Από τη σύσκεψη στην Κυψέλη

Ο «Ριζοσπάστης» βρέθηκε σε δύο τέτοιες συσκέψεις, στη Νέα Ιωνία και στην Κυψέλη, όπου η συζήτηση εξελίχθηκε πλούσια σε προβληματισμό και ανησυχία, με αφορμή την Ανακοίνωση της ΚΕ του ΚΚΕ.

Στην Κυψέλη, ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του Κόμματος, που ήταν και ο εισηγητής της συζήτησης, σημείωσε τη σημασία του καλέσματος που απηύθυνε το ΚΚΕ από το βράδυ των εκλογών στο λαό, ώστε άσχετα με το τι ψήφισε ή αν απείχε, να μην ανεχθεί ως τετελεσμένο γεγονός τα μέτρα που ήρθαν και έρχονται. Πρόσθεσε, επίσης, ότι δεν είναι καινούρια εκτίμηση πως το εκλογικό αποτέλεσμα αποτυπώνει το επίπεδο της ταξικής συνείδησης, πως έχει σταθεροποιηθεί μια συντηρητική αναδίπλωση, που εκφράζεται με κλίμα παραίτησης, ανάθεσης, με τον εγκλωβισμό στη λογική του μικρότερου κακού, με το ότι αυτή η κατάσταση δεν αλλάζει, επομένως αυτό που αισθάνεται ο λαός ότι του απομένει είναι η επιλογή διαχειριστή. Υπογράμμισε ότι αυτό το κλίμα θα το έχουμε μπροστά μας και θα δυσκολέψει την ανάπτυξη αγώνων, για να αντιδράσει ο λαός, να διεκδικήσει, να μη θεωρήσει δεδομένη αυτήν την κατάσταση. Αυτή η διαδικασία, τόνισε, απαιτεί από το Κόμμα να ενταθεί η πολιτική και ιδεολογική δουλειά, καθώς δε φτάνει η αναγνώριση των προβλημάτων. Να αποδείξουμε ποιον υπηρετεί αυτή η πολιτική, ότι μπορεί να είναι αλλιώς τα πράγματα για το λαό, αναδεικνύοντας τις δυνατότητες που υπάρχουν σήμερα ώστε να ζήσει ο λαός καλύτερα.

Στις κουβέντες με οπαδούς του Κόμματος κυριαρχεί η βεβαιότητα πως σε αυτήν την εκλογική μάχη η συζήτηση με τους εργαζόμενους και τη νεολαία ήταν πιο διεισδυτική, περισσότερο από άλλες φορές η κουβέντα πήγαινε στην πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ.

«Η αλήθεια είναι πως ένα κομμάτι κόσμου αυτή τη φορά εμπιστεύτηκε το ΚΚΕ γιατί έχει κατασταλάξει πια πως η μόνη λύση για να πάρει ανάσα και να μην του κλέβουν τον ιδρώτα, είναι η πρόταση του ΚΚΕ», σημειώνει μία φίλη του Κόμματος στη Νέα Ιωνία.

Σ' αυτήν τη βάση τίθεται ο προβληματισμός πώς ενώ ένα κομμάτι του λαού βλέπει θετικά τις θέσεις και τις απόψεις του Κόμματος, δεν είναι ανάλογη η δραστηριοποίησή του για να πάρουν σάρκα και οστά όλα όσα προτείνει το ΚΚΕ, δεν είναι διατεθειμένος να παλέψει γι' αυτή την προοπτική. «Το γεγονός ότι ψήφισε κάποιος το Κόμμα, δε σημαίνει πως θα βγει και στο δρόμο αυτόματα, δε σημαίνει πως θα οργανωθεί για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων. Χρειάζεται προσπάθεια και καθημερινή επαφή από μέρους μας, συστηματική δουλειά με τον κόσμο που βρίσκεται κοντά μας, να συναντηθούμε στα σωματεία, στους συλλόγους γονέων, στους μαζικούς φορείς», υπογραμμίζει άλλος οπαδός του Κόμματος.

Στις συζητήσεις εντοπίζεται, επίσης, ότι ο κόσμος που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι το ίδιο «πεισμένος» όπως στις προηγούμενες εκλογικές μάχες, για να υπερασπιστεί την επιλογή του. Δεν «πιέζει» το Κόμμα να συμμαχήσει με τον ΣΥΡΙΖΑ, κάτι που με ιδιαίτερη επιμονή είχαμε να αντιμετωπίσουμε, ιδιαίτερα από το 2012 και μετά.

«Είχαμε κόσμο που άκουγε, που ρώταγε, που καταλάβαινε ότι η πολιτική πρόταση του ΚΚΕ είναι διαφορετική», τόνισε σχετικά ο Ν. Σοφιανός στην Κυψέλη. «Είδαμε κόσμο από τον ΣΥΡΙΖΑ να μας λέει ότι τώρα θα ψηφίσει ΚΚΕ. Αυτό το κλίμα δεν έχει χαθεί, κάτι που το βλέπουμε και μετά τις εκλογές. Πρέπει να κρατήσουμε για το επόμενο διάστημα ότι αυτόν τον κόσμο πρέπει να τον κερδίσουμε στη μάχη, στον αγώνα, στην οργάνωση της πάλης, στην προσπάθεια να αναχαιτίσουμε, να αποτρέψουμε, να καθυστερήσουμε τα μέτρα που έρχονται, για να δείξει ο λαός τη δύναμη που δεν έχει δείξει».

Στις συσκέψεις εκφράζεται η αγωνία για το πώς θα γνωριστούμε με τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκαν το Κόμμα - αρκετοί από τους οποίους το στήριξαν για πρώτη φορά. Πώς θα πετύχουμε να ξεπεραστεί ένας φόβος, μια απογοήτευση που υπάρχει σε κάποιο κόσμο - και εξαιτίας της αναδίπλωσης του κινήματος και της μη συμμετοχής - για να αναθαρρήσει και να συναντηθεί μαζί μας στο ταξικό κίνημα.

