, που τρελαίνεται για mix κινηματογραφικών ειδών, επιμελήθηκε με τον Ούγγρο σκηνοθέτη του μια συνταγή υβριδικής σούπας που αρχίζει σαν κλασική ταινία δράσης και εξελίσσεται σε χωρίς έμπνευση ταινία τρόμου και επιστημονικής φαντασίας με μηχανισμό σουσπάνς, τύπου 10 μικρών νέγρων ... Εν κατακλείδι, ουδόλως απασχολεί το τι ήθελε ο οσκαροβραβευμένος «Πιανίστας» του Πολάνσκι - φουσκωμένος με 12 κιλά μυς - να κοσμεί το κακόγουστο πόνημα, παρέα με τον άξιο, πλην ματαιόδοξο, Ντάνι Τρέχο.

Παίζουν: Ντάνι Τρέχο, Αντριεν Μπρόντι, Αλις Μπράγκα, Ολεγκ Τακτάροφ, Κάρει Τζόουνς, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).

Ο ίδιος ο δημιουργός έχει κατ' επανάληψη δηλώσει ότι αυτό που τον ενέπνευσε να γυρίσει την ταινία «Η Ελενα και οι άνδρες της» ήταν πάνω απ' όλα η ιδέα να κινηματογραφήσει την Ινγκριντ Μπέργκμαν «την εκπληκτική αυτή γυναίκα σε κάτι κωμικό. Είχα την αίσθηση - συνεχίζει ο Ρενουάρ - ότι το είχε ανάγκη, ότι οι κωμικές καταστάσεις θα έρχονταν γάντι στην εξέλιξη της καριέρας της. Τολμώ δε να πω ότι δε σκεφτόμουν τόσο την επιτυχία της ταινίας όσο την ίδια την Μπέργκμαν. Στην πορεία βέβαια με τράβηξαν, με γράπωσαν και με διέγειραν κι άλλα πράγματα. Ημουν ιδιαιτέρως ευτυχής να συνεργαστώ με τον Ζαν Μαρέ, που πρόσθεσε μια νότα αμίμητης χάρης και κομψότητας στην ταινία. Επίσης, μου δόθηκε η δυνατότητα να συναντήσω την Ζιλιέτ Γκρεκό, την οποία θαυμάζω και εκτιμώ».

Μοχλός μια ερωτική ιστορία, που το σενάριο εμπλέκει στην πορεία του διάσημου, και ιστορικά υπαρκτού, στρατηγού Μπουλανζέ (Boulanger) που προσπάθησε ανεπιτυχώς το 1880 να αναλάβει τον έλεγχο της κυβέρνησης. Στο φιλμ ο Μπουλανζέ αποκαλείται Ρολάν, ρόλος που ενσαρκώνει ο Ζαν Μαρέ. Ο δημοφιλέστατος στρατηγός Ρολάν ερωτεύεται παράφορα την - ήδη ερωτευμένη με έναν συμπαθή νεαρό ευγενή (Μελ Φερέρ) που γνώρισε στην παρέλαση της 14ης Ιουλίου - Ελενα Σοκορόφσκα που όμως ετοιμάζεται να παντρευτεί έναν πλούσιο μεσήλικα βιομήχανο. Τον κατάδηλο έρωτα του στρατηγού προς τη σφύζουσα από υγεία αριστοκράτισσα και την ανάγκη της Ελενα για ενεργό ρόλο στο πολιτικό γίγνεσθαι εκμεταλλεύονται φιλόδοξοι και δολοπλόκοι πολιτικοί συνεπικουρούμενοι από πλούσιους, ανερχόμενους επιχειρηματίες που, για προσωπικά και ταξικά συμφέροντα, χρησιμοποιούν ασύστολα την αισθησιακή Πολωνή ως όχημα στην προσπάθειά τους να πείσουν το λαοφιλή στρατιωτικό να καταλάβει την εξουσία με πραξικόπημα. Η πλοκή εξελίσσεται με ενδιαφέροντα τρόπο στα ενδότερα των πολυτελών κτισμάτων που στεγάζουν αυτήν την σάτιρα πάνω στο θέμα των γυναικών, γύρω από ιστορίες για πολιτικούς, για στρατηγούς και για τις δεσμεύσεις τους, συμπεριλαμβανομένης της έννοιας του πατριωτισμού και άλλων ταχυδακτυλουργικών ιδεών που συχνά ανάγονται σε μεγαλειώδεις συλλήψεις. Μια ερωτική φάρσα για τα παρασκήνια της πολιτικής. Η σκηνοθεσία της «ανακατωσούρας» που προκύπτει στο πάρτι των αρραβώνων του γιου του βιομήχανου, η οποία λαμβάνει χώρα μπροστά στο φακό παραπέμπει άμεσα στην αντίστοιχη «ανακατωσούρα» του «Κανόνα του παιχνιδιού» χαρακτηριστική υπογραφή του δημιουργού.

Παίζουν: Ινγκριντ Μπέργκμαν, Μελ Φερέρ, Ζαν Μαρέ, Ζιλιέτ Γκρεκό, Ζαν Ρισάρ, κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία, Ιταλία (1956).

