Στο σημερινό 4σέλιδο «Νεολαία» μπορούμε να βρούμε:

-- Ρεπορτάζ από τις εκδηλώσεις που διοργανώνει σε πανεπιστήμια της Αττικής η Τομεακή Οργάνωση ΑΕΙ - ΤΕΙ - Ερευνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για τις πολιτικές εξελίξεις και την ανάγκη έντασης της λαϊκής παρέμβασης.

-- Αποκαλυπτικά στοιχεία για τα ναρκωτικά και ιδιαίτερα για την κάνναβη φέρνει στο φως της δημοσιότητας η Ετήσια Εκθεση της Διεθνούς Επιτροπής του ΟΗΕ για τον Ελεγχο των Ναρκωτικών.

-- Ρεπορτάζ από την εκδήλωση της ΚΝΕ για την ανεργία, που έγινε την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη.

-- Μια βοηθητική αποσαφήνιση εννοιών που χρησιμοποιούνται στην πρόταση του ΚΚΕ για το Ενιαίο Δωδεκάχρονο Σχολείο σύγχρονης γενικής Παιδείας.

Ομιλήτρια ήταν η Λουίζα Ράζου, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, η οποία, αφού αναφέρθηκε στις εξελίξεις στη χώρα μας και διεθνώς, αναφέρθηκε στο τι κίνημα χρειάζεται:

«Εμείς το έχουμε απαντήσει: Με όλο το λαό, με βάση το ταξικό κριτήριο και τη θέση του καθενός πάνω σ' ένα συγκεκριμένο πλαίσιο πάλης με σαφή αντικαπιταλιστικό, αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό που να δημιουργεί προϋποθέσεις συγκρότησης της λαϊκής συμμαχίας για να πούμε στοπ και να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις της ανατροπής. Το κίνημα δεν μπορεί να έχει άλλη έκβαση, άλλο έπαθλο από τη λαϊκή εξουσία. Που, βεβαίως, δεν είναι έργο μιας πράξης. Το ΚΚΕ λέει ότι είναι μια διαδικασία που εμπεριέχει σαν βασικό οργανικό στοιχείο την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος. Εχουμε δύσκολο δρόμο μπροστά μας σε αυτήν την κατεύθυνση, πρέπει να οργανωθεί η εργατική τάξη στα Συνδικάτα της. Δεν μπορεί να γίνει ανασύνταξη του εργατικού κινήματος με το 10% της εργατικής τάξης οργανωμένο στα σωματεία. Δε γίνεται να συμβάλει το νεολαιίστικο κίνημα με φοιτητικούς Συλλόγους εκφυλισμένους. Υπάρχουν και θετικές εξαιρέσεις με πρωτοπόρα συμβολή του ΜΑΣ.

Είναι μια διαδικασία που περνάει μέσα από μικρές επιμέρους μάχες που πρέπει να ενοποιούνται απέναντι στην αντιπαράθεση με την εξουσία και την πολιτική των μονοπωλίων και του κεφαλαίου, την πολιτική της ΕΕ. Αυτός είναι ο πραγματικός αντίπαλος πάνω στον οποίο πρέπει να στρέψουμε και τις διεκδικήσεις μας και τα αιτήματά μας. Και να κατανοήσουμε ότι μια μάχη δεν κρίνει τον πόλεμο, δηλαδή ακόμη και αν μετά τη 48ωρη απεργία η κυβέρνηση ψηφίσει τα μέτρα, το Ασφαλιστικό, ο πόλεμος είναι μπροστά μας για να τη δυσκολέψουμε να τα υλοποιεί, αλλά και για να βγάλουμε συμπεράσματα. Να μη βρει έδαφος να καλλιεργηθεί η μοιρολατρία και η απογοήτευση από μια μάχη που κρίθηκε εντός του κοινοβουλίου κι από τους συσχετισμούς που έχουν τα αστικά κόμματα μέσα στο αστικό κοινοβούλιο. Να δώσουμε τη μάχη των συμπερασμάτων μέσα στο λαό, μέσα στο εργατικό κίνημα ότι το περιεχόμενο της πάλης είναι μπροστά, μπορούμε να δυναμώνουμε με νέες δυνάμεις αυτό τον αγώνα και αυτός ο αγώνας θα έχει πραγματικά αποτέλεσμα, όταν αισθανθεί τα κουράγια του να τα βάλει με τον πραγματικό αντίπαλο.

