Σάββατο 9 Φλεβάρη 2013 - 2η έκδοση
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Για τις Θέσεις της ΚΕ του ΚΚΕ

Το 19ο Συνέδριο του ΚΚΕ πραγματοποιείται σε μία περίοδο εκδήλωσης καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης κι ενώ εντείνονται οι ήδη μεγάλες ευθύνες του Κόμματος. Σ' αυτά τα πλαίσια, γίνεται και ο απολογισμός της δράσης κι ο καθορισμός των καθηκόντων του από 'δώ και πέρα.

Βασικό καθήκον του Κόμματος η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος και η ανατροπή των αρνητικών συσχετισμών. Αν και σημειώθηκαν αρκετά βήματα, η πλειοψηφία του κόσμου συνεχίζει να στρέφεται ενάντια στην εκάστοτε κυβέρνηση και ν' αποδίδει την κρίση και τα βάσανα του εργαζόμενου λαού σε κακή διαχείριση και λάθος πολιτικές.

Εδώ γίνεται φανερός ο ρόλος της Λαϊκής Συμμαχίας, η οποία, όπως αναφέρεται στις Θέσεις του Συνεδρίου, είναι συμμαχία κοινωνική με κατεύθυνση αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική. Βάζει στο στόχαστρο τον αληθινό εχθρό, τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής και αναδεικνύει ότι όσο σκοπός της ταξικής πάλης δεν είναι η κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και δεν ξεσκεπάζονται αυταπάτες μιας καλύτερης διαχείρισης στο έδαφος του καπιταλισμού, τόσο θα επιδεινώνεται η θέση των εργαζομένων.

Στο διάστημα μετά το 18ο Συνέδριο, το φοιτητικό κίνημα έχει να επιδείξει τη μεγαλύτερη κατάκτησή του των τελευταίων χρόνων, την ίδρυση του Μετώπου Αγώνα Σπουδαστών. Με τις Επιτροπές Αγώνα σε κάθε σχολή, το ΜΑΣ συμβάλλει στη συσπείρωση δυνάμεων στη γραμμή της Λαϊκής Συμμαχίας στους χώρους σπουδών. Στήριξε πολλούς νέους να κάνουν πρώτη φορά το βήμα της απεργίας, κατάφερε να παρθούν πίσω απολύσεις εργαζομένων φοιτητών και ανέδειξε τις αιτίες των προβλημάτων της νεολαίας. Ωστόσο, παραμένουν ορισμένες αδυναμίες και ελλείψεις στον τρόπο δουλειάς μας. Πρέπει να βελτιωθούμε στο πώς η Επιτροπή Αγώνα θα σχεδιάζει οργανωμένα και με ανάλογη εξειδίκευση στον κάθε χώρο το πώς θα καταφέρει να κινητοποιήσει τους φοιτητές, ώστε να μπουν οι ίδιοι μπροστά παίρνοντας πρωτοβουλίες και παλεύοντας ενάντια στην αντιλαϊκή αυτή πολιτική που τους θέλει ευέλικτο και φτηνό εργατικό δυναμικό. Στο πώς το ΜΑΣ θα συγκροτηθεί πιο γερά κάτω, φτιάχνοντας πυρήνες στα τμήματα, στα έτη, στα εργαστήρια. Υπάρχει ακόμη δυσκολία ν' απαντηθούν αποφασιστικά ιδεολογήματα που επικρατούν στους νέους κι έχουν να κάνουν με την αναποτελεσματικότητα των αγώνων. Ιδεολογήματα επικίνδυνα και δηλητήριο στη συνείδηση των νέων, καθώς οδηγούν στην αδράνεια, το ρίξιμο των απαιτήσεων, την υποταγή. Βέβαια, ως μέλη της ΚΝΕ, δε δρούμε μόνο μέσα στα αμφιθέατρα, αλλά και σε χώρους δουλειάς, στις γειτονιές και σε κάθε πλευρά της ζωής μας. Χρειάζεται συνεπώς μια πιο συντονισμένη δράση, τόσο με τις Λαϊκές Επιτροπές και τις συνοικίες, όσο και με Επιτροπές Αγώνα του κλάδου όπου θα ανήκουμε ως εργαζόμενοι. Η ανάγκη για ενδυνάμωση της φωνής του ΜΑΣ και η ανατροπή των συσχετισμών σημαίνει αυτομάτως τσάκισμα του οπορτουνισμού, ξεσκέπασμα της τυχοδιωκτικής του πολιτικής. Συμμαχία με οπορτουνιστικές δυνάμεις, όσο και να μιλούν για εργατικά δικαιώματα και αγώνες, δεν είναι νοητή, καθώς κοινό συντελεστή έχουν σε κάθε περίπτωση την υπεράσπιση αυτού του σάπιου συστήματος. Απαραίτητο λοιπόν να οξύνουμε πολύ περισσότερο την ιδεολογική αντιπαράθεση με τις δυνάμεις αυτές.

Αλλωστε, παρά τις αντιφάσεις του, ο καπιταλισμός δεν θ' ανατραπεί από μόνος του. Η εργατική τάξη είναι το πρωτοπόρο εκείνο τμήμα της κοινωνίας που θα δράσει όταν έρθει η στιγμή να τεθεί το ζήτημα της εξουσίας. Ρόλος του ΚΚΕ να μη βρεθεί απροετοίμαστη. Στο ρόλο αυτό έρχεται να συμβάλει το 19ο Συνέδριό του, που θα το καθοδηγεί τα επόμενα τέσσερα χρόνια μέχρι το 20ό και που, απ' αυτή την άποψη, αφορά και ενδιαφέρει κάθε εργαζόμενο, άνεργο και νέο από φτωχά και λαϊκά στρώματα.


Μαριάννα Δίπλα
ΟΒ Νομική - ΝΟ Σπουδάζουσας Αττικής

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Α. Προτάσεις επί των Θέσεων

Οι Θέσεις καθρεφτίζουν ένα ηρωικό κόμμα, όχι μόνο ιστορικά, αλλά και στη σύγχρονη δράση του. Μας γεμίζει υπερηφάνεια το γεγονός ότι στις παρούσες αντίξοες συνθήκες μέλημά τους είναι η καλύτερη άμυνα στην εντεινόμενη επίθεση του κεφαλαίου, αλλά και η οργάνωση της «εφόδου στον ουρανό», της επανάστασης με στόχο τον κομμουνισμό.

Υπάρχουν λάθη ή ασάφειες: π.χ., θέση 58 σελ. 41 «Η ανεπαρκής απαξίωση κεφαλαίων στη διάρκεια της κρίσης κ.λπ. οξύνει τις αντιφάσεις της αστικής πολιτικής» - δεν επαρκεί η αιτιολόγηση. `Η στο τέλος της σελ. 44: «ο σύγχρονος καπιταλισμός είναι τα βιομηχανικά, εμπορικά μονοπώλια, οι τράπεζες, η φορολογία του κράτους τους κ.λπ.» - δε βγάζει νόημα!

Το κύριο όμως είναι ότι δεν ταξιδεύουν το Κόμμα με χτεσινό εισιτήριο, αλλά βλέπουν αποφασιστικά μπροστά! Δεν κρύβουν το γεγονός ότι είμαστε χωμένοι (το εργατικό και παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα) σε στενό κορσέ, με απρόβλεπτο πόσο ακόμα μπορεί αυτός να στενέψει!

Ωστόσο κτίζουν και κρατούν γερό το μεσιανό κατάρτι, τον ακρογωνιαίο λίθο, τον κολοφώνα της επαναστατικής μας θεωρίας και πράξης: Η χώρα μας βρίσκεται σε ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξης και ο αγώνας έχει ξεκάθαρο επαναστατικό στόχο, τον κομμουνισμό.

Δε χρειάζεται διδακτορικό στην υπερβατική λογική για να καταλάβουμε τους σ. που, ενώ λένε κάτι είναι σαν να λένε κάτι άλλο: πίσω από την άρνηση της αναφερόμενης εκτίμησης για τη θέση της χώρας μας στην καπιταλιστική πυραμίδα κρύβεται ο πιο ανοικτός αστικός ρεφορμισμός και πασιφισμός, οι πιο ευσεβείς κι αθώοι πόθοι. Αποτελούν χωρίς περιεχόμενο φλυαρίες, αναπαλαίωση παλιών οπορτουνιστικών αντιλήψεων περί διαχωρισμού του εθνικού ζητήματος (στον ορισμό του ιμπεριαλισμού να προσαρτά άλλες περιοχές), αγνοώντας το πιο ουσιαστικό στοιχείο: Την τεράστια και μη αντιστρέψιμη κολοσσιαία αντίφαση του καπιταλισμού που σε συνθήκες ιμπεριαλισμού πασχίζει να μεταμορφωθεί στο αντίθετό του. Δηλαδή, η ολόπλευρη κοινωνικοποίηση της παραγωγής που εισάγει η εποχή των μονοπωλίων, ενώ έχει απόλυτη ανάγκη το σχεδιασμό (από εξασφάλιση πρώτων υλών μέχρι την κάθετη παραγωγή και διάθεση του τελικού προϊόντος με ταυτόχρονη ανάμιξη σύγχρονων χρηματοπιστωτικών εργαλείων στην τάση μεγιστοποίησης του κέρδους) έρχεται σε απόλυτη αντίφαση με την εμπορευματική βάση του καπιταλισμού, τον ελεύθερο συναγωνισμό/ ανταγωνισμό.

Β. Για το Κόμμα

Αναμετρώνται στο Κόμμα μας δύο γραμμές, καιρό τώρα.

Η εκτίμηση της ΚΕ, αλλά και της συντριπτικής πλειοψηφίας των οργανωμένων δυνάμεών μας, περί της θέσης της χώρας μας στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα και οι πολύ σοβαρές επεξεργασίες για τις αιτίες ανατροπής του σοσιαλισμού καθώς και η τιτάνια προσπάθεια για την έκδοση του δοκιμίου του Β' τόμου της Ιστορίας του ΚΚΕ είναι παρακαταθήκη για το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα. Θύμισαν σε όλους, όσοι ήθελαν να θυμηθούν, τη μεγάλη αλήθεια, ότι ο ιμπεριαλισμός είναι εξ ορισμού η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης. Κι ότι το μόνο μεταβατικό στάδιο που έχει επιστημονική βάση είναι αυτό του ανώριμου (με τους απαραίτητους μετασχηματισμούς να λαμβάνουν χώρα σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης) από τον ώριμο κομμουνισμό (της πλήρους αξιοποίησης της κοινωνικοποιημένης και πλήρως τεχνολογικά αναπτυγμένης παραγωγής για την ικανοποίηση όλων των -τότε- σύγχρονων κοινωνικών αναγκών).

Η ανάδειξη του στρατηγικού μας στόχου ως πραγματικού στόχου πάλης και η τακτική μας για τη λαϊκή συμμαχία που θα τον προωθήσει έβγαλε τον άσο από το μανίκι της εργατικής τάξης της χώρας μας και άνοιξε τα μάτια σε συντρόφους μας στα πέρατα της οικουμένης.

Παρά τα λάθη και τις αδυναμίες μας στις πρόσφατες εκλογικές αναμετρήσεις αντέξαμε στην πίεση ενσωμάτωσης και στη «φιλική» επίθεση συνεργασίας, όχι μόνο των οπορτουνιστικών δυνάμεων που δρουν στο κίνημα, αλλά της ίδιας της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας.

Η άλλη γραμμή που εκφράζεται χρόνια τώρα με συνεχείς διαφωνίες και εμπόδια τόσο στην ουσία της γραμμής μας, όσο και στις κομματικές διαδικασίες που έχουν εδραιωθεί στη συνείδησή μας αποτελεί εκφραστή μιας συνολικής αμφισβήτησης της ικανότητας του ΚΚΕ να οδηγήσει το λαό μας στο σοσιαλισμό. Εκφράζει την καθαρή ηττοπάθεια και το συμβιβασμό με την παρούσα - φαινομενικά ισχυρή - παγιωμένη κατάσταση στην κοινωνία.

Υποσκάπτουν συνειδητά το Κόμμα με διαρροές στον αντίπαλο και τον Τύπο του σε όποιο επίπεδο κι αν βρίσκονται, αποτελούν ξένο και μάλιστα εχθρικό σώμα.

Τυχόν σ. που ακολουθούν με προσωπικά κριτήρια την αντίπαλη αυτή γραμμή είναι καιρός να το ξανασκεφτούν. Με αυτή τη στάση δεν υπάρχει χώρος γι' αυτούς στο Κόμμα μας.

Επιφύλαξη, διαφωνία και άλλες προτάσεις είναι θεμιτές στο βαθμό που δεν αφορούν το σύνολο ουσιαστικά της γραμμής μας. Υπάρχει σαφής διάκριση μεταξύ του χαρακτήρα του ΚΚΕ ως επαναστατικού κόμματος και του επιθυμητού από αυτούς χαρακτήρα του ως δύναμη διαμαρτυρίας και οργάνωσης «ενωτικών» (με ποιους άραγε;) αγώνων, χωρίς όμως ποτέ να φτάνει έτσι στο στρατηγικό του στόχο: τη σοσιαλιστική αλλαγή στην πατρίδα μας και τον κόσμο.

Ψηφίζω με ενθουσιασμό τις Θέσεις, το Πρόγραμμα και το σχέδιο Καταστατικού. Ζήτω το 19ο Συνέδριο του Κόμματός μας!

Βιβλιογραφία:

-- Θέσεις 19ου Συνεδρίου ΚΚΕ

-- «Περί θανάτου» (Ζ. Σαραμάγκου)

-- ΛΕΝΙΝ - «Ο ιμπεριαλισμός είναι η παραμονή της σοσιαλιστικής επανάστασης» (ένθετο Κυριακάτικου Ρίζου 20-1-2013)


Ανδρέας Συλλελόγλου
ΚΟΒ Μαρκοπούλου - Πόρτο Ράφτη

Για τις Θέσεις της ΚΕ

Εκφράζοντας τη συμφωνία μου με τις Θέσεις της ΚΕ, το σχέδιο Προγράμματος και το Καταστατικό μπροστά στο 19ο Συνέδριο του Κόμματος, θα ήθελα να συμβάλλω στον Προσυνεδριακό Διάλογο με ορισμένες σκέψεις μου.

Σχετικά με τη θέση 35 (για τα όργανα και τα στελέχη). Θεωρώ ότι είναι μείζονος σημασίας η καθοδηγητική σχέση ΚΟΒ - ΟΒ. Από το επίπεδο του Κόμματος εξαρτάται το επίπεδο της ιδιαίτερης κομμουνιστικής οργάνωσης νεολαίας, της ΚΝΕ. Σε κάθε περίοδο η κατάσταση στην ΚΝΕ αντικατοπτρίζει παλαιότερα αλλά και μελλοντικά προβλήματα ή αντίθετα κατακτήσεις του Κόμματος.

Είναι καθήκον της κομματικής καθοδήγησης, της ΚΟΒ, η εύστοχη σε προγραμματισμό, η ευέλικτη σε μορφές και πλούσια σε περιεχόμενο επικοινωνία της ΚΝΕ με τον περίγυρό της.

Είναι επίσης κομματικό καθήκον η ανάπτυξη της ικανότητας των νέων κομμουνιστών, να ασκηθούν στη δουλειά με λαϊκές δυνάμεις, με ανερχόμενες διαθέσεις αντίδρασης αλλά και ισχυρές οπορτουνιστικές επιρροές.

Είναι κομμουνιστικό καθήκον να διδαχθούν αυτή τη σχέση, σήμερα που από τη μία η εργασιακή εμπειρία των νέων δε βοηθά ιδιαίτερα στη συλλογικότητα (γιατί, για παράδειγμα, συχνά δουλεύουν αποκομμένοι από τους υπόλοιπους συναδέλφους, στη πλειοψηφία part time) και από την άλλη αντιμετωπίζουν τον εφιάλτη της ανεργίας που συνεχώς αυξάνει τα ποσοστά της, έχοντας πλήρως αρνητική επίδραση.

Η δουλειά με τους νέους και τις νέες είναι δουλειά υποδομής, είναι δουλειά στην εργατική τάξη, τη σημερινή και τη μελλοντική, δουλειά που πραγματώνεται από κομματικά μέλη και καθοδήγηση ενιαία, σχεδιασμένη, μελετημένη και υπεύθυνη.

«Ολα τα στελέχη οφείλουν να έχουν και άμεση προσωπική πείρα στην προπαγάνδα και διαφώτιση, στην επικοινωνία με εργαζόμενους, στους αγώνες μέσα από τις γραμμές των σωματείων και των άλλων μαζικών οργανώσεων, ώστε να μπορούν με ζωντανό και συγκεκριμένο τρόπο να επεξεργάζονται και να εξειδικεύουν τα καθήκοντα των ΚΟΒ στο κίνημα, στην ιδεολογικοπολιτική διαπάλη».

Κατά την άποψή μου και σε συνδυασμό με την παραπάνω παράγραφο (μέρος της θέσης 35), οι αδυναμίες της προπαγάνδας μας, όσον αφορά τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της, έχουν πολλές παραμέτρους. Δυστυχώς, τις περισσότερες φορές, μιλάμε γι' αυτά που ξέρουμε εμείς και όχι γι' αυτά που ενδιαφέρουν και πρέπει να μάθουμε από το συνομιλητή μας προκειμένου να κάνουμε πειστικό και δημιουργικό διάλογο. Η ξερή καταγραφή των προβλημάτων, η απλή αποτύπωσή τους, ο καταγγελτικός λόγος, σήμερα, δε μας φτάνει αν δε συνοδεύεται με ποικιλόμορφη προβολή των βασικών αιτιών που τα γεννάει, δίνοντας παράλληλα την ουσιαστική λύση που είναι ο σοσιαλισμός, έτσι όπως διατυπώνεται από το ΚΚΕ.

Ειδικά σήμερα που ο αποκλεισμός της άποψης του ΚΚΕ από τα ΜΜΕ είναι κραυγαλέος. Πρόκειται για αποκλεισμό μιας άποψης, η οποία είναι αντίθετη με τις θέσεις του κυρίαρχου πολιτικού και οικονομικού συστήματος. Τα ΜΜΕ καθημερινά ορίζουν το πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο των συζητήσεων εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Στην ουσία είναι επίσημοι προπαγανδιστές του συστήματος, διαμορφωτές της κοινής γνώμης και χρησιμοποιούν όλα τα εκφραστικά μέσα.

Οπως αναφέρεται εύστοχα στη θέση 55, «καθυστέρησε η αξιοποίηση του διαδικτύου, αλλά και το μέτωπο αντιμετώπισής του ως ιδεολογικού μέσου του ταξικού αντίπαλου και μέσου φραξιονισμού. Η δημιουργία του Portal στη θέση της τηλεόρασης του «902», η κατάργηση της οποίας υπαγορεύθηκε από οικονομικούς λόγους, μπορεί να συμβάλει σε τομείς ενημέρωσης και προπαγάνδας των θέσεων και των προτάσεων του ΚΚΕ, ιδιαίτερα στις νεότερες ηλικίες». Πρέπει να επεξεργαστούμε την προπαγάνδα μας μέσω των ηλεκτρονικών ΜΜΕ, για κάθε κλάδο στην πόλη μας. Η δυνατότητα των μέσων αυτών από τη φύση τους προσδίδουν οργάνωση - ταχύτητα - εγκυρότητα - επικαιρότητα.

Αμεση σχέση όμως, έχει η οικονομική κατάσταση του Κόμματος. Τα προηγούμενα χρόνια αντιμετωπίσαμε σοβαρές δυσκολίες (τηλεόραση «902», «Τυποεκδοτική»). Αυτό που χρειάζεται είναι να εξασφαλίσουμε όλοι τις μηνιαίες συνδρομές μας, το κ.μ. και τις εισφορές μας ακόμα και όταν δε διανύουμε δίμηνες οικονομικές εξορμήσεις. Παράλληλα χρειάζεται πλατύ άνοιγμα στον κόσμο. Η ιδεολογική θωράκιση θα βοηθήσει, αποφασιστικά, στο ξεπέρασμα υποκειμενικών και αντικειμενικών δυσκολιών. Επιπλέον, τα καθοδηγητικά όργανα να πάρουν συγκεκριμένα μέτρα βοήθειας και ελέγχου, με μηνιαία πλάνα της ΚΟΒ πέρα από τις συνδρομές αλλά και εκδηλώσεις προς ενίσχυση του Κόμματος (όπως λαχειοφόρος αγορά, λαϊκά γλέντια, συναυλίες με καλλιτέχνες κ.ά.). Εκδηλώσεις όπου βασικός συντελεστής τους να είναι τις περισσότερες φορές η ίδια η εργατική τάξη, οι οπαδοί μας.

Σημαντική δουλειά για την ενίσχυση των οικονομικών του Κόμματος αποτελεί και η κυκλοφορία του «Ριζοσπάστη», της ΚΟΜΕΠ, αλλά και των βιβλίων της «Σύγχρονης Εποχής», που ταυτόχρονα συμβάλλουν στην ιδεολογικοπολιτική μας παρέμβαση αλλά και στην παιδεία, τομέας ο οποίος πλήττεται.

Αντιλαμβανόμενοι το γεγονός ότι όλα τα ζητήματα που πλαισιώνουν το κόμμα μας είναι μεταξύ τους αλληλένδετα, κρίκοι που ο ένας περνά μέσα από τον άλλον, οφείλουμε να δώσουμε τον καλύτερο εαυτό μας από τα στελέχη μέχρι τα μέλη μιας ΚΟΒ/ΟΒ, ιδιαίτερα σε αυτές τις πολυσύνθετες συνθήκες που διανύουμε. Ως κόμμα οφείλουμε να ανοίξουμε δρόμους, να χρησιμοποιήσουμε όλα τα σύγχρονα μέσα, αλλά πάνω απ' όλα οφείλουμε να δυναμώσουμε και να συνδυάσουμε με τα παραπάνω τη δράση μας για ένα ισχυρό Κόμμα, ικανό να ανταποκριθεί στην ιστορική του αποστολή.


Μυρτώ Γαρεφαλάκη
ΚΟΒ Ιδιωτικών Υπαλλήλων - Ηράκλειο Κρήτης

Από το 15ο στο 19ο: Εμπλουτισμός ή Αναθεώρηση;

Σύντροφοι,

Ενα προγραμματικό συνέδριο είναι σταθμός στην ιστορία κάθε ΚΚ διότι το Πρόγραμμα - μαζί βεβαίως με το Καταστατικό - χαράσσουν τα βασικά όρια του Κόμματος. Προσδιορίζουν το σκληρό πυρήνα της ιδεολογικοπολιτικής του ταυτότητας και συγκροτούν το μίνιμουμ συμφωνίας μεταξύ των μελών του. Επομένως, αλλάζοντας Πρόγραμμα είναι ζωτικό να αναρωτηθούμε κατά πόσο αλλάζουμε ταυτότητα ως κόμμα. Για αυτό το λόγο θα πρέπει να αντιπαραβάλλουμε το προσχέδιο προγράμματος (εφεξής Προσχέδιο) που τίθεται προς ψήφιση στο 19ο Συνέδριο προς το ισχύον Πρόγραμμα (εφεξής Πρόγραμμα)1 που ψηφίστηκε από το 15ο Συνέδριο.

Τόσο το Πρόγραμμα όσο και το Προσχέδιο προσδιορίζουν την εποχή μας ως εποχή περάσματος στο σοσιαλισμό και αναδεικνύουν ως τελικό σκοπό του κόμματος την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Αμφότερα προδικάζουν το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικό και εντοπίζουν στο ίδιο περίπου σύνολο κοινωνικών δυνάμεων την κινητήρια δύναμη αυτής της αλλαγής. Κάπου εδώ φαίνεται να τελειώνουν οι ομοιότητες και να ξεκινούν ορισμένες αγεφύρωτες διαφορές.

Στο πρόγραμμα ο σύγχρονος καπιταλισμός ορίζεται ως κρατικομονοπωλιακός (σελ.11) ενώ στο Προσχέδιο ως μονοπωλιακός (θέση 62)2, παράλληλα το τελευταίο καινοφανώς διακηρύσσει πως ο ελληνικός καπιταλισμός «βρίσκεται στο ιμπεριαλιστικό στάδιο ανάπτυξής του» (θ. 72). Στο Πρόγραμμα η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα προσδιορίζεται ως ενδιάμεση και εξαρτημένη (σελ. 19), ενώ στο προσχέδιο ως ενδιάμεση με εξαρτήσεις (θ. 5), ενώ επίσης γίνεται λόγος για αλληλεξάρτηση των οικονομιών (θ. 71)3. Στο Πρόγραμμα η στρατηγική για τη συγκέντρωση δυνάμεων για την επαναστατική αλλαγή είναι το αντιιμπεριαλιστικό - αντιμονοπωλιακό - δημοκρατικό μέτωπο (ΑΑΔΜ) (σελ. 25 ), ενώ στο Προσχέδιο το εργατικό-λαϊκό μέτωπο (ΕΛΜ) (θ. 60 κα) που συγκροτείται σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική βάση.

Επισημαίνω επιγραμματικά τις παραπάνω πολύ ουσιώδεις διαφορές, λόγω έλλειψης χώρου και καλώ κάθε σύντροφο να διερευνήσει και να αναλογιστεί τη σημασία τους. Θα σταθώ σε αυτό που θεωρώ το κύριο ζήτημα στρατηγικής.

Το ΑΑΔΜ στοιχίζει δυνάμεις σε ΑΑΔ κατεύθυνση και με προσδιορισμένους τους βασικούς στόχους πάλης (11 σημεία που προσδιορίζει το Πρόγραμμα σελ. 32 - 38), οι οποίοι δεν απαιτούν τη συμφωνία με το σοσιαλισμό. Η συσπείρωση και η κλιμάκωση του αγώνα στη βάση αυτών των στόχων υπηρετούν την άμεση ανακούφιση του λαού ταυτόχρονα με τη συγκέντρωση δυνάμεων που θα διεκδικήσει την εξουσία. Είναι βασικό πως η βάση συσπείρωσης δεν περιλαμβάνει αναγκαστικά τη συμφωνία με το σοσιαλισμό, παρόλο που ανοίγει δρόμο για αυτόν.

Το ΕΛΜ από την άλλη, έχει «αντιμονοπωλιακό - αντικαπιταλιστικό προσανατολισμό» (θ. 62), το οποίο σημαίνει πως η βάση συσπείρωσης περιλαμβάνει αναγκαστικά τη συμφωνία με το σοσιαλισμό, θέση η οποία εκτός του ότι βρίσκεται σε σύγκρουση με το ισχύον πρόγραμμα, αντιφάσκει με τις βασικές παραδοχές του μαρξισμού - λενινισμού. Αν η μόνη αντικαπιταλιστική δύναμη σε μια κοινωνία είναι η εργατική τάξη (κατά τη Μ-Λ θεωρία), τότε η βάση της συμμαχίας της με άλλες κοινωνικές δυνάμεις δεν μπορεί να είναι αντικαπιταλιστική, διότι τότε θα σήμαινε πως υπάρχουν και άλλες αντικαπιταλιστικές δυνάμεις4 πλην του προλεταριάτου. Είναι επίσης ασυνεπής με την Ιστορία του κόμματος.

Οι διαφορές δεν είναι λεκτικές. Συνιστούν αναθεώρηση της προγραμματικής μας αντίληψης και στροφή στη στρατηγική μας. Εχουν να κάνουν με το κομβικό πολιτικό ζήτημα: σε τι γραμμή πάλης συσπειρώνουμε. Αν συσπειρώνουμε στη βάση της συμφωνίας με το σοσιαλισμό ή στη βάση ΑΑΔ στόχων που οδηγούν στο σοσιαλισμό. Πρόκειται για αλλαγές που διαπερνούν την πολιτική μας πρακτική τα τελευταία χρόνια κατά παραβίαση του ισχύοντος προγράμματος και κατά συνέπεια κατά παραβίαση της καταστατικής λειτουργίας του κόμματος. Ο καθένας μας μπορεί να αποτιμήσει τα αποτελέσματά τους ως προς την επιρροή του κόμματος στις μάζες, τόσο στον προσωπικό του χώρο ευθύνης όσο και σε κεντρικό πολιτικό επίπεδο. Δικαιολογία για αυτά τα αποτελέσματα, ιδιαίτερα εν μέσω καπιταλιστικής κρίσης, δεν μπορεί να είναι πως οι μάζες είναι ακόμα ανώριμες, πολύ απλά γιατί αυτό μπορεί να δικαιολογεί τα πάντα, κάθε λάθος, κάθε ανεπάρκεια.

Πρόκειται για μεταβολές που αλλάζουν την ταυτότητα του κόμματος και δεν μπορεί για αυτό να αποτελεί δικαιολογία ότι άλλαξαν οι συνθήκες. Οι συνθήκες αλλάζουν κάθε μέρα, αλλά όταν αλλάζουν με τρόπο που έχουμε προβλέψει (επικείμενη καπιταλιστική κρίση, ρόλος ΕΕ κ.α.), δεν μπορεί αυτό να συνιστά εφαλτήριο για να αλλάξουμε την αντίληψή και την πρακτική μας. Ο καθένας μας πρέπει να αναρωτηθεί για την πολιτική ταυτότητα που θέλει να έχει το κόμμα. με γνώμονα και την προσωπική του κομματική ιστορία. Για παράδειγμα, οι σύντροφοι της δικής μου γενιάς θα πρέπει να αναρωτηθούν αν ήταν οπορτουνιστές ή ρεφορμιστές στα τέλη της δεκαετίας του '90 και τις αρχές του '00 όταν έδιναν μάχη στα πανεπιστήμια υπερασπίζοντας το ΑΑΔΜ ενάντια στις κατηγορίες των αριστερίστικων ομάδων ότι αποτελεί στάδιο ή υποχώρηση από το σοσιαλισμό. Αντίστοιχα, κάθε γενιά πρέπει να τοποθετηθεί με γνώμονα την ιστορία της. Η μνήμη δεν μπορεί να έχει κοντά πόδια για τους κομμουνιστές.

Τη στιγμή που τα λαϊκά στρώματα στην ελληνική κοινωνία οδηγούνται στον αφανισμό, την ίδια ώρα που η εργατική τάξη, οι φτωχοί αγρότες και αυτοαπασχολούμενοι, οι γυναίκες, η νεολαία, οι προοδευτικοί διανοούμενοι είτε δε βρίσκουν πολιτική διέξοδο είτε στοιχίζονται πίσω από τον ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ας αναρωτηθούμε τι κόμμα θέλουμε. Ας αναρωτηθούμε επίσης, αν με αυτήν την πρακτική μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει το κόμμα όπως το ξέραμε. Σήμερα παρά ποτέ η άγνοια δε συγχωρείται και η ολιγωρία πληρώνεται, οι καιροί ου μενετοί.

1. Στην αποτίμηση του Προσχεδίου θα συμπεριλάβω και τις Θέσεις του συνεδρίου καθώς παρουσιάζονται από την ΚΕ ως ενιαίο κείμενο.

2. Ο ίδιος ο Λένιν κάνει λόγο ήδη από την εποχή του για πέρασμα από τον μονοπωλιακό στον κρατικομονοπωλιακό καπιταλισμό. Βλ. π.χ. Λένιν, Απαντα, τ. 14, σελ.

3. Η θεωρία αυτή έχει διατυπωθεί ήδη από το 18ο Συνέδριο, κατά παράβαση του Προγράμματος και χωρίς έρεισμα στη λενινιστική ανάλυση για τον Ιμπεριαλισμό. Βλ. Λένιν, Απαντα τ. 27.

4. Βλ. Θ. 62, όπου γίνεται λόγο για αντικαπιταλιστικές κοινωνικές δυνάμεις.


Θοδωρής Δημητράκος
ΚΟΒ 5ου Διαμερίσματος Πειραιά

Θέματα που ίσως θα έπρεπε να εξετάσουμε

Το 19ο Συνέδριο του Κόμματος είναι κομβικής σημασίας για το Κόμμα αλλά και για το λαό διότι είναι εν μέσω της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης και τα δικαιώματα των εργαζομένων συμπιέζονται στο όνομα της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Η κρίση γνωρίζουμε ότι θα έχει συνέχεια και η όποια ύφεση θα φέρει νέα κρίση. Βρισκόμαστε λοιπόν εγκλωβισμένοι εντός Ευρωπαϊκής ένωσης και η κρίση επηρεάζει και τις υπόλοιπες καπιταλιστικές χώρες εντός και εκτός της Ενωσης. Στην προσπάθειά του το Μεγάλο κεφάλαιο της Ευρώπης για περισσότερα κέρδη και τη διείσδυσή του σε νέες αγορές προσπάθησε να κάνει τη λεγόμενη ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, η όποια μεταφράζεται σε ομογενοποίηση της εθνικής συνείδησης των λαών της, δείχνοντάς τους ότι έχουν μικρές και μόνο επιμέρους διαφορές προσπαθώντας να τονίσει ότι είναι κάτοικοι της Ευρώπης και όχι επιμέρους χωρών. Αυτό είναι πρώτο και μοιραίο λάθος, γιατί προωθεί τον ταξικό διεθνισμό και «στρώνει» το δρόμο των κομμουνιστών. Το ΚΚΕ δεν πρέπει να το αφήσει ανεκμετάλλευτο αυτό το στοιχείο. Μια πρόταση λοιπόν που ίσως θα έπρεπε να εξεταστεί, μιας και οι ρυθμοί της εξομοίωσης εργασιακών συνθηκών και δικαιωμάτων εντός ΕΕ μεταξύ των λαών είναι γοργοί, είναι η συνεργασία του Πανεργατικού Αγωνιστικού Μετώπου μέσω της ΠΣΟ και με άλλα ταξικά συνδικάτα και μη συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες σε άλλες χώρες και ιδιαίτερα εντός της Ευρωπαϊκής Ενωσης γιατί σε μερικά χρόνια το ξήλωμα και η καταπάτηση των εργασιακών δικαιωμάτων θα γίνεται σχεδόν ταυτόχρονα σε όλη την ΕΕ. Ετσι θα υπάρχει η δυνατότητα, η εργατική τάξη να ενωθεί πανευρωπαϊκά με κοινές απεργίες και κοινούς αγώνες ταυτόχρονα ενάντια στην κοινή ευρωπαϊκή πολιτική μέχρι να είναι σε θέση η Ελλάδα ή όποια άλλη χώρα θελήσει να αποδεσμευτεί.

Μια δεύτερη παρατήρηση έχει να κάνει με τις τοπικές Οργανώσεις του Κόμματος που αποτελούν μικρούς πυρήνες σε κάθε λαϊκή και μη γειτονιά. Παρατηρείται σε πολλές περιπτώσεις ότι τα γραφεία ανοίγουν μόνο όταν υπάρχει μάζωξη ή κάποιο θέμα που πρέπει να τεθεί στα μέλη προς συζήτηση. Η δουλειά που γίνεται σε αυτόν το χώρο είναι πολύ σημαντική, όμως, δυστυχώς, οι άνθρωποι είναι προκατειλημμένοι και δεν μπαίνουν εύκολα μέσα οπότε αυτό κάνει πιο δύσκολη την προσπάθεια που κάνει το Κόμμα μας για διείσδυση στο λαό. Μια πρόταση λοιπόν είναι να υπάρξει ένα είδος βάρδιας μεταξύ των μελών ώστε τις ώρες λειτουργίας της αγοράς να μένουν ανοικτά, ώστε να δείχνουμε στον κόσμο ότι βρισκόμαστε δίπλα του και προσπαθούμε να αντιμετωπίσουμε τα κοινά μας προβλήματα. Φίλοι του Κόμματος και άτομα με φιλικά προσκείμενες ιδέες θα έπρεπε να έρχονται πιο συχνά σε επαφή σε φιλικό επίπεδο με τα μέλη του Κόμματος έτσι ώστε όταν έχουν ένα πρόβλημα, συνέπεια της άγριας πολιτικής, είτε αυτό είναι διακοπή του ρεύματος είτε καταπατήσεις δικαιωμάτων σε χώρους εργασίας να έρχονται στις τοπικές οργανώσεις και όχι σε στυλοβάτες του συστήματος, όπως η Χρυσή Αυγή, ή αντιδραστικά και διασπαστικά ως προς το κίνημα κόμματα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Μια τελευταία διαπίστωση έχει να κάνει με την πτώση του Κόμματος στις επαναληπτικές εκλογές. Η ΚΕ είχε ενημερώσει τα μέλη του Κόμματος και προσπάθησε να ενημερώσει και τους ψηφοφόρους ότι το Κόμμα θα δεχτεί επίθεση από οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως ο ΣΥΡΙΖΑ στο επίπεδο της συνεργασίας μεταξύ των ηγεσιών των κομμάτων, επίθεση που ξεκίνησε πριν ακόμη από τις εκλογές του Μαΐου. Το ΚΚΕ δεν καλλιέργησε αυταπάτες στο λαό για δήθεν μείγματα πολιτικής που θα του λύσουν τα προβλήματα, αλλά του έθεσε το πραγματικό δίλημμα να αλλάξει η τάξη η οποία βρίσκεται στην εξουσία. Δυστυχώς όμως η συζήτηση γύρω από το θέμα έδειξε στον κόσμο ότι το ΚΚΕ αρνείται τη συνεργασία με άλλα κόμματα και φορείς, δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ μας ανάγκασε να απολογούμαστε γιατί δε συνεργαζόμαστε μαζί του, ενώ εάν είχε ακολουθηθεί άλλη τακτική και έθετε τους «όρους» της συνεργασίας, δηλαδή το Πρόγραμμα του Κόμματός μας και τους λέγαμε: ορίστε οι Θέσεις μας, αν συμφωνείτε έχει καλώς. Το όλο σκεπτικό δηλαδή είναι να κάνουμε εμείς το ΣΥΡΙΖΑ να αρνηθεί τη συνεργασία και να απολογείται και όχι εμείς για αυτονόητα πράγματα που απ' ό,τι φαίνεται όμως μπερδεύουν τον κόσμο.

Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να ευχαριστήσω το ΚΚΕ και την ΚΕ που αντίθετα με τις προσπάθειες πολλών να το παρουσιάσουν σαν σεχταριστικό κόμμα αποδεικνύει κάθε φορά ότι δίνει φωνή στα μέλη και στους φίλους του Κόμματος και αναδεικνύοντας τη συλλογικότητα των αποφάσεων μέσα στο Κόμμα.


Δημήτριος Μπράχος
Αμπελόκηποι Θεσσαλονίκης, φίλος και ψηφοφόρος του Κόμματος



Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