Συμφωνώ με το 1ο κείμενο των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου του Κόμματος. Θα ήθελα να αναφερθώ συγκεκριμένα στις Θέσεις για τη δουλειά του Κόμματος και της ΚΝΕ στις γυναίκες εργατικής - λαϊκής ένταξης ή καταγωγής. Συχνά στα Οργανα του Κόμματος και της ΚΝΕ αντιμετωπίζουμε την παρέμβασή μας στις γυναίκες σαν ένα δευτερεύον θέμα, ευκαιριακά για σύντομο χρονικό διάστημα, κυρίως μπροστά σε κάποια επέτειο, εκδήλωση, εξόρμηση ή παρέμβαση. Ωστόσο, όπως αναφέρεται και στις Θέσεις, η δουλειά αυτή με τις γυναίκες εργατικής - λαϊκής καταγωγής, και συγκεκριμένα των νέων γυναικών φοιτητριών, ερευνητριών, εργαζομένων στα πανεπιστήμια, απαιτεί εξειδικευμένη δουλειά προκειμένου να βελτιώνονται οι ρυθμοί στρατολογίας και διάρκειας της οργανωμένης πορείας των γυναικών στο Κόμμα. Προκειμένου να αναχαιτίζονται οι πρόσθετοι ανασταλτικοί παράγοντες στη συμμετοχή - ωρίμανση των κομμουνιστριών, των γυναικών που βρίσκονται δίπλα στο Κόμμα.

Μεγάλη σημασία αποκτά ο βαθμός αφομοίωσης των θεωρητικών μας θέσεων και των σύγχρονων προβλημάτων της ιδεολογικής διαπάλης για τη γυναικεία ανισοτιμία. Το Κόμμα έχει μεγάλη ιστορική πείρα από τη συμμετοχή των γυναικών στην ταξική πάλη, που πρέπει να αξιοποιηθεί για την πολιτική αφύπνιση νεότερων γυναικών, στο πώς διαχρονικά ξεπερνιούνταν αναχρονιστικές συνήθειες, πώς με την τόλμη και την αγωνιστική τους στάση κατάφεραν να σπάσουν προκαταλήψεις, εναντιώθηκαν, πρωτοστάτησαν κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες στην πάλη του λαού. Παράλληλα, το Κόμμα έχει επεξεργασίες που παρακολουθούν τις νέες εξελίξεις που επιδρούν στη θέση της γυναίκας στον καπιταλισμό, τις νέες μορφές εκμετάλλευσης και μελετά τους παράγοντες συμμετοχής τους στο κομμουνιστικό κίνημα. Οι επεξεργασίες αυτές οφείλουν να διαπερνούν όλους τους τομείς δουλειάς μας - τον ιδεολογικό, τον παιδαγωγικό, τη μαζική δουλειά στο κίνημα με όρους συστηματοποίησης.

Σήμερα συναντάμε πολλές αντιλήψεις που κρύβουν την ταξική ρίζα των σύγχρονων ανισοτιμιών της γυναίκας. Για παράδειγμα, την άποψη ότι η ανισότητα της γυναίκας είναι αποτέλεσμα των αντιλήψεων των αντρών και όχι του συστήματος που γεννά την ανισοτιμία της, τη φτώχεια, την ανεργία, την εκμετάλλευση και την ανασφάλεια για την ίδια και την οικογένειά της, βλέποντας έτσι ως εχθρό τον άντρα. Ακόμα, οπισθοδρομικές και συντηρητικές απόψεις για τον ρόλο της γυναίκας στην κοινωνία, τα δικαιώματά της, τον ρόλο της στην οικογένεια, στην ανατροφή των παιδιών. Τα παραπάνω επιδρούν στη συνείδηση γυναικών νεότερων ηλικιών, ιδιαίτερα όσων δεν έχουν παιδιά ή δεν έχουν ενταχθεί στην κοινωνική παραγωγή. Οι ηλικίες αυτές, λόγω των αντικειμενικών συνθηκών αλλά και υποκειμενικών αντιλήψεων, δεν είναι προετοιμασμένες να αντιμετωπίσουν στην πορεία τα σύνθετα προβλήματα που προκύπτουν, με αποτέλεσμα να οπισθοχωρούν και να δυσκολεύονται. Επομένως, κρίνονται αναγκαία η στοχευμένη ιδεολογική - πολιτική παρέμβαση του Κόμματος και τα πρακτικά μέτρα στήριξής τους από τις ΚΟΒ.