Παράλληλα, επισημαίνεται πως τα μεγάλα ποσοστά της αποχής αποτελούν ένα δείγμα αποστροφής ενός κόσμου προς το σημερινό σύστημα και αυτό το στοιχείο θα πρέπει να το λάβουμε υπόψη μας.

Με βάση τα παραπάνω, μπαίνει έντονα το ζήτημα της απαίτησης από τον κόσμο που ακουμπάει σ' εμάς. «Να μη φοβόμαστε να ζητάμε, να απαιτήσουμε και να τον εμπιστευτούμε, ν' αναλάβει και ο ίδιος δράση», σημειώνει μία φίλη του Κόμματος. Κι ένας άλλος οπαδός προσθέτει: «Υπάρχει κόσμος που έχει διάθεση να παλέψει, πρέπει όμως να επιμείνουμε στην καθημερινή ουσιαστική επαφή μαζί του, κόσμος που θέλει να σηκωθεί και περιμένει να του απλώσουμε το χέρι. Το Κόμμα έχει εμπειρία από τη διαμόρφωση δεσμών με την εργατική τάξη και μπορεί να βοηθήσει πλατιά».

Στην Κυψέλη ένας από τους φίλους του Κόμματος επισημαίνει την αναγκαιότητα της «δουλειάς από τα κάτω». Οπως λέει, στο επίκεντρο της παρέμβασης των κομματικών δυνάμεων πρέπει να είναι ο τόπος δουλειάς, και ειδικά στις συνοικίες να βρούμε τρόπους ώστε να προσεγγίσουμε τους ανέργους, να πρωτοστατήσουμε στην πάλη μαζί τους, δίνοντας βάρος στην αλληλεγγύη. «Μόνο έτσι μπορούμε να φέρουμε πιο κοντά κόσμο στην πάλη», αναφέρει.

Παίρνοντας το λόγο άλλος οπαδός του Κόμματος επισημαίνει την αξία των συσκέψεων, των μικρών συγκεντρώσεων σε σπίτια. «Οι τακτικές συσκέψεις στα σπίτια με λίγα άτομα, είναι πολύ αποδοτικές και αποτελεσματικές για να σταθεί η συζήτηση στα κύρια σημεία της πολιτικής μας», σημειώνει.

Κλείνοντας τη συζήτηση ο Ν. Σοφιανός και απαντώντας μεταξύ άλλων στο ερώτημα «τι φταίει που δεν ανεβαίνει το Κόμμα», στέκεται στη διαδικασία εγκλωβισμού και αναχαίτισης ενός ριζοσπαστισμού που υπήρξε, καλώντας τους συγκεντρωμένους να αναλογιστούν τι κόσμος διαδήλωσε το 2010 και το 2012 και πόσοι διαδήλωσαν το καλοκαίρι για το τρίτο μνημόνιο, με εξαίρεση το ΠΑΜΕ.

«Ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε δουλειά, εξυπηρέτησε το σύστημα, ενσωμάτωσε, ευνούχισε ένα ριζοσπαστισμό», πρόσθεσε ο Ν. Σοφιανός, και συνέχισε: «Αυτό το έκαναν μαζί και με τους "αριστερούς" που μετά έφυγαν. Αυτή η διαδικασία έχει αφήσει σήμερα σημάδια. Στην υποχώρηση των διαθέσεων και του ριζοσπαστισμού η συμβολή του ΣΥΡΙΖΑ είναι τεράστια και γι' αυτό η στήριξή του από το σύστημα ήταν μεγάλη.

Σε αυτήν τη διαδικασία η προσπάθεια του Κόμματος δεν ήταν μικρή. Ηταν μεγάλη και τα αποτελέσματα εκφράζονται και με τη σταθεροποίηση μιας εκλογικής ανάτασης που είχαμε το Γενάρη, αλλά κυρίως με το γεγονός ότι υπάρχει σήμερα ένα κομμάτι του λαού, της εργατικής τάξης, που με καλύτερους όρους ακούει το Κόμμα. Ομως, δεν έχει πειστεί, όχι απλά να ακούει, αλλά να οργανώνει την πάλη. Εδώ είναι η δική μας συμβολή. Το Κόμμα, οι φίλοι του, ο κόσμος που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, στις Λαϊκές Επιτροπές κ.λπ. Να ξεφοβίσουμε κόσμο, να κινητοποιήσουμε, να οργανώσουμε το λαό. Τα πεδία είναι πολλά και σε αυτές τις συνθήκες βλέπουμε τη συνέχεια της δουλειάς μας».

Στο σημερινό 4σέλιδο «Κομματική Ζωή και Δράση» μπορείτε να διαβάσετε τα εξής:

-- Ρεπορτάζ από τη σύσκεψη υγειονομικών που πραγματοποίησε για τις πολιτικές εξελίξεις το Τμήμα Υγείας της ΚΕ του ΚΚΕ, με ομιλήτρια την Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του Κόμματος.

-- Ρεπορτάζ από άλλες συσκέψεις που πραγματοποιεί με οπαδούς και μέλη του Κόμματος η ΚΟ Αττικής του ΚΚΕ για το εκλογικό αποτέλεσμα και τις μάχες του επόμενου διαστήματος.

-- Ανταποκρίσεις από τις εκδηλώσεις μνήμης για τους εκτελεσμένους στο Σταυράκι Ιωαννίνων και για τη μάχη του Τάσιουλουκ στη Νιγρίτα Σερρών.

Ακολουθούν εκτενή αποσπάσματα της κεντρικής ομιλίας που έκανε η Αλέκα Παπαρήγα, μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Οπως θα είδατε στην ανακοίνωση της ΚΕ, μιλάμε για ένα κακό εκλογικό αποτέλεσμα. Αυτό δεν αφορά τη στασιμότητα που έδειξε το Κόμμα στις εκλογές. Είμαι βέβαιη ότι τα ίδια θα γράφαμε αν είχαμε 7%, γιατί παίρνουμε υπόψη όλους τους παράγοντες. Βεβαίως, αν είχαμε ένα 7% - το λέω σαν παράδειγμα - θα είχαμε ένα μεγαλύτερο περίγυρο "ετοιμοπόλεμο", απ' ό,τι μπορεί να έχουμε τώρα. Βέβαια κι αυτά είναι σχετικά.

