Γρηγοριάδης Κώστας

Αυτά είπε προχτές μεταξύ των άλλων ο πρωθυπουργός Κ. Σημίτης στα εγκαίνια του προαναφερομένου νοσοκομείου, υπογραμμίζοντας μάλιστα ότι «όσα ο πολίτης βλέπει σε μακέτες, ξέρει πως θα τα δει και στην πραγματικότητα».

Την πραγματικότητα όμως για τις υγειονομικές υπηρεσίες στο νομό αποκάλυψε η ΝΕ Σερρών του ΚΚΕ, με ανακοίνωσή της, στην οποία μεταξύ άλλων σημειώνει: Η λειτουργία του νέου νοσοκομείου σήμανε τη μείωση των νοσοκομειακών κλινών σε επίπεδο νομού από 345 κλίνες που λειτουργούσαν στο παλαιό νοσοκομείο σε 332, που λειτουργούν σήμερα. Δεν προβλέφτηκε καμιά αύξηση στις κλίνες των ειδικών μονάδων (ΜΕΘ, ΜΑΦ και ΜΤΝ) και δεν υπήρξε καμιά απολύτως πρόβλεψη για την κάλυψη των δεκάδων κενών οργανικών θέσεων ιατρικού, νοσηλευτικού και λοιπού προσωπικού.

Αντί λοιπόν για διπλασιασμό της δυναμικότητας, έχουμε διπλασιασμό των ψεμάτων. Και κοντά σ' αυτό μια «προκλητική προεκλογική επιχείρηση εμπορίας ελπίδων και εξαγοράς συνειδήσεων και ψήφων, καθώς προωθείται η πρόσληψη "επικουρικού προσωπικού" στο νοσοκομείο και στα κέντρα υγείας του νομού» όπως σημειώνει η ΝΕ Σερρών του ΚΚΕ.

Αυτές τις μέρες, οι όμιλοι των τραπεζών -και άλλων κλάδων- δημοσιοποιούν, τα στοιχεία της κερδοφορίας και άλλων βασικών οικονομικών μεγεθών τους στο εννιάμηνο Γενάρης/ Σεπτέμβρης 2003. Σύμφωνα, λοιπόν, με τα στοιχεία αυτά το πρώτο συμπέρασμα είναι το εξής: Τα παχυλά κέρδη των τραπεζικών και επιχειρηματικών ομίλων, χρόνο με το χρόνο διαμορφώνονται σε όλο και υψηλότερα επίπεδα, χάρη στην εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική της κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ.

Ιδού και τα τεκμήρια. Σύμφωνα με τους ισολογισμούς και τις επίσημες ανακοινώσεις δύο μεγάλων τραπεζών, που είδαν το φως της δημοσιότητας τις τελευταίες μέρες, στο φετινό εννιάμηνο ο όμιλος της ιδιωτικής τράπεζας EFG EUROBANK του Λάτση, αύξησε τα καθαρά κέρδη κατά 23,5%, ενώ το ποσοστό αύξησης των κερδών για τον όμιλο της ALPHA BANK του Γ. Κωστόπουλου διαμορφώθηκε σε 35,1%. Σε κάθε περίπτωση, δηλαδή, το ποσοστό αύξησης των καθαρών κερδών των δύο μεγαλύτερων ιδιωτικών τραπεζικών ομίλων, είναι υπερδεκαπλάσιο του επίσημου ρυθμού αύξησης του πληθωρισμού. Κατά τα άλλα, κάποιοι, επιμένουν να πιπιλάνε την καραμέλα πως τάχα φταίνε οι μισθοί για τον πληθωρισμό.

Μπορεί να φαίνεται, εν πολλοίς, περίεργη η επιχείρηση της ΔΑΠ να νεκραναστήσει τις διαβόητες «δηλώσεις μετανοίας» στο ΤΕΙ Λάρισας, όπως αποκάλυψε ο προχτεσινός «Ριζοσπάστης», αλλά έχει την εξήγησή της.