Η Λουίζα Ράζου απαντώντας σε ερωτήσεις και προβληματισμούς σε σχέση με το Προσφυγικό, αλλά και την κατάσταση στο διεθνές κίνημα τόνισε ότι «το κυριότερο μπροστά και στην όξυνση του προβλήματος του Προσφυγικού που σωστά μας απασχόλησε τόσο, είναι να υπάρχουν και στο επίπεδο της ΕΕ και των χωρών προορισμού, αντίστοιχα κινήματα και πρωτοβουλίες που να δείχνουν τα πραγματικά αίτια της κατάστασης. Δεν είναι εύκολο. Η κατάσταση του κινήματος και στο επίπεδο της ΕΕ δεν είναι καλή. Προσπάθειες γίνονται και με πρωτοβουλίες που έχει πάρει το Κόμμα μας με μια σειρά άλλα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα στο επίπεδο της ΕΕ να αναπτυχθούν μια σειρά κοινές δράσεις σε σχέση με το χαρακτήρα της ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις, να βγουν κοινές ανακοινώσεις, να γίνει παρέμβαση στην κάθε χώρα. Γίνεται προσπάθεια, αλλά πρέπει να πούμε ότι είναι αδύναμο. Γιατί στο επίπεδο της ΕΕ έχει εγκλωβιστεί ένα μεγάλο μέρος του κινήματος στη λογική της διαπραγμάτευσης, της διαχείρισης, των "αντιδεξιών", "αντιμνημονιακών" κυβερνήσεων. Βλέπετε τις εξελίξεις στην Πορτογαλία, στην Ισπανία».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας της, το μέλος του ΠΓ αναφέρθηκε στις πολιτικές δυνάμεις που λένε ότι η λύση βρίσκεται στην «ενότητα» πολιτικών κομμάτων και δυνάμεων: «Ολοι μαζί. Κάτω από ποια ομπρέλα και με τι περιεχόμενο; Αυτό να κουβεντιάσουμε. Το ζήτημα είναι της μαζικότητας; Είναι και η μαζικότητα. Αλλά δεν είναι με ποια γραμμή παλεύεις και τι παλεύεις; Δεν βγήκε το 2011 και το 2012 μαζικά ο κόσμος; Μέρες και μέρες απεργιών με συλλαλητήρια στην πλατεία Συντάγματος πολύ μεγάλα, πλατείες, συγκρούσεις κ.λπ; Ποια ήταν η κατεύθυνση και το περιεχόμενο της πάλης αυτού του κινήματος; Αφήστε τις μορφές οργάνωσής του.

Σήμερα όμως ενώ υπάρχει αυτή η πείρα, υπάρχουν ορισμένες δυνάμεις οι οποίες λένε: "εντάξει, αφού συρθήκαμε πίσω από αυτό," αφού χειροκροτήσαμε την πρώτη φορά "αριστερά", αφού πήγαμε και μετά την πρώτη φορά "αριστερά" στο Σύνταγμα και καλούσαμε στις διαδηλώσεις υποστήριξης της κυβέρνησης στη διαπραγμάτευση πέρυσι τέτοιον καιρό, αφού σπρώξαμε και βάλαμε πλάτη στην αυταπάτη της κυβέρνησης και του Τσίπρα, στην εξαπάτηση ολκής της εργατικής τάξης, του λαού, με το δημοψήφισμα του καλοκαιριού (...) αφού έκαναν τον αντικομμουνισμό της ζωής τους όλο το καλοκαίρι... κι αφού δεν βρήκαν ούτε μια κουβέντα αυτοκριτικής να κάνουν μετά το δεύτερη φορά "αριστερά" και το τρίτο μνημόνιο που είχε προηγηθεί, έρχονται τώρα και λένε "να δούμε μια νέα αναβαθμισμένη αντιμνημονιακή γραμμή να θέσουμε στο κίνημα και να πάμε όλοι μαζί", με αποτέλεσμα της πάλης μας κι έπαθλο του αγώνα μας "μια νέα συνεπή αριστερή κυβέρνηση"...

Αυτό λένε οι συγκεκριμένες δυνάμεις. Η οποία, νέα συνεπής αριστερή κυβέρνηση θα έχει και ολίγον περισσότερο "αντικαπιταλισμό", ο οποίος φτάνει μέχρι την αμφισβήτηση του ευρώ, άντε και της ΕΕ για να μας κάνουν κι εμάς το χατίρι για να πάμε, και το αποτέλεσμα θα είναι μια συνεπής αριστερή κυβέρνηση που τι θα κάνει; Το λένε στα ντοκουμέντα τους. Εξω από το ευρώ και την ΕΕ ενδεχομένως, θα προχωρήσει στην παραγωγική ανασυγκρότηση, δηλαδή αυτό που έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν γίνει κυβέρνηση. Είναι γραμμή ήττας αυτή η γραμμή που θέτουν οι συγκεκριμένες δυνάμεις. Και το ερώτημα "μαζί ή χώρια" είναι ψευτοερώτημα.

Ε, όχι! Αυταπάτες τέλος, σε ό,τι τέλος πάντων αφορά τη δική μας συμβολή».

Η Τομεακή Οργάνωση ΑΕΙ - ΤΕΙ - Ερευνας της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ διοργανώνει αυτές τις μέρες στα ΑΕΙ της Αττικής εκδηλώσεις με θέμα «Η ένταση της λαϊκής παρέμβασης, απάντηση στις εξελίξεις και την επίθεση του κεφαλαίου».

Το μεγάλο θέμα του Προσφυγικού και οι πραγματικές αιτίες του, αλλά και μαζί με αυτό η ανεργία, γενικότερα η κρίση και η διέξοδος από αυτή, η αντιμετώπιση του φασισμού, οι κυβερνητικές εναλλαγές των τελευταίων χρόνων στη χώρα μας και τα αποτελέσματά τους είναι κάποιοι από τους προβληματισμούς, τις ανησυχίες και τα ερωτήματα των νέων, που μπαίνουν στο επίκεντρο αυτών των εκδηλώσεων και στις πλούσιες συζητήσεις που ανοίγονται στα αμφιθέατρα. Μέσα από τις απαντήσεις και τη συζήτηση που ανοίγεται βγαίνουν πολύτιμα συμπεράσματα, αναδεικνύεται ο ενιαίος χαρακτήρας της επίθεσης του κεφαλαίου στους λαούς, αλλά και ο δρόμος που πρέπει να βαδίσει η νέα γενιά μαζί με το λαό, για τα δικά τους συμφέροντα κι όχι για την υπεράσπιση της μιας ή της άλλης εκδοχής της πολιτικής του κεφαλαίου. Αναδεικνύονται η επικαιρότητα και η αναγκαιότητα της πρότασης του ΚΚΕ για την ανατροπή του συστήματος που σαπίζει, φωτίζονται οι δυνατότητες και τα άλματα που μπορούν να γίνουν για το λαό στο πλαίσιο μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.