Οταν λέμε κακό εκλογικό αποτέλεσμα, όχι τυχαία από την πρώτη ακόμα παράγραφο, λέμε ότι εξελίχτηκε αρνητικότερα ο ταξικός συσχετισμός, ο συσχετισμός των ταξικών δυνάμεων και παρακάτω αναλύουμε τις μετακινήσεις, τι σημειώθηκε ανάμεσα στα κόμματα. Οταν λέμε ο ταξικός συσχετισμός, εννοούμε ένα πράγμα - κι αυτό είναι πάγιο σε όλες τις εκλογικές και πολιτικές αναμετρήσεις: το συσχετισμό δυνάμεων ανάμεσα στην αστική τάξη και τη σύγχρονη εργατική τάξη. Τα μεσαία στρώματα, βεβαίως, κι αυτά παίζουν ρόλο στην εξέλιξη του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά έχουν μια μεγάλη διαστρωμάτωση: άλλα είναι αντικειμενικά πιο κοντά στην αστική τάξη κι άλλα πιο κοντά στην εργατική. Από μόνα τους τα μεσαία στρώματα δεν μπορούν να αλλάξουν το συσχετισμό.

Οταν λέμε "υποχώρηση", εννοούμε και σε σχέση με το 2012 και σε σχέση με το 2014 και σε σχέση με το Γενάρη του 2015. Το 2012 το αστικό πολιτικό σύστημα είχε τριγμούς. Κι αυτοί οι τριγμοί, βεβαίως, είχαν σχέση με την κρίση, αλλά δεν ήταν άσχετοι και από έναν ορισμένο αντίκτυπο που είχαν οι αγώνες που αναπτύχθηκαν το 2009 - 2012 από τη λαϊκή δυσαρέσκεια, από μια ορισμένη - όχι βαθιά - πολιτικοποίηση. Πού φάνηκαν αυτοί οι τριγμοί; Δεν μπόρεσε να σχηματιστεί κυβέρνηση. Φάνηκαν με τις απώλειες εκατομμυρίων ψήφων από ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και τη συντριβή ουσιαστικά του δεύτερου πυλώνα του συστήματος, που ήταν το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια, πήγαν στη Χρυσή Αυγή και το Κόμμα έχασε τις μισές του εκλογικές δυνάμεις, δεν τα υποτιμούμε αυτά. Ομως, παρ' όλα αυτά, δεν μπορούσε να σχηματιστεί κυβέρνηση, έκαναν δεύτερες εκλογές.

Αυτούς, όμως, τους τριγμούς τους ξεπέρασε το σύστημα με κυβερνήσεις συνεργασίας, έκτακτης ανάγκης κ.λπ. Και φτάνει στο 2015 το Γενάρη, σχηματίζει κυβέρνηση, ξαναπερνάει τριγμούς, η ΝΔ παθαίνει καινούργιες απώλειες. Και φτάνουμε τώρα, που το αστικό πολιτικό σύστημα έχει μια σταθεροποίηση, ανεξαρτήτως αν αυτή η κυβέρνηση θα κρατήσει 4 χρόνια ή 3, αλλά έχει και πάρα πολλές εφεδρείες ανασύνταξης: Η ΝΔ είναι σε μια εξέλιξη, δεν ξέρουμε πώς θα πάει και το ΠΑΣΟΚ κάνει προσπάθειες να ξαναφτιάξει την κεντροαριστερά. Το σωστό είναι να μην προκαταλαμβάνουμε, αλλά είναι δύσκολο να τα καταφέρει, γιατί στη θέση της σοσιαλδημοκρατίας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Και μάλιστα, όχι της σοσιαλδημοκρατίας της δεκαετίας του '70 και του '80, που τότε το σύστημα είχε περιθώριο να κάνει παραχωρήσεις και το ΠΑΣΟΚ μπορούσε να κάνει ορισμένες μεταρρυθμίσεις που δεν τις είχε κάνει η ΝΔ και που στην Ευρώπη είχαν γίνει (κατάργηση πιστοποιητικού κοινωνικών φρονημάτων, αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, κάποιες παροχές κ.λπ.). Μιλάμε για μια σοσιαλδημοκρατία της περιόδου της κρίσης.

Αυτή τη στιγμή, μέσα στον κόσμο, έχουμε ισχύ συντηρητικών αντιλήψεων, φόβο, απογοήτευση, είναι ανακατεμένα όλα αυτά. Και με αυτή την έννοια, δεν μπορούμε να μην το πάρουμε υπόψη, έχει επίδραση πάνω στο Κόμμα και στο κίνημα. Αυτό δε σημαίνει ότι θα λέμε "τι να κάνουμε, είναι δύσκολες οι συνθήκες, τόσο μπορέσαμε, τόσο κάναμε", γιατί αυτό θα ήταν έξω από τη λογική μας. Εμείς, όταν λέμε ότι πρέπει να ενισχυθεί ο υποκειμενικός παράγοντας, αντικειμενικά δε θα αλλάξουν τα πράγματα έτσι, επειδή το είπαμε. Υποκειμενικός παράγοντας είναι το Κόμμα, είναι το τμήμα εκείνο της εργατικής τάξης που παλεύει - με τις δυσκολίες του, μειοψηφία είναι αλλά παλεύει - και είναι και η κοινωνική συμμαχία, δηλαδή η συμμαχία ανάμεσα στην εργατική τάξη και στο τμήμα εκείνων των μεσαίων στρωμάτων που τα συμφέροντά τους είναι κοντινά. Αυτός είναι ο υποκειμενικός παράγοντας, εκεί κρίνουμε τη δράση μας κι όταν λέμε ισχυροποίηση του Κόμματος, λέμε και στο κίνημα και ιδιαίτερα στους τόπους δουλειάς: βιομηχανία, χώροι εργασίας, εργατογειτονιές, χώροι δουλειάς που είναι στρατηγικής σημασίας, όπως είναι σήμερα οι Τηλεπικοινωνίες, η Ενέργεια, η Παιδεία, η Υγεία. Σε αυτούς τους χώρους πρέπει να γίνουμε πιο καλοί.