Χρειάζεται να παίρνουμε υπόψη μας την κοινωνική σύνθεση στον χώρο ευθύνης μας και σε σχέση με το γυναικείο φύλο. Στις σχολές της Φιλοσοφικής επικρατεί η παρουσία νέων γυναικών εργατικής - λαϊκής καταγωγής. Η γνώση της επίδρασης της αστικής πολιτικής στον χώρο μας, του τι αναπαράγεται στα μαθήματα από το πρόγραμμα σπουδών και πώς επιδρά στη συνείδηση των νέων γυναικών, κρίνεται απαραίτητη. Το σύστημα της Εκπαίδευσης, από το νηπιαγωγείο μέχρι το πανεπιστήμιο, στρώνει το ιδεολογικό έδαφος μιλώντας παραπλανητικά για την ισότητα των δύο φύλων, για τη βία κατά των γυναικών, ή για την αυτοδιάθεση του σώματος. Ακόμα, μέσα από το πανεπιστήμιο πατάνε στην υπαρκτή ευαισθησία των γυναικών σε ζητήματα αλληλεγγύης, προωθώντας άλλα μέτρα, υποκαθιστώντας την κρατική ευθύνη.

Από τα παραπάνω προκύπτουν η συνθετότητα στην ανάπτυξη της κοινωνικής συνείδησης και δράσης της γυναίκας και η αναγκαιότητα της εξειδίκευσης της γενικής δουλειάς του Κόμματος στις γυναίκες, ως στοιχείου ενταγμένου οργανικά στον σχεδιασμό και την οργάνωση καθημερινής πολιτικής δράσης της κάθε ΚΟΒ. Να γίνεται δηλαδή αντικείμενο συζήτησης στη συνεδρίαση, στα Οργανα, βοηθώντας και στην ικανότητα εξειδίκευσης σε άντρες και γυναίκες. Η αναγκαιότητα αυτή συνειδητοποιείται στον βαθμό που αφομοιώνεται η μαρξιστική - λενινιστική αντίληψη για το γυναικείο ζήτημα, μαζί με τη γνωριμία των σύγχρονων μορφών έκφρασης της γυναικείας ανισοτιμίας, των αντικειμενικών εμποδίων που ορθώνονται για τη συμμετοχή της γυναίκας στον αγώνα αλλά και την ωρίμανση των κομμουνιστριών.

Στον δικό μας χώρο, θα μπορούσαμε να αναδείξουμε από την πλευρά της Ιστορίας και της λογοτεχνίας την εξέλιξη της θέσης της γυναίκας στα κοινωνικοοικονομικά συστήματα. Είναι ζητήματα που μπορούν να αποτελέσουν αντικείμενο δημιουργικής ανάπτυξης των θέσεών μας, ζητήματα που με την ανάλογη προσαρμογή στα αιτήματα πάλης στους συλλόγους μπορούν να οξύνουν την αντιπαράθεση με αστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις.

Η κάθε ΚΟΒ πρέπει να προσφέρει συντροφική βοήθεια σε νέες κοπέλες, μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ. Ειδικότερα στην ΚΝΕ, όπου συναντάμε δυσκολίες σε νέες συντρόφισσες, οι οποίες επηρεάζονται από το οικογενειακό περιβάλλον, την ανασφάλεια, την αρνητική επίδραση ερωτικών συντρόφων (Θέση 38), η δουλειά μας πρέπει να συνδυάζει την ιδεολογική ενίσχυση αλλά και την ολόπλευρη στήριξή τους. Ως φοιτήτριες βρισκόμαστε σε μια μεταβατική περίοδο της ζωής μας. Μόλις βρούμε δουλειά, αν δεν έχουμε ήδη, αναλαμβάνουμε άλλες ευθύνες, έπειτα έρχονται η μητρότητα, το νοικοκυριό, η φροντίδα των γονιών, με αποτέλεσμα λιγότερο χρόνο, που μπορεί να οδηγήσει στην απομάκρυνση από το Κόμμα. Εχουμε παραδείγματα πίεσης με αποτέλεσμα την εμφάνιση στοιχείων κόπωσης, αποστράτευσης, φθοράς λόγω αυτών των δυσκολιών και συγκρούσεων.

Η λήψη μέτρων αποτελεί αναγκαίο όρο και είναι στοιχείο διαπαιδαγώγησης συλλογικά για το Κόμμα και την ΚΝΕ, για το περιεχόμενο της κομμουνιστικής στάσης ζωής μιας νέας γυναίκας, εργαζόμενης μητέρας σε μη επαναστατικές συνθήκες, «ώστε με δημιουργικό τρόπο να προβληθούν οι κομμουνιστικές αξίες, οι συνθήκες μέσα στις οποίες αναπτύσσεται ο σύγχρονος "βουβός" ηρωισμός και να καλλιεργηθεί η αντοχή μπροστά στις δυσκολίες της ταξικής πάλης, αλλά και των συνθηκών εργασίας, σπουδών ζωής» (Θέση 38). Η πάλη των πρωτοπόρων γυναικών για τον σοσιαλισμό - κομμουνισμό, για την κοινωνία που παλεύουμε, μπορεί να διαμορφώσει επαναστατική ανατροπή στη σκέψη και στη δράση τους.

