Παπαγεωργίου Βασίλης

Σύμφωνα με πρόσφατη ανακοίνωση, η εταιρεία είχε αύξηση καθαρών κερδών 30,1% κατά το πρώτο εξάμηνο του 2011, τα οποία διαμορφώνονται στα 19,266 εκατ. ευρώ σε σχέση με τα 14,806 εκατ. ευρώ που είχε πέρσι. Αντίστοιχη αύξηση είχαν και οι πωλήσεις, στο ίδιο διάστημα, φτάνοντας το 36,7% και διαμορφώθηκαν στα 322,481 εκατ. ευρώ, από 235,988 εκατ. ευρώ.

Το αξιοσημείωτο σε αυτήν την περίπτωση είναι το εξής: Πρόκειται για την ίδια εταιρεία, η οποία το Γενάρη του 2009 είχε προχωρήσει σε δραματική συρρίκνωση του προσωπικού στο εργοστάσιο της Πάτρας κατά 44% και 93 από τους εργαζόμενους είδαν την πόρτα της «εξόδου» - και της ανεργίας - μέσα από τα προγράμματα «εθελουσίας εξόδου». Την ίδια περίοδο είχε ανακοινώσει το κλείσιμο των εργοστασίων της στη Νορβηγία και την Πολωνία, πετώντας 355 εργαζόμενους στο δρόμο. Σε μείωση προσωπικού προχώρησε και στα εργοστάσιά της σε Ρωσία, Ρουμανία, Τουρκία και Κίνα. Τότε, η εταιρεία είχε επικαλεστεί την επιδείνωση της κρίσης. Με μια κουβέντα, εκείνο που έκανε ήταν να διασφαλίσει την κερδοφορία της σε βάρος των εργαζομένων που πετάχτηκαν στο δρόμο. Δηλαδή, μετέφερε τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων.

Σήμερα, στο εργοστάσιο δουλεύουν περίπου 150 εργαζόμενοι. Να σημειωθεί, μάλιστα, πως όταν έκανε τις ...πολυεθνικές της απολύσεις, η εταιρεία - σύμφωνα με τα στοιχεία του 9μηνου του 2008 - παρουσίαζε κέρδη ύψους 37,9 εκατομμυρίων ευρώ...

Αλλα 315 αλιευτικά σκάφη επιδοτούνται από την ΕΕ και την κυβέρνηση για να σταματήσουν να ψαρεύουν και να καταστραφούν. Από αυτά τα 111 είναι βενζινότρατες που η ΕΕ τους απαγόρευσε να ψαρεύουν και 116 είναι σκάφη που ψαρεύουν σε κλειστούς κόλπους. Το Επιχειρησιακό Πρόγραμμα Αλιείας 2007 - 2013 θα χρηματοδοτήσει το σχετικό πρόγραμμα με 18.768.647,88 ευρώ, ώστε οι δικαιούχοι «να προχωρήσουν στην άμεση διάλυση των σκαφών τους». Γίνεται φανερό πως η ΕΕ δίνει μεγάλες επιδοτήσεις για να διαλυθούν όλο και περισσότερα αλιευτικά σκάφη. Είναι προφανές πως αυτές οι επιδοτήσεις - δολώματα δίνονται για να βγουν εκτός αλιευτικού επαγγέλματος οι μικροί ψαράδες και να μείνουν οι θάλασσες ελεύθερες προς εκμετάλλευση από τις μεγάλες αλιευτικές επιχειρήσεις. Η Κοινή Αλιευτική Πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης υπηρετεί τις επιδιώξεις των μεγάλων αλιευτικών επιχειρήσεων που θα απομείνουν να λυμαίνονται το θαλάσσιο πλούτο, ενώ ενισχύει το μεγάλο κεφάλαιο που δραστηριοποιείται στον τομέα της υδατοκαλλιέργειας σε θαλάσσια πάρκα κ.ά. Η πολιτική αυτή, που μοναδικό κριτήριο έχει την κερδοφορία του κεφαλαίου, οδηγεί στην καταστροφή του θαλάσσιου περιβάλλοντος και των οικοσυστημάτων. Φιλολαϊκή λύση που να εξασφαλίζει τη στήριξη των μικρομεσαίων ψαράδων, τη διατροφική επάρκεια σε αλιεύματα και την προστασία του περιβάλλοντος μπορεί να υπάρξει μόνο σε σύγκρουση με την Κοινή Αλιευτική Πολιτική, τη συνολική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του κεφαλαίου, σε ρήξη με την ίδια την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μόνον ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα καταργήσει το κέρδος σαν κίνητρο της αλιευτικής παραγωγής, θα κοινωνικοποιήσει τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής κάτω από εργατικό έλεγχο και κεντρικό σχεδιασμό, μπορεί να εξασφαλίσει την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, τη λαϊκή ευημερία.

