Ο Δ.Γοντικας απευθυνόμενος στους συγκεντρωμένους

Στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο πλαίσιο των δραστηριοτήτων για τα 100 χρόνια του Κόμματος, συμμετείχε αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Δημήτρη Γόντικα, μέλος του ΠΓ της ΚΕ. Οι εκδηλώσεις περιλάμβαναν ιστορικές αναφορές με επιτόπιες επισκέψεις στο Παρθένι το Σάββατο και στο Λακκί την Κυριακή, με τον Δ. Γόντικα να παρουσιάζει μαρτυρίες, ιστορικές αναφορές και κρίσιμα συμπεράσματα για τη σημερινή πάλη που θα μείνουν χαραγμένα βαθιά στη μνήμη των συμμετεχόντων.

Ανάμεσα στα άλλα που ειπώθηκαν από τον Δ. Γόντικα, σημειώνουμε τα παρακάτω:

«Τα κέντρα κράτησης και βασανισμού Μπουμπουλίνας, Ασφάλειας Μεσογείων, το Μπογιάτι, το ΕΑΤ - ΕΣΑ ήταν πραγματικά για 4 χρόνια τα πιο ισχυρά κέντρα αντίστασης απέναντι στη χούντα. Κράτησαν ορθό το αγωνιστικό φρόνημα του λαού, ενέπνεαν αντίσταση και ήταν αφετηρία μεγάλης αλληλεγγύης στην Ελλάδα και διεθνώς (...).

Από την επίσκεψη στο Λακκί

Το Παρθένι και το Λακκί, όπως και άλλοι χώροι δημιουργήθηκαν για να μεταφέρουν ένα μέρος των πάνω από 6 χιλιάδων εξόριστων της Γιούρας.

Μαζί με τα υπόλοιπα αιτήματα των εξόριστων ήταν να μεταφερθούν οι κρατούμενοι σε κατοικημένο μέρος. Αυτός ο αγώνας έφερε ορισμένα αποτελέσματα. Ο αγώνας δεν πάει χαμένος και στις πιο δύσκολες συνθήκες. Φέρνει τα αποτελέσματά του, αφήνει πάντα τα ίχνη του. (...) Η χούντα έφερε το 1968, 400 με 450 κρατούμενους στο Παρθένι, κυρίως ηγετικά στελέχη - με τα κριτήρια της χούντας - και τον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους με οχηματαγωγό περίπου 1.200 στο Λακκί. Ενα μέρος κρατουμένων έμεινε στη Γιούρα και οι γυναίκες κρατούμενες μεταφέρθηκαν στις φυλακές Αλικαρνασσού στην Κρήτη.

Και εδώ συνεχίστηκε ο αγώνας. Οι συνθήκες ήταν καλύτερες από τη Γιούρα, αλλά δεν έπαυες να είσαι κρατούμενος με τους περιορισμούς, τις δυσκολίες, τις απειλές, τους εκβιασμούς, με τις στερήσεις, κάθε είδους. Στο Λακκί, η πλειοψηφία ήταν εργάτες και αγρότες. Η χούντα πίστευε ότι με αυτό το διαχωρισμό μπορεί να επιβληθεί».

«Ιδιαίτερος σταθμός για τη Λέρο και για όλα τα στρατόπεδα ήταν ο Φλεβάρης του '68 που έγινε η περίφημη 12ηΟλομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ. Αυτή η Ολομέλεια ήταν σημαντική όχι γιατί διόρθωσε τη γενική στρατηγική του ΚΚΕ που ήταν προβληματική, αλλά γιατί έλυσε ένα θεμελιακό πρόβλημα το οποίο ήταν σημείο σκληρής αντιπαράθεσης με την οπορτουνιστική γραμμή και αντίληψη που κυριαρχούσε στο Κόμμα, δηλαδή την ανασυγκρότησή του στην Ελλάδα που έλειπε. Στο Λακκί οι κρατούμενοι χαιρετίσαμε αυτήν την απόφαση. Εδωσε δύναμη, κουράγιο και ικανοποίηση.

Στο Παρθένι, αν και υπήρχαν ισχυρές δυνάμεις υπέρ της 12ης Ολομέλειας, τον πρώτο καιρό η πλειοψηφία του στρατοπέδου ήταν ενάντια στην Απόφαση. Ηταν στελέχη, τα οποία είχαν πρωτοστατήσει όλα αυτά τα χρόνια για να μην υπάρχει Κόμμα στην Ελλάδα, να ενσωματωθεί στην ΕΔΑ. Υποστήριζαν ότι δεν χρειάζεται το ΚΚΕ. Δινόταν μάχη, αλλά πλειοψηφία ήταν αυτοί οι άνθρωποι που είχαν ιδεολογικά και πολιτικά διαβρωθεί από τον οπορτουνισμό, από αυτές τις απόψεις και αντιπάλεψαν την Απόφαση.

Δεν μας επηρέασε η Απόφαση αυτή στο στρατόπεδο του Λακκίου. Εκεί η πλειοψηφία πήρε θέση υπέρ του Κόμματος. Από τους 1.200 οι 905 στάθηκαν αποφασιστικά με το Κόμμα. Ηταν μεγάλη δύναμη και έδωσε κουράγιο και έξω. Μαζί με την απόφαση της παράνομης Οργάνωσης της ΚΟΑ είχε σοβαρή επίδραση. Στη συνέχεια, και στο Παρθένι άλλαξε ο συσχετισμός».

Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο Δ. Γόντικας στους Δωδεκανήσιους εξόριστους: τον Πάνο Μιχαηλίδη, τον Παρασκευά Φουντουραδάκη, τον Πότσο Καλετό, τον Μανόλη Γαλανομάτη, τον Λουκά Σωτηρόπουλο.

Επίσης και στη οργάνωση της ζωής των εξόριστων. Οπως είπε, «δύναμη και κουράγιο στους εξόριστους έδινε η αφοσίωσή τους στην επαναστατική πάλη, στο δίκιο του λαού. Αλλά όσον αφορά την εξορία, δύναμη έδινε και η οργάνωση της ζωής εδώ. Η οργάνωση της αλληλεγγύης και της αλληλοβοήθειας, με την οποίαν διαμορφωνόταν ένα συλλογικό και αγωνιστικό κλίμα».

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε σε πλευρές της οργάνωσης της ζωής στα στρατόπεδα, όπως στη διεύθυνση του στρατοπέδου, στην ιδεολογικοπολιτική δουλειά, στη διατροφή, στη μόρφωση, στην υγεία, στην καθαριότητα, στον πολιτισμό, στον αθλητισμό και κάθε συλλογική δραστηριότητα. Ανέφερε συγκεκριμένα περιστατικά των δυσκολιών, των διεκδικήσεων, της προσπάθειας και του αγώνα για καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και επικοινωνίας προς τα έξω και ενάντια στις «δηλώσεις». Περιστατικά της καθημερινής ζωής, του αγώνα για την ανατροπή της χούντας και την απελευθέρωση των κρατουμένων.

Ο Μήτσος Ζάχαρης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, στην παρέμβασή του τόνισε ότι η εκδήλωση αυτή, στο πλαίσιο των 100 χρόνων του ΚΚΕ θα έχει συνέχεια. Ενημέρωσε ότι υπάρχει απόφαση της Κομματικής Επιτροπής Αιγαίου για σειρά εκδηλώσεων τιμής, μνήμης και πείρας την επόμενη χρονιά που θα συμπληρώνονται 50 χρόνια από την εγκαθίδρυση της δικτατορίας.

Το απόγευμα του Σαββάτου 27/3 πραγματοποιήθηκε ομιλία από την Διαμάντω Μανωλάκου, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και βουλευτή, η οποία συνέδεσε τις ιστορικές αναφορές με τις τρέχουσες πολιτικές εξελίξεις και τις θέσεις του Κόμματος. Το βράδυ του Σαββάτου ακολούθησε λαϊκό γλέντι.

Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

• Οι πολιτικές εξελίξεις και οι θέσεις του ΚΚΕ: Ρεπορτάζ από συγκεντρώσεις και δραστηριότητες της ΚΟ Αττικής για την ενημέρωση του λαού και την οργάνωση της πάλης του.
• Ιστορική εκδήλωση στη Λέρο: Εκδήλωση τιμής στην αλύγιστη στάση των κομμουνιστών και των άλλων αγωνιστών που εξορίστηκαν στη Λέρο.
• Ρεπορτάζ από την εκδήλωση στο πάρκο Γουδή προς τιμήν του Νίκου Μπελογιάννη.
• Βόλος: Ανταπόκριση από την εκδήλωση της ΤΕ Βόλου του ΚΚΕ για τις γυναίκες στον ΔΣΕ.

Με εκδηλώσεις, συζητήσεις, περιοδείες και συσκέψεις σε χώρους δουλειάς και συνοικίες ξεδιπλώνει την πολιτική της παρέμβαση η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ, με αφορμή τις εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Στις συζητήσεις κυριαρχεί τόσο το προσφυγικό δράμα και η πολιτική της συγκυβέρνησης που εγκλωβίζει χιλιάδες ξεριζωμένους στη χώρα, όσο και η αντιλαϊκή επίθεση που συνεχίζεται. Οι κομμουνιστές αναδεικνύουν ότι οι πόλεμοι, οι καταστροφές και η προσφυγιά στο εξωτερικό έχουν την ίδια μήτρα με την εξαθλίωση, την ανεργία, τη φτώχεια και τα συντρίμμια των εργασιακών δικαιωμάτων στο εσωτερικό της χώρας. Καλούν την εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να μην υποκύψουν στον αποπροσανατολισμό και τους εκβιασμούς. Χωρίς να χάσουν χρόνο να οργανωθούν σε κάθε τόπο δουλειάς και γειτονιά, να συγκροτήσουν τη δική τους συμμαχία, να παλέψουν με προοπτική την ανατροπή της πολιτικής της συγκυβέρνησης και της ΕΕ. Από τις παρεμβάσεις του ΚΚΕ στο λαό επιβεβαιώνεται ότι αυτή η συζήτηση εξοπλίζει και μαχητικοποιεί δυνάμεις για να δυναμώσει η αντιπαράθεση με την κυρίαρχη πολιτική, σε συνθήκες που η αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την εξουσία του πρέπει να κλιμακωθεί. Φωτίζει τη μόνη φιλολαϊκή διέξοδο και την αναγκαιότητα για αποφασιστική συστράτευση με το ΚΚΕ σε κάθε μικρή και μεγάλη μάχη.