Πρώτον, αποδεικνύεται ότι μέσα στη φοιτητική παράταξη της ΝΔ υπάρχουν «καλόπαιδα» που δεν έχουν ακόμα κόψει τον «ομφάλιο λώρο» με την αντικομμουνιστική «μήτρα» που τους γέννησε. Δεύτερον, είναι φανερό ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης έχει αποφασίσει να χρησιμοποιήσει θεμιτά και αθέμιτα μέσα, προκειμένου να αναρριχηθεί, πάση θυσία, στην πολυπόθητη κυβερνητική εξουσία. Και, τρίτο, φαίνεται ότι μέσα στο χώρο της Εκπαίδευσης λειτουργούν μηχανισμοί πολιτικών πιέσεων και εκβιασμών, οι οποίοι, για να εξυπηρετήσουν πολιτικές και κομματικές σκοπιμότητες και επιδιώξεις, δε διστάζουν να επιτίθενται στις συνειδήσεις των νέων ανθρώπων, με σκοπό να εξευτελίσουν τις προσωπικότητές τους, να τους καταστήσουν «άβουλα όντα», για να τους τραβήξουν μακριά από το δρόμο του αγώνα και της αξιοπρέπειας, της οργανωμένης και συλλογικής πάλης, για τα δίκια του λαού και της νεολαίας.

Αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος και γιατί δημιούργησε το «κλίμα», που επιτρέπει σε μια φοιτητική παράταξη να ενεργεί, στη σημερινή εποχή και, μάλιστα, μέσα στο χώρο της Εκπαίδευσης, όπως ενεργούσε η Ασφάλεια στα ανήλιαγα υπόγειά της, σε άλλες, αλήστου μνήμης, σκοτεινές εποχές.

Η απάντηση είναι προφανής: Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ είναι που, όχι μόνο δεν έβαλαν τη δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, όπως ισχυριζόταν ο Ανδρέας Παπανδρέου, αλλά και υπονόμευσαν πολύμορφα το αγωνιστικό λαϊκό κίνημα, επιχείρησαν και επιχειρούν την αλλοτρίωση και χειραγώγηση του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος και επανέφεραν το «κλίμα» αντικομμουνισμού παλιότερων εποχών. Για όσους αμφιβάλλουν, να θυμίσουμε μόνο τις ρήσεις του Κ. Σημίτη περί «σιδηρού παραπετάσματος» και «φιλοσοβιετικής αριστεράς», τις δηλώσεις διαφόρων υπουργών περί «ανεκτών ορίων πολιτικής δράσης του ΚΚΕ», τις απανωτές διώξεις σε βάρος μελών και στελεχών του Κόμματος και της ΚΝΕ, λόγω της πολιτικής δράσης τους, όπως και κάθε λογής, αντίστοιχες και απαράδεκτες ενέργειες σε βάρος του οποιουδήποτε ασυμβίβαστου αγωνιστή, που δε σκύβει το κεφάλι.

Παράτυποι διορισμοί, «φωτογραφικές» προκηρύξεις, ψευδή στοιχεία και πλαστογραφίες δικαιολογητικών, κλπ., κλπ. Είναι μερικά από τα πολλά και διάφορα, που αναφέρονται στην τελευταία, ετήσια έκθεση του Ανωτάτου Συμβουλίου Επιλογής Προσωπικού (ΑΣΕΠ), για το 2002. Με άλλα λόγια, τα κάθε λογής ρουσφέτια δίνουν και παίρνουν στο δημόσιο τομέα και ιδιαίτερα στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Και είναι τέτοια και τόση η πραγματική έκταση και ένταση του φαινομένου, που υποχρεώνει τους συντάκτες της έκθεσης, να μιλήσουν «για τη φαλκίδευση του συστήματος προσλήψεων και την επαναφορά του καθεστώτος των πελατειακών σχέσεων, μέσω των συμβάσεων έργου με φυσικά πρόσωπα, οι οποίες στο μεγαλύτερο μέρος τους υποκρύπτουν προσλήψεις».

Και μπορεί, βέβαια, η έκθεση, να μην κάνει την παραμικρή κριτική στην κυβέρνηση, αλλά ποιος δεν αντιλαμβάνεται, ότι όλα τα παραπάνω καλλιεργούνται και εκτρέφονται μέσα στο σχετικό θερμοκήπιο της κυβερνητικής πολιτικής; Ποιος έχει και την παραμικρή αμφιβολία ότι οι κυβερνώντες, οι βουλευτές και οι κάθε λογής πολιτευτές του ΠΑΣΟΚ πρωταγωνιστούν στο «άθλημα» των πελατειακών σχέσεων και της ρουσφετολογίας, ιδιαίτερα αυτήν την περίοδο και μπροστά στις ερχόμενες εκλογές;

ΥΓ: Δεν έχουμε την παραμικρή αμφιβολία, επίσης, ότι τα όσα σχετικά αποκαλύπτει το πρωτοσέλιδο θέμα του σημερινού «Ριζοσπάστη», δεν αποτελούν ούτε καν την κορυφή του παγόβουνου...