Συμφωνώ με τις Θέσεις της ΚΕ για το 21ο Συνέδριο.

Νομίζω λοιπόν καταρχήν ότι είναι βασικό να εκτιμήσουμε αυτό που βάζουν οι Θέσεις, ότι «περνάμε σε νέα φάση, πιο σύνθετη και δύσκολη». Δεν θεωρώ τυχαίο ότι και στο 19ο Συνέδριο έμπαινε το «νέες συνθήκες», και στο 20ό, ακριβώς γιατί αυτά τα χρόνια όντως ζούμε νέα πράγματα και καταστάσεις (ιδιαίτερα η γενιά μας και οι επόμενες), όπως κρίση, ύφεση, αποσταθεροποίηση του πολιτικού συστήματος και επαναφορά του, αναδιάταξη της σοσιαλδημοκρατίας μέσω του ΣΥΡΙΖΑ, πανδημία κ.ά., αλλά και γιατί θεωρώ ότι το βάθεμα της αντίθεσης των σχέσεων παραγωγής με τις παραγωγικές δυνάμεις, που όλο και μεγαλώνει, εντείνει πλέον πολύ πιο γρήγορες και έντονα συμπυκνωμένες αλλαγές σε πολύ μικρότερα διαστήματα, γεγονός που επιτάσσει να είμαστε πιο ισχυροί ιδεολογικοπολιτικά και οργανωτικά, ώστε να ανταποκριθούμε.

Ιδιαίτερα στην περίοδο του κορονοϊού, στον χώρο των καλλιτεχνών κάναμε ένα πολύ μεγάλο άνοιγμα, γεγονός που χρειάζεται να το κρατήσουμε και να το ενισχύσουμε. Με σταθερή πολιτική κουβέντα με αυτόν τον κόσμο, ενισχύοντας τη σκέψη τους με τέτοια ιδεολογικοπολιτικά κριτήρια που η ρευστότητα της συνείδησης να μετριάζεται, να σταθεροποιείται και να καταλήγει από τη δική μας πλευρά. Είναι γεγονός ότι ο όγκος και μόνο των ανθρώπων με τους οποίους βρεθήκαμε όλο το προηγούμενο διάστημα προϋποθέτει το σύνολο των συντρόφων στη μάχη, ώστε να μπορέσουμε να ενισχύσουμε τους ιδεολογικοπολιτικούς μας δεσμούς, αλλά και την παρέμβασή μας στο κίνημα κρατώντας την πρωτοβουλία, με αιτήματα και πλαίσια πάλης που θα ανεβάζουν την ταξική πολιτική συνειδητοποίηση.

Από αυτήν τη σκοπιά, θεωρώ πρωταρχικό καθήκον το ζήτημα που μπαίνει στις Θέσεις για τη διαπαιδαγώγηση στα μέλη και στα στελέχη του Κόμματος και της ΚΝΕ, τη βοήθεια να σκέφτονται κάθε πρόβλημα, να αποκτούν κριτήριο, να χρησιμοποιούν ως εφόδιο την πείρα, τα ντοκουμέντα του Κόμματος, να έχουν πνεύμα πρωτοβουλίας.

Για να μπορεί να συμβεί αυτό, είναι απαραίτητη προϋπόθεση η ίδια η δουλειά και η κατεύθυνση της ΚΟΒ και της καθοδήγησης να είναι τέτοιες, ιδεολογικά και οργανωτικά. Δεν αρκεί μόνο το να έρχεται έτοιμο το συμπέρασμα, αλλά χρειάζεται ταυτόχρονα και να μπορεί το κάθε μέλος να αντιλαμβάνεται τη μεθοδολογία λήψης μιας απόφασης, ώστε να του δίνεται έτσι η δυνατότητα να προβληματιστεί, να εκτιμήσει με συλλογικότητα και συντροφικότητα, να μαθαίνει από τα θετικά και τα αρνητικά, να αποκτά τελικά κριτήριο.

Δουλειά της καθοδήγησης, μέσα σε άλλα, είναι να βάζει σε αυτήν τη διαδικασία τις ιδεολογικοπολιτικές βάσεις, να δένει την καθημερινότητα με την κοσμοθεωρία μας και τη στρατηγική μας, μαθαίνοντας έτσι αυτόν τον τρόπο σκέψης σε Κόμμα και ΚΝΕ.