Σε υπολειτουργία οδηγούνται 460 ΚΕΠ, από τα 1.081 που λειτουργούν, τους επόμενους μήνες λόγω λήξης των συμβάσεων των απασχολούμενων σε αυτά. Το παραπάνω γεγονός ανακοινώθηκε μετά τη συνάντηση του υφυπουργού Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης Ντίνου Ρόβλια, με το Προεδρείο της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Σωματείων Εργαζομένων ΚΕΠ, αποδεικνύοντας ότι αυτός ο πολυδιαφημισμένος θεσμός, τον οποίο η κυβέρνηση παρουσιάζει συνεχώς ως το μέσο με το οποίο θα «πατάξει» τη γραφειοκρατία, θα οδηγήσει σε ουρές ταλαιπωρίας τον απλό λαό.

Μπροστά στην αγωνία των εργαζομένων που κινδυνεύουν να μείνουν άνεργοι, ο υφυπουργός αυτό που αρκέστηκε να πει ήταν ότι «ο θεσμός των ΚΕΠ είναι επιτυχημένος και ότι η κυβέρνηση έχει την πρόθεση να τον αναβαθμίσει». Φρόντισε, βέβαια, να συμπληρώσει ότι θα ληφθούν υπόψη «οι παρούσες οικονομικές συνθήκες και οι δεσμεύσεις που έχει αναλάβει η χώρα», δείχνοντας ότι αυτό που επιφυλάσσει για τον απλό κόσμο είναι γραφεία ΚΕΠ που θα υπο-λειτουργούν.

Την ίδια στιγμή, βέβαια, η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει, μέσω του υπουργείου Εσωτερικών, ότι πλέον οι επιχειρηματικοί όμιλοι θα έχουν ταχύτερη εξυπηρέτηση από τον κρατικό μηχανισμό μέσω νέων ΚΕΠ που θα ιδρυθούν. Για τη διευκόλυνση των «επενδυτών», είναι σίγουρο ότι οι «παρούσες οικονομικές συνθήκες» δε θα αποτελέσουν εμπόδιο και θα βρεθούν τα κονδύλια, ώστε οι επιχειρηματίες εύκολα και γρήγορα να κάνουν τη δουλειά τους. Καμία έγνοια δεν έχει η κυβέρνηση για την εξυπηρέτηση των σύγχρονων αναγκών των λαϊκών στρωμάτων! Γι' αυτό οι εργαζόμενοι πρέπει να αντιληφθούν ότι αυτό το σημερινό κράτος δεν είναι δικό τους και είναι ταγμένο μόνο στην εξυπηρέτηση του μεγάλου κεφαλαίου.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πρέπει, μήπως, να ...καρδιοχτυπούμε μαζί με τις πολυεθνικές και τους τραπεζικούς ομίλους για την πιθανότητα μίας κάποιας ζημιάς που ίσως έχουν στα κέρδη τους; (Αν και με κάποιο ...μαγικό τρόπο ποτέ δεν συμβαίνει αυτό).

Οφείλουμε, μήπως, να νιώσουμε δέος απέναντι στα τεράστια μεγέθη της παγκόσμιας οικονομίας που κλυδωνίζεται και να αποδεχθούμε σιωπηλά και καρτερικά τη μοίρα μας, που είναι να πληρώσουμε ακόμη περισσότερο, να χάσουμε τους μισθούς και τα δικαιώματά μας;

Γιατί είναι προφανές ότι αυτό είναι το νόημα του τρόπου που προβάλλεται όλη αυτή η ιστορία της υποβάθμισης της πιστοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ: Μη μιλάτε και να είστε ευχαριστημένοι με τα λίγα που σας δίνουμε, γιατί μπορεί να τα χάσετε κι αυτά.