Από την επόμενη βδομάδα, κύκλος εκδηλώσεων με διάφορα θέματα σε σχολές πανεπιστημίων και ΤΕΙ θα ξεκινήσει και στη Θεσσαλονίκη, από τις αντίστοιχες Οργανώσεις της ΚΝΕ, σε μια προσπάθεια να δυναμώσουν η ιδεολογική και πολιτική διαπάλη και η απάντηση στις αντιδραστικές θεωρίες και τα σάπια ιδανικά που πλασάρονται μέσα από μια σειρά κανάλια στα πανεπιστήμια.

Ο «Ριζοσπάστης» παρουσιάζει σήμερα ρεπορτάζ από δύο από τις εκδηλώσεις σε σχολές της Αττικής. Το πρόγραμμά τους για τις μέρες αυτές έχει ως εξής:

• Σήμερα, Τετάρτη 9/3

Στη 1.30 μ.μ., στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο, αμφιθέατρο ΚΑΛΑΪΣΑΚΗ, θα μιλήσει ο Διονύσης Αρβανιτάκης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στη 1 μ.μ., στο Πανεπιστήμιο Πειραιά, στο Πορτοκαλί αμφιθέατρο, θα μιλήσει η Τασία Τσατσούλη, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στις 3 μ.μ., στις Σχολές Υγείας, στο αμφιθέατρο Μικροβιολογίας, θα μιλήσει ο Γιάννης Πατσής, μέλος της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

• Αύριο, Πέμπτη 10/3

Στη 1 μ.μ., στην ΑΣΟΕΕ, στην αίθουσα Δ11, θα μιλήσει ο Πέτρος Αλέπης, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στις 1.30 μ.μ., στο ΕΜΠ, αμφιθέατρο 1, κτίριο Χημικών Μηχανικών, θα μιλήσει ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στις 3 μ.μ., στο ΤΕΦΑΑ, στην αίθουσα 5, θα μιλήσει ο Παναγιώτης Παπαγεωργόπουλος, μέλος του Γραφείου της ΕΠ της ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ.

Από την αρχή κιόλας της συζήτησης μπήκαν ερωτήματα για την επικαιρότητα, για τη στάση που πρέπει να κρατήσουν ο λαός και η νεολαία.

Ο Θέμης Γκιώνης σε ερωτήσεις για τον πόλεμο και τους πρόσφυγες, απάντησε:

«Σε όλο τον κόσμο και στους νέους υπάρχει ένα ερώτημα: Γιατί συμβαίνει αυτό; Και προσπαθεί ο καθένας να το απαντήσει. Στην απάντηση του "γιατί" υπάρχει τεράστια διαπάλη και προπαγάνδα (...) Και η δική μας προσπάθεια, ως ΚΚΕ, είναι ακριβώς να βοηθήσουμε και να συμβάλουμε στο να καταλάβουν ο κόσμος και η νεολαία γιατί συμβαίνει αυτό. Γιατί έχουμε αυτές τις προσφυγικές ροές;

Η απάντηση είναι κοινή απ' όλους, κόμματα, φορείς, συλλογικότητες. Ολοι θα σου πουν, φεύγουν γιατί υπάρχει πόλεμος. Η διαφωνία που υπάρχει, μεταξύ των πολιτικών δυνάμεων, είναι στις αιτίες που δημιουργείται ο πόλεμος και στο τι πρέπει να γίνει, ας το πω χοντρικά, για να μην υπάρχει πόλεμος και να υπάρχει ειρήνη στη Γη. Σήμερα είναι η Συρία, πριν το Ιράκ, το Αφγανιστάν και η Γιουγκοσλαβία, αύριο μπορεί να γίνει στη Λιβύη, γιατί κι εκεί ετοιμάζεται να γίνει χερσαία επέμβαση...

Καθήκον και υποχρέωσή μας να φωτίσουμε τις αιτίες, που δημιουργούν τις εστίες πολέμου. Και οι αιτίες δεν είναι άλλες απ' το ότι πίσω από τις πολεμικές επιχειρήσεις κρύβονται τεράστια συμφέροντα μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Οι όμιλοι στηρίζονται από τα αντίστοιχα κράτη που έχουν εκεί τις έδρες τους, για να το πω όσο πιο απλά μπορώ. Επιδιώκουν σε κάθε φάση να κερδίσουν, να εκμεταλλευτούν πηγές πρώτων υλών και δρόμους για να μεταφέρουν πρώτες ύλες, ώστε να τις εμπορευθούν, για να κερδίσουν. Αυτή είναι κατά τη γνώμη μας η βασική αιτία των πολέμων. Και απ' αυτή την άποψη αυτό που λέμε ιμπεριαλιστικός πόλεμος, δεν είναι ένα θεωρητικό σχήμα ή μια θεωρητική συζήτηση. Αλλά αυτό που ζούμε σήμερα».