Ιδιαίτερα χρειάζεται να χρησιμοποιούνται περισσότερο η συσσωρευμένη γνώση και συμπεράσματα από την Ιστορία του Κόμματος, γεγονός που εκτιμώ ότι δεν έχουμε ακόμη καταφέρει, στον βαθμό των δυνατοτήτων μας, να περάσει στα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ, παρά τις σοβαρές επεξεργασίες που έχει κάνει το Κόμμα.

Είναι γεγονός ότι η σύνδεση και ερμηνεία γεγονότων με βάση την πείρα και τη στρατηγική, η αξιοποίηση της θετικής και της αρνητικής πείρας, η σύνδεση του χτες με το σήμερα, η ανάδειξη των αιτιών στην κίνηση της Ιστορίας με βάση την κοσμοθεωρία μας, δεν είναι εύκολη δουλειά. Προϋποθέτει πολλή επιμονή στην ιδεολογική δουλειά, στο διάβασμα, προσωπικό και ομαδικό, όμως είναι αυτό που μπορεί να εμπνεύσει τους συντρόφους, να παραδειγματίσει, να δημιουργήσει όρους για ενίσχυση, αντοχή και ενοποίηση του κριτηρίου του κάθε μέλους. Γι' αυτό ακριβώς χρειάζεται να είναι συλλογική υπόθεση και όχι προσωπική του καθενός.

Ετσι θα μπορούν τα μέλη του Κόμματος και της ΚΝΕ να εκτιμούν έγκαιρα και αντικειμενικά τις διαθέσεις μαζών, να παρεμβαίνουν σχεδιασμένα και οργανωμένα ως πρωτοπορία στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση και στις μορφές οργάνωσης και πάλης, αναπτύσσοντας την ικανότητα να ερχόμαστε σε επαφή με ευρύτερες μάζες κόσμου χωρίς να ατονεί το στοιχείο της επαγρύπνησης και της ιδεολογικοπολιτικής διαπάλης. Θα μπορούν να αντιλαμβάνονται έγκαιρα τη στρατηγική του κεφαλαίου και της αστικής τάξης στον χώρο και να μπολιάζουν την ταξική πάλη με αιτήματα και πλαίσια που θα ενισχύουν την αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Από την ίδια σκοπιά, θεωρώ εξίσου σημαντική τη Θέση 9 (1ο κείμενο) και στον χώρο μας, το πώς δηλαδή θα γίνεται διακριτός ο ρόλος του Κόμματος ως φορέα ιδεών της επαναστατικής κοινωνικής προοπτικής. Να μπορούμε δηλαδή να εξηγούμε, πέραν των υπολοίπων, τι Τέχνη θέλουμε, τι Πολιτισμό, πώς θα είναι στον σοσιαλισμό, πώς θα συνδέεται με την κοινωνία, απαντώντας ταυτόχρονα και σε ζητήματα διαπάλης («ανελευθερία στην Τέχνη» στη Σοβιετική Ενωση κ.λπ.).

Θέματα που σε μεγάλο βαθμό έχουμε επεξεργαστεί σαν Κόμμα αλλά δεν έχουν γίνει ακόμα κτήμα των περισσότερων συντρόφων, ώστε να μπουν στην καθημερινότητα της κουβέντας, στη διαπάλη που ανοίγεται και στους χώρους δουλειάς αλλά και στις σχολές, ώστε να μπολιάσουν, να απαντήσουν και να ατσαλώσουν έναν κόσμο, αλλά ταυτόχρονα να εμπνεύσουν και ένα κομμάτι καλλιτεχνών που πιθανόν να μην πιέζεται από την οικονομική καθημερινότητα, αφού είναι γνωστό ότι στον χώρο των καλλιτεχνών υπάρχει μεγάλη διαστρωμάτωση.

Που ταυτόχρονα μπορούν να αποτελέσουν έναυσμα και έμπνευση ακόμη και για τη νέα γενιά καλλιτεχνών, που περιγράφεται πολύ σωστά στις Θέσεις, ή για τις ομάδες ηθοποιών, που αν και πλήττονται, συνεχίζουν να υπάρχουν σε πληθώρα, παρά την τάση συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης, ή ακόμα και για ένα κομμάτι ανθρώπων με μικρά θέατρα (όπου χρειάζεται να αξιοποιήσουμε και τις επεξεργασίες μας για τους ΕΒΕ).

Για έργο προοδευτικό που μπορεί να λειτουργήσει πολλαπλασιαστικά, αφού η Τέχνη ως μορφή κοινωνικής συνείδησης μπορεί να παίξει ρόλο συνολικά στην επίδραση των διαθέσεων για την αλλαγή της πραγματικότητας της κοινωνίας, μέσα από το ίδιο το καλλιτεχνικό έργο.