Την ίδια στιγμή που αυτό που απεργάζονται όλα τα σοφά οικονομικά επιτελεία του πλανήτη είναι το πώς ...«θα τα χάσουμε κι αυτά» και, μάλιστα, οριστικά και αμετάκλητα.

Βλέπετε, είναι συγκοινωνούντα δοχεία: Εφόσον τα κέρδη του κεφαλαίου θα μείνουν αλώβητα - μια και αυτό είναι η «ανάπτυξη» και η σταθερότητα - ποιος μένει να πληρώσει;

Αλλωστε ο λαός έχει καταλάβει πάρα πολύ καλά το συστηματάκι κι όταν ακούει «κρίση» - με οποιοδήποτε επίθετο μπροστά ή πίσω («παγκόσμια», «συστημική», «χρέους», «ευρωπαϊκή») αντιλαμβάνεται «για ποιον χτυπάει η καμπάνα».

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ΟΤΑΝ δεν προσπαθούν να ...τρομοκρατήσουν, επιχειρούν να σε κάνουν συνένοχο. Να νιώσεις, πως εκείνη τη φορά πριν 2 χρόνια, που αγόρασες ένα ζευγάρι παπούτσια με έκπτωση και δεν πήρες απόδειξη, με κάποιο τρόπο συνέβαλες στην κατάρρευση της ευρωπαϊκής οικονομίας. Φταις κι εσύ...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το μόνο που δεν υπολόγισαν καλά είναι ότι εκτός από το «φαινόμενο της πεταλούδας» υπάρχει και το ...«φαινόμενο της αρκούδας», με τους λαούς στο ρόλο του συμπαθούς θηλαστικού.

Γιατί όταν η αρκούδα πάψει να χορεύει όπως παίζει το ντέφι, γίνεται πολύ επικίνδυνη...

Παπαγεωργίου Βασίλης

Το ότι κλείνουν ξενοδοχεία, τα περισσότερα από τα οποία, ήδη, εδώ και χρόνια υπολειτουργούσαν, δεν είναι ψέμα. Ομως είναι ψέμα ολκής ότι αυτό συμβαίνει επειδή οι τουρίστες που επισκέπτονται τη χώρα αποφεύγουν λόγω διαδηλώσεων την Αθήνα.

Η αλήθεια είναι ότι το ...«πακέτο» των τουριστικών διακοπών στην Ελλάδα έχει αλλάξει σημαντικά τα τελευταία χρόνια, κάτι που έγινε και με ευθύνες των μεγαλοξενοδόχων. Ειδικά αυτών που κλείνουν συμφωνίες στο εξωτερικό, με κανόνες, όρους και τιμές που μόνον οι ίδιοι γνωρίζουν. Των άλλων που ευνοούν τον «all inclusive» τουρισμό με τους εσώκλειστους τουρίστες σε ξενοδοχειακά συγκροτήματα. Εκείνων, που μόνο και μόνο για να επιτεθούν στους εργαζόμενους κάνουν τεμενάδες στα κρουαζιερόπλοια που επισκέπτονται τη χώρα μας.

Με δυο λόγια, ενώ οι αφίξεις ξένων τουριστών στη χώρα μας έχουν σταθεροποιηθεί περίπου στα 15 εκατομμύρια άτομα, μειώνονται σταδιακά οι τουρίστες που χρησιμοποιούν ως πύλη εισόδου την Αθήνα. Κι αυτό όχι επειδή οι ίδιοι το επιλέγουν, αλλά επειδή έτσι είναι οι συμφωνίες που υπογράφουν οι κυρίαρχοι της τουριστικής αγοράς. Ετσι ενώ το 2006 το 24% των τουριστών που επισκέφθηκε τη χώρα ήρθε μέσω Αθήνας, το σχετικό ποσοστό το 2010 έπεσε στο 20,6%.