Οπως σημείωσε εισαγωγικά, το ΚΚΕ ξέρει πολύ καλά τα προβλήματα του χώρου των ΑμεΑ και των οικογενειών τους, έχει μέλη, στελέχη του Κόμματος που βρίσκονται αντικειμενικά σε αυτόν το χώρο. Σε αντίθεση με τα άλλα κόμματα που «δακρύζουν», «λυπούνται» και βάζουν τη μάσκα «θλίψης», οι κομμουνιστές δεν λυπούνται, οργίζονται και διεκδικούν, παίρνοντας υπόψη και πως η επιστήμη, η τεχνολογία έχουν εξελιχθεί τόσο, που μπορεί να οδηγήσουν σε μεγάλη διευκόλυνση και διαφορετική ζωή τα άτομα με αναπηρία.

Ακολουθούν αποσπάσματα από την ομιλία:

Γιατί έχουμε κρίση; Τι λένε τα άλλα κόμματα και δυστυχώς τι πιστεύει ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού; Για την κρίση φταίει η ΝΔ. Αλλοι λένε το ΠΑΣΟΚ, ο Γιώργος Παπανδρέου, άλλοι λένε ότι φταίνε κι οι δυο. Γιατί «δεν διαχειρίστηκαν», «τα έδωσαν στους κολλητούς», γιατί «κλάπηκαν τα χρήματα». Με συγχωρείτε, αλλά έτσι εξηγείται και το γεγονός ότι δεν δυναμώνει το κίνημα.

Καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να προκαλέσει οικονομική κρίση, όσο κι αν στην πολιτική της, ας πούμε, κάνει λάθη ή κακή διαχείριση. Η οικονομική κρίση δεν προκαλείται από τις κυβερνήσεις. Οι κυβερνήσεις, βεβαίως, με την πολιτική τους, που στηρίζουν την καπιταλιστική οικονομία, στηρίζουν μια οικονομία η οποία έχει μέσα στο αίμα της την κρίση. Με αυτή την έννοια, βεβαίως είναι υπεύθυνα τα κόμματα, αλλά δεν δημιουργούν αυτά την κρίση. (...) Ολοι θέλουν την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας για να βγαίνουν κέρδη. Είναι δυνατόν οι καπιταλιστές να μη θέλουν να πουλιόνται τα προϊόντα τους, να έχουν δυσκολία να στηρίξουν την επιχείρησή τους και να την κάνουν και ισχυρότερη; Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπήρχε κακοδιαχείριση, κλοπές, μίζες και κολλητοί. Αυτά καθαυτά όμως δεν προκαλούν οικονομική κρίση.

Η κρίση, καταρχάς, έρχεται μετά από την ανάπτυξη. Η Ελλάδα είχε ρυθμούς ανάπτυξης πάνω από τον μέσο όρο της ΕΕ εδώ και πολλά χρόνια. Οταν, δηλαδή, έχουμε καπιταλιστική ανάπτυξη, αρχίζει μέσα σε αυτήν τη διαδικασία και φουντώνει το σαράκι της κρίσης.

Αν δούμε όλη αυτήν την κατάσταση, ότι η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία κουτσαίνει, καταλήγουμε στο εξής: Αυτό αναιρεί την ευθύνη κάθε κινήματος σε εθνικό επίπεδο να προσπαθεί να επιφέρει αλλαγές στη χώρα του; Δεν την αναιρεί, ίσα - ίσα την κάνει ακόμα πιο επείγουσα. Γιατί η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει απότομα παγκόσμια. Οπως ανισόμετρη είναι η ανάπτυξη των καπιταλιστικών κρατών, ανισόμετρη είναι και η ανάπτυξη της επαναστατικής πάλης. Αυτό, λοιπόν, που χρειάζεται σήμερα είναι το κίνημα σε κάθε χώρα να περάσει σε ιδεολογικοπολιτική και μαζική αντεπίθεση, με ανεβασμένες μορφές πάλης και ανάλογα με τις συνθήκες της κάθε χώρας. Δεν υπάρχει άλλη λύση. Και, βεβαίως, να υπάρχει διεθνής συντονισμός, διεθνής αλληλεγγύη, διεθνοποίηση των ενεργειών.

Πού είμαστε σήμερα στην Ελλάδα; Το πολιτικό σύστημα έχει δυσκολίες. (...) Εμείς λέμε στο λαό ότι δεν πρέπει να φοβάται καθόλου τις δυσκολίες στη σταθερότητα του πολιτικού συστήματος. Οσο πιο σταθερό είναι το αστικό πολιτικό σύστημα, τόσο το κίνημα δεν θα μπορεί να πιέζει και να αποσπά κατακτήσεις. Ομως, εμείς δεν πρέπει να μείνουμε θεατές. Δηλαδή, οι δυσκολίες του πολιτικού συστήματος μπορεί να οφείλονται στις αντιθέσεις των κομμάτων μεταξύ τους ή παγκόσμια να προκαλούνται πόλεμοι, γιατί σκοτώνονται οι αστικές τάξεις και τα αστικά κράτη για το ποιος θα πάρει την τάδε λωρίδα που έχει τον αγωγό πετρελαίου. Αυτό όμως που έχει σημασία είναι το κίνημα να αξιοποιεί και να εντείνει τις δυσκολίες, τυχόν ρήγματα που δημιουργούνται. Μέσα από αυτήν την πορεία μπορεί ο λαός να συνειδητοποιεί καλύτερα την ανάγκη να πάρει ο ίδιος την εξουσία στα χέρια του, η εργατική τάξη, εργατική - λαϊκή εξουσία, όχι απλώς να αλλάξει η κυβέρνηση. Να αλλάξει η τάξη στην εξουσία.