Στο πρώτο μέρος, με τις ιστορίες ανθρώπων, θα σταθούμε, όχι γιατί δεν αξίζει το δεύτερο, αλλά γιατί σ' αυτό κάποιες ιστορίες μας κινούν δυνατά τα «νήματα» της ψυχής μας. Πώς να μη συγκινηθούμε με το ταπεινό «κόκκινο γεράνι» του φτωχούλη της ζωής και της ελληνικής τέχνης, που αντί να φάει το αβγό που του έστελνε κατά καιρούς ένας δάσκαλος το φύλαγε για να φτιάξει αυγοτέμπερα, του μεγάλου ζωγράφου Διαμαντή Διαμαντόπουλου, του «αγιογράφου» της εργατιάς και ιδιαίτερα των οικοδόμων; Πώς να μην αναλογιστούμε την αξία του έργου και την πορεία ζωής του καθηγητή Πολεοδομίας Γιώργου Κανδύλη (από γόνος Ελλήνων αριστοκρατών της Ρωσίας, έγινε ΕΑΜίτης, και λόγω των μεταδεκεμβριανών διώξεων το 1945 φυγαδεύτηκε στο Παρίσι, όπως και οι Ι. Ξενάκης και Αρ. Προβελέγγιος, και μαθήτευσε, όπως και εκείνοι δίπλα στον Λε Κορμπιζιέ). Πώς να μη συγκινήσει και η ιστορία του επιλεγόμενου «Μήτια», του Δημήτρη Αναπλιώτη από την Οδησσό, του περίφημου περουκιέρη του Εθνικού Θεάτρου μας; Ιστορική αξία, πέραν της συγκίνησης που προσφέρει, αποκτά η ιστορία «Οταν πόζαρε ο Αρης», μια ιστορία που αφηγήθηκε στη συγγραφέα του βιβλίου ο Βάλιας Σεμερτίδης. Ο κορυφαίος ζωγράφος της Εθνικής Αντίστασης περιγράφει την εντύπωση που αποκόμισε από τον Αρη Βελουχιώτη, μια ημέρα του Απρίλη του 1944, που πρωτογνώρισε και ζωγράφισε το πορτρέτο του αρχηγού του ΕΛΑΣ.

Γρηγοριάδης Κώστας

Η επίθεση στο ξενοδοχείο «αλ Ρασίντ» της Βαγδάτης, έναν από τους καλύτερα φυλασσόμενους χώρους ιδιαίτερα λόγω της παρουσίας του Αμερικανού υφυπουργού Αμυνας, οι ακόλουθες αλυσιδωτές επιθέσεις αυτοκτονίας που συγκλόνισαν την πρωτεύουσα και οι καταρρίψεις αμερικανικών ελικοπτέρων, που απέδειξαν ότι οι αντάρτες διαθέτουν και αντιαεροπορικό οπλισμό, συνέθλιψαν κάθε επιχείρημα του Μπρέμερ. Το έργο της κατοχής και της «ανοικοδόμησης», που ανέλαβε περιχαρής πριν από μερικούς μήνες, και που γέμισε τους προσωπικούς λογαριασμούς του και των στενών του προσώπων με αρκετά χρήματα, όπως καταγγέλλει βρετανική ανθρωπιστική οργάνωση, αποδεικνύεται εφιάλτης.

Υπό το βάρος των εξελίξεων, ο Μπρέμερ φέρεται να εξετάζει σοβαρά το ενδεχόμενο να αποδεχτεί την πιεστική πρόταση του διορισμένου Ιρακινού Κυβερνητικού Συμβουλίου για σύσταση ενός αμιγώς ιρακινού σώματος, από πρώην στρατιώτες και μέλη των οργανώσεων που απαρτίζουν το Συμβούλιο, το οποίο θα αναλάβει «την αντιμετώπιση της αντίστασης με δεδομένη την καλύτερη γνώση της ιρακινής πραγματικότητας», έστω και αν φοβάται την πιθανότητα αυτονόμησης αυτών των ενόπλων ακόμη και εναντίον της κατοχής.