Μιλώντας για το ποια πρέπει να είναι η στάση του λαού και της νεολαίας υπογράμμισε:

«Σήμερα υπάρχει - και καλά κάνει που υπάρχει - μια γενικευμένη συμπάθεια προς τους πρόσφυγες, μια μεγάλη έκφραση αλληλεγγύης. Δείχνει ότι ο κόσμος δεν αφήνει να δημιουργηθούν ρατσιστικά φαινόμενα, αλλά δε φτάνει μόνο η συμπόνια, χωρίς να το υποτιμάμε. Μαζί με αυτό χρειάζεται να ανέβει η πάλη του λαού μας, των άλλων λαών, ενάντια στις αιτίες που γεννούν τον πόλεμο, με βασικό αίτημα να σταματήσει ο πόλεμος. Να καταλάβει ο κόσμος τις ευθύνες που έχουν το ΝΑΤΟ, η ΕΕ, οι άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, οι ευθύνες που έχει η ελληνική κυβέρνηση γι' αυτό το φαινόμενο. Και γιατί έχει ευθύνες; Γιατί έχει συμφωνήσει στις πολιτικές της ΕΕ».

Σε ερωτήσεις που έγιναν για τους πρόσφυγες ο Θ. Γκιώνης τόνισε: «Η ελληνική κυβέρνηση έχει ευθύνη για το προσφυγικό ζήτημα, γιατί έχει συμφωνήσει να "φιλοξενήσει" εδώ 50.000 πρόσφυγες, από προηγούμενες αποφάσεις, μην παίρνοντας υπόψη ότι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται εδώ και δε θέλουν να μείνουν, θέλουν να πάνε αλλού. Φιλοξενείς κάποιον που το θέλει, όταν κάποιος δε θέλει, τον αιχμαλωτίζεις, τον εγκλωβίζεις.

Και κοιτάξτε την υποκρισία που υπάρχει. Η ΕΕ, και η χώρα μας μέσα, είναι μια γροθιά στις αποφάσεις της σε σχέση με τον πόλεμο στη Συρία. Είναι μια γροθιά όταν πρόκειται να περάσει μέτρα όσον αφορά τα Εργασιακά, το Ασφαλιστικό και άλλα. Εκεί είναι ενιαίοι και στιβαροί και τα περνάνε με μεγάλη ταχύτητα αυτά τα μέτρα ενάντια στους λαούς. Και τώρα εμφανίζουν μια εικόνα ανημποριάς να διαχειριστούν ένα πρόβλημα που προκύπτει, να εξασφαλίσουν ανθρώπινες συνθήκες στους πρόσφυγες, για να μπορούν να ζήσουν και να τους δώσουν τη δυνατότητα να ταξιδέψουν για εκεί που θέλουν. Ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα και την ίδια στιγμή έχουν κλειστά σύνορα, ξεδιάλεγμα των ανθρώπων στα hot spots... Αρα λοιπόν αυτά τα ζητήματα χρειάζεται κανείς να τα σκεφτεί και να βγάλει ορισμένα συμπεράσματα, παίρνοντας θέση και στην πάλη και τον αγώνα που εξελίσσεται καθημερινά».

Σε ερώτημα για το αν είναι ρεαλιστική η πρόταση του ΚΚΕ, ο Θ. Γκιώνης σημείωσε: «Το ερώτημα δεν είναι αν είναι ρεαλιστικό ή όχι. Το ίδιο ερώτημα μπορεί να έβαλε και κάποιος σκλάβος στον Σπάρτακο. Ο Σπάρτακος δε σκέφτηκε με βάση το ρεαλιστικό. Σκέφτηκε με βάση το αναγκαίο. Αρα, το ερώτημα που πρέπει να βάλει ο καθένας από εμάς είναι αν είναι αναγκαίο ή όχι. Κι αν έχεις αυτό στο μυαλό σου, ότι είναι ανάγκη να αλλάξει το σύστημα, είναι ανάγκη να υπάρχει ένα σοσιαλιστικό - κομμουνιστικό σύστημα λέμε εμείς, που θα μπαίνουν στο επίκεντρο οι ανθρώπινες ανάγκες, αυτό μπορεί να σου δώσει και αντοχή στην καθημερινή πάλη. Γιατί μπορεί να παλεύεις σήμερα και να μην κερδίζεις. Οταν έχεις όμως στο μυαλό σου το στόχο, αυτό σου δίνει δύναμη και αντοχή».

«Η φτώχεια, η πείνα, η οικονομική ανισότητα, ο κοινωνικός αποκλεισμός, η αποστέρηση, η μετανάστευση, η υποχρεωτική εκτόπιση, οι περιορισμένες δυνατότητες πρόσβασης στην Εκπαίδευση και την εργασία, η έκθεση στη βία, είναι κρίσιμοι παράγοντες που οδηγούν στη χρήση ναρκωτικών. Η αντιμετώπιση αυτών των προβλημάτων είναι, επομένως, εξίσου σημαντική με τις προσπάθειες που στοχεύουν στις ίδιες τις ουσίες», επισημαίνεται στην Ετήσια Εκθεση. Μια διαπίστωση που επιβεβαιώνει ότι σήμερα περισσότερο από ποτέ και για όλα όσα συμβαίνουν γύρω μας η αιτία είναι κοινή και οι λαοί θα πρέπει να χτυπήσουν τη ρίζα του κακού, το ίδιο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Η παρουσίαση της Εκθεσης έγινε στις 2 Μάρτη από το ΚΕΘΕΑ - σύμβουλος οργανισμός του ΟΗΕ σε θέματα ναρκωτικών - και σημεία της ανέδειξαν ο πρόεδρος, Γιώργος Μπαρδάνης και ο διευθυντής του ΚΕΘΕΑ, Βασίλης Γκιτάκος.

Μερικά από τα θέματα που αναδεικνύει η ανασκόπηση της παγκόσμιας κατάστασης από την Επιτροπή είναι όσα παραθέτουμε παρακάτω. Ιδιαίτερη αναφορά γίνεται και φέτος στην κάνναβη, την επικινδυνότητά της, καθώς όλα τα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι πρόκειται για εξαρτησιογόνο ουσία, που όπως όλα τα ναρκωτικά, επιδρά στο κεντρικό νευρικό σύστημα. Ταυτόχρονα, επιβεβαιώνουν ότι η φιλολογία για τη διανομή της από το κράτος για «ιατρική χρήση» και με πρόσχημα την πάταξη του παράνομου εμπορίου αποτελεί «δούρειο ίππο» για τη νομιμοποίηση και διάδοσή της:

• Η κάνναβη είναι η πιο διαδεδομένη ουσία παγκοσμίως: Το 25,8% των μαθητών Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στις ΗΠΑ κάνει χρήση κάνναβης, το 1/4 των Ευρωπαίων έχουν δοκιμάσει τουλάχιστον μια φορά. Ταυτόχρονα, από το 2004 έως το 2011, καταγράφηκε 62% αύξηση των επειγόντων περιστατικών που σχετίζονται με τη χρήση κάνναβης, ενώ καταγράφεται σαφής τάση ανόδου των αιτημάτων πρώτης εισαγωγής σε θεραπεία για χρήση κάνναβης. Τα επίπεδα της δραστικής ουσίας ΤHC αυξάνονται από 3,96% το 1995 σε 12% το 2013.
• Η κάνναβη εκτρέπεται από προγράμματα «ιατρικής χρήσης» στην παράνομη αγορά. Στις ΗΠΑ, σε όσες πολιτείες έχουν νομιμοποιήσει προγράμματα ιατρικής χρήσης της κάνναβης, η ουσία εκτρέπεται από τα προγράμματα αυτά στο παράνομο εμπόριο, αποτελώντας σημαντική πηγή παράνομης χρήσης, ιδιαίτερα από τους νέους. Στις πολιτείες που επιτρέπεται η «ιατρική χρήση», το 1/3 των τελειόφοιτων μαθητών λυκείου έχουν κάνει χρήση κάνναβης τους τελευταίους 12 μήνες, αναφέροντας ως μια από τις πηγές προμήθειας της ουσίας την κάνναβη για ιατρικούς λόγους που είχε συνταγογραφηθεί για κάποιον άλλο.
• Δευτερογενείς επιπτώσεις της νομιμοποίησης της κάνναβης στις ΗΠΑ. Πολιτείες που συνορεύουν με εκείνες στις οποίες έχει νομιμοποιηθεί η κάνναβη για «ψυχαγωγική χρήση», έχουν αναφέρει αρνητικές επιπτώσεις ως αποτέλεσμα της παράνομης διακίνησης της ουσίας στις περιοχές δικαιοδοσίας τους. Η νομιμοποίηση της κάνναβης δεν έχει εξαλείψει το παράνομο εμπόριο κάνναβης, σύμφωνα με το Ειδικό Σώμα κατά των Ναρκωτικών των ΗΠΑ.
• Η κάνναβη παραμένει η ουσία πρώτης προτίμησης με δεύτερη την ηρωίνη και στην Αφρική. Η χρήση παραμένει υψηλή (στο 7,5% του πληθυσμού ηλικίας 15-64 ετών) σχεδόν στο διπλάσιο του παγκόσμιου μέσου όρου (3,9%). Στην Κεντρική και Δυτική Αφρική το νούμερο αυτό εκτινάσσεται στο 12,4%. Η κάνναβη παραμένει η κύρια ουσία χρήσης όσον αφορά τα αιτήματα θεραπείας, με δεύτερη την ηρωίνη. Μόνο 1 στους 8 απ' όσους χρειάζονται θεραπεία έχουν πρόσβαση σε αυτήν.
• Αυξήθηκαν κατά 55% οι νέες ψυχοδραστικές ουσίες. Μέχρι τον Οκτώβρη του 2015, στην Ευρώπη έχουν αναφερθεί 602 νέες ψυχοδραστικές ουσίες, αύξηση 55% σε σχέση με το 2014, κατά το οποίο είχαν αναφερθεί 388 νέες ουσίες. Πρόκειται για μια πολύ ετερογενή κατηγορία ουσιών, κυρίως συνθετικά κανναβινοειδή.
• Ευρεία χρήση αμφεταμινών στη Συρία. Η διακίνηση παραποιημένων δισκίων Captagon (που περιέχουν αμφεταμίνη) συνεχίζεται αμείωτη στη Δυτική και Κεντρική Ασία. Υπάρχουν ανεπίσημες, μέχρι στιγμής, αναφορές που κάνουν λόγο για ευρεία χρήση αμφεταμινών μεταξύ των μερών που εμπλέκονται στην ένοπλη σύγκρουση στη Συρία.
• Η αύξηση της διακίνησης ναρκωτικών ουσιών δεν συνοδεύεται μόνο από αύξηση της δραστηριότητας του οργανωμένου εγκλήματος, αλλά και από την αύξηση της χρήσης παράνομων ουσιών, ιδιαίτερα στους νέους. Ενα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι η Δυτική Αφρική, που αποτελεί ένα από τα κέντρα διακίνησης παράνομων ουσιών διεθνώς.

Σταθερά στις ετήσιες εκθέσεις του ΟΗΕ, το Αφγανιστάν είναι ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά παραδείγματα που καταγράφεται και δείχνει ότι τα ναρκωτικά είναι ένα πολυσύνθετο και πολυπαραγοντικό πρόβλημα, που συνδέεται άμεσα με τα κέρδη και όλες τις υπόλοιπες πλευρές του σάπιου καπιταλισμού, ενώ δείχνει και την άμεση σχέση αύξησης της παραγωγής και διακίνησης των ναρκωτικών με την αύξηση της χρήσης τους.

Το 2015, λόγω της λειψυδρίας, οι αρχές αναγκάστηκαν να οδηγήσουν τμήματα του αγροτικού πληθυσμού του Αφγανιστάν και σε «εναλλακτικές καλλιέργειες», με αποτέλεσμα να μειώνεται για πρώτη φορά, μετά την εισβολή των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων, η παράνομη καλλιέργεια οπίου από 2.240.000 στρέμματα το 2014 σε 1.830.000 στρέμματα πέρυσι, κρατώντας ωστόσο την παραγωγή οπίου σε ασύλληπτα ψηλά επίπεδα. Η εκτιμώμενη παραγωγή οπίου το 2015 ήταν περίπου 3.300 τόνοι! Ποσότητα που καλύπτει πάνω από το 80% της παγκόσμιας παραγωγής. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις του ΟΗΕ, η συνολική «αξία» μόνο της αφγανικής «σοδειάς» οπίου ανερχόταν στα 3 δισ. δολάρια μόνο σ' ένα χρόνο (!), το 2013.

Είναι γνωστό, εξάλλου, ότι η εκρηκτική αύξηση της παραγωγής οπίου στο Αφγανιστάν, που έφτασε σε επίπεδα «ρεκόρ» στην ιστορία της ανθρωπότητας, «συνέπεσε» με την ιμπεριαλιστική επέμβαση των αμερικανοΝΑΤΟικών δυνάμεων στη χώρα το 2001 και εκτοξεύτηκε κατά την κατοχή της χώρας, οπότε και εγκαταστάθηκε εκεί και η διεθνής μαφία της ηρωίνης. Η ιστορία αυτή έχει, βέβαια, παρελθόν, αφού η χώρα παρήγαγε μεν και παλιότερα όπιο, ωστόσο σε πολύ μικρότερες ποσότητες, ενώ στο ίδιο το Αφγανιστάν η χρήση ηρωίνης ήταν πολύ περιορισμένη, καθώς δεν υπήρχαν τα μέσα για τη χημική επεξεργασία που απαιτείται. Η γενίκευση της παραγωγής της στη χώρα ξεκίνησε κατά τη δεκαετία του '80 από τους «μουτζαχεντίν», με την πολύπλευρη στήριξη των ΗΠΑ και διάφορων μηχανισμών και μυστικών υπηρεσιών, ως μέσο χρηματοδότησης στον πόλεμό τους ενάντια στην εργατική εξουσία που εγκαθιδρύθηκε προσωρινά στη χώρα τη δεκαετία του '80.

Σήμερα, η χώρα, μαζί με την τεράστια εκτόξευση της παραγωγής, αντιμετωπίζει ευρέως και το πρόβλημα της χρήσης, με το ένα στα δέκα νοικοκυριά πλέον να βρίσκεται θετικό σε τεστ ανίχνευσης ναρκωτικών, συνήθως ηρωίνη, και την ίδια στιγμή οι θέσεις θεραπείας να αντιστοιχούν μόλις στο 6% του εκτιμώμενου αριθμού εξαρτημένων από οπιούχα.

• Παιδεία. Ο ελληνικός όρος Παιδεία έχει έννοια πλατύτερη της εκπαίδευσης, σαν καταστάλαγμα όλης της κοινωνικής διαδικασίας της αγωγής, που τελικά διαμορφώνει μια προσωπικότητα. Η Παιδεία δεν έχει στατικό χαρακτήρα, ακολουθεί και επιδρά με τη σειρά της στη ζωή της κοινωνίας. Κι απ' αυτήν την άποψη σχετίζεται με την ελληνική λέξη πολιτισμός, που δηλώνει το σύνολο των υλικών και πνευματικών κατακτήσεων της κοινωνίας.
• Εκπαίδευση. Ο όρος Εκπαίδευση, γενικά, δηλώνει την οργανωμένη/θεσμοθετημένη διαδικασία της μετάδοσης και αφομοίωσης των γνώσεων, των μεθόδων και των συνηθειών, που αποτελούν το βασικό μέσο προετοιμασίας για τη ζωή και την άσκηση της κοινωνικής εργασίας. Η εκπαίδευση υπηρετεί τους κάθε φορά κοινωνικούς σκοπούς της αγωγής και της μόρφωσης: τι άνθρωπο θέλει να διαμορφώσει και διαπαιδαγωγεί η κοινωνία. Είναι μια διαδικασία που καθορίζεται από το επίπεδο της κοινωνικής ζωής, όχι μόνο των παραγωγικών δυνάμεων αλλά και των κοινωνικών σχέσεων, κι από τότε που θεσμοθετήθηκε μέσα στις οργανωμένες κοινωνίες έχει προφανή ταξικό χαρακτήρα.
• Μόρφωση. Η μόρφωση είναι το αποτέλεσμα άλλοτε της προσωπικής πρωτοβουλίας (αυτομόρφωση), άλλοτε της διαδικασίας της αγωγής και άλλοτε του θεσμοθετημένου εκπαιδευτικού συστήματος. Ο καπιταλισμός από τη γένεσή του διαμορφώνει όρους για την πιο οργανωμένη και συστηματική παροχή μόρφωσης, μέσα από την ίδρυση σχολείων που σε μια ιστορική πορεία μαζικοποιούνται. Οπωσδήποτε η εκπαίδευση δεν ταυτίζεται με τη μόρφωση, συμβάλλει όμως σημαντικά σ' αυτήν. Αποτελεί εκδήλωση της ανάγκης του ανθρώπου να επιδρά στο περιβάλλον και όχι να προσαρμόζεται παθητικά σε αυτό.
• Αγωγή. Ο όρος χρησιμοποιείται συχνά άλλοτε για να δηλώσει την παιδαγωγική πράξη, άλλοτε το αποτέλεσμά της. Γενικά, όμως, αποτελεί τη σκόπιμη και συστηματική προσπάθεια για τη διαμόρφωση της προσωπικότητας, προετοιμάζοντας για τις ανάγκες του κοινωνικού συστήματος. Η αγωγή διαφοροποιείται, όχι μόνο από τον ένα κοινωνικο-οικονομικό σχηματισμό στον άλλο, αλλά και μέσα στη συγκεκριμένη κοινωνία, σύμφωνα με την κοινωνική θέση του ανθρώπου μέσα σ' αυτήν. Ασκείται από την οικογένεια, τα εκπαιδευτικά και τα άλλα κοινωνικά ιδρύματα και τελικά την κοινωνία ως σύνολο, συμβάλλοντας στην αναπαραγωγή των κοινωνικών σχέσεων που κυριαρχούν σ' αυτήν, ξεκινώντας από τον τρόπο παραγωγής. Είναι αυτονόητο, αφού η αγωγή έχει πλατύτερη κοινωνική σημασία, να είναι καθοριστική και για το περιεχόμενο της μόρφωσης και της εκπαίδευσης.
• Μάθηση. Η έννοια αυτή αφορά περισσότερο τις ικανότητες του ανθρώπου που σχετίζονται με την αντίληψη, τη μνήμη, την εντύπωση, τη συνήθεια, τη δημιουργία απλών αντανακλαστικών, σύνθετων κινητικών και λεκτικών δεξιοτήτων κ.λπ. Οι θεωρίες που αφορούν τις λειτουργίες της μάθησης και τις ικανότητες του ανθρώπου σε κάθε ηλικιακή φάση είναι μια από τις σπουδαιότερες παραμέτρους της εκπαιδευτικής διαδικασίας.

Η μάθηση συντελείται και μέσα από την εκπαίδευση. Ο άνθρωπος μαθαίνει, ούτως ή άλλως, σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Στην πρόταση του Κόμματος για το σχολείο τονίζουμε χαρακτηριστικά:

«Η κριτική που ασκούμε ως Κόμμα στην αστική στρατηγική "της διά βίου μάθησης" αφορά την υποκατάσταση του σκοπού της εκπαίδευσης - που κατά τη γνώμη μας πρέπει να είναι η μόρφωση και η συνολική διαπαιδαγώγηση - από ένα επιμέρους τμήμα τους, αυτό της "μάθησης". Αφορά δηλαδή το σκοπό της εκπαίδευσης και όχι αν η μάθηση αφορά μια αναγκαία πλευρά της συνολικής γνωστικής διαδικασίας, όπως πράγματι είναι.

Διευκρινίζουμε εισαγωγικά ότι η μόρφωση αφορά τη διαδικασία κατάκτησης της γνώσης ως αντανάκλαση της ουσίας των φαινομένων, των σχέσεων ανάμεσα σε αυτά (νόμοι κίνησης της ύλης). Η μάθηση - ξεκομμένη από τη μόρφωση - αφορά κυρίως τη διαδικασία πρόσληψης πληροφοριών που έχουν πιο επιφανειακά και εφήμερα χαρακτηριστικά».

• Κατάρτιση. Η κατάρτιση αποτελεί πλευρά της εκπαίδευσης. Μπορεί επίσης να δοθεί άμεσα εντός της διαδικασίας της κοινωνικής παραγωγής. Δεν είναι τυχαίο ότι ο όρος αποσαφηνίζεται, ακριβώς όταν αναφέρεται σε πεδία επαγγελματικής φύσης της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Η εκπαίδευση μπορεί να εμπεριέχει - για συγκεκριμένους λόγους και στόχους - στοιχεία κατάρτισης, σε καμία περίπτωση όμως οι όροι εκπαίδευση και κατάρτιση δεν αλληλοκαλύπτονται.

Η λειτουργία της κατάρτισης αφορά στο πλαίσιο της εκμάθησης κάποιας δεξιότητας (πρακτικής ή πνευματικής) μέσα από τις διαδικασίες επίτευξης στενών, αυστηρά καθοδηγούμενων και περιορισμένων στόχων, σε αντιπαράθεση με τους ευρύτερους στόχους της εκπαίδευσης που επιτρέπουν την ευελιξία του τρόπου σκέψης και δράσης. Οταν η εκπαίδευση ταυτίζεται με την κατάρτιση, τότε μορφώνει μονομερώς, σ' εξάρτηση από τη συγκεκριμένη μελλοντική δραστηριότητα του μαθητευόμενου, αντί να μορφώνει ολόπλευρα και να συγκεντρώνει την πείρα του υλικού και πνευματικού πολιτισμού της κοινωνίας. Το ζήτημα, επομένως, αφορά το σκοπό της εκπαίδευσης και της αγωγής.

• Γνώση και πληροφορία. Γνώση είναι η αληθινή αντανάκλαση της πραγματικότητας στην ανθρώπινη συνείδηση. Η γνώση έχει μια σχετικά διαχρονική ισχύ και δεν συνδέεται με το εφήμερο της πληροφορίας, η οποία εξαντλείται σχεδόν με τη χρήση της. Φυσικά, η γνώση μπορεί να δώσει ένα μεγάλο μέρος πληροφοριών και αντιστρόφως μπορούμε να ισχυριστούμε ότι πολλές πληροφορίες μπορούν να οδηγήσουν, (όχι όμως πάντα) στη σύνθεση γνώσεων.

Κυρίως, όμως, η γνώση είναι απόρροια έρευνας και συστηματικής πνευματικής προσπάθειας, ενώ η πληροφορία έχει το στοιχείο της ενημέρωσης.

Η εκδήλωση άνοιξε με την προβολή βίντεο με στοιχεία για την ανεργία στην Ελλάδα, ειδικά στους νέους, σε αντιπαράθεση με την κατάσταση που επικρατούσε στη Σοβιετική Ενωση που είχε εξαλείψει το φαινόμενο, γιατί ακριβώς είχε τελειώσει με την αιτία που το γεννά, τον καπιταλισμό.

«Υπήρχε χώρα χωρίς ανεργία και ονομαζόταν Σοβιετική Ενωση», σημείωσε απαντώντας στην ερώτηση του τίτλου της εκδήλωσης ο Χρήστος Κυγιάκης, μέλος του ΚΣ της ΚΝΕ και Γραμματέας Περιοχής Κεντρικής Μακεδονίας της Οργάνωσης. Πρόσθεσε ότι «όταν το 2016 η ανεργία στη χώρα μας φτάνει στο 30%, σε αυτήν τη χώρα το 1932 έκλεισε και το τελευταίο γραφείο ευρέσεως εργασίας, η ανεργία δεν ξεπερνούσε το 1% και αυτό γιατί υπήρχε ένα ποσοστό ανθρώπων, που, λόγω φυσικών αιτιών, δεν μπορούσε να δουλέψει, παρόλο που εντασσόταν κανονικά στη ζωή της κοινωνίας. Κι εμείς ρωτάμε: Είναι δυνατόν αυτό που έγινε το 1932 να μην μπορεί να γίνει τον 21ο αιώνα; Είναι δυνατόν να υπήρχαν όλες οι προϋποθέσεις να λυθεί το συγκεκριμένο ζήτημα πριν από 100 χρόνια και να μην υπάρχουν τώρα;».

Ο Χ. Κυγιάκης στο βήμα της εκδήλωσης

Σε αυτόν τον αγώνα σε καλούν το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Στην πάλη για το σοσιαλισμό - κομμουνισμό, την κοινωνία όπου δεν θα υπάρχει ανεργία, αμορφωσιά, αναδουλειά, κυνήγι δεξιοτήτων από εδώ κι εκεί. Δεν φτάνει μόνο να λες τι θα γκρεμίσεις, πρέπει να έχεις σχέδιο και τι θα οικοδομήσεις».

Στη συνέχεια, ακολούθησε θεατρικό δρώμενο εμπνευσμένο από συνεντεύξεις ανέργων για δουλειά. Στην παράσταση οι νέοι κομμουνιστές μετέφεραν την καθημερινότητα του κάθε σημερινού νέου και νέας που γεμάτοι όνειρα ξεκινούν το ταξίδι της αναζήτησης εργασίας. Ενα ταξίδι που καταλήγει εφιάλτης με δουλειές κακοπληρωμένες, χωρίς σταθερή εργασία, που τους οδηγεί να συμπιέζουν τις ανάγκες τους. Τελικά, όμως, η διέξοδος βρίσκεται στην οργανωμένη πάλη. Στον προθάλαμο μιας ακόμα συνέντευξης για δουλειά, απογοητευμένοι από τον τρόπο που τους φέρθηκαν, οι νέοι θυμούνται ότι έξω από το γραφείο είχαν συναντήσει τα μέλη του σωματείου τους που τους καλούσαν οργανωμένα να παλέψουν και έτσι από μονάδα μετατρέπονται σε σύνολο και αποφασίζουν να τους συναντήσουν.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσικό αφιέρωμα στο εργατικό - λαϊκό τραγούδι.

Στο χώρο εκτέθηκε επίσης και οπτικό υλικό από τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού στην ΕΣΣΔ σχετικά με την ανεργία, αλλά και συνολικά τις συνθήκες ζωής των εργαζομένων.