Η Παιδεία και η Υγεία κατανοούνται ως στρατηγικής σημασίας λόγω του ότι αφορούν τον άνθρωπο, όμως δυστυχώς δεν είναι μόνο για το λαό. Είναι στρατηγικής σημασίας σήμερα για το κεφάλαιο, που δεν ήταν πριν από 30 - 40 χρόνια. Γιατί, βέβαια, η Υγεία έχει π.χ. τα εργοστάσια παραγωγής τεχνολογίας - με συγχωρείτε για τους όρους, δεν έχω εξοικειωθεί με τους όρους της Υγείας. Παίρνουν υπόψη ότι έχουν αυξηθεί οι ανθρώπινες ανάγκες, ανέβηκε το προσδόκιμο της ζωής, άρα εδώ ο κόσμος έχει καταλάβει ότι μπορεί να προλάβει, ότι μπορεί να έχει γεράματα που να είναι χρήσιμος και όχι σ' ένα κρεβάτι ανάπηρος, οπότε εδώ βλέπουν κέρδος. Η Παιδεία κυρίως είναι πτυχιακά, μεταπτυχιακά, γλώσσες, ειδίκευση, εξειδίκευση, επανειδίκευση κι αυτά είναι για καπιταλιστικές επενδύσεις. Και με αυτή την έννοια λένε για ανάκαμψη...

Η παγκόσμια εκτίμηση που γίνεται, είναι ότι όπου κι αν ξεπεραστεί η κρίση, θα χτυπήσει άλλες χώρες, όπως την Κίνα κ.λπ. Γενικά, η παγκόσμια καπιταλιστική οικονομία θα έχει πολύ χαμηλούς ρυθμούς ανάπτυξης. Οταν λένε παγκόσμια ανάπτυξη 3% και κάποιες χώρες έχουν 7%, καταλαβαίνετε τι θα έχει η Ευρώπη, η Ελλάδα κ.λπ. Θα είναι στο 0,1%. Την ανεργία δεν μπορεί να την αντιμετωπίσει η καπιταλιστική ανάπτυξη, με την έννοια ότι είναι επιλεκτικοί οι τομείς που αναπτύσσονται, όχι όλοι, αφού σε κάθε χώρα επιλέγονται τομείς. Και οι τρόποι είναι αυτοί που ζούμε τώρα: μία θέση εργασίας σε 5 άτομα. Επιπλέον, τέλειωσε το Κράτος Πρόνοιας - έτσι το λένε τώρα - όπου βάζουν Παιδεία, Υγεία, Πολιτισμό, Ειδίκευση, Κοινωνική Ασφάλιση, το οποίο είχε "κατακτήσει" η Δυτική Ευρώπη, οι Σκανδιναβικές Χώρες κ.λπ. Αυτό τέλειωσε, δεν μπορούμε να επιστρέψουμε. Ολα τ' άλλα μπορεί να γίνουν, που σημαίνει π.χ. ότι στην Ελλάδα μπορεί να αυξηθούν οι ονομαστικοί, όχι οι πραγματικοί, μισθοί κατά 1%.

Βέβαια, υπάρχει ένα σημείο στην τελευταία παράγραφο της ανακοίνωσης της ΚΕ που θα ήθελα να το προσέξετε. Εκτιμάει η ΚΕ ότι σε αυτή τη σύντομη προεκλογική περίοδο - όχι μόνο σε αυτή, αλλά παρά το ότι ήταν σύντομη - βάλαμε στο τραπέζι των συζητήσεων, κυρίως, κάτω, τον άλλο δρόμο ανάπτυξης, την πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ. Ξεκαθαρίσαμε και στον περίγυρό μας, όσο μπορέσαμε, γιατί εδώ υπάρχουν και αδυναμίες, ότι εμείς παλεύουμε για να δυναμώσει η εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση, που πολιτικά εμείς είμαστε ο φορέας, αλλά στην κοινωνία είναι η εργατική τάξη, οι σύμμαχοί της κ.λπ., ακριβώς για να παλέψουμε και για την εξουσία. Κριτήριο ψήφου από 'δω και στο εξής για το ΚΚΕ, για όσους καινούριους προσέλθουν, πρέπει να είναι ότι δεν μπαίνουμε σε αυτές τις κυβερνήσεις. Οχι αυτό να θεωρείται μειονέκτημα. Μειονέκτημα θα ήταν αν μπαίναμε. Σκεφτείτε αν το ΚΚΕ είχε μπει ή είχε στηρίξει κυβέρνηση. Οταν μπεις σ' αυτές τις συνθήκες μέσα στην κυβέρνηση, ό,τι και να λέει το Πρόγραμμά σου, πρέπει να αποδεχτείς αυτούς τους κανόνες.