Δεν μπορείς να προκαθορίσεις πώς θα δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής προοπτικής ούτε ποια στιγμή θα γίνει αυτό, πρέπει να δημιουργηθούν και αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες, αλλά εμείς λέμε στο λαό σήμερα το εξής και πρέπει να δουλέψουμε γι' αυτό, για να βγάλει από το κεφάλι του μια μεγάλη πλάνη, που έχει πάρει τα χαρακτηριστικά πια προκατάληψης, ιδιαίτερα μετά τη νίκη της αντεπανάστασης στις σοσιαλιστικές χώρες: ότι ο καπιταλισμός είναι αιώνιος και μπορεί να μεταρρυθμιστεί, να γίνει πιο ανθρώπινος. Αυτό βέβαια θέλει δουλειά για να καταλάβει ότι δεν γίνεται. Πρέπει να του το λέμε και να το αποδεικνύουμε.

Τι κίνημα θέλουμε; Εμείς δεν θέλουμε να αριθμούμε απλώς απεργίες ή συλλαλητήρια. Αυτό μπορεί να γίνει, να έχεις ένα κίνημα μεγάλο και να ξεφουσκώσει πάρα πολύ εύκολα. Σημασία έχει οργάνωση από κάτω προς τα πάνω, στον τόπο δουλειάς, κατά κλάδο και πανελλαδικά. Η ζωντάνια του κινήματος να βρίσκεται στο χώρο δουλειάς. Είναι εύκολο να βγεις σε ένα συλλαλητήριο, αλλά η πρωτοπορία κρίνεται μέσα εκεί που είναι η αντίθεση με τον καπιταλιστή εργοδότη, είτε με το κράτος. Ποια κατεύθυνση του κινήματος; Βέβαια καταλαβαίνουμε ότι το κίνημα δεν μπορεί να υιοθετήσει τη γραμμή του ΚΚΕ και να την περάσει, δεν είναι δυνατόν. Το κίνημα αποτελείται από όλους τους ανθρώπους, δεν μπορούν να υιοθετήσουν τη θέση του Κόμματος όλοι. (...) Το κίνημα πρέπει να έχει κατεύθυνση κατά των μονοπωλίων και να βάζει σε αμφισβήτηση το καπιταλιστικό σύστημα. Οχι με την έννοια εμπρός και τώρα να το ανατρέψουμε, αυτό δεν είναι άμεσο σύνθημα. Πρέπει να έχει θέση για την αποδέσμευση από την ΕΕ, ότι ο λαός πρέπει να πάρει στα χέρια του αυτό που του ανήκει. Ταυτόχρονα, θα έχει και αιτήματα συγκεκριμένα, δεν θα πας με ένα γενικό πολιτικό σύνθημα. Αυτό δεν είναι θέμα αν θα το βάλεις σε ένα υπόμνημα, σε μια ανακοίνωση. Μπορεί να κάνεις μια συγκέντρωση και μια πορεία για ένα θέμα. Το ζήτημα είναι το κίνημα να αναπτύσσεται σε τέτοια κατεύθυνση.

Οταν λέμε κίνημα ανατροπής εμείς το εννοούμε. Θα δημιουργηθούν συνθήκες στην Ελλάδα που θα μπει το θέμα «ποιος - ποιον». Η ιδεολογική, πολιτική και η οργανωτική ετοιμασία πρέπει να γίνονται και σε μη επαναστατικές συνθήκες. Δεν έχουμε επαναστατικές συνθήκες, εμείς δεν ρίχνουμε σήμερα το σύνθημα της σοσιαλιστικής επανάστασης. Αλλά δείχνεις το δρόμο προς το σοσιαλισμό και ταυτόχρονα παλεύεις για να αποσπάσεις ό,τι μπορείς σήμερα και ετοιμάζεσαι ιδεολογικά, οργανωτικά, πολιτικά, συνειδησιακά όταν δημιουργηθούν οι κατάλληλες προϋποθέσεις να μπορεί να γίνει και η επαναστατική ανατροπή. Κι αυτό πρέπει να το κάνει το κίνημα σε κάθε χώρα, όχι μόνο στην Ελλάδα. Μακάρι να άναβε η σπίθα σε κάποια άλλη χώρα και να γινόταν φωτιά στην Ελλάδα. Αλλά πρέπει σε κάθε χώρα να κάνεις το καθήκον σου, δεν γίνεται. Αν παρακολουθήσεις τι γίνεται στις άλλες χώρες, το κίνημα εκεί είναι πιο πίσω από την Ελλάδα, δυστυχώς.

Από την κουβέντα που έγινε στη συγκέντρωση, αναδείχθηκε ότι αυτή η περίοδος είναι η πιο κατάλληλη για να ανοίξει σε βάθος η συζήτηση για το δρόμο της οργάνωσης της λαϊκής αντεπίθεσης, για «την πάλη του λαού με προοπτική την κατάκτηση της δικής του εξουσίας, ώστε να ικανοποιήσει τις ανάγκες του», όπως είπε η Λ. Ράζου. Το στέλεχος του Κόμματος σημείωσε ότι το ΚΚΕ απευθύνει κάλεσμα πλατιάς συζήτησης και αγώνα στους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από την πολιτική στάση που είχαν μέχρι χτες.