Το ριμέικ του 2010 έχει καλές ερμηνείες με τον Τζάκι Τσαν να δικαιούται το μερίδιο του λέοντος. Με τσαλακωμένη μπλε εργατική φόρμα και χωμένος στο καπέλο που του κρύβει το μισό πρόσωπο, ο βετεράνος κατορθώνει να δώσει στο ρόλο του κ. Χαν σάρκα και οστά. Ο σκηνοθέτης φρόντισε να βγάλει ένα φιλμ ελκυστικό - και τουριστικό. Δελεαστικές, πολύχρωμες στιγμές συγχρονισμένης συλλογικής άθλησης. Περιηγητικές αποκαλύψεις: Γωνιές, σοκάκια, θέατρο σκιών και γαστρονομικές λιχουδιές στην «Απαγορευμένη Πόλη» του Πεκίνου. Πορτρέτα της ανερχόμενης δυτικότροπης κινέζικης μπουρζουαζίας - ο σκηνοθέτης τα αντιμετωπίζει με πολλή συμπάθεια. Καταπράσινες βουνοκορφές, φαντασμαγορικό φυσικό κάλλος, ιδιαίτερα στο αξιοθέατο «Πηγάδι του Δράκου» και φυσικά το μεγαλοπρεπές Σινικό Τείχος - καταπληκτικές οι λήψεις από ελικόπτερο. Το χαρακτηριστικό της ταινίας είναι η τρυφερή, διαπαιδαγωγική της διάθεση. Η γοητευτικά χρήσιμη λειτουργία της σε ένα νεανικό κοινό το οποίο καλό θα είναι να διδαχθεί πώς κατακτιέται ο αυτοσεβασμός, η γνώση, η πειθαρχία... αλλά και αξίες όπως η αλληλεγγύη, το δίκιο, ο αγώνας ή αξίες όπως η ξεκούραση (γιατί πολύ από κάτι τέτοιο δεν είναι καλό), η θέληση, η πίστη, η επιμονή, η συγκέντρωση - και όχι αυτοσυγκέντρωση...

Ο Ντρε δεν είναι ευτυχής στο Πεκίνο. Δεν καταλαβαίνει λέξη, το σχολείο έχει περίεργους κανόνες και με το που πάτησε το πόδι του στην πόλη μια παρέα συνομήλικων αθλητών Κουνγκ Φου τον έβαλε στο μάτι. Και έχει τύχη βουνό, σαν από μηχανής θεός εμφανίζεται την κρίσιμη στιγμή ο σιωπηλός διαχειριστής της πολυκατοικίας ο κ. Χαν, που είναι δάσκαλος στο Κουνγκ Φου και τον υπερασπίζεται, υποσχόμενος στους αντιπάλους τελεσίδικη αναμέτρηση του Ντρε μαζί τους, σε επικείμενο τουρνουά. Κι έτσι αρχίζει η σχέση δάσκαλου/μαθητή σε μαθήματα ζωής.

Παίζουν: Τζέιντεν Σμιθ, Τζάκι Τσαν, Ταρέιζι Π. Χένσον, κ.ά.

Παραγωγή: ΗΠΑ, Κίνα (2010).

Ο μεγάλος Οφίλς χτίζει μια άμεση σχέση με τις σελίδες του ντε Μοπασάν τοποθετώντας αφηγητή τον ίδιο τον συγγραφέα - ακούγεται η φωνή του ηθοποιού Ζαν Σερβέ - που συνδέει τις ιστορίες και διαβάζει τα κείμενα. Τα διηγήματα «Η Μάσκα», «Το Μοντέλο» και το γνωστότερο όλων «Ο Οίκος Τελιέ» που μάλιστα κατέχει την κεντρική θέση, συνθέτουν την ταινία η οποία εικονογραφεί την έννοια της ηδονής που εύκολα μεν κατακτιέται αλλά ευτυχία δεν είναι. Οι στιλιστικές εμμονές του Οφίλς πάντα παρούσες. Η επιμονή στις πλέον ανεπαίσθητες λεπτομέρειες που συνθέτουν το ύφος και την ατμόσφαιρα της εποχής, φωτισμός και εκπληκτικές γωνίες λήψης με αενάως κινούμενη κάμερα. Ασύλληπτης οπτικής ποίησης η σεκάνς στο επεισόδιο της Θείας Μετάληψης της νεαρής κοπέλας με τον Ζαν Γκαμπέν, την Ντανιέλ Νταριέ και την Μαντλέν Ρενό, μέσα στο ηλιόλουστο φωτεινό τοπίο που βρίσκεται σε πλήρη αντίθεση με την θλίψη των κοριτσιών ή ακόμη, στην σεκάνς όπου η κάμερα, βράδυ, έξω από τον οίκο ανοχής, πάει κι έρχεται, πλησιάζει κι απομακρύνεται, ξανά και ξανά και ξανά ρίχνοντας κλεφτές ματιές από το παράθυρο, ψάχνοντας στο εσωτερικό του πορνείου...

Παίζουν: Ζαν Γκαμπέν, Ντανιέλ Νταριέ, Ντανιέλ Ζελέν, Σιμόν Σιμόν, Ζαν Σερβέ, Πιέρ Μπρασέρ, Μαντλέν Ρενό, Ρενέ Μπλανσάρ κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (1952).