Είναι άλλο πράγμα να θέτεις στόχους πάλης. Μέτωπα πάλης θα έχουμε και για τις συμβάσεις, τις απολύσεις, την Υγεία, τα νοσοκομεία, όπως για διορισμούς γιατρών. Αλίμονο αν το ΚΚΕ δεν έχει την ευαισθησία και σημείο επαφής με αυτά. Αλλά έχει αποδειχτεί ότι όταν διεκδικείς αποσπασμένα αιτήματα, χωρίς ταυτόχρονα ν' ανοίγει ο δρόμος της ρήξης, της Λαϊκής Εξουσίας, ο αγώνας αυτός είναι αναποτελεσματικός, όχι μόνο λόγω του συσχετισμού δυνάμεων, αλλά και γιατί οδηγεί μοιραία στην απογοήτευση. Διότι παλεύει ο άλλος και σήμερα ο καπιταλισμός δεν κάνει παραχωρήσεις, δεν είναι σε αυτή τη φάση. Ο άλλος λέει "παλεύω και δεν έχω αποτέλεσμα". Βέβαια, δεν παλεύει σύσσωμος ο λαός, δεν έχει δοκιμάσει τις δυνάμεις του. Μπορούσαμε να έχουμε κάποια αποτελέσματα στις συνθήκες του καπιταλισμού, δε λέμε πρώτα να πέσει ο καπιταλισμός. Αλλά, όταν από τη μια μεριά έχεις αιτήματα και από την άλλη στο πολιτικό επίπεδο επηρεάζεσαι και ακολουθείς κόμματα σαν αυτά που ακολουθείς, δεν μπορείς να έχεις αποτελέσματα, δεν πιέζεις. Ο λαός βοήθησε με την ψήφο του, αντί να εντείνει τους τριγμούς στο πολιτικό σύστημα, να κλείσει τα παράθυρα και να τα ασφαλίσει. Δε λέω ότι το έκανε συνειδητά, αλλά ήταν επιλογή. Επομένως, ο αγώνας γύρω από μεμονωμένους στόχους πρέπει να γίνεται, αλλά πρέπει να εντάσσεται στο δρόμο της πάλης για την εξουσία, ανεξαρτήτως αν αυτό το θέμα είναι βαθιά χωνεμένο στο λαό, μπορεί να υπάρχουν και μπερδεμένες απόψεις, αλλά σαν γραμμή δεν μπορείς να πας πίσω. Αλλιώς απογοητεύεσαι. Εμείς δεν απογοητευόμαστε, όχι γιατί είμαστε κομμουνιστές γενικά, αλλά γιατί έχουμε συγκεκριμένη πολιτική γραμμή που ξέρουμε και πού είναι δύσκολα αντικειμενικά τα πράγματα και πού κι εμείς πρέπει να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες.

Βλέπετε πώς το σύστημα, όταν δεν μπορεί να το σώσει το δικό τους παιδί - η ΝΔ σήμερα και άλλα μικρότερα κόμματα - το σώζει το "υιοθετημένο". Κι αν διαβάσετε σήμερα τις εφημερίδες, έχουν πλήρη στροφή, δηλαδή στηρίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς του λένε "μην κάνεις πίσω, προχώρα". Δηλαδή, του κάνουν ανοιχτή κριτική υποστήριξη και του ασκούν πίεση, γιατί ξέρουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ πιέζεται και από τα κάτω, περισσότερο απ' ό,τι πιέζονται άλλα κόμματα, γιατί έχει μια λαϊκή βάση, ακριβώς επειδή ξέρουν ότι μπορεί να γίνει ένας σταθεροποιητικός παράγοντας.

Ο λαός πρέπει να καταλάβει ότι αν θέλει να ασκήσει πίεση, κάτι να παρεμποδίσει, να δοκιμάσει τη δύναμή του μέσα και σε αυτές τις συνθήκες, τι μπορεί να κατακτήσει, πρέπει να είναι εργατική - λαϊκή αντιπολίτευση και από αυτή τη σκοπιά να στηρίζει το ΚΚΕ και να αρχίσει να προβληματίζεται ότι υπάρχει και άλλος τύπος εξουσίας. Αν είναι εφικτή αυτή η πολιτική που ζούμε σήμερα, γιατί είναι ανέφικτη μια άλλη; Αυτά που λέμε εμείς σήμερα, είναι εφικτά με αλλαγή του συσχετισμού δυνάμεων, άρα ο κρίκος είναι αυτός.

Οι εκλογές έδειξαν νέο πισωγύρισμα και σταθεροποίησή του. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν εστίες αντίστασης, προσπαθούμε να τις συντηρήσουμε, να τις αναπτύξουμε, υπάρχουν ανεκμετάλλευτες εφεδρείες. Κι εμείς έχουμε περιθώρια καλύτερης δουλειάς, μόνοι μας δεν μπορούμε φυσικά. Εχει σημασία να μην έχουμε παραπέρα πισωγύρισμα και να εκμεταλλευτούμε όσο μπορούμε τις καταστάσεις, να αρχίσει αυτό που λέμε ένα πιο μαζικό ρεύμα αντεπίθεσης. Κι εδώ χρειάζεται παλλαϊκό μέτωπο και παλλαϊκά ενιαία αιτήματα. Αιτήματα που δεν σε ξεκόβουν από τα αιτήματα του χώρου, αλλά δεν αρκεί αυτό που λέμε κάθε ομάδα να διεκδικεί το δικό της. Γιατί δεν είμαστε στην περίοδο εκείνη που μπορεί να έχεις έστω αποσπασματικές κατακτήσεις, τώρα καθολικά παίρνουν και καθολικές πρέπει να είναι οι διεκδικήσεις».

Στο κλείσιμο της εκδήλωσης, μετά από τις ενδιαφέρουσες παρεμβάσεις των παρευρισκόμενων, η Αλέκα Παπαρήγα σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Ως Κόμμα - δε μιλάω μόνο για τις οργανωμένες δυνάμεις, αλλά όλο τον περίγυρο - οφείλουμε στις σημερινές συνθήκες να αναπτύξουμε πολύ πιο ολοκληρωμένη σε βάθος και αρκούντως εκλαϊκευμένη ιδεολογική αντεπίθεση, που θα συμβάλλει σε μια αφύπνιση, δραστηριότητα, οργάνωση γύρω από μεγάλα μέτωπα πάλης και ταυτόχρονα κατά κάθε τρόπο να ανοίγει η συζήτηση γι' αυτό που λέμε καπιταλισμός - σοσιαλισμός.