Απαντώντας στο ερώτημα πώς ερμηνεύεται το γεγονός ότι η κυβέρνηση συζητάει και έχει ανοίξει ολόπλευρα την αντιλαϊκή βεντάλια και ταυτόχρονα δεν «κλείνει» τίποτα, ενώ υλοποιείται η αντιλαϊκή πολιτική που έχει αποφασιστεί, υπογράμμισε ότι αυτό αποτελεί συνδυασμό τριών παραγόντων: «Πρώτον, η κυβέρνηση, μολονότι διατυμπανίζει το αντίθετο, δεν νιώθει και τόσο ασφαλής ότι θα περάσει απρόσκοπτα και χωρίς δυσκολίες την πολιτική της. Σ' αυτό έχει συμβάλλει το γεγονός ότι το προηγούμενο διάστημα υπήρξε λαϊκή αντίδραση και κινητοποίηση. Αμέσως μετά τις εκλογές του Σεπτέμβρη, έγινε μεγάλη προσπάθεια καταρχήν από τους κομμουνιστές μέσα στα συνδικάτα με άλλους ριζοσπάστες και αγωνιστές, ώστε να μην περάσει η αναμονή, αλλά να διαμορφωθεί αγωνιστικό κλίμα μέσα σε κλάδους και χώρους δουλειάς, να διαμορφωθούν προϋποθέσεις για να γίνει απεργία από το Νοέμβρη ακόμα. Αυτή η προσπάθεια έβγαλε στο δρόμο για πολύ καιρό κόσμο που αντιδρούσε απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Η καθυστέρηση υλοποίησης του σκληρού αντιλαϊκού πακέτου, εκτός των άλλων, οφείλεται και σ' αυτό και πρέπει να το πάρουμε υπόψη μας, γιατί η μάχη είναι μπροστά μας.

Και ο τρίτος παράγοντας αφορά το γεγονός ότι βαθαίνει και σκληραίνει η αντιπαράθεση, λόγω της όξυνσης των αντιθέσεων, τόσο στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, όσο και των υπόλοιπων ιμπεριαλιστικών κέντρων. Αυτό έχει άμεση σχέση με το ότι η οικονομική καπιταλιστική κρίση σοβεί ακόμα σε μια σειρά χώρες, ενώ σε μια σειρά άλλες η ανάπτυξη είναι ασθενική έως και μηδαμινή. Υπάρχουν σοβαρές ανησυχίες για την πορεία των οικονομικών εξελίξεων. Αυτά τα στοιχεία φουντώνουν τους πολέμους και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για τον έλεγχο των δρόμων Ενέργειας, τα γεωστρατηγικά παιχνίδια και αποτέλεσμα αυτού του πολέμου που μαίνεται, είναι και τα χτυπήματα στις Βρυξέλλες, στο Παρίσι, στην Κωνσταντινούπολη κ.λπ. Αποτέλεσμα, επίσης, είναι οι μεγάλες προσφυγικές ροές, που όχι μονάχα δε θα λυθούν μετά την πρόσφατη συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας και την εμπλοκή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο, αλλά αντίθετα: Μας ανησυχούν διότι βαθαίνουν την εμπλοκή της χώρας μας στους ιμπεριαλιστικούς τυχοδιωκτικούς σχεδιασμούς. Αυτή η εμπλοκή έχει την υπογραφή της συγκυβέρνησης, αφού έχει προηγηθεί η συνδιαμόρφωση από την πλευρά της αυτών των αποφάσεων. Τις έχει αποδεχτεί και συνδιαμορφώσει, γιατί είναι οργανικό στοιχείο της στρατηγικής επιλογής του κεφαλαίου να πορευτεί με αυτό τον τρόπο το επόμενο διάστημα, για να προασπίσει τα συμφέροντά του».

Η Λ. Ράζου, αναφερόμενη στο προσφυγικό δράμα, ανέδειξε τις ευθύνες της συγκυβέρνησης για τον εγκλωβισμό των χιλιάδων ξεριζωμένων στην Ελλάδα, για τα τείχη που υψώνονται, τις επαναπροωθήσεις και τις αντιδράσεις που προκαλεί η πολιτική της στις τάξεις των προσφύγων. Οπως είπε, η κυβέρνηση επιδιώκει να τους αξιοποιήσει σαν διαπραγματευτικό χαρτί, αλλά και για να φοβίσει το λαϊκό κίνημα, ώστε να αναστραφεί το θετικό κλίμα και η ανταπόκριση της πλειοψηφίας του λαού που συνδράμει στην ανακούφισή τους. «Το ΚΚΕ», τόνισε, «λέει ότι ο καλύτερος τρόπος για να συμπαρασταθούμε στους πρόσφυγες, είναι να παραμείνει ψηλά στη σημαία των διεκδικήσεων της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων το αίτημα να σταματήσει τώρα ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος. Να αναπτυχθεί πάλη, κλιμακούμενος αγώνας σε αυτή την κατεύθυνση, ταυτόχρονα με την έκφραση της πολύμορφης αλληλεγγύης. Διότι πιστεύουμε ακράδαντα ότι οι αιτίες που ξεκλήρισαν αυτούς τους ανθρώπους είναι κοινές με τις αιτίες που υπάρχει αυτή η συνεχιζόμενη, κλιμακούμενη επίθεση απέναντι στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα και στη χώρα μας. Αυτοί έζησαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και τις συνέπειές του με τις βόμβες, εμείς ζούμε τις συνέπειες του ιμπεριαλιστικού πολέμου, όχι ακόμα με τις βόμβες, αλλά με την "εκτέλεση" των εργασιακών, των ασφαλιστικών, των κοινωνικών δικαιωμάτων, στο όνομα της αντιμετώπισης της καπιταλιστικής κρίσης. Θύματα αυτού του πολέμου που έχει κηρυχθεί στην εργατική τάξη από το κεφάλαιο είναι το ενάμιση εκατ. άνεργοι και οι άλλοι τόσοι ανασφάλιστοι, για να κερδίζουν τα μονοπώλια και να βγαίνουν αλώβητα από την κρίση».

Μιλώντας σε εκδήλωση των Οργανώσεων Χαλανδρίου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αναφέρθηκε στις εξελίξεις τόσο στην Ελλάδα όσο και διεθνώς. Ξεκίνησε την ομιλία του σχολιάζοντας τις συνομιλίες των στελεχών του ΔΝΤ που διέρρευσαν και αξιοποιούνται, ανάμεσα σε άλλα, όπως είπε, για να τρομοκρατηθεί ο λαός και να αποδεχτεί τα βάρβαρα μέτρα που ετοιμάζει η συγκυβέρνηση.

«Οι όποιες αντιπαραθέσεις ανάμεσα στο ΔΝΤ και την ΕΕ, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, δεν αφορούν την καλυτέρευση της ζωής του λαού», σημείωσε και πρόσθεσε ότι αυτές οι αντιπαραθέσεις έχουν να κάνουν με τη διαχείριση του χρέους και τα μέτρα που θα τη συνοδεύσουν: Από τη μία το ΔΝΤ που επιθυμεί τη μείωση του κρατικού χρέους με νέο πιο σκληρό μνημόνιο και από την άλλη η Γερμανία και άλλες χώρες της ΕΕ που θέλουν την επιμήκυνση του χρέους με τήρηση των μέτρων του τρίτου μνημονίου, συμπληρωμένων και με άλλα. Ουσιαστικά, «καλούν το λαό να διαλέξει το σκοινί με το οποίο θα τον κρεμάσουν», τόνισε χαρακτηριστικά και γι' αυτό τον κάλεσε να απορρίψει τους εκβιασμούς, να βάλει τη δική του ατζέντα και να παλέψει για τις ανάγκες του.

Υπενθύμισε, μάλιστα, ότι δεν είναι η πρώτη φορά που διεξάγεται τέτοια αντιπαράθεση, φέρνοντας ως παράδειγμα τη στάση του ΣΥΡΙΖΑ όταν αξιοποιούσε τις θέσεις του ΔΝΤ ενάντια στη Γερμανία και την Μέρκελ. «Είτε η μία άποψη κυριαρχήσει είτε η άλλη, ο λαός θα την πληρώσει», υπογράμμισε και απαντώντας στο γιατί γίνεται αυτή η διαπάλη, σημείωσε ότι αποτελεί μέρος του οικονομικού πολέμου ανάμεσα στους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς για το ποιος θα πληρώσει τη μεγαλύτερη ζημιά.

Ο Θ. Παφίλης αναφέρθηκε, επίσης, στα αντιλαϊκά μέτρα που μπαίνουν στην τελική ευθεία από τη συγκυβέρνηση ενόψει της «αξιολόγησης», όπως το Ασφαλιστικό και το Φορολογικό, υπογραμμίζοντας ότι πρόκειται για ρυθμίσεις προς όφελος των καπιταλιστών, των βιομηχάνων, αφού δεν είναι τυχαία η βιασύνη του ΣΕΒ για να ολοκληρωθούν. Ολα αυτά τα μέτρα τα έχουν ψηφίσει όλα τα άλλα κόμματα μαζί και τα απαιτούν και η ΕΕ και η ΕΚΤ και το ΔΝΤ, γιατί είναι απαιτήσεις του ίδιου του κεφαλαίου.

Με αφορμή τη σκανδαλολογία και τη σχετική συζήτηση για τη Δικαιοσύνη και τη διαφθορά, το μέλος της ΚΕ τόνισε ότι κάθε φορά που το αστικό πολιτικό σύστημα στριμώχνεται, που ετοιμάζει αντιλαϊκά μέτρα, ανασύρεται αυτή η συζήτηση από τα αστικά κόμματα. Ο καυγάς ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ γίνεται για να κρύψουν την ουσιαστική συμφωνία τους στη διαχείριση του καπιταλισμού, στην υλοποίηση των μνημονίων και τη στρατηγική της ΕΕ. Οπως είπε, είναι ανάγκη ο λαός να μην παρασυρθεί, αλλά να βάλει στο σημάδι την τάξη που κατέχει τα μέσα παραγωγής και τον πλούτο.

Ολοκληρώνοντας την ομιλία του και απαντώντας στο ερώτημα ποια είναι η διέξοδος, ο Θ. Παφίλης σημείωσε ότι αυτή βρίσκεται στην οργάνωση της λαϊκής πάλης και στη Λαϊκή Συμμαχία που θα βάλει στόχο την ανατροπή. «Μόνο ένα τέτοιο κίνημα, που αμφισβητεί την κυριαρχία του καπιταλισμού, μπορεί να έχει κατακτήσεις» τόνισε και πρόσθεσε ότι «απαιτείται η ισχυροποίηση του ΚΚΕ, που αφενός θα βοηθήσει στη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας και αφετέρου θα δώσει αισιοδοξία, θα ισχυροποιήσει τον πόλο της προοπτικής, γιατί μόνο το πρόγραμμα του ΚΚΕ δίνει όραμα και ελπίδα στο λαό». Εξηγώντας το περιεχόμενο της ανατροπής για την οποία παλεύει το ΚΚΕ, το στέλεχος του Κόμματος ξεκαθάρισε ότι δεν πρόκειται για εναλλαγή κυβερνήσεων, αλλά πάλη για να πάρει ο λαός την εξουσία: να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, ώστε να υπάρξει κεντρικός σχεδιασμός της παραγωγής με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, έξω από τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς όπως η ΕΕ.

Ξεχωριστή στιγμή της εκδήλωσης η τιμή σε αγωνίστριες του ΔΣΕ που ζουν σήμερα στο Βόλο

Η εκδήλωση ξεκίνησε με ομιλία από την Χρυσούλα Τασολάμπρου, μέλος του Γραφείου της ΤΕ Βόλου του ΚΚΕ, ενώ ακολούθησε μουσικοθεατρική παράσταση με τίτλο «Μια αγωνίστρια διηγείται», που περιλάμβανε προβολή οπτικοακουστικού υλικού με μαρτυρίες από γυναίκες που συμμετείχαν στον ΔΣΕ και τώρα ζουν στο Βόλο. Κάποιες, μάλιστα, από αυτές παραβρέθηκαν και στην εκδήλωση. Μεγάλη ήταν η συγκίνηση όταν στο τέλος όλο το αμφιθέατρο, χειροκροτώντας όρθιο, τίμησε αυτές τις αγωνίστριες.

Στην ομιλία της, η Χρ. Τασολάμπρου τόνισε, μεταξύ άλλων, ότι στον αγώνα του ΔΣΕ αναδείχθηκε με τον πιο ολοκληρωμένο και ανεπανάληπτο τρόπο η προσφορά της γυναίκας, των κοριτσιών. Τινάχτηκε κυριολεκτικά στον αέρα κάθε προκατάληψη για το ρόλο της γυναίκας, τις δυνατότητές της. Πραγματώθηκε σε μεγάλο βαθμό η χειραφέτηση και η ισοτιμία της.

Αναφερόμενη σε στοιχεία για τη γυναικεία συμμετοχή στον ΔΣΕ σημείωσε: «Οι γυναίκες αποτελούσαν το 1/4 της συνολικής του δύναμης. Στα μάχιμα τμήματα του ΔΣΕ, οι γυναίκες αποτελούν το 30% των μαχητών. 1.027 γυναίκες αναδείχτηκαν στο βαθμό του αξιωματικού και υπαξιωματικού του ΔΣΕ. Αρκετές ήταν οι μαχήτριες που τιμήθηκαν με διακρίσεις ηθικής αμοιβής για τη δράση τους. 55 πήραν μετάλλιο ανδρείας, 244 πήραν προαγωγή για ανδραγαθία, ενώ εκατοντάδες κέρδισαν έπαινο. Στην Ιστορία παραμένουν χαραγμένα ονόματα ηρωίδων όπως της Θύελλας, της Μάχης, της Αστραπής, της Λαοκρατίας και δεκάδων άλλων που σκοτώθηκαν στις μάχες.

Κοντά σε αυτές που πολεμούσαν με το όπλο, έδιναν τη μάχη οι τραυματιοφορείς, οι τηλεφωνήτριες, οι νοσοκόμες, οι σαμποταρίστριες. Οι γυναίκες επιπλέον προσέφεραν στη Λαϊκή Πολιτοφυλακή και στα μετόπισθεν του εχθρού, με το σκόρπισμα προκηρύξεων, τη μετάδοση ειδήσεων, την οργάνωση λαϊκών διαμαρτυριών, αλλά και ως σύνδεσμοι ή συγκεντρώνοντας πληροφορίες. Οργάνωναν παιδικά συσσίτια, δούλευαν στην επαγρύπνηση, στα Λαϊκά Συμβούλια και τα Λαϊκά Δικαστήρια στην Ελεύθερη Ελλάδα. Σε πολλές δύσκολες καταστάσεις, οι γυναίκες φρόντιζαν να εμψυχώνουν με το δικό τους ξεχωριστό τόνο αισιοδοξίας τους μαχητές και τις μαχήτριες.

Οι γυναίκες στον ΔΣΕ προκαλούσαν στην κυριολεξία δέος στον πολλαπλάσιο και καλύτερα εξοπλισμένο αστικό ανδρικό στρατό. Ο ελληνικός - αγγλικός - αμερικανικός στρατός ένιωθε ταπεινωμένος, όταν οι γυναίκες του ΔΣΕ, μαζί με τους άνδρες, κέρδιζαν μάχες κλονίζοντας το ηθικό του».

Η ομιλήτρια αναφέρθηκε και στο πώς η ηγεσία του ΔΣΕ αντιμετώπισε το πρόβλημα της χρησιμοποίησης της γυναικείας δύναμης στο στρατό. Σημείωσε την πραγματοποίηση της Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης Γυναικών, που έδωσε τη δυνατότητα εξέτασης, πάνω στο βουνό, της ειδικής γυναικείας δουλειάς με τη συμμετοχή και τον προβληματισμό των ίδιων των μαχητριών.

Τέλος, αναφέρθηκε στις σύγχρονες προσπάθειες του Κόμματος, για να συνειδητοποιηθεί το περιεχόμενο του γυναικείου ζητήματος. Μεταξύ άλλων, υπογράμμισε ότι η πάλη πρέπει να διεξάγεται ενάντια και στις σύγχρονες μορφές της γυναικείας ανισοτιμίας που επενδύονται με το μανδύα του «προοδευτισμού», διαμορφώνοντας στρεβλές αντιλήψεις για τις αιτίες της ανισότιμης θέσης της γυναίκας.

Τέλος, ανέφερε ότι «κανένας αγώνας δεν μπορεί να έχει μερικό ή μεγαλύτερο θετικό αποτέλεσμα, χωρίς την οργάνωση και τη συμμετοχή των ίδιων των γυναικών. Χωρίς την οργάνωση και τη συμμετοχή όχι μόνο των Ελληνίδων γυναικών, αλλά και των μεταναστριών, χωρίς τη σύμπραξη του εργατικού, του αγροτικού κινήματος, του κινήματος των αυτοαπασχολούμενων με το ριζοσπαστικό γυναικείο κίνημα, χωρίς την ειδική δουλειά προσέλκυσης των ίδιων των γυναικών στη μάχη».

Ο Π. Αλέπης στο βήμα της εκδήλωσης

Η εκδήλωση που διοργανώθηκε από τις ΤΟ Α' Αθήνας - Γαλατσίου και Ανατολικών Συνοικιών του ΚΚΕ και την Οργάνωση Περιοχής Αττικής της ΚΝΕ περιελάμβανε ομιλία από τον Πέτρο Αλέπη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ, καλλιτεχνικό δρώμενο και κατάθεση στεφάνων. Στην εκδήλωση παρευρέθηκαν επίσης τα παιδιά του εκτελεσμένου Ν. Καλούμενου, Μαργαρίτα και Πέτρος.

Εκ μέρους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, παρευρέθηκαν ο Κώστας Παρασκευάς και η Λουίζα Ράζου.

Ο Π. Αλέπης ξεκίνησε την ομιλία του με τα λόγια του ίδιου του Μπελογιάννη κατά τη δίκη του: «Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών. Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την Ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του. Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σε αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω...».

Με αφορμή αυτά τα λόγια, ο ομιλητής ανέδειξε ότι ο Μπελογιάννης έδειξε τη μεγάλη ηθική υπεροχή των κομμουνιστών ενάντια στους βασανιστές, τους δοσίλογους, τους υπερασπιστές του καπιταλισμού, που τότε με την πιο άγρια μορφή κυνηγούσαν, φυλάκιζαν, εξόντωναν τα μέλη και τα στελέχη του ΚΚΕ, όπως και ανθρώπους που έστω στήριζαν τον αγώνα του Κόμματος και του κινήματος.

Πλήθος κόσμου στο πάρκο Γουδή. Με σφιγμένη τη γροθιά τιμούν τον Νίκο Μπελογιάννη

Ο Π. Αλέπης αναφέρθηκε μεταξύ άλλων και στα διδάγματα που αντλούν οι κομμουνιστές σήμερα, για τη σκληρή πάλη που διεξάγουν ενάντια στα μονοπώλια, στον καπιταλισμό. Οπως είπε, «το πιο βασικό συμπέρασμα είναι ότι όσο δύσκολες και να είναι οι συνθήκες και η κατάσταση, όσο και να έχει χειροτερεύσει ο συσχετισμός δυνάμεων, δεν πρέπει να το βάζεις κάτω. Πρέπει αντίθετα να έχεις επίγνωση της κατάστασης, να μπορείς να την κρίνεις αντικειμενικά, αλλά να μην ολιγωρείς, να μην σε παίρνει το ρεύμα της ηττοπάθειας».

«Το μέλλον μας είναι ο σοσιαλισμός, ο παρηκμασμένος καπιταλισμός αργά ή γρήγορα θα γίνει μια θλιβερή προϊστορία». Με τα λόγια αυτά ολοκλήρωσε την ομιλία του ο Π. Αλέπης, σημειώνοντας ότι οι κομμουνιστές σήμερα, πατώντας γερά στην κοινωνική πραγματικότητα, συνεχίζουν στο δρόμο που ξεκίνησαν οι κομμουνιστές και στη χώρα μας πριν από 97 χρόνια.

Την έντονη συγκίνηση των παρευρισκόμενων προκάλεσε το καλλιτεχνικό πρόγραμμα που παρουσίασαν μέλη και φίλοι του ΚΚΕ.

Μέσα από ποιήματα, αφήγηση που περιλάμβανε τη συγκλονιστική απολογία του Ν. Μπελογιάννη, λόγια του Πωλ Ελυάρ κ.λπ., τραγούδια και θεατρικά στιγμιότυπα, αναδείχτηκε η ηρωική στάση που απορρέει από την πίστη στην κομμουνιστική ιδεολογία και την πεποίθηση ότι ο καπιταλισμός θα ανατραπεί.

Οπως τονιζόταν και στην παράσταση: «Ο Νίκος Μπελογιάννης πήρε τη σκυτάλη της υπέρτατης θυσίας από την Ηλέκτρα, από τους διακόσιους της Καισαριανής, από τον Λιγδόπουλο, από τους χιλιάδες επώνυμους και ανώνυμους, μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, που έδωσαν τη ζωή τους για την απελευθέρωση της κοινωνίας από τα δεσμά του καπιταλισμού.

Ηταν παιδί της επαναστατικής δύναμης της εποχής μας.

Της εργατικής τάξης. Και αγωνίστηκε για τις πιο υψηλές αξίες που γνώρισε η ανθρωπότητα.

Τις κομμουνιστικές αρχές και επιδιώξεις».