Το γιατί συμβαίνει αυτό, ο καθένας - και οι καναλάρχες που πασχίζουν να προσφέρουν εκδούλευση στην κυβέρνηση και τις μεθοδεύσεις περιορισμού των διαδηλώσεων στην Αθήνα - μπορεί να το αναζητήσει παντού, κυρίως στον ενδοκλαδικό ανταγωνισμό, αλλά σε καμιά περίπτωση στους εργαζόμενους και τις διαδηλώσεις τους.

Η είδηση ότι περισσότεροι από 46 εκατομμύρια Αμερικανοί, δηλαδή το 15% του πληθυσμού των ΗΠΑ, ζούσαν τον Απρίλη του 2011, κατά 2,5% περισσότεροι από πέρσι, χάρη σε κουπόνια που λάμβαναν για την αγορά τροφίμων, όπως επίσημα ανακοίνωσε το υπουργείο Γεωργίας των ΗΠΑ, φέρνει στην επιφάνεια όλη την ουσία του καπιταλιστικού συστήματος . Αν, μάλιστα, αναλογιστεί κανείς ότι στις μητροπόλεις του καπιταλιστικού «παραδείσου» των ΗΠΑ, σήμερα, το έτος 2011, διανέμονται κουπόνια στο Τέξας σε 3,9 εκατομμύρια ανθρώπους, στην Καλιφόρνια σε 3,7 εκατομμύρια, στη Φλόριντα και τη Νέα Υόρκη από 3 εκατομμύρια η καθεμία, ενώ στην Αλαμπάμα υπήρχε κάθετη αύξηση του αριθμού των ανθρώπων που λαμβάνουν τέτοιου είδους «επιδόματα διατροφής» και από 800.000 ανέβηκε στο 1,7 εκατομμύριο, λόγω και των καταστροφών που προκάλεσαν οι ανεμοστρόβιλοι, τότε η εικόνα γίνεται ακόμα πιο δραματική. Τα κουπόνια αυτά, που κατά μέσο όρο αντιπροσωπεύουν 300 δολάρια το μήνα, δηλαδή 10 δολάρια τη μέρα, χορηγούνται στους δικαιούχους και ανταλλάσσονται στα σούπερ μάρκετ μόνο για τρόφιμα.

Μη σπεύσει κάποιος να πει πως πρόκειται για το «κράτος πρόνοιας» των ΗΠΑ, γιατί αυτό εφ' ενός μεν δεν υπάρχει ούτε καν στα χαρτιά και αφ' ετέρου η κάλυψη της εξαθλίωσης του ανθρώπου και η εξασφάλιση ενός κομματιού ψωμιού, σε αυτό αντιστοιχούν, δεν είναι «κράτος πρόνοιας» αλλά απλά μια δικλείδα ασφάλειας του συστήματος. Το πραγματικό «κράτος πρόνοιας» είναι αυτό που εξασφαλίζει τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες και προάγει συνολικά το επίπεδο ζωής στην κοινωνία κατανέμοντας με δίκαιο τρόπο τα παραγόμενα αγαθά. Τέτοιο ήταν το κράτος στις χώρες όπου οικοδομήθηκε ο σοσιαλισμός, το οποίο εξασφάλιζε τα δικαιώματα, στην Εργασία, στην Παιδεία, στην Υγεία, στον Αθλητισμό και τον Πολιτισμό. Αντίθετα, τα «κουπόνια» στις ΗΠΑ είναι το εισιτήριο στην καπιταλιστική εξαθλίωση και βαρβαρότητα. Είναι κουπόνια στα οποία οδηγεί η «ελεύθερη αγορά» και δεν πρόκειται για μέθοδο δίκαιης κατανομής στην κοινωνία του παραγόμενου προϊόντος, αλλά για διαδικασία εκτόνωσης της φτώχειας και της εξαθλίωσης που οδηγεί η ασύδοτη δράση των πολυεθνικών. Δείχνει τα όρια του καπιταλιστικού συστήματος, καθώς σε συνθήκες ιμπεριαλισμού δείχνει να μην έχει άλλες επιλογές από τη διαχείριση της φτώχειας, της εξαθλίωσης και της βαρβαρότητας που το ίδιο παράγει.