Χρειάζεται πολύ περισσότερο να βοηθήσουμε, θέλει δουλειά και χρόνο να καταλάβουν εργαζόμενοι, άνθρωποι των λαϊκών στρωμάτων, πώς λειτουργεί η καπιταλιστική οικονομία, οι νόμοι της αγοράς. Οτι δεν υπάρχει κανένας τρόπος να ματαιώσεις τη λειτουργία των νόμων της αγοράς. Π.χ. στη Βουλή λένε ότι για την κρίση φταίει ο Παπανδρέου, φταίει ο Σαμαράς, φταίει ο Καραμανλής. Την κρίση δεν την θέλουν ούτε τα αστικά κόμματα, δεν τη θέλει ο καπιταλισμός. Κρίση σημαίνει καταστροφή και ανανέωση του κεφαλαίου. Δεν μπορεί να την αποφύγει, είναι μέσα στο DNA του συστήματος.

Eνα σημαντικό τμήμα της εργατικής τάξης που σήμερα είναι πιο μορφωμένο, της σύγχρονης εργατικής τάξης, της μισθωτής εργασίας, δεν αρκεί να αγωνίζεται. Μπορεί να αγωνίζεται και στο τέλος να απογοητευτεί, αν δε συνειδητοποιήσει συνολικά τι σημαίνει καπιταλιστικό σύστημα και, όπως είπατε σωστά, να αναδείξουμε το σοσιαλισμό: Το τι έδωσε και τις αιτίες για το πισωγύρισμα. Χωρίς εξιδανικεύσεις του σοσιαλισμού, υπερασπίζοντας το σοσιαλιστικό σύστημα και αυτό που γνωρίσαμε, την υπεροχή, αλλά και αναδεικνύοντας τα λάθη και τις αδυναμίες.

Είναι μια σύνθετη δουλειά. Υπάρχει η αίσθηση ότι τα μέσα ενημέρωσης, κυρίως τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, παίζουν σοβαρό ρόλο στην ενημέρωση και στη χειραγώγηση. Ναι, αλλά μην το απολυτοποιούμε. Μην υποτιμάμε τους μηχανισμούς στους τόπους δουλειάς κυρίως και στη γειτονιά.

Επομένως, θέλει συνδυασμό ιδεολογικής αντεπίθεσης και οργάνωσης της πάλης και ιδεολογικής διαπάλης στις γραμμές του κινήματος, όπου εκεί όλοι οι εργαζόμενοι πρέπει να εκφράζουν τις απόψεις τους. Εμείς, όταν εξαγγελλόταν μια απεργία, ζητούσαμε να γίνει Γενική Συνέλευση ή έστω συγκέντρωση σε κάθε τόπο δουλειάς, εν γνώσει μας ότι μπορεί να απορριπτόταν η απεργία. Ποιο ήταν, όμως, το όπλο μας; Οτι εκεί μέσα θα σηκωνόταν ο κομμουνιστής, θα έλεγε γιατί πρέπει να γίνει η απεργία, ο άλλος γιατί δεν πρέπει και άρχιζε με συλλογικές διαδικασίες μια διαπάλη, μέσα σε τόπο δουλειάς, μια ζωντάνια. Η απεργία, που τον 20ό αιώνα ήταν η ανώτερη μορφή πάλης και συνδυαζόταν με την εξέγερση, σήμερα έχει εκφυλιστεί.

Πρέπει σαν Κόμμα κι εμείς να συνδυάζουμε την οργάνωση της δράσης, που πρέπει να είναι πολύμορφη - δεν είναι μόνο μια απεργία - με την ιδεολογική, πολιτική, πολιτιστική αντεπίθεση. Βεβαίως, αλλιώς πρέπει να γίνεται στη Βουλή ή στα "ψηλά αλώνια" και αλλιώς στον τόπο δουλειάς, που πρέπει να γίνεται με έναν τρόπο που ενώνει, προβληματίζει και δε δημιουργεί διαιρέσεις, γιατί μέσα στον τόπο δουλειάς εμείς θέλουμε να προχωρά η ενότητα δράσης. Αυτό θέλουμε. Και με αυτή την έννοια, πρέπει να έχεις την ικανότητα στους επάνω να πυροβολείς και στους κάτω, χωρίς να κάνεις σκόντο στις απόψεις σου, να προσπαθείς να καταλάβουν ότι είμαστε όλοι ένα, το ίδιο πράγμα, έχουμε διαφορές που μπορούμε να τις συζητήσουμε και να τις αντιπαλέψουμε με μια ζωντάνια στους τόπους δουλειάς. Το ΚΚΕ δεν πρόκειται ν' ανέβει όταν οι τόποι δουλειάς είναι νέκρα. Οταν γίνουν αγώνες, πάλι δε θα καρπωθεί όλα τα αποτελέσματα των αγώνων, πάλι θα διασπαρούν, αλλά δεν είναι εκεί το ζήτημα. Το ζήτημα είναι να υπάρχει δράση και μέσα εκεί και διαπάλη. Τώρα δεν αναπτύσσεται διαπάλη γιατί δεν υπάρχει δράση. `Η αναπτύσσεται η γκρίνια, η κακομοιριά, αυτό είναι το πρόβλημα.

Υπάρχουν εστίες δράσης και σημαντική θετική πείρα και θέλουμε να μη σβήσουν αυτές, να μην εξαντληθούν, αλλά να πολλαπλασιαστούν. Με αυτή την έννοια, βλέπουμε με αγωνιστική αισιοδοξία τα πράγματα. Θα δράσουμε, θα βελτιωθούμε για να έχουμε αποτελέσματα και δε λέμε "κάποτε θα αλλάξει η κατάσταση" ή "αφού δεν αλλάζει, θα περιμένουμε". Οχι, ούτε το ένα ούτε το άλλο».

Στη συζήτηση, μετά την ομιλία της Αλ. Παπαρήγα, το λόγο πήραν οι παρευρισκόμενοι. Ακολουθεί ένα μικρό μέρος των τοποθετήσεων:

Η Ευαγγελία (Λίτσα) Ξηρουχάκη, συνταξιούχος καθηγήτρια Δημόσιας Υγείας στην Ιατρική Σχολή Αθηνών, αφού αναφέρθηκε στα αντεργατικά, φορομπηχτικά μέτρα, που θα εφαρμόσει η συγκυβέρνηση και στην κοροϊδία της «αναδιάρθρωσης του χρέους», τόνισε πως «πρέπει να υπάρχει ενδυνάμωση στη βάση. Να οργανωθεί ο καθένας στο συνδικάτο, στο σύλλογο, στη γειτονιά», να δημιουργηθούν «πυρήνες» στους εργασιακούς χώρους, «να υπάρχει πολιτική και ιδεολογική καθοδήγηση».