Συμφωνώ με το σύνολο των Θέσεων του 21ου Συνεδρίου. Αποτυπώνουν τη συλλογική πείρα του Κόμματος και αποτελούν οδηγό για την αναβάθμιση της σκέψης και της δράσης μας.

Θα σταθώ σε κάποιες σκέψεις για την παρέμβασή μας στις σχολές μαθητείας και κατάρτισης. Πρόκειται για χώρους που συγκεντρώνουν σημαντικό κομμάτι της νεολαίας, που προέρχονται από τα κατώτερα κοινωνικοοικονομικά στρώματα και που θα στελεχώσουν κρίσιμους κλάδους της οικονομίας ως εργαζόμενοι. Συνεπώς η ευθύνη Κόμματος και ΚΝΕ για την παρέμβασή μας σε αυτούς τους χώρους είναι μεγάλη.

Οι πολλές διαφορετικές σχολές και ειδικότητες που συγκεντρώνει η μαθητεία και κατάρτιση και η ετερογένεια που τις χαρακτηρίζει καθιστούν αναγκαία μια δουλειά ιεράρχησης και εξειδίκευσης της δράσης μας, η οποία απαιτεί και κατάλληλη διάταξη στελεχών. Πρόκειται για μία σύνθετη δουλειά που προϋπόθεσή της είναι η κοινή δράση Κόμματος και ΚΝΕ. Αρχικά χρειάζεται σωστή ιεράρχηση των σχολών με κριτήρια όπως: Ποια Δ.ΙΕΚ και ποιες ΕΠΑ.Σ συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο αριθμό σπουδαστών; Ποια βρίσκονται σε νευραλγικά σημεία της πόλης που συγκεντρώνουν σπουδαστές με κοινωνικοταξική σύνθεση που μας ενδιαφέρει; Σε ποιες σχολές υπάρχουν οργανωμένες δυνάμεις της ΚΝΕ; Αντίστοιχα χρειάζεται σωστή ιεράρχηση ανά ειδικότητα με κριτήριο: Ποιες ειδικότητες θα στελεχώσουν με σπουδαστές κλάδους της οικονομίας που το Κόμμα ιεραρχεί; Με βάση τη δουλειά ιεράρχησης απαιτείται να μετρήσουμε βήματα και στην προσπάθεια εξειδίκευσης και δουλειά με το Πρόγραμμα και τις σύγχρονες επεξεργασίες του Κόμματος με βάση τις ειδικότητες που ξεχωρίζουμε. Για παράδειγμα, ποιοι είναι οι σχεδιασμοί της αστικής τάξης σε έναν συγκεκριμένο κλάδο, ποιο είναι το μέλλον και ποιοι οι όροι δουλειάς για έναν εργαζόμενο σε αυτόν τον κλάδο, τι ρόλο θα έπαιζε ο συγκεκριμένος κλάδος σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης; Τι κατακτημένη πείρα υπάρχει από την οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ; Ποια είναι η πρόταση του ΚΚΕ για να διεκδικήσουν οι σημερινοί σπουδαστές τη ζωή και το μέλλον που τους αξίζει;

Ορος για να ξεδιπλωθεί μια τέτοια παρέμβαση είναι και η προσεκτική διάταξη δυνάμεων στους αντίστοιχους χώρους. Σε ορισμένες σχολές για τις οποίες έχουμε ιδιαίτερη ευθύνη, οι λίγες ή και μηδαμινές οργανωμένες μας δυνάμεις αποτελούν ένα σημαντικό αλλά όχι ανυπέρβλητο εμπόδιο. Σε τέτοιες περιπτώσεις χρειάζεται άμεσα κατάλληλη διάταξη στελεχών και ομάδων οικοδόμησης, με καλή μελέτη των επεξεργασιών του Κόμματος γι' αυτές τις σχολές και τις ειδικότητες, με σταθερή φυσική παρουσία στο χώρο, με αναβάθμιση της συλλογικής προσπάθειας να καταρτίζεται εύστοχος σχεδιασμός που θα λαμβάνει υπόψη του το σύνολο των ζητημάτων που απασχολούν έναν σπουδαστή.

Με βάση την κρισιμότητα κάποιων χώρων επιβάλλεται να ξεχωρίσουμε το σχεδιασμό μας στην ΑΕΝ. Ακόμα, στις σχολές μαθητείας και κατάρτισης χρειάζεται και σταθερός προσανατολισμός στην ανάδειξη στελεχών μέσα από αυτές τις σχολές, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την ευθύνη για ιδεολογικοπολιτική θωράκισή τους.

Ταυτόχρονα ο σχεδιασμός που καταλήγουμε πρέπει να στρέφει το βλέμμα στους πολλούς. Με κρίκο το Τομεακό Συμβούλιο και την αναβάθμιση της λειτουργίας του να αναμετρηθούμε με το φαινόμενο να ανοίγουμε μια δουλειά που ακουμπάει ευρύτερες μάζες κόσμου και έπειτα από υποκειμενικές μας αδυναμίες να στενεύουμε τα περιθώρια, να δίνουμε συνέχεια μόνο με ένα πολύ μικρό ποσοστό του κόσμου με τον οποίο είχαμε έρθει σε επαφή. Δεν είναι μια εύκολη δουλειά αλλά απαιτείται να προχωρήσει με ευθύνη του ΤΣ, που με συλλογική σκέψη θα επεξεργάζεται σταθερά την κλιμάκωση ενός σχεδιασμού, δεμένου πάντα και με τους αντίστοιχους στόχους στρατολογίας και οικοδόμησης. Το περιεχόμενο της παρέμβασής μας να δένει τη δράση μας στο κίνημα με την ανάδειξη βαθύτερων ζητημάτων που να διευκολύνουν την πολιτικοποίηση της πάλης, την κατανόηση του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα του καπιταλισμού, την αναγκαιότητα ανατροπής του και πάλης για το σοσιαλισμό. Να επιμένουμε σε επίπεδο ΤΣ να σχεδιάζουμε ένα συνεχές περιεχόμενο αυτοτελούς παρέμβασης της ΚΝΕ, αποφεύγοντας ένα κυνήγι εξελίξεων προκειμένου να ανοίξουμε τη συζήτηση με τον περίγυρο στους χώρους που παρεμβαίνουμε. Πρωτοβουλίες για επεξεργασία των θέσεων πάνω στο ρόλο και στις στοχεύσεις της τεχνικοεπαγγελματικής εκπαίδευσης στον καπιταλισμό και το ρόλο της σε συνθήκες σοσιαλιστικής οικοδόμησης, φανερώνεται πως βοηθούν σημαντικά να ανοίξουμε έναν τέτοιο τρόπο δουλειάς. Ακόμα θα βοηθήσει να χτίσουμε το κεντρικό περιεχόμενο παρέμβασής μας γύρω από τον άξονα «καπιταλισμός vs σοσιαλισμός», αξιοποιώντας και πρόσφατες εκδόσεις όπως «Σοσιαλισμός, η απάντηση στον 21ο αιώνα», που θα βοηθήσουν και στην ουσιαστικότερη κατανόηση τέτοιων ζητημάτων.

Με στραμμένο το βλέμμα στα μέλη των ΟΒ, να παλεύουμε με τη στάση και την καθοδηγητική μας δουλειά να καταπολεμάμε την απογοήτευση που μπορεί να εμφανίζεται στις δυνάμεις μας για μια σειρά λόγους, δεδομένου του δύσκολου δρόμου που έχουμε επιλέξει να ακολουθήσουμε. Απογοήτευση γιατί οι λιγοστές οργανωμένες μας δυνάμεις σε ένα χώρο δεν διευκολύνουν τη μαζική διάδοση των ιδεών μας, απογοήτευση γιατί η αντιπαράθεση και η διαπάλη σε ένα χώρο είναι έντονη, απογοήτευση γιατί μια συνείδηση δεν κάνει τα βήματα που προσδοκούσαμε με την ταχύτητα που αναμέναμε, απογοήτευση γιατί δεν καλύψαμε μια σειρά στόχους που είχαμε αποφασίσει. Χρειάζεται να φανερώνουμε πως όταν στο ένα ζύγι της ζυγαριάς μπαίνει η απογοήτευση, στο άλλο ως αντίβαρο πρέπει να μπαίνει η εμπιστοσύνη. Εμπιστοσύνη στα παιδιά της εργατικής τάξης ότι μπορούν να καταλάβουν το αντικειμενικό τους συμφέρον και να παλέψουν γι' αυτό. Εμπιστοσύνη στη συλλογική σκέψη, δράση και πείρα του Κόμματος που επιβεβαιώνεται στην πράξη και δείχνει ότι όταν επεξεργαζόμαστε, σχεδιάζουμε και δρούμε ενιαία με φάρο την κοσμοθεωρία μας, ανοίγουν δρόμοι στην παρέμβασή μας και αργότερα ή γρηγορότερα εκφράζονται και σε απτά αποτελέσματα. Μπορεί να διανύουμε ως Κόμμα μία από τις δυσκολότερες περιόδους, ωστόσο η πάνω από 100χρονη ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ κάτω από όλες τις συνθήκες φανερώνει πως η πρωτοπόρα δράση των κομμουνιστών κάτω από όλες τις συνθήκες αφήνει πάντα σημαντικό αποτύπωμα στον αγώνα για την επαναστατική ανατροπή.

Συμφωνώ με το πρώτο κείμενο των Θέσεων και θα ήθελα να ξεκινήσω λέγοντας πως διαβάζοντάς το με βοήθησε να κατανοήσω πιο ολοκληρωμένα κάποια συμπεράσματα που έβγαζα ατομικά, εκτιμώντας τη δράση της Τομεακής Οργάνωσης ΝΟΠΕ, και να αντικρίσω αδυναμίες και θετικά στοιχεία που έχουμε κατακτήσει ως Κόμμα συλλογικά.

Αναφέρεται στη Θέση 2 ότι δρούμε σε μια από τις πιο δύσκολες περιόδους της Ιστορίας μας, σε μια περίοδο όπου οξύνεται ακόμα περισσότερο η βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας ενώ παράλληλα το εργατικό κίνημα συνεχίζει να βρίσκεται σε μεγάλη υποχώρηση. Σε μεγάλο κομμάτι κόσμου επικρατεί η λογική ότι «δεν υπάρχει διέξοδος», επιδρά ότι «οι θέσεις του Κόμματος δεν είναι ρεαλιστικές». Ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, λοιπόν, θεωρώ πως πρέπει να μετρήσουμε συλλογικά βήματα στην εσωοργανωτική λειτουργία και την ιδεολογικοπολιτική θωράκισή μας, τόσο ατομικά όσο και συλλογικά.

Από τη δράση που αναπτύξαμε το προηγούμενο διάστημα βγαίνουν πολύτιμα συμπεράσματα. Πρώτον, φάνηκε ότι ενώ ως Κόμμα συλλογικά είχαμε εκτιμήσει από την αρχή της πανδημίας τις ιδιαίτερες δυσκολίες που προκύπτουν στη δράση μας αλλά και τις νέες δυνατότητες που έχουν διαμορφωθεί μέσα σε αυτές τις συνθήκες, αυτό δεν αφομοιώθηκε έγκαιρα από το σύνολο της Οργάνωσης. Αντιλήψεις όπως «εν μέσω πανδημίας δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά», «δεν μπορούμε να επιδράσουμε με όρους μαζικότητας», έσπασαν μόνο όταν πήραμε συγκεκριμένες πρωτοβουλίες, διαμορφώσαμε σχέδιο δράσης στον χώρο το οποίο να ακουμπά στους υπαρκτούς προβληματισμούς φοιτητών και συντρόφων.

Ιδιαίτερης σημασίας είναι το πώς αντιλαμβανόμαστε τη δράση μας ως κομμουνιστών που δρουν σε έναν συγκεκριμένο χώρο και τα καθήκοντα που απορρέουν από αυτή. Καταρχάς, οι χώροι της ΝΟΠΕ ιεραρχούνται από τους αστικούς μηχανισμούς και τα επιτελεία τους, παρεμβαίνουν σχεδόν όλες οι πολιτικές δυνάμεις, πράγμα που απαιτεί γνώση της γραμμής, της δράσης, της επιρροής που έχει κάθε δύναμη, για να διαμορφώσεις σχέδιο ιδεολογικής και πολιτικής αντεπίθεσης. Μπορούμε να πούμε ότι έχουμε επίγνωση της επιρροής που ασκεί η κάθε δύναμη στους συλλόγους μας, όμως χρειάζεται να γίνουμε πιο ικανοί στην κωδικοποίηση της εξειδικευμένης γραμμής την οποία περνά κάθε δύναμη σε κάθε Τμήμα.

Βέβαια, για να καταστεί εφικτό το σχέδιο της ιδεολογικής και πολιτικής αντεπίθεσης, εκτός της καλής γνώσης της γραμμής που προωθούν οι άλλες δυνάμεις χρειάζεται όλη η λειτουργία και δράση της ΟΒ να προσανατολίζεται σε ό,τι επιδρά μαζικά στους φοιτητές. Σίγουρα έχουμε μετρήσει βήματα στο να «πιάνουμε» καλύτερα τον προβληματισμό που υπάρχει συνολικά. Οσο βέβαια ξεπερνάμε καθοδηγητικά μία προχειρότητα στο πώς ανάγουμε ως συνολική «εικόνα» του αμφιθεάτρου κάτι που απασχολεί ένα μικρό κομμάτι με το οποίο συνηθίζουμε να μιλάμε, θα γινόμαστε και πιο ικανοί στο να πιάνουμε τον προβληματισμό, στο να διαμορφώνουμε σχέδιο παρέμβασης που να ακουμπά και να συνεπαίρνει το σύνολο του αμφιθεάτρου.

Εδώ λοιπόν συνδέεται και η ανάδειξη λαϊκών ηγετών, που επισημαίνεται στη Θέση 34. Λαϊκός ηγέτης σημαίνει καλή γνώση τού τι επιδρά μαζικά, τι προβληματίζει, ποιοι άλλοι παρεμβαίνουν, μαζί με το αναγκαίο ιδεολογικό και πολιτικό υπόβαθρο ώστε να διεξάγεις εύστοχα τη διαπάλη και να αναδεικνύεις τη διέξοδο μέσα από εξειδικευμένα αιτήματα σε κάθε χώρο. Αυτό βέβαια δεν είναι ατομική υπόθεση ενός στελέχους χρεωμένου στο κίνημα, αλλά αφορά και πρέπει να αφορά το σύνολο της ΟΒ που παρεμβαίνει στον χώρο.

Για παράδειγμα, ένα μέρος των δυνάμεών μας έχει αναδειχθεί στο έτος του ως «αυτός που ξέρει», ως «πρωτοπόρος». Αυτό όμως ήρθε ως αποτέλεσμα της συνολικής δράσης που ανέπτυξε η ΟΒ στον χώρο ευθύνης της, μέσα από καθημερινές ανακοινώσεις στα έτη, γρήγορα αντανακλαστικά για κάθε πρόβλημα που προκύπτει - απάντηση με ανακοίνωση, ενημέρωση στο μάθημα. Οσο γινόμαστε πιο ικανοί στην ολόπλευρη καθοδήγηση των δυνάμεών μας, ώστε όλα τα μέλη μας να σκέφτονται και να κρίνουν τη δράση μας χωρίς ωραιοποιήσεις ή μηδενισμούς, με στόχο την ποιοτική εξαγωγή συμπερασμάτων, θα δημιουργούμε τους όρους και τις προϋποθέσεις ώστε όλα τα παραπάνω να γίνονται συλλογικό κτήμα της ΟΒ.

Επιπλέον, αναφέρεται και στη Θέση 31 ότι χρειάζεται πιο στοχευμένα να μας απασχολήσει ο απεγκλωβισμός από άλλες δυνάμεις, όπου φαίνεται πως υπάρχει έδαφος. Μπορούμε να ξεπεράσουμε έναν δισταγμό που έχουμε στο να παρέμβουμε ολοκληρωμένα σε φοιτητές που επηρεάζονται από τον οπορτουνιστικό ή τον αναρχικό χώρο. Από τη μέχρι στιγμής επίδρασή μας φαίνεται πως υπάρχουν φοιτητές που επηρεάζονται από οπορτουνιστικές δυνάμεις και οι οποίοι πήραν και διάβασαν τις Θέσεις του Συνεδρίου μας, εκτιμούν τη δράση του Κόμματος σε αυτές τις συνθήκες, μας αναγνωρίζουν για τη σταθερότητα των θέσεών μας, τη συνέπεια λόγων και έργων, έχουν απογοητευτεί από την εσωοργανωτική πολιτική αστάθεια των σχημάτων τους, θέλουν να ακούσουν και να συζητήσουν. Αντίστοιχα, υπάρχουν φοιτητές που επηρεάζονται από διάφορες αναρχικές ομάδες αλλά δεν τους πείθει η αντι-ΚΚΕ γραμμή, έχουν ψηφίσει το Κόμμα, όμως λένε ότι «θέλουν να συγκρουστούν πιο επιθετικά με το σύστημα και τους μηχανισμούς του», και εδώ χρειάζεται να επιμείνουμε στο ποια είναι η πραγματική ταξική σύγκρουση και σε ποιον πρέπει να στοχεύει. Αυτά τα συμπεράσματα, που σίγουρα υπάρχουν και σε άλλες Οργανώσεις, χρειάζεται να γενικευτούν και να γίνουν κτήμα κάθε Οργάνου, και όχι μόνο ενός μέλους ή στελέχους. Φαίνεται πως όταν παρεμβαίνουμε ολοκληρωμένα, αναδεικνύουμε την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του σοσιαλισμού ως της μοναδικής διεξόδου από το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλλευσης, μπορούμε να πείσουμε.

Οσο αποκτάμε σταθερότητα σε αυτόν τον τρόπο δουλειάς και ξεπερνάμε μια καθυστέρηση που εντοπίζεται σε αυτό το καθήκον, γινόμαστε πιο ικανοί να συνυπολογίζουμε την ταξική καταγωγή αυτών των παιδιών, πώς επιδρά ο αντίπαλος για να αποπροσανατολίσει τη συνείδηση και τη δράση τους και τι σχέδιο οφείλει τελικά να διαμορφώσει η συνειδητή πρωτοπορία της εργατικής τάξης, δηλαδή το Κόμμα, με το βλέμμα στραμμένο όχι μόνο στις νίκες τού σήμερα, αλλά και σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης που θα κληθούμε να αντιμετωπίσουμε.