Ο Σωτήρης Μπαράτσης, συνταξιούχος χειρουργός από το νοσοκομείο «Ευαγγελισμός», με αφορμή την επιρροή της Χρυσής Αυγής στους άνεργους, είπε πως «η υπεροχή του σοσιαλισμού έναντι του καπιταλισμού στο θέμα της ανεργίας θα πρέπει να τονίζεται σε καθημερινή βάση».

Ο Παναγιώτης Βασιλειάδης, φυσικοθεραπευτής, εξέφρασε προβληματισμό για τον αποκλεισμό της φωνής του ΚΚΕ από τα ΜΜΕ και πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί.

Ο Γιάννης Οικονομόπουλος, οδοντίατρος, υπογράμμισε την ανάγκη να κουβεντιάζεται συνεχώς και με απλά λόγια - ιδιαίτερα με τους νέους - η πρόταση διεξόδου του Κόμματος, «αυτό που σήμερα αποσιωπάται και είναι διάχυτο. Η άποψή μας δεν θα ακουστεί πουθενά, μόνο στη ζωντανή επαφή».

Ο Γιώργος Χριστόπουλος, τεχνολόγος ακτινολογίας στο νοσοκομείο «Ασκληπιείο» στάθηκε στο παλλαϊκό μέτωπο λέγοντας πως πρέπει να «διδαχθεί», «να καταλάβουνε στις συνοικίες, ότι το νοσοκομείο είναι δικό τους», «να συντονιστούμε με τις γειτονιές» σε κάθε μορφή αγώνα.

Η Ρούλα Ελευθεριάδη, συνταξιούχος οδοντίατρος, έχοντας ζήσει στη Σοβιετική Ενωση, μετέφερε εμπειρία από το σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε στον 20ό αιώνα, κυρίως για την ευθύνη του κράτους στην Υγεία, με έμφαση στα παιδιά, από τη στιγμή ακόμα της γέννησής τους.

Η Βάσω Μουντάκη, καρδιολόγος στο νοσοκομείο «ΕΛΠΙΣ», σημείωσε την ανάγκη για εκλαΐκευση της Λαϊκής Εξουσίας καθώς υπάρχει μεγάλο ερωτηματικό και αγωνία από τους εργαζόμενους.

Ο Βασίλης Ζαφείρης, φυσικοθεραπευτής, μίλησε για τις δυσκολίες συμμετοχής στο λαϊκό κίνημα. Μετέφερε ως θετική εμπειρία τη συζήτηση με τους εργαζόμενους του κλάδου για τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού που «σόκαρε θετικά τους συναδέλφους».

Ο Πάνος Μωραΐτης, οδοντίατρος, τόνισε πως η κρίση έχει κατεβάσει πολύ τον πήχη των απαιτήσεων και ο κόσμος έχει «παθολογική απάθεια». «Θέλει κόπο και τρόπο η αλλαγή του υποκειμενικού παράγοντα» και «εκλαΐκευση η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής», είπε.

Ο Νίκος Λιβέρης, φυσικοθεραπευτής σε Κέντρο Αποκατάστασης, μίλησε για τη μεγάλη διείσδυση των επιχειρηματιών στον τομέα των Κέντρων Αποκατάστασης - με μισθούς 500 - 600 ευρώ - που θα κλείσουν τα μικρά φυσικοθεραπευτήρια. «Στην Υγεία η εκμετάλλευση είναι διπλή, των εργαζομένων, αλλά και των ασθενών», επισήμανε.

Ο Θεόδωρος Στολτίδης, οδοντίατρος, αναφέρθηκε στην άποψη ότι «οι κομμουνιστικές ιδέες είναι ωραίες, αλλά απέτυχαν», τονίζοντας ότι «ο καπιταλισμός έχει αποτύχει παντού». Πρέπει να αξιοποιούνται πάντα στις συζητήσεις αυτές οι προνομιακές ιδέες και να εκλαϊκεύονται.

Ο Χρήστος Παπαζαχαρίας, γενικός χειρουργός στο ΚΑΤ, σημείωσε ότι σωστά αναδείχτηκε η πρόταση εξουσίας του ΚΚΕ και προεκλογικά, γιατί είναι αναγκαίο να τονίζεται στην αντιπαράθεση, ότι πρέπει να «φύγει» ο καπιταλιστής.

Η Χάρις Τσαρμπού, φυσικοθεραπεύτρια ιδιωτική υπάλληλος, μίλησε για τη θετική εμπειρία από τις πρόσφατες εκλογές στο σύλλογο φυσικοθεραπευτών Κορίνθου.

Ο Πασχάλης Μολυβδάς, συνταξιούχος καθηγητής Ιατρικής, τόνισε την ανάγκη η απάθεια και η αποχή να αντιμετωπιστούν ιδεολογικά. «Να αποσαφηνιστεί ότι το ΚΚΕ δεν είναι αυτό το "αριστερά" που ζούμε. Να αντιμετωπιστεί μαχητικά η λεγόμενη "ενότητα της αριστεράς"», συμπλήρωσε.

Η Αλεξία Παναγοπούλου, φυσικοθεραπεύτρια στο «ΨΝΑ Δαφνί», σημείωσε πως πρέπει να υπάρχει ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα: «Δεν είμαστε μόνο εργαζόμενοι, ούτε μόνο γονείς, ούτε μόνο πολίτες. Γι' αυτό πρέπει να δυναμώσουν οι αγώνες μας σε όλους τους τομείς».

Εκδήλωση τιμής και μνήμης πραγματοποιήθηκε την Κυριακή 4/10, στο Τάσιουλουκ, στην περιοχή Λαγκάδι της Νιγρίτας Σερρών, με αφορμή τη συμπλήρωση 71 χρόνων από τη νίκη των μαχητών του ΕΛΑΣ κατά των ναζιστικών στρατευμάτων κατοχής και την απελευθέρωση της περιοχής. Την εκδήλωση διοργάνωσαν η ΤΟ Σερρών του ΚΚΕ και το Παράρτημα Νιγρίτας της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ.

Στην εκδήλωση μίλησε ο Κώστας Ιντζές, Γραμματέας της ΤΟ Σερρών του ΚΚΕ, ενώ σύντομο χαιρετισμό απηύθυνε ο Αλέξανδρος Φακίρης, πρόεδρος του παραρτήματος της ΠΕΑΕΑ - ΔΣΕ Νιγρίτας και στη συνέχεια παρουσιάσθηκε το ιστορικό της μάχης. Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με κατάθεση στεφάνων για τους αγωνιστές που έπεσαν στη μάχη.

Η μάχη στο Τάσιουλουκ έγινε στις 14/9/1944. Παραμονή της μάχης, μια μηχανοκίνητη φάλαγγα Γερμανών επέδραμε στα χωριά της Νιγρίτας, ανατίναξε τη γέφυρα του Στρυμόνα, έκαψε την ηλεκτρικό σταθμό της Νιγρίτας και πολλά σπίτια στη γύρω περιοχή και στην πόλη, σκορπώντας το θάνατο και τον τρόμο σε αμάχους.

Κατά τις συμπλοκές πιάστηκαν δύο Γερμανοί αιχμάλωτοι. Οι Γερμανοί σε αντίποινα, συγκέντρωσαν τους άντρες και τις γυναίκες, αρχικά στην πλατεία της Νιγρίτας και στη συνέχεια τους μετέφεραν έξω από την Νιγρίτα, όπου βρίσκεται και σήμερα το εκκλησάκι του Αγιου Νικήτα, με σκοπό να τους σκοτώσουν. Μετά από παρέμβαση του τότε δημάρχου Βασιλούδα και με την υπόσχεση ότι θα παραδώσουν τους αιχμαλώτους απεφεύχθη η εκτέλεση των κατοίκων της Νιγρίτας.

Χαράματα της επόμενης μέρας, τμήμα του 19ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ, επιτέθηκε στη μηχανοκίνητη φάλαγγα των Γερμανών που επέστρεφε, μετά τα γεγονότα της Νιγρίτας, στη Θεσσαλονίκη μέσω Σοχού. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ επέφεραν συντριπτικό πλήγμα στα ναζιστικά στρατεύματα, ενώ συγκέντρωσαν και άφθονο σύγχρονο πολεμικό υλικό, με το οποίο εφοδιάστηκαν και εξοπλίστηκαν τα τμήματά του.

Στιγμιότυπο από την εκδήλωση στο Σταυράκι

Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε ο Πάνος Καραγιάννης, μέλος της ΤΕ Ιωαννίνων - Θεσπρωτίας, ο οποίος σημείωσε μεταξύ άλλων:

«Με τη σημερινή μας εκδήλωση, εδώ στο μνημείο των εκτελεσθέντων στο Σταυράκι, τιμάμε όλους τους εκτελεσμένους στο Σταυράκι, στο Αβγό, στο Μπιζάνι, στην Μπάφρα, στην Ελεούσα, σε δεκάδες άλλες τοποθεσίες που είναι ποτισμένες με αίμα αγωνιστών, τιμάμε όλους τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες, μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, τους μαχητές του ΕΛΑΣ και της ΕΠΟΝ. Τιμάμε την Ευτυχία Πρίντζου, Γραμματέα της Νομαρχιακής Επιτροπής Ιωαννίνων, τα στελέχη και τα μέλη της ΕΠΟΝ. Ολοι οι εκτελεσθέντες με τη γνωστή ως "υπόθεση Πρίντζου", όπως και όλοι οι εκτελεσθέντες στην περιοχή μας την περίοδο 1946 - 1949, ήταν μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, της ΕΠΟΝ, μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού. Η κατηγορία με την οποία στήθηκαν στο απόσπασμα, η παροχή βοήθειας προς τους αντάρτες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.

Τα τελευταία χρόνια που η αστική τάξη και τα κόμματά της έχουν εξαπολύσει μια δίχως έλεος επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα των εργαζομένων και της νεολαίας, που έχουν φτάσει το βιοτικό επίπεδο των λαϊκών στρωμάτων στα τάρταρα για να έρθει η ανάκαμψη των κερδών του μεγάλου κεφαλαίου, στην ουσία αυτό που καλούν το λαό να κάνει, πότε με το μαστίγιο και πότε με το καρότο, είναι να σκύψει το κεφάλι και να αποδεχτεί αδιαμαρτύρητα όλα τα μέτρα που φορτώνουν στην πλάτη του.

Από την κατάθεση στεφάνων στο μνημείο

Το ΚΚΕ δρα ώστε να γίνει ο λαός πρωταγωνιστής των εξελίξεων. Οχι με το να συμβάλλει μέσω των εκλογών στην εναλλαγή κομμάτων στην κυβέρνηση. Οπως λέμε με σύνθημα, χρειάζεται αλλαγή τάξης στην εξουσία, εργατική, λαϊκή εξουσία.

Καλούμε τον καθένα και την καθεμιά, ανεξάρτητα απ' το τι ψήφισε στις εκλογές, ανεξάρτητα απ' το αν απείχε από αυτές πιστεύοντας ότι μ' αυτό τον τρόπο μπορεί να εκφράσει την αγανάκτηση και τη δυσαρέσκειά του, τώρα ενεργητικά να συμβάλει στην ανάπτυξη της μαζικής συλλογικής πάλης, στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στο δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, στην αλληλεγγύη όλων προς όλους».

Μετά το χαιρετισμό ακολούθησε προσκλητήριο νεκρών και η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με το τραγούδι «Επέσατε